Η "ματιά" του ΕΑΜ β’
στα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών του 2009.
Η αποχή πέτυχε τον βασικό της στόχο.
"Αποκάλυψε"
τον φασιστικό σχεδιασμό της μεταπολίτευσης.
Το ΕΑΜ β’ δικαιώθηκε για την επιλογή του
να προτείνει αποχή των πολιτών από τις εκλογές.
Όταν το ΕΑΜ β’ πρότεινε την αποχή, ως "επιλογή" των πολιτών, γνώριζε τι ακριβώς επεδίωκε. "Ακροβατούσε" μεταξύ σωστού και λάθους σ' ό,τι αφορά τη γενικότερη δημοκρατική και εκλογική λειτουργία, αλλά αυτό το έκανε, έχοντας γνώση κάποιων ιδιομορφιών του ελληνικού πολιτικού συστήματος, τις οποίες αγνοεί ο μέσος πολίτης. Ένα ψευδοδημοκρατικό δικομματικό πολιτικό σύστημα, όπως είναι το ελληνικό, δεν μπορεί να "νικηθεί" ή ν' "αποκαλύψει" τις αδυναμίες του με συμβατικές τακτικές αντίδρασης. Ακριβώς, επειδή δεν μπορεί να συμβεί αυτό, επιλέξαμε αντισυμβατικές μεθόδους.
Επιλέξαμε να προτείνουμε κάτι, το οποίο θεωρητικά είναι λάθος, για ν' αποκαλυφθεί το σωστό. Με "λάθος" επιλογή μπορείς να παράγεις το "σωστό" αποτέλεσμα, αν γνωρίζεις τι επιδιώκεις. Το εσκεμμένο λάθος μέσα σε ένα σύστημα-"παγίδα" μπορεί να "εξουδετερώσει" τον σχεδιασμό του. Τον έξυπνο φασιστικό σχεδιασμό του.
Αυτό το οποίο λέμε δεν είναι παράλογο. Είναι σαν να είσαι παγιδευμένος μέσα σε ένα virtual σύστημα, το οποίο σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι μέσα σε ένα "τούνελ" με μία και μοναδική διέξοδο. Είναι προφανώς λάθος, όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα τούνελ, να πάρεις φόρα και να πέσεις στον τοίχο. Δεν είναι λάθος όμως, όταν γνωρίζεις ότι το περιβάλλον είναι virtual και το λάθος αποκαλύπτει αυτό το οποίο δεν φαίνεται. Αποκαλύπτει απλά ότι δεν υπάρχει "τούνελ" και τα πάντα είναι μια οφθαλμαπάτη. Μια κοινή απάτη, την οποία έστησαν οι φασίστες, για να παγιδεύουν τον κόσμο στα "μαγαζιά" τους.
Θεωρητικά η αποχή, σ' ό,τι αφορά τη συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες, είναι μια λάθος επιλογή των πολιτών. Λάθος, γιατί απεμπολούν το θεμελιώδες δικαίωμα που δίνει η Δημοκρατία στον απλό πολίτη, προκειμένου αυτός να συμμετάσχει στους σχεδιασμούς που αφορούν τον ίδιο. Λάθος, το οποίο μπορεί να πάρει τις μέγιστες διαστάσεις του, αγγίζοντας την "αυτοκτονική" απόπειρα, όταν στην εκλογική διαδικασία το διακύβευμα είναι το πολίτευμα και άρα η ίδια η Δημοκρατία. Η συμμετοχή είναι αυτή η οποία διασφαλίζει την επιβίωση της Δημοκρατίας και η συμμετοχή είναι αυτή η οποία εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της.
Το λάθος δηλαδή της αποχής κινείται σε ένα τεράστιο εύρος συνεπειών. Αρνητικών συνεπειών στο σύνολό τους οι οποίες ξεκινάν από την απλή πρόκληση μεγάλων και ανεπανόρθωτων ζημιών μέχρι την απόλυτη καταστροφή. Η ελάχιστη ζημιά, που μπορεί να προκαλέσει η αποχή, είναι η υπολειτουργία της Δημοκρατίας μέχρι του σημείου να μιλάμε για σήψη της. Γιατί; Γιατί καταστρέφονται τα "φίλτρα" της αξιοκρατίας της. Σταδιακά "ερημοποιείται" ο πολιτικός χώρος, ο οποίος είναι ένας από τους πλέον ζωτικούς χώρους για τη λειτουργία της κοινωνίας και αυτό απωθεί τους ικανούς και τους άξιους. Κανένας δεν θέλει ν' αγωνίζεται σε "έρημους" και οι ικανοί τις εγκαταλείπουν. Όταν οι ικανοί εγκαταλείπουν την πολιτική ελλείψει "ακροατηρίου", απορροφώνται από άλλους χώρους με μεγαλύτερο κοινωνικό ενδιαφέρον. Χώρους όπως είναι η οικονομία ή η επιστήμη ή η τέχνη.
Το αποτέλεσμα γίνεται τραγικό και γι' αυτό μιλάμε για την καταστροφή των "φίλτρων" της αξιοκρατίας. Στην πολιτική παραμένουν τα "ρέστα" της κοινωνίας. Αυτοί οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να διακριθούν πουθενά αλλού, εφόσον παντού υπάρχουν "φίλτρα" που τους εμποδίζουν. Οι ανίκανοι και οι βλάκες. Αυτοί, ως γνωστόν, είναι πιο μεθοδικοί, πιο επίμονοι και πιο ομαδικοί από τους ικανούς και συνήθως "βιαστικούς" ανταγωνιστές τους. Έχουν χαμηλότερες φιλοδοξίες και προχωράνε αργά αλλά σταθερά, με μικρά και σίγουρα "βήματα". Ό,τι καταλαμβάνουν δεν το αφήνουν και ως εκ τούτου, αν "αλώσουν" έναν χώρο, δεν τον χάνουν. Η "βλάβη" δηλαδή στα "φίλτρα" είναι μόνιμη, εφόσον δεν μπορούν οι ικανοί να τον ανακαταλάβουν, ακόμα κι αν το θέλουν. Η αποχή μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία την παραδίδει στα χέρια των ανίκανων και αυτό από μόνο του είναι τεράστια καταστροφή, εφόσον την οδηγεί στην παρακμή.
Αυτό το πρόβλημα της Δημοκρατίας το είχαν εντοπίσει και οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Γι' αυτόν τον λόγο και ο πιο διάσημος από τους πραγματικούς πατέρες της Δημοκρατίας, ο Περικλής, έλεγε με τον πιο απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο ότι, όποιος πολίτης δεν ασχολείται με τα κοινά, είναι ελεεινός, άχρηστος και άθλιος. Γιατί; Γιατί παραδίδει την κοινωνία στους ελεεινούς, στους άχρηστους και στους άθλιους. Αυτό μετατρέπει την ίδια την κοινωνία σε κοινωνία ελεεινών, άχρηστων και άθλιων πολιτών και μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να είναι υγιής και άρα και δημοκρατική. Μια τέτοια κοινωνία αργά αλλά σταθερά οδηγείται μέσω της διαφθοράς στη σήψη και στη διάλυση. Η αποχή από τα κοινά και άρα η ιδιώτευση του πολίτη είναι πηγή κακών για την κοινωνία. Από τις λέξεις ιδιώτης και ιδιώτευση προέρχεται και η αγγλική έννοια idiot, που σημαίνει ηλίθιος. Είναι ηλίθιος αυτός ο οποίος δεν ασχολείται με τα κοινά.
Η ίδια συμπεριφορά όμως μπορεί να γίνει άμεσα και απόλυτα καταστροφική, όταν εκτός από τους ανίκανους υπάρχουν και οι φασίστες, οι οποίοι έχουν οργανωμένα παρεισφρήσει στις δημοκρατικές διαδικασίες και η αποχή των δημοκρατών τούς επιτρέπει να κάνουν "πάρτυ". Γιατί; Γιατί, αν σε μια αδιάφορη κοινωνία "ηλιθίων" ιδιωτών στη θέση των παραπάνω εκλεγμένων δημοκρατών βλακών μπουν οι φασίστες, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν πάμε απλά σε μια αργή αλλά σταθερή παρακμή μιας δημοκρατικής κοινωνίας, αλλά στην άμεση και ταχύτατη ανατροπή της ίδιας της Δημοκρατίας. Αυτό εκμεταλλεύονται οι φασίστες, προκειμένου να την ανατρέψουν. Εκμεταλλεύονται την "ηλιθιότητά" τους.
Τα λάθη των δημοκρατών είναι "ευκαιρίες" για τους φασίστες. Τέτοιο λάθος είναι η αποχή. Η αποχή των δημοκρατών είναι ευκαιρία για τους "στρατευμένους" στην αντιδημοκρατική ιδεολογία των φασιστών. Αυτές οι μάζες δηλαδή κινούνται με αντίθετες φορές. Όσο πιο μεγάλη η αποχή των δημοκρατών, τόσο μεγαλύτερη η "στράτευση" των φασιστών, εφόσον τόσο μεγαλύτερη είναι η ευκαιρία τους για την επίτευξη των αντιδημοκρατικών τους στόχων. Όταν οι Δημοκράτες συμμετέχουν στο σύνολό τους, οι φασίστες δεν "στρατεύονται" εύκολα, γιατί δεν υπάρχει ευκαιρία για να επιτύχουν τους στόχους τους. Η αποχή, δηλαδή, είναι μια δράση των δημοκρατών, η οποία προκαλεί μια ανάλογη αντίδραση των εχθρών της Δημοκρατίας.
Το ΕΑΜ β’ πήρε την ευθύνη, για να προτείνει την αποχή, για έναν πολύ απλό λόγο. Η Δημοκρατία πλέον δεν κινδυνεύει από κανέναν κι από τίποτε. Κινδυνεύει μόνον από τον κακό της εαυτό. Οι λαοί έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο ωρίμανσης, που κανένας φασίστας δεν μπορεί να τους απειλήσει. Οι βασιλείες έχουν εξευτελιστεί σε σημείο τέτοιο, που οι "γαλαζοαίματοι" εκφραστές τους να αφορούν μόνον τα κουτσομπολίστικα έντυπα και οι δικτατορίες των προλεταριάτων —όταν δεν σέρνονται στα διεθνή δικαστήρια με κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή πλιάτσικο— δεν αφορούν παραπάνω από κάποιες μικρές μειοψηφίες αγράμματων και αστοιχείωτων φασιστών. Οι "Κοκοί" και οι "Αλέκες" έχουν ελάχιστο ακροατήριο. Ακροατήριο, το οποίο με πολύ κόπο και πολύ κρατικό χρήμα το διατηρούν ενεργό, απλά και μόνον γιατί βολεύει κάποιους να γίνεται "παιχνίδι".
Όλα αυτά οφείλονται στη γενικότερη ανθρώπινη πρόοδο. Μια πρόοδο μορφωτική, η οποία στερεί από τους φασίστες το βασικό τους "πελατολόγιο", που είναι οι αγράμματοι και οι αστοιχείωτοι της κοινωνίας. Οι άνθρωποι, οι οποίοι συνθέτουν τα άβουλα "ποίμνια" των "ποιμένων" όλων των ειδών. Οι άνθρωποι, οι οποίοι δίνουν τη δυνατότητα σε "εκλεκτούς" του Θεού ή σε σταλινικούς τενεκέδες να εμφανίζονται σαν "πατερούληδες" των αγράμματων και των αδυνάμων.
Αυτή η πρόοδος της ανθρωπότητας ευνόητο είναι ότι έχει "περάσει" και στην Ελλάδα. Ο τελευταίος πολίτης πλέον της χώρας είναι αρκετά μορφωμένος και αρκετά χειραφετημένος, ώστε να μην βλέπει ως "εκλεκτό" το κάθε ξενόφερτο "λαμόγιο", το οποίο με μερικά φτερά και πούπουλα παριστάνει τον άνακτα. Ο τελευταίος πολίτης πλέον της χώρας αισθάνεται αρκετά δυνατός, ώστε να διεκδικεί μόνος του το δίκιο του και να μην εναποθέτει το μέλλον του στα χέρια της κάθε Παπαρήγα, που του υπόσχεται "αγώνες" απέναντι στο σύστημα. Στο ίδιο σύστημα στο οποίο φροντίζει και για το δικό της πλούσιο μεροκάματο.
Η ανθρώπινη ιστορία έχει φτάσει πλέον σε ένα απόλυτα "κομβικό" σημείο. Οι μάχες των ιδεολογιών έχουν διεξαχθεί στο σύνολό τους και το αποτέλεσμά τους έχει οριστικοποιηθεί. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ νίκησε. Η Δημοκρατία είναι ο τελικός νικητής των νικητών. Δεν υπάρχει πλέον καμία σύγκρουση αριστερής και δεξιάς ιδεολογίας. Ό,τι εμφανίζεται πλέον σαν "σύγκρουση", είναι στημένο, για να βγαίνουν τα μεροκάματα των πονηρών. Οι πάντες είναι Δημοκράτες, γιατί απλούστατα, αν δεν είναι, δεν μπορούν να επιβιώσουν. Οι φασίστες, όσο πονηροί κι αν είναι, δεν βρίσκουν πλέον τενεκέδες να τους εξουσιάζουν ως φασίστες. Αυτή είναι η νίκη της Δημοκρατίας. Η απόλυτη, καθολική και ολοκληρωτική νίκη. Μια νίκη, στην εμπέδωση της οποίας υποβοηθά ακόμα και η τεχνολογία. Ο κόσμος, λόγω της τεχνολογίας, έγινε πολύ "μικρός" και ως εκ τούτου ενήμερος για τα πάντα. Όπου εκδηλώνεται απειλή, το γνωρίζουν οι πάντες ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά την εκδήλωσή της.
Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν όλοι οι Δημοκράτες πάνε για "μπάνιο" και οι φασίστες κερδίσουν τις εκλογές της "απουσίας", αρκεί οι πολίτες να γυρίσουν από την παραλία και οι φασίστες θα ξαναμπούν στις "τρύπες" τους. Δεν υπάρχει πλέον κανένας κίνδυνος από κανέναν φιλόδοξο "άνακτα" ή σταλινικό τυραννίσκο. Όποιος τολμήσει να κατεβάσει τανκ στους δρόμους, θα κάνει την τελευταία "παρέλαση" της ζωής του. Όποιος κι αν αποτολμήσει να μας κάνει "έκπληξη", όταν θα γυρνάμε από το "μπάνιο" μας, θα βρεθεί ο ίδιος προ εκπλήξεων. Με τα μαγιό μας θα τον κρεμάσουμε. Με τα αντηλιακά μας θα τον πνίξουμε. Εμείς οι Δημοκράτες είμαστε απειράριθμοι και πανίσχυροι και είμαστε βέβαιοι ότι αυτό το έχουν εμπεδώσει οι φασίστες όλων των άκρων …δεξιών και αριστερών.
Κάνουμε αυτήν τη θεωρητική ανάλυση, για να μπορέσει ο αναγνώστης να καταλάβει τη βασική λειτουργία της εκλογικής διαδικασίας. Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί, μόνον αν αυτός γνωρίζει τα όρια μεταξύ της απλής "αδιαφορίας" —η οποία απλά δίνει την κυριαρχία σε κάποια μειοψηφική και επίσης δημοκρατική βλακώδη άποψη— και αυτά της "αυτοκτονίας", μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα. Μόνον έτσι μπορεί να αξιολογήσει τα αποτελέσματα των τελευταίων ευρωεκλογών. Αποτελέσματα, τα οποία δεν θα του αποκαλύψει κανένας, γιατί όλοι έχουν συμφέρον από τη "συγκάλυψη" δεδομένων.
Κάνουν λάθος οι "προχωρημένοι", οι οποίοι εκτιμούν ότι η αποχή απείλησε τον δικομματισμό. Η αποχή απείλησε τον φασισμό της μεταπολίτευσης, του οποίου ορατό μέρος είναι ο δικομματισμός. Η αποχή απείλησε τον φασισμό γενικά, γιατί απειλεί ν' αποκαλύψει το κρυφό του μέρος. Αυτό είναι το πρόβλημα για τους φασίστες. Η αποχή απειλεί ν' αποκαλύψει τα αόρατα "δεκανίκια" του φασισμού, ο οποίος φαινομενικά εμφανίζεται με την απλή μορφή του δικομματισμού, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετος. Απειλεί ν' αποκαλύψει τα απαραίτητα απόκρυφα μέρη του φασιστικού σχεδιασμού, τα οποία είναι η βασική προϋπόθεση για να εγκλωβίζεται ο δημοκρατικός λαός μέσα στα δύο μεγάλα ιδιόκτητα κόμματα εξουσίας.
Αυτό είναι που απειλεί ν' αποκαλύψει η σημερινή αποχή και γι' αυτόν τον λόγο την προτείναμε ως πολιτική "ενέργεια". Δεν ενθαρρύναμε την αδιαφορία. Ενισχύσαμε την άποψη ότι πρέπει να υπάρχει "ενεργή" αποχή, για να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Γιατί; Γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Ο φασισμός στην Ελλάδα έχει και κρυφούς συνεταίρους. Κάπου "πατάνε" οι φασίστες του δικομματισμού, για να στέκονται συνέχεια στην κορυφή του πολιτικού συστήματος. Κάπου "ακουμπάνε", για να μην "ανατρέπονται" από κάθε νέο αντίπαλο που εμφανίζεται. Γι' αυτόν τον λόγο η σημερινή αποχή των Ελλήνων απειλεί να καταστρέψει τον φασιστικό σχεδιασμό της μεταπολίτευσης. Τον φασισμό, ο οποίος εξυπηρετείται από περισσότερους παράγοντες από αυτούς που εκ πρώτης όψεως φαίνονται.
Όμως, για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε τον σχεδιασμό αυτόν. Όλο το μυστικό του φασισμού της μεταπολίτευσης βρίσκεται στην ικανότητά του να "εγκλωβίζει" τους ψηφοφόρους στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Αυτός ο εγκλωβισμός επιτυγχάνεται μέσω του σχεδιασμού, ο οποίος κάνει το "σωστό" για τη Δημοκρατία —και το οποίο είναι συμμετοχή του πολίτη στις διαδικασίες της— να λειτουργεί εις βάρος της. Τι σημαίνει αυτό το παράδοξο; Αυτοί, οι οποίοι σχεδίασαν το σύστημα, δημιούργησαν γι' αυτό ένα τέτοιο πλαίσιο λειτουργίας, που να εγκλωβίζει τους Δημοκράτες στον φασιστικό δικομματισμό, εξαιτίας αυτής ακριβώς της δημοκρατικής τους ευαισθησίας. Εδώ είναι το όλο μυστικό. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ξεκινήσαμε το κείμενο με την περιγραφή των ορίων, τα οποία αφορούν την "αποχή".
Το σύστημα με την έξυπνη τακτική του εκβιάζει τους πολίτες και τους καθηλώνει στον δικομματισμό. Αυτό γίνεται με το "κρυφό" μέρος του δικομματισμού και αυτό αποκαλύπτει η αποχή. Αν δηλαδή παρομοιάζαμε τον δικομματισμό με μια τεράστια "πισίνα", η οποία εγκλωβίζει μέσα της τους Δημοκράτες αυτής της χώρας, αυτό το οποίο αναζητούμε είναι το μυστικό αυτού του εγκλωβισμού. Αυτό το μυστικό απειλεί ν' αποκαλύψει η τεράστια αποχή. Αδειάζει την "πισίνα" και φαίνεται το πώς είναι ο σχεδιασμός της. Φαίνεται τι υπάρχει μέσα σ' αυτήν και λειτουργεί "εγκλωβιστικά". Φαίνεται τι υπάρχει κάτω από τη θολή δημοκρατική επιφάνειά της.
Όλο το μυστικό του σχεδιασμού της μεταπολίτευσης συνδέεται με την παράνομη συμμετοχή του ΚΚΕ στις εκλογικές διαδικασίες. Με την παράνομη συμμετοχή μιας φασιστικής παράταξης σε ένα διαχειριστικό εκλογικό "παιχνίδι", το οποίο αφορά κοινά κόμματα. Εκεί βρίσκεται το όλο μυστικό. Η αντιδημοκρατική παράταξη, η οποία με παράνομο τρόπο ανταγωνίζεται κοινά —και άρα αδύναμα— κόμματα μιας πανίσχυρης δημοκρατικής παράταξης, τα αναγκάζει δήθεν να ισχυροποιηθούν, παριστάνοντας και τα ίδια τις παρατάξεις— και αυτό εξασθενεί τη Δημοκρατία. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Στο όνομα της προστασίας της Δημοκρατίας —υποτίθεται από την απειλή του ΚΚΕ— τα κοινά κόμματα της Δημοκρατίας αποκτούν δομή ανάλογη του ΚΚΕ. Για να μην απειληθεί η Δημοκρατία, "εκτελείται" από τα δικά της κόμματα. Για να μην απειληθεί η Δημοκρατία από τον κομματισμό των φασιστών, πέφτει θύμα του κομματισμού των δικών της κομμάτων.
Ο εγκλωβισμός στο σημείο αυτό καθιστά το ΚΚΕ απαραίτητο στοιχείο του φασιστικού δικομματισμού. Είναι το φασιστικό "παλούκι" μέσα στην "πισίνα" της Δημοκρατίας, το οποίο αναγκάζει τους Δημοκράτες να στηρίζουν τον δικομματισμό ακόμα κι όταν τον μισούν. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε κοινές εκλογικές διαδικασίες μετατρέπει τις εκλογές σε ταυτόχρονο δημοψήφισμα και αυτό είναι το τραγικό. Γιατί; Γιατί τρομοκρατούνται οι Δημοκράτες πολίτες και συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι, του οποίου δεν γνωρίζουν τα μυστικά και τους κανόνες. Πάνω στην αγωνία τους να στηρίξουν τη Δημοκρατία, "στηρίζουν" τα κόμματα εξουσίας, τα οποία υποτίθεται διασφαλίζουν τη Δημοκρατία από την απειλή του ΚΚΕ. Αυτό είναι το "παιχνίδι" των φασιστών. Το "παιχνίδι" των φασιστών ιδιοκτητών των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι στην πραγματικότητα, με τη μόνιμη παραμονή τους στην εξουσία, λειτουργούν ως "βασιλείς" χωρίς στέμμα. Οι πολίτες, φοβούμενοι για τη Δημοκρατία, συμμετέχουν σε μια εκβιαστική κατάσταση και αυτό είναι που τους εγκλωβίζει στον δικομματισμό.
Η συμμετοχή δηλαδή του ΚΚΕ στις εκλογικές διαδικασίες δίνει σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες τη μορφή δημοψηφίσματος. Η κάθε εκλογική διαδικασία, εξαιτίας της παρουσίας του, γίνεται "διπλή". Γίνεται ένα κρίσιμο δημοψήφισμα, στο οποίο κρίνεται το πολιτειακό ζήτημα και το οποίο είναι ταυτόχρονα και κοινές εκλογές για την ανάδειξη κυβέρνησης. Η έννοια του δημοψηφίσματος είναι αυτή η οποία διατηρεί ενεργά τα "ένστικτα" των δημοκρατών και εκεί παγιδεύονται στα δίκτυα του δικομματισμού.
Για να προστατεύσουν τη Δημοκρατία από τον ορατό εχθρό της, συμμετέχουν στο σύνολό τους. Για να εξουδετερώσουν αυτόν τον εχθρό, ψηφίζουν τα πιο ισχυρά κόμματα και άρα εγκλωβίζονται στον δικομματισμό. Θεωρούν ότι τους συμφέρει να παραμένουν συσπειρωμένοι γύρω από τα δύο μεγάλα κόμματα και να μην σκορπούν τις ψήφους τους στους αδύναμους. Στηρίζουν τον δικομματισμό, για να "εξουδετερώσουν" το φασιστικό σταλινικό ΚΚΕ. Η Δημοκρατία κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν λειτουργεί. Οι μικροί παραμένουν μικροί, γιατί απλά ποτέ δεν θα έχουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν. Προέχουν οι ανάγκες προστασίας της Δημοκρατίας και άρα η προστασία του "δικομματισμού", ο οποίος υποτίθεται την "εγγυάται".
Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς είναι σχεδιασμένο το πολιτικό σύστημα; Το πολιτικό σύστημα της φασιστικής μεταπολίτευσης; Το σύστημα των διεφθαρμένων "δημοκρατών" και των αργόμισθων φασιστών του ΚΚΕ; Δημιούργησαν μια "γούρνα" με τα δύο μεγάλα κόμματα και μέσα σ' αυτήν ήθελαν να συγκεντρώσουν το σύνολο του λαού. Του λαού, ο οποίος στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι δημοκρατικός. Για να μην φύγει αυτός ο λαός από τη "γούρνα", έκαναν το εξής έξυπνο. Στη μέση αυτού του πολιτικού "σκηνικού" κάρφωσαν το "παλούκι" του ΚΚΕ και ανάγκασαν τον λαό να τρέχει σε κάθε εκλογική διαδικασία να προστατεύσει τη Δημοκρατία.
Με την παράνομη συμμετοχή αυτού του "παλουκιού" οδηγούν τον λαό στη "γούρνα", εφόσον ο λαός, για να προστατεύσει τη Δημοκρατία, πρέπει πάντα να "υπερκαλύπτει" το "παλούκι" και αυτό γίνεται με τη στήριξη των δύο κομμάτων εξουσίας. Για όσο διάστημα το "παλούκι" θα βρίσκεται στον πάτο του κέντρου της "γούρνας", κανένας δεν θα φεύγει από αυτήν. Ο λαός θα βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση "συναγερμού" και εκεί θα παγιδεύεται. Ό,τι και να γίνει, θα στηρίζει τα κόμματα, τα οποία θα του επιτρέπουν να πιστεύει ότι μόνον με αυτά υπερκαλύπτει το "παλούκι".
Τον κάθε άχρηστο Κωστάκη και ανίκανο Γιωργάκη τον κάνει εκ του ασφαλούς Πρωθυπουργό το "μαγαζί" της Αλέκας. Το "αυθαίρετο" του Περισσού. Εκεί βρίσκεται η παρανομία. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, χρήσιμο εδώ είναι να πούμε το εξής: Όταν λέμε ότι είναι παράνομο το ΚΚΕ, δεν μιλάμε για αμφισβήτηση του δικαιώματός του να υπάρχει και να δραστηριοποιείται μέσα στην κοινωνία. Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει και σε όποιον θέλει. Όχι στον Στάλιν, αλλά και σε δένδρο μπορεί να "πιστεύει", αν το επιθυμεί. Δικαίωμά του είναι. Δεν λέμε ότι πρέπει να τεθεί υπό διωγμό το ΚΚΕ και να φυλακιστούν τα στελέχη του. Παράνομη, δηλαδή, δεν είναι η ύπαρξή του μέσα στην κοινωνία. Παράνομη είναι η συμμετοχή του στις δημοκρατικές διαδικασίες της κυρίαρχης δημοκρατικής παράταξης. Είναι τόσο παράνομη, όσο παράνομη θα ήταν και η συμμετοχή στελεχών της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ στις εσωτερικές εκλογές του ΚΚΕ για την ανάδειξη της ηγεσίας του. Ενώ όμως οι Δημοκράτες σέβονται τις εσωτερικές διαδικασίες της λειτουργίας του ΚΚΕ, οι ΚΚΕδες δεν κάνουν το ίδιο.
Αυτό είναι το παράνομο και την παρανομία αυτήν καταγγέλλουμε. Συμμετέχουν σε διαδικασίες, οι οποίες δεν τους αφορούν. Είναι "μουφτήδες", οι οποίοι παριστάνουν τους "παπάδες" και απευθύνονται στο "χριστιανικό" ποίμνιο. Συμμετέχουν σε "μυστήρια", τα οποία δεν πιστεύουν και δεν τους αφορούν. Κρίνουν κι ανταγωνίζονται "ιερείς", οι οποίοι δεν είναι όμοιοί τους σ' ό,τι αφορά το "δόγμα". Αυτό είναι το παράνομο. Αν δεν τους αρέσει η Δημοκρατία, μπορούν να την πολεμήσουν με τον νόμιμο τρόπο. Η Δημοκρατία είναι αρκετά ισχυρή και αρκετά μεγαλόψυχη, ώστε να επιτρέπει ακόμα και στους εχθρούς της να την πολεμούν. Να την πολεμούν όμως και όχι να τη "σαπίζουν" εκ των έσω. Αν θέλουν οι ΚΚΕδες, ας πείσουν τον κόσμο ότι τον συμφέρει ο κομμουνισμός. Δεν τους το απαγόρευσε κανένας. Ας βγουν στους δρόμους και στις πλατείες και ας τον πείσουν για την ποιότητα του προλεταριακού "παράδεισου". Ελεύθερα μπορούν να το κάνουν.
Όταν θα τον πείσουν σε βαθμό ν' αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του λαού, ας ζητήσουν δημοψήφισμα. Το επιτρέπει η Δημοκρατία, όταν οι εσωτερικοί συσχετισμοί δυνάμεων αλλάξουν σε βαθμό που να φαίνεται ότι η πλειοψηφία δεν την επιθυμεί. Η Δημοκρατία δεν μπορεί να "φιμώσει" τον λαό, ακόμα κι όταν αυτός μιλάει εναντίον της. Αυτό είναι η Δημοκρατία. Η Δημοκρατία όμως δεν είναι χαζή. Ανέχεται τον πόλεμο, αλλά δεν ανέχεται τη "σήψη". Το ΚΚΕ έχει δικαίωμα ύπαρξης στους δρόμους και στις πλατείες αυτού του κράτους. Αυτός άλλωστε είναι και ο "πραγματικός" στίβος των ΚΚΕδων, όπως λένε και οι ίδιοι. Άλλος όμως ο "στίβος" του δρόμου και άλλος ο "στίβος" της Βουλής. Αυτό που τους αμφισβητούμε είναι το "δικαίωμά" τους να έχουν παρουσία στη Βουλή. Να έχουν παρουσία στο κυρίαρχο όργανο της Δημοκρατίας.
Απαγορεύεται να βρίσκονται στον "ναό" μιας "θρησκείας", την οποία δεν πιστεύουν. Απαγορεύεται να "ιερουργούν" στο όνομα ενός "Θεού", τον οποίον δεν πιστεύουν. Όπως θα κατανοούσαμε τη διαμαρτυρία τους, αν κατέβαινε ο Πάγκαλος ως αντίπαλος της Παπαρήγα για τη θέση του γραμματέα του κόμματος, έτσι πρέπει να κατανοήσουν κι αυτοί τη δική μας διαμαρτυρία. Δεν έχει θέση η σταλινική Παπαρήγα στο "ιερό" της Δημοκρατίας. Ας μας πείσει ότι ο "θεός" της είναι ο πραγματικός και εμείς θα πάμε στο "ιερό" της. Μέχρι να το καταφέρει όμως αυτό, ας ιερουργεί εκεί όπου έχει ταχθεί. Δεν χρειάζεται να έρχεται αυτή στο δικό μας. Απαγορεύεται να έρχεται.
Αυτό είναι το πρόβλημα. Το ΚΚΕ, με την παράνομη συμμέτοχή του στην εσωτερική λειτουργία της Δημοκρατίας, της προκαλεί "σήψη". Η τραγική ειρωνεία μάλιστα είναι ότι της προκαλεί "σήψη" με τα δικά της χρήματα. Με τα χρήματα των δημοκρατών, εφόσον τέτοιοι είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι φορολογούμενοι πολίτες. Το ΚΚΕ στην κυριολεξία σήμερα υπάρχει εξαιτίας του δημόσιου χρήματος. Σε έναν κόσμο όπου τα κομμουνιστικά συστήματα έχουν πάει σχεδόν στο σύνολό τους στα "σκουπίδια", το ΚΚΕ για έναν μυστηριώδη λόγο εμφανίζεται πιο "ακμαίο" από ποτέ. Γιατί; Γιατί μοιράζει κρατικούς μισθούς στα στελέχη του. Γιατί εισπράττει κρατικές επιδοτήσεις για τον εαυτό του. Με κρατικό μισθό συντηρεί τους "οπαδούς" του. Εύκολο είναι αυτό, εφόσον πάντα μέσα σε μια κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι με έναν καλό μισθό μπορούν να παραστήσουν όχι τους κομμουνιστές αλλά τους εξωγήινους. Αυτό γίνεται στο ΚΚΕ. Συντηρείται αποκλειστικά από τη δυνατότητά του να ταΐζει τα στελέχη του. Συντηρείται αποκλειστικά επειδή είναι χρήσιμο στους ιδιοκτήτες του δικομματισμού, που το ταΐζουν. Χρήσιμο στους φασίστες.
Τώρα μπορεί ν' αρχίσει να υποπτεύεται ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο το ΕΑΜ β’ ζήτησε εξ αρχής την αποχή του κόσμου από τις εκλογές. Στόχος του ΕΑΜ β’ ήταν ν' αδειάσει η "πισίνα", ώστε να δούμε τι συμβαίνει κάτω από τη δικομματική βρόμικη "επιφάνειά" της. Να επιβεβαιωθούν αυτά τα οποία γνώριζε το ΕΑΜ β’ και να τα δει και άρα να τα μάθει και ο υπόλοιπος κόσμος. Για όσο διάστημα η "πισίνα" της Δημοκρατίας είναι "γεμάτη", δεν φαίνεται τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια του "νερού" και τι είναι αυτό το οποίο υπάρχει από κάτω και μολύνει την επιφάνειά της. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό το οποίο "σκοτώνει" τους Δημοκράτες και επιτρέπει στους φασίστες να μονιμοποιούν το φαινόμενο της "μόλυνσης". Για όσο διάστημα οι φασίστες έχουν τη "νομιμοποίηση" της ψήφου του λαού, κανένας δεν μπορεί να τους αμφισβητήσει.
Η αποχή γι' αυτόν τον λόγο είναι ιδανική επιλογή για τον λαό στην παρούσα φάση. Σε μια ανορθόδοξη κατάσταση το "λάθος" του πολίτη είναι ικανό να την αποκαλύψει. Αδειάζει με την "αποχή" το "νερό" στη σφραγισμένη "πισίνα" του δικομματισμού και φαίνεται ο "πάτος" του. Φαίνεται πώς λειτουργεί η μεταπολίτευση. Εμείς προτείναμε την αποχή, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία της Δημοκρατίας. Έχοντας απόλυτη πίστη στον διαπιστωμένο "θάνατο" των εκφραστών του κομμουνιστικού φασισμού. Μπορούσαν να απέχουν όλοι οι Έλληνες από τις εκλογές; Τι θα γινόταν; Θα κέρδιζαν οι ΚΚΕδες τις εκλογές; Και τι θα γινόταν; Θα μας μετέτρεπαν σε μια "σοβιετία", κάνοντας χρήση των δικών μας μέσων; Στην παραλία θα ήμασταν. Δεν θα φεύγαμε μετανάστες. Θα επιστρέφαμε και τα ποντίκια θα επέστρεφαν κι αυτά στις τρύπες τους.
Γι' αυτόν τον λόγο αναφερθήκαμε στην αρχή του κειμένου για virtual περιβάλλον, στο οποίο τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται. Προτείνοντας το ΕΑΜ β’ στον κόσμο να απέχει από τις εκλογές, στην πραγματικότητα του ζήτησε φερθεί σαν "ηλίθιος" και να πέσει με τα μούτρα στον "τοίχο" του πολιτεύματος. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τοίχος εκεί όπου φαίνεται "τοίχος". Του ζήτησε να ρισκάρει να φάει τα μούτρα του, γιατί ήταν σίγουρο ότι δεν θα συμβεί αυτό. Τα πάντα είναι ψεύτικα. Ψεύτικη είναι η Δημοκρατία στην οποία δήθεν ζούμε, όπως ψεύτικοι είναι και οι εχθροί της που την απειλούν. Οι φασίστες απλά έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους να στήσουν έναν μόνιμο "ψευδοκαυγά", για να παγιδεύουν στα "μαγαζιά" τους τούς πολίτες. Έχουν φτιάξει ένα "ψευδοτούνελ", το οποίο οδηγεί στα δύο μεγάλα κόμματα.
Αυτό ήταν το ζητούμενο της αποχής. Να απειληθεί η Δημοκρατία με "ήττα" στο "δημοψήφισμα", ώστε να δούμε τι συμβαίνει. Να δούμε ποιοι είναι οι υπάρχοντες εχθροί της και ποιες οι δυνατότητές τους. Το ΚΚΕ διεκδικεί την εξουσία για να μας μετατρέψει σε προλεταριάτο ή τη διεκδικεί μόνο και μόνο γιατί αυτό εξυπηρετεί τον δικομματισμό, ο οποίος επωφελείται από τον τρόμο των δημοκρατών; Η Παπαρήγα ονειρεύεται να γίνει Τσαουσέσκου της Ελλάδας ή της αρκεί να ζει σαν μεγιστάνας εις βάρος της Δημοκρατίας;
Σ' αυτό το ερώτημα δεν χρειάζεται καν να απαντήσουμε εμείς υποθετικά, εφόσον ήδη το έχει απαντήσει από μόνη της. Το ΚΚΕ δεν διεκδικεί την εξουσία. Γιατί συμμετέχει τότε στις εκλογές; Ποιος άλλος μπορεί να είναι ο στόχος ενός "κόμματος"; Αν δεν συμμετέχει στις εκλογές, δεν μπορεί να αγωνίζεται στους δρόμους για τα "δίκια" του λαού; Γιατί χρειάζεται την παρουσία στη Βουλή; Για να πάρει "πάσο" για τους δρόμους και τις πλατείες; Άρα, γιατί συμμετέχει; Γιατί αγωνίζεται με τόσο πάθος να μπει στο "βρομερό" ιερό της "βρομερής" Δημοκρατίας; Δυστυχώς η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα είναι μία και μοναδική. Αγωνίζεται να μπει στη Βουλή για ν' αποκτήσει νόμιμο δικαίωμα στη νομή του κρατικού χρήματος. Απλά πράγματα.
Οι δημοψηφισματικές ευρωεκλογές του 2009
Από τη στιγμή λοιπόν που στις ευρωεκλογές συμμετέχει παράνομα το ΚΚΕ και πάλι η εκλογική διαδικασία έχει διπλό σκοπό. Είναι διπλή εκλογή. Οι ευρωεκλογές είναι ένα κρίσιμο δημοψήφισμα και κοινές εκλογές ταυτόχρονα. Το δημοψηφισματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι το ίδιο με τις εθνικές εκλογές. Πρέπει οι Δημοκράτες να ψηφίσουν για δύο διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Πρέπει να αποφασίσουν με μια ψήφο, η οποία έχει διπλό νόημα. Μια ψήφο, η οποία θα "κρίνει" πρωτίστως ποια ιδεολογία θα αντιπροσωπεύσει τους Έλληνες στην Ευρώπη και δευτερευόντως ποιοι θα είναι αυτοί οι οποίοι ως πρόσωπα θα τους αντιπροσωπεύσουν σ' αυτήν. Όπως στις εθνικές εκλογές πρέπει ν' αποφασίσει ο λαός αν θα τον κυβερνήσουν οι Δημοκράτες των κοινών κομμάτων ή οι φασίστες του ΚΚΕ, έτσι και στις ευρωεκλογές θα πρέπει ν' αποφασίσει αν στην Ευρώπη θα τον αντιπροσωπεύσουν οι Δημοκράτες ή οι φασίστες του ΚΚΕ.
Όταν λοιπόν έχουμε διπλές εκλογές, ευνόητο είναι ότι έχουμε και διπλά αποτελέσματα σ' ό,τι αφορά την ανάλυσή τους. Ξεκινάμε από το μείζον, που είναι το δημοψήφισμα και κατόπιν καταλήγουμε στο έλασσον, το οποίο είναι τα ποσοστά που έλαβαν τα δημοκρατικά κόμματα. Πρώτα αναλύουμε τη "μάχη" μεταξύ της Δημοκρατίας και του ΚΚΕ, που είναι η σημαντικότερη και κατόπιν μπαίνουμε στις λεπτομέρειες που αφορούν τη νομή των "τροπαίων" της νίκης μεταξύ των δημοκρατών. Αυτό είναι το μείζον και από αυτό ξεκινάμε. Ξεκινάμε από τη μεγάλη μάχη Δημοκρατών και ΚΚΕεδων. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν συντριπτικά υπέρ της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία έλαβε 91,65% και το ΚΚΕ 8,35%. Άλλος ένας υγιεινός "περίπατος" της παντοδύναμης Δημοκρατίας.
Ο αναγνώστης αρχίζει κι αντιλαμβάνεται ότι η "ανάγνωση" των αποτελεσμάτων είναι τελείως διαφορετική στις δύο αυτές διαφορετικές περιπτώσεις. Διαφορετικές εκλογές, με διαφορετικούς μονομάχους και διαφορετικά αποτελέσματα απαιτούν διαφορετική "ανάγνωση". Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορούμε να καταλάβουμε ότι, εξαιτίας της τεράστιας αποχής, τα αποτελέσματα των τελευταίων ευρωεκλογών είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά. Εφιαλτικά αποκαλυπτικά για τους φασίστες στο σύνολό τους. Τι αποκαλύπτει η αποχή; Αποκαλύπτει ότι οι "μονομάχοι" φασίστες συνεργάζονται κρυφά μεταξύ τους. Αποκαλύπτει ότι συμβαίνουν πράγματα εξόχως επικίνδυνα για τη Δημοκρατία και εξόχως παράνομα γι' αυτούς που τα πραγματοποιούν. Πράγματα, τα οποία χωρίς την αποχή απλά δεν φαίνονται.
Πάμε ξανά στο βασικό μας παράδειγμα, ώστε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί. Να καταλάβουμε τι μας ενδιαφέρει να βρούμε και πώς θα το κατορθώσουμε. Ποιος μπορεί σε μια θολή "πισίνα" να δει τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού; Κανείς, γιατί απλούστατα δεν φαίνεται τίποτε. Τα πάντα υπερκαλύπτονται από το "νερό" και δεν φαίνεται τι συμβαίνει μέσα σ' αυτό. Αν αδειάσει όμως η "πισίνα", όλα φαίνονται. Φαίνονται όμως και όλες οι παρανομίες. Αν για παράδειγμα η δημοκρατική παράταξη είναι η τεράστια ποσότητα του "νερού" μέσα στην "πισίνα", η αποχή την "αδειάζει". Αν όμως αδειάσει και υπάρχουν φασιστικοί μηχανισμοί μέσα σ' αυτήν, θα φανούν.
Απλή λογική. Αν αδειάσει μια "πισίνα", η οποία εκτός από το δημοκρατικό "νερό" έχει και φασιστικά "παλούκια" μέσα της, θα φανούν κι αυτά. Η μισή ν' αδειάσει, τα παλούκια θα βγουν πάνω από την επιφάνεια, γιατί το άδειασμα δεν τα αφορά. Το "νερό" και τα "παλούκια" δεν είναι από το ίδιο "υλικό". Άρα; Άρα, όταν ένα φαινόμενο αδειάζει το "νερό", τα "παλούκια" δεν επηρεάζονται. Αυτό μας λέει η λογική. Η ίδια λογική μας λέει ότι αυτά τα παλούκια όχι μόνον δεν υποχωρούν ή δεν διαλύονται σε ένα ομοειδές ποσοστό, αλλά αντίθετα ισχυροποιούνται. Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε πιο πάνω ότι οι μάζες των δημοκρατών κινούνται με την αντίθετη φορά από αυτήν των φασιστών. Η αποχή των δημοκρατών πρέπει να είναι "σάλπισμα" στράτευσης για τους φασίστες. Η "αρρώστια" της Δημοκρατίας, η οποία εκδηλώνεται με την αποχή, πρέπει να δίνει "ρώμη" στον φασισμό, εφόσον του δίνει την ευκαιρία να την νικήσει.
Αυτά δεν μας λέει η λογική; Αν σε μια μάχη με τους εχθρούς σου έρθουν οι μισοί, εσύ αυτόματα γίνεσαι διπλάσιος, χωρίς να έχεις αποκτήσει ούτε ένα καινούργιο μέλος. Υπάρχει κάποιος που ν' αμφισβητεί την κοινή λογική; Όταν ο εχθρός σου εξασθενίζει, σε παρασέρνει σε μια ανάλογη κατάσταση, για να μην αλλάξουν οι ισορροπίες; Ίσα-ίσα που η "ασθένεια" του εχθρού σου σού δίνει νέα δύναμη και νέα ορμή. Τώρα λοιπόν —στα "χειρότερα" της Δημοκρατίας— έπρεπε το ΚΚΕ να έχει συσπειρωμένες απόλυτα τις δυνάμεις του. Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να βρει τη μισητή γι' αυτό Δημοκρατία σε πιο ασθενική κατάσταση. Δεν είχε ποτέ άλλοτε την ευκαιρία να δείξει δύναμη μέσα στην κοινωνία. Θα έπιανε το ποσοστό που κάποτε ονειρευόταν, όταν ήθελε να μπει στην περίφημη Δεύτερη Κατανομή.
Αυτή ήταν θεωρητικά η ευκαιρία του. Η απόλυτη ευκαιρία του. Οι Δημοκράτες βρίσκονταν στις παραλίες και οι "στρατευμένοι" στις "επάλξεις". Ακόμα δηλαδή κι αν δεν αύξαναν τις δυνάμεις τους, αποσπώντας ανθρώπινο δυναμικό από τη Δημοκρατία, θα έπρεπε να διατηρούν τις δικές τους στον απόλυτο βαθμό. Άρα; Άρα, όσο πιο πολύ αδειάζει η "πισίνα", τόσο πιο "ψηλά" θα έπρεπε να φαίνονται τα παλούκια. Όχι επειδή παίρνουν ύψος, αλλά επειδή χάνει ύψος η στάθμη του νερού. Οι μηχανισμοί των φασιστών είναι τέτοια "παλούκια". Παλούκια άκαμπτα και δογματικά, που συμμετέχουν σε διαδικασίες οι οποίες δεν προβλέπονται γι' αυτά.
Εδώ λοιπόν τίθεται ένα ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν η κολοσσιαία αποχή να κατανέμεται ισομερώς σε όλα τα κόμματα; Πώς είναι δυνατόν μια εσφαλμένη δραστηριότητα των δημοκρατών, όπως είναι η αποχή, να τυγχάνει μίμησης και από τους φασίστες και μάλιστα στον ίδιο ακριβώς βαθμό; Πώς είναι δυνατόν η υποχώρηση, που αφορά ένα υλικό όπως είναι το "νερό", να αφορά εξίσου και ένα διαφορετικό υλικό, όπως είναι το "ξύλο"; Μπορεί κάποιος να φανταστεί να αδειάζει μια πισίνα από νερό και ταυτόχρονα να υποχωρούν στο ίδιο αναλογικά ποσοστό και τα "παλούκια" που αυτή έχει μέσα της; Έχει λογική αυτό; Η λογική λέει ότι αυτά τα "παλούκια" όχι απλά θα αυξάνουν τα μεγέθη τους στα ανάλογα ποσοστά, αλλά θα βελτιώνουν και τα χαρακτηριστικά τους.
Πώς είναι δυνατόν να μην λειτουργεί η απλή λογική; Πώς δηλαδή είναι δυνατόν η "απουσία" των Δημοκρατών από τις εκλογές να μην πολλαπλασιάζει την "παρουσία" των ΚΚΕδων; Πώς είναι δυνατόν το επί πολλούς μήνες προαναγγελθέν "λάθος" των δημοκρατών να μην λειτούργησε ως "σάλπισμα" για τη "στράτευση" των φασιστών του Περισσού; Ποιος τολμάει να πει ότι αιφνιδιάστηκε από την "αποχή" των Δημοκρατών; Μέχρι την τελευταία ώρα τους παρακαλούσαν να πάνε να ψηφίσουν. Άρα; Άρα, ανάμεσα σ' αυτούς, που γνώριζαν την προαναγγελθείσα μαζική αποχή, ήταν και το ΚΚΕ. Από τη στιγμή που πήγαν οι Δημοκράτες στις παραλίες, οι κομμουνιστές έπρεπε να είναι στις "επάλξεις". Γιατί; Γιατί αυτή ήταν η ευκαιρία τους. Η μοναδική και ίσως τελευταία ευκαιρία τους. Γιατί η απουσία των δημοκρατών "πολλαπλασιάζει" τις δικές τους δυνάμεις. Πενήντα τοις εκατό αποχή για τους Δημοκράτες σημαίνει ότι διπλασιάζεται η ψήφος του "παρόντα" κομμουνιστή και άρα διπλασιάζεται το ποσοστό του ΚΚΕ στα τελικά αποτελέσματα.
Ποια είναι η εξήγηση που δίνει το ΚΚΕ και η κυρία Παπαρήγα για το ποσοστό που έλαβε; Στις τελευταίες εθνικές εκλογές το ποσοστό του ΚΚΕ ήταν 8,15% και στις ευρωεκλογές με την τεράστια αποχή το ποσοστό αυτό ήταν περίπου το ίδιο. 8,35%. Πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αυτή η τέλεια αλλά παντελώς ανεξήγητη ισορροπία; Όσοι Δημοκράτες πήγαν για μπάνιο, αναλογικά ακριβώς οι ίδιοι ΚΚΕδες τους ακολούθησαν; Το ΚΚΕ, δηλαδή, αν διατηρούσε τις "στρατευμένες" δυνάμεις του, θα έπρεπε να έχει —λόγω αποχής και μόνο— ένα ποσοστό κοντά στο 14%, αν όχι το διπλάσιο αυτού που τελικά εμφάνισε και ήταν το ίδιο με αυτό των εθνικών εκλογών. Άρα; Άρα, για να παραμείνει σταθερό σ' αυτήν την "άμπωτη" της αποχής, σημαίνει ότι έχασε σχεδόν τους μισούς ψηφοφόρους από αυτούς που το ψηφίζουν.
Έχασε εκατόν πενήντα χιλιάδες ψήφους το ΚΚΕ. Τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό; Εκατόν πενήντα χιλιάδες "στρατευμένοι" κομμουνιστές πώς μπορούν να χαθούν σε ένα τόσο κρίσιμο για την ιδεολογία τους δημοψήφισμα; Πώς χάθηκαν; Έγιναν από κομμουνιστές Δημοκράτες; Μήπως "αυτοαποστρατεύτηκαν" και πήγαν κι αυτοί στις παραλίες με τους υπόλοιπους; Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι βέβαια. Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Κάτι, που, αν ισχύει, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την ίδια τη Δημοκρατία και επίσης επικίνδυνο γι' αυτούς που το επιχείρησαν. Το ΚΚΕ έχασε ψήφους ή μήπως δεν πήρε αυτούς που προβλεπόταν ως "μπόνους" από τα αφεντικά του;
Δεν υπάρχει δηλαδή λογική εξήγηση γι' αυτό το οποίο συνέβη. Με βάση τη λογική δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν. Το πρώτο είναι το ΚΚΕ να διπλασίασε λόγω αποχής τα ποσοστά του και να το κάλεσαν σε ένα γραφείο "αφεντικών" και να του είπαν …πάρε αυτό το "πλασματικό" ποσοστό, για να μην χαλάσει το "παιχνίδι" των ισορροπιών και μη μιλάς, γιατί δεν σε συμφέρει ως συνέταιρο στον φασισμό της μεταπολίτευσης. Αυτό το πράγμα το θεωρούμε λίγο απίθανο να συμβεί, αλλά όχι και εντελώς αδύνατο.
Το δεύτερο —και το πιο πιθανό— είναι άλλο. Το ποσοστό το οποίο έλαβε στις Ευρωεκλογές να είναι το πραγματικό και το ποσοστό που έλαβε στις εθνικές εκλογές να μην είναι πραγματικό. Όταν μιλάμε για μη πραγματικό δεν εννοούμε απαραίτητα για κόλπα με τους υπολογιστές του υπουργείου εσωτερικών, χωρίς βέβαια να αποκλείουμε κι αυτό το ενδεχόμενο. Εννοούμε άλλο πράγμα. Τι εννοούμε; Ότι το ΚΚΕ είναι χρήσιμο για τον φασιστικό δικομματισμό, όταν μπορεί και εμφανίζεται ισχυρό και άρα απειλητικό για τη Δημοκρατία. Όταν όμως δεν είναι ισχυρό από μόνο του, τι κάνουμε; Τι κάνουμε εμείς οι συνάδερφοι φασίστες της άλλης "όχθης"; Το χρηματοδοτούμε, αλλά αυτό δεν φτάνει. Άρα; Άρα πρέπει να το βοηθήσουμε με τις ψήφους, τις οποίες ο δικομματισμός διαθέτει άφθονες, εξαιτίας του ίδιου του ΚΚΕ. Όταν, εξαιτίας του ΚΚΕ, εξασφαλίζεις τρία και τέσσερα εκατομμύρια ψήφων, δεν είναι μεγάλο το κόστος να το "επιδοτήσεις" με μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους, προκειμένου να εξασφαλίσεις και τα μελλοντικά σου κέρδη.
Η αποχή αυτό απέδειξε. Η απόσυρση των "υδάτων" αυτό αποκάλυψε. Είμαστε σχεδόν βέβαιοι πλέον ότι υπάρχει μυστική υπόγεια συνεργασία μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων και του ΚΚΕ. Είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι στελέχη και οπαδοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ψηφίζουν οργανωμένα το ΚΚΕ, προκειμένου αυτό να εμφανίζεται ισχυρό και απειλητικό. Ακόμα και πεθαμένους βάζουν να το "ψηφίζουν". Από κοινού και ισόποσα —για να μην διαταράσσονται οι μεταξύ τους ισορροπίες— τα δύο μεγάλα κόμματα ενισχύουν τον κρυφό εταίρο. Η αποχή σ' αυτό το σημείο έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Δεν τους επέτρεψε να εκτελέσουν το κοινό καθήκον. Δεν τους επέτρεψε να δώσουν το "μπόνους" στο ΚΚΕ.
Αυτές είναι οι εκατόν τριάντα χιλιάδες ψήφοι που λείπουν. Οι ψήφοι των οργανωμένων και των πεθαμένων, τους οποίους δεν πήρε το ΚΚΕ από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η ενίσχυση, που δεν πήρε από τους συνεταίρους του. Η μεγάλη "αιμορραγία" του δικομματισμού, λόγω της αποχής, δεν τους επέτρεψε να δώσουν από κάποιες εξήντα ή εβδομήντα χιλιάδες ψήφους στο ΚΚΕ. Γι' αυτόν τον λόγο το ΚΚΕ εκτέθηκε στην "ανάλυση" και γι' αυτόν τον λόγο ακολούθησε στην "καθίζηση" τα κόμματα των δημοκρατών.
Τι μας λέει αυτή η ανάλυση με βάση αυτά τα δεδομένα; Ότι το ΚΚΕ στην κυριολεξία επιβιώνει χάρη στα χρήματα και στις ψήφους των κηδεμόνων του. Η πραγματική του δύναμη είναι αυτή, την οποία πήρε τώρα που έμεινε αβοήθητο. Ένα ταπεινό 8% με αποχή των δημοκρατών κοντά στο 50%, σημαίνει το πολύ ένα πραγματικό 4% επί του συνόλου των ψηφοφόρων. Αυτό το 4% αντιπροσωπεύει ο Περισσός και ας τολμήσει ο αναγνώστης να υπολογίσει πόσο μας κοστίζει σε χρήμα κάθε χρόνο, για να το διατηρούν "απειλητικό".
Με βάση λοιπόν τα νέα δεδομένα τα πραγματικά αποτελέσματα των δημοψηφισματικών ευρωεκλογών του 2009 είναι διαφορετικά από τα αρχικά, τα οποία τα υπολογίσαμε με τον συμβατικό τρόπο. Η Δημοκρατία έλαβε 95,83% και το σταλινικό ΚΚΕ έλαβε 4,17%. Ένα ελάχιστο ποσοστό, το οποίο δεν χρειάζεται καν να μπούμε στον κόπο να του κάνουμε κάποια σοβαρή ποιοτική ανάλυση. Βολεμένοι κρατικοί υπάλληλοι, διεφθαρμένοι συνδικαλιστές, καλοπληρωμένοι διαδηλωσάκηδες, κοινοί τεμπέληδες, καιροσκόποι, τυχοδιώκτες αλλά και αγράμματοι κι αμετανόητοι γέροντες σταλινικοί, είναι ο βασικός πυρήνας του. Αυτός ο πυρήνας πλαισιώνεται από κάποιους αφελείς, δυστυχείς κι απελπισμένους συμπολίτες μας και παίρνει το τελικό μέγεθος του ταπεινού 4%.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Οι Δημοκράτες ήταν αυτοί που πήγαν στις παραλίες, αλλά οι φασίστες ήταν τελικά αυτοί οι οποίοι εκτέθηκαν στον "ήλιο". Οι Δημοκράτες βγήκαν γυμνοί στις παραλίες, αλλά οι ΚΚΕδες "κάηκαν" από τον "ήλιο". Οι πάντες είναι εκτεθειμένοι και είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη να ζητήσει ο λαός εξηγήσεις από τους υπευθύνους. Κάποιοι παίζουν παιχνίδια με τη Δημοκρατία και αυτά είναι επικίνδυνα παιχνίδια.
Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης το νόημα αυτού του κειμένου. Μπορεί επίσης να καταλάβει γιατί το ΕΑΜ β’ δεν επιχειρηματολόγησε όταν πρότεινε την αποχή. Γιατί κατέθεσε μια "ξερή" πρόταση για αποχή. Δεν θέλαμε να τους βάλουμε "ιδέες" για το τι ακριβώς περιμέναμε ν' αποκαλυφθεί από την αποχή. Δεν θέλαμε να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν διορθωτικές κινήσεις, ώστε να προσαρμόσουν τα αποτελέσματα πάνω στην κοινή λογική και όχι πάνω στα παράλογα συμφέροντά τους, όπως κάνουν πάντα. Θέλαμε να κάνουν αυτά τα οποία κάνουν πάντα, για να μπορέσουμε να τα καταγγείλουμε. Θέλαμε να υποτιμήσουν τον λαό, για να την πατήσουν.
Αυτή ακριβώς είναι η καταγγελία μας και είναι ιδιαίτερα σοβαρή, εφόσον τους κατηγορούμε για εκλογές νοθείας. Απόλυτης και συντριπτικής νοθείας. Νοθείας, που παραπέμπει σε άλλες εποχές. Τα καταγγέλλουμε στον ελληνικό λαό, γιατί η ελληνική δικαιοσύνη καθημερινά αποδεικνύει ότι, όχι απλά δεν είναι "τυφλή", αλλά εξαιρετικά "ανοιχτομάτα". Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, όταν ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου "βλέπει" πλανεμένους υπουργούς εκεί όπου πρέπει να "μιλήσουν" τα στοιχεία και μόνον. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, όταν ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου "καταγγέλλει" στον λαό τα κακώς κείμενα, σαν να είναι ο τελευταίος κομματάρχης της γειτονιάς. Ο ελληνικός λαός πρέπει να καταλάβει ότι σ' αυτήν τη μάχη είναι μόνος του και μόνος του πρέπει να λύσει τα προβλήματά του.
Το ΕΑΜ β', ως νόμιμο κόμμα, έκανε το συνταγματικό καθήκον του, αλλά αυτό —όπως αποδείχθηκε— δεν ήταν αρκετό. Κατήγγειλε επισήμως στον Άρειο Πάγο την εξόφθαλμη παρανομία του ΚΚΕ να συμμετέχει στις εκλογές. Τα δικομματικά αφεντικά του ΚΚΕ προστάτευσαν το ΚΚΕ και δεν έγινε τίποτε. Δεν κρίθηκε καν η καταγγελία από τη δικαιοσύνη, που κανονικά ο μέχρι τώρα μη εντοπισμός αυτής της σοβαρότατης συνταγματικής "ανωμαλίας" ανήκει στις δικές της αρμοδιότητες και άρα προστίθεται στις δικές της παραλείψεις. Δουλειά της δικαιοσύνης ήταν να εξετάσει τη νομιμότητα της παρουσίας του ΚΚΕ στις εκλογικές διαδικασίες και όχι του ΕΑΜ β’.
Παρόλα αυτά το ΕΑΜ β’ πήγε και έκανε την καταγγελία του, καταθέτοντας ένσταση για κακή συμμετοχή. Ούτε καν έμαθε ο λαός ότι κατατέθηκε τόσο σοβαρή καταγγελία. Ο δικομματισμός και οι Αμερικανοί που τον σχεδίασαν προστάτευσαν το κρυφό του μέρος. Έχοντας λοιπόν τη γνώση της ταυτότητας των προστατών του ΚΚΕ, θεωρήσαμε ανώφελο να επαναλάβουμε τη διαδικασία της καταγγελίας του ΚΚΕ στα ευρωπαϊκά όργανα για την επίσης παράνομη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές. Οι Αμερικανοί το χρηματοδοτούν, οι Αμερικανοί το προστατεύουν και ως εκ τούτου δεν θα άφηναν την "επένδυσή" τους απροστάτευτη στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Γι' αυτόν τον λόγο απευθυνόμαστε πλέον απευθείας στον λαό. Ο λαός πρέπει να απαιτήσει να μπει επιτέλους μια συνταγματική τάξη στο πολιτικό σκηνικό. Να τηρηθεί επιτέλους το Σύνταγμα και οι νόμοι. Όπως δεν δικαιούται ο "Τέως" να μπει στη Βουλή με τη στολή και τα καπέλα του, έτσι δεν δικαιούται και η γραμματέας του ΚΚΕ να μπαίνει μέσα σ' αυτήν. Με τις κλωτσιές πρέπει να φύγουν οι σταλινικοί από τη Βουλή των Ελλήνων. Να μπει και ένας εισαγγελέας στον Περισσό, για να μάθουμε επιτέλους ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι χρηματοδοτούν το ΚΚΕ. Να μάθουμε ποιοι είναι αυτοί, που σε έναν νεκρό "δεινόσαυρο" εξασφαλίζουν χρηματοδοτικό "ορό".
Να πάνε φυλακή όσοι παρανόμησαν και να τελειώνουμε μ' αυτούς. Να πάνε φυλακή τόσο οι εγκληματίες του Περισσού όσο και οι επίσης εγκληματίες ιδιοκτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων, που "έστησαν" την κατάσταση. Αυτοί, που κατέλυσαν το Σύνταγμα και λειτουργούν ως πραξικοπηματίες τα τελευταία τριάντα χρόνια. Να πάνε φυλακή τόσο η Παπαρήγα όσο και οι Καραμανλήδες με τους Παπανδρέου και τους Μητσοτάκηδες. Να πάνε φυλακή οι πραξικοπηματίες, όπως πήγαν οι προηγούμενοι από αυτούς. Τα κελιά υπάρχουν, ο λαός έδειξε διάθεση να τιμωρήσει και το μόνο που μένει είναι να δικαστούν για τα εγκλήματά τους. Μέχρι πότε θα μας δουλεύουν. Κάποτε μας έβαλαν να σκοτωθούμε μεταξύ μας και σήμερα δεν προλαβαίνουμε να τους ταΐζουμε. Έλεος. Ακόμα και οι εφιάλτες κάποτε έχουν ένα τέλος.
Οι κοινές ευρωεκλογές του 2009
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να κάνουμε ένα γενικό σχόλιο πάνω στο θέμα της αποχής. Της τεράστιας αποχής. Η έξυπνη αυτή συμπεριφορά των Ελλήνων, η οποία "άδειασε" στην κυριολεξία το πολιτικό σκηνικό, αποδεικνύει ένα πράγμα. Ένα πράγμα καλό και κακό ταυτόχρονα. Αποδεικνύει ότι οι Έλληνες δεν είναι κορόιδα, όπως νομίζουν οι πολιτικοί, αλλά ταυτόχρονα τους αρέσει να κάνουν τα κορόιδα, όπως βολεύει τους πολιτικούς. Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Η συντονισμένη συμπεριφορά εκατομμυρίων Ελλήνων αποδεικνύει ότι καταλαβαίνουν ακριβώς τι συμβαίνει. Δεν έχουν ανάγκη τους "πατερούληδες" να τους πουν τι να κάνουν και ν' αναλάβουν να τους συντονίσουν, επειδή μόνον αυτοί αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και άρα νομιμοποιούνται να ηγούνται. Οι Έλληνες αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι συμβαίνει κι από μόνοι τους. Αυτό είναι το καλό.
Το κακό είναι ότι αποδεικνύεται πλέον ότι υπάρχει κακή διαχείριση της απόλυτα σωστής αυτής αντίληψης των όσων συμβαίνουν γύρω τους. Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες δεν ενεργούν με βάση αυτά τα οποία πολύ σωστά καταλαβαίνουν, πάντα με γνώμονα το κοινό καλό. Ενεργούν με ωφελιμιστικά κριτήρια. Καταλαβαίνουν τα πάντα, αλλά ενεργούν όπως τους συμφέρει και άρα σαν να μην καταλαβαίνουν. Για ένα βόλεμα, μια προμήθεια ή ένα "πανωσήκωμα" μπορούν όχι μόνον τον Κωστάκη ή τον Γιωργάκη να δοξάσουν, αλλά ακόμα και ένα γαϊδούρι να το σηκώσουν στους ώμους τους.
Σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης αυτό έκαναν. Είχαν αφήσει τους πολιτικούς να τους "πείσουν" για την "ιδεολογία" τους. Τους είχαν αφήσει να νομίζουν ότι πιστεύουν τα ψέματά τους. Όλα αυτά γίνονταν όχι επειδή δεν αντιλαμβάνονταν τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά γιατί απλά όλοι ενδιαφέρονταν για το βόλεμα του κομματισμού. Οι "γαλάζιοι" περίμεναν τη σειρά του βολέματος από τους "πράσινους" και το αντίστροφο. Όλοι γνώριζαν τι συμβαίνει και κανένας δεν μιλούσε, γιατί δεν συνέφερε. Όλοι συμμέτοχοι και όλοι συνένοχοι. Δύο τεράστιες "συμμορίες" με "αρχιμαφιόζους" τα κόμματα και συμμετέχοντες τους πράσινους και τους γαλάζιους "πιστολάδες" οπαδούς.
Σήμερα, που τα κόμματα αδυνατούν να κάνουν το "καθήκον" τους και άρα να εξυπηρετήσουν τις "συμμορίες" τους, αλλάζουν τα δεδομένα. Σήμερα, που τα κόμματα, είτε λόγω της τεράστιας οικονομικής κρίσης είτε λόγω της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, αδυνατούν να τους εξυπηρετήσουν, τα εγκατέλειψαν. Ο ίδιοι αυτοί Κωστάκηδες ή Γιωργάκηδες, που σήμερα όλοι κατηγορούν κι αμφισβητούν, αν μπορούσαν να τους βολέψουν, θα ήταν και πάλι οι "ήρωές" τους. Δυστυχώς γι' αυτούς δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα και αναγκαστικά θα υποκύψουν στη μοίρα τους. Δυνατότητα ανάκαμψης δεν υπάρχει και το τέλος είναι πλέον ορατό. Αυτά σ' ό,τι αφορά τη γενική εικόνα του φαινομένου που είδαμε.
Σ' ό,τι αφορά την απλή ανάλυση της εκλογικής διαδικασίας και πάλι τα ευρήματα είναι τραγικά για όλους τους συμμετέχοντες. Τραγικά τόσο για τους "πρωταγωνιστές" του δικομματισμού όσο και για τους αναρίθμητους "κομπάρσους" που τους πλαισιώνουν, χάρη της ανάγκης να έχουν πλουραλιστική "βιτρίνα" νομιμότητας οι φασίστες. Κοντά στα τριάντα κόμματα ζήτησαν να μας "αντιπροσωπεύουν" στην Ευρωβουλή. Κόμματα ανύπαρκτα, ανύπαρκτων πολιτικών και τα οποία υπάρχουν κι εμφανίζονται μόνον στις εκλογές και επειδή αυτό βολεύει τον δικομματισμό. Τον βολεύει, γιατί χάρη σ' αυτά τα "στίφη" των ανύπαρκτων εχθρών του εξουδετερώνει τους υπαρκτούς και πραγματικούς.
Εργαλεία του δικομματισμού είναι όλα αυτά τα κόμματα. Κόμματα, τα οποία τους εξυπηρετούν. Με Παπαθεμελήδες και Μάνους θεωρούν ότι μπορούν και εμφανίζουν "σοβαρούς" αντιπάλους. Με Κάτμαν και Βεργήδες "πιστοποιούν" στον λαό τη δική τους σοβαρότητα. Η πραγματικότητα όμως δεν τους δικαίωσε. Ούτε σε "στημένο" αγώνα δεν κατόρθωσαν να εμφανιστούν ως νικητές. Οι πρωταγωνιστές του δικομματισμού έτρεξαν μόνοι τους και έχασαν. Μιλάμε για έναν ανεπανάληπτο αγώνα "δρόμου". Υπήρξε νικητής και ήταν ο Γιωργάκης, γιατί απλά κάποιος έπρεπε να νικήσει. Τραγικό. Ο "τετραπληγικός" νίκησε τον "παραπληγικό". Προφανώς "πόρδισε" και έκοψε το "νήμα" της νίκης.
Δυστυχώς για κάποιους η αριθμητική είναι ανηλεής. Τι μας λέει λοιπόν αυτή η αδυσώπητη αριθμητική; Ότι στην κυριολεξία μας κυβερνάει ένας Πρωθυπουργός, τον οποίο τον "υπέδειξε" ενεργά με την ψήφο του ένα ταπεινό 15% του εκλογικού σώματος. Απλά πράγματα. Αν σκεφτεί κάποιος ότι το ταπεινό 30%, που πήρε στις εκλογές, στην πραγματικότητα είναι το μισό, λόγω της αποχής, καταλαβαίνει κάποιος τι συμβαίνει. Ένας Πρωθυπουργός, ο οποίος και μόνον που υπάρχει ως τέτοιος και κυβερνά προκαλεί αλλεπάλληλα "εγκεφαλικά" στο Σύνταγμα. Στο Σύνταγμα, το οποίο θεωρεί κυρίαρχο τον λαό και τον Πρωθυπουργό ως εκφραστή της πλειοψηφίας του. Ποια "δεδηλωμένη" μπορεί να υπάρχει για έναν πρωθυπουργό του 15%;
Ένα τραγικό 15%, το οποίο, αν το ψάξει κανείς λίγο καλύτερα, μπορεί να μην είναι ούτε τόσο. Ούτε αυτό το ταπεινό ποσοστό δεν είναι καθαρά δικό του. Γιατί; Γιατί απλούστατα ο δικομματισμός έχει "στηθεί" με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορεί να εισπράττει και την αρνητική ψήφο. Τον σημερινό πρωθυπουργό, δηλαδή, δεν τον προτείνει καν το 15% του εκλογικού σώματος μέσω της ψήφου του. Σ' αυτό το 15% υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μέρος, που ψηφίζει τον Καραμανλή, γιατί απλά ανατριχιάζει στην ιδέα ότι θα μπορούσε να τον κυβερνήσει ο Παπανδρέου.
Για τον Γιωργάκη ή ΓΑΠ ή Giorgo ή Τζέφρι τι να πούμε; Και για αυτόν ισχύουν τα ίδια με τον Καραμανλή και σε κάποιον βαθμό πολύ χειρότερα. Πήρε κι αυτός λίγο πάνω από το 15% του συνόλου του εκλογικού σώματος, χωρίς κι αυτό να του ανήκει ολόκληρο. Άλλοι τον ψήφισαν για να μην βγει ο Καραμανλής, άλλοι τον ψήφισαν για να τιμωρήσουν τον Βενιζέλο και άλλοι για να τιμήσουν τον πατέρα του. Γι' αυτόν επιβεβαιώνεται απόλυτα το λαϊκό ρητό που λέει ότι …"γλώσσα λανθάνουσα αλήθειαν λέγει". Στο Ηράκλειο "κάλεσε" τον λαό να προσέλθει στις "κάλτσες". Όποιος όμως περιμένει κέρδη από "κάλτσες", τι άλλο θα εισπράξει εκτός από "μύκητες"; "Μύκητες" εισέπραξε ο Giorgo στις ευρωεκλογές.
Πανηγυρίζει σαν ο μεγάλος "νικητής" των εκλογών, αλλά τα νούμερα είναι τραγικά. Σε απόλυτους αριθμούς πήρε ψήφους, που ο πατέρας του έπαιρνε πριν το 81. Σε σχετικούς αριθμούς είναι ελάχιστα πάνω από το 15% του Κωστάκη και επιμένει να θέλει να μας κυβερνήσει, ενσαρκώνοντας τη λαϊκή "εντολή". Πανηγυρίζει ο νικητής. Κληρονόμησε το πιο μεγάλο "μαγαζί" της μεταπολίτευσης και πανηγυρίζει που βγήκε πρώτος σε διαγωνισμό πλανοδίων με "πάγκους". Την εντολή του 15% έχει αυτιά και την ακούει. Την εντολή του 85%, που του λέει …go home, δεν την ακούει.
Για το ΛΑΟΣ δεν έχουμε να πούμε πολλά πράγματα πέρα από τα γνωστά. Το κόμμα του Καρατζαφέρη ήταν το μόνο που είχε πραγματικά κέρδη από τις τελευταίες εκλογές. Θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα, όπως θα μπορούσε να τα πάει και χειρότερα. Αυτό όμως δεν είναι δικό του θέμα ή του ηγέτη του. Αυτό είναι θέμα το οποίο συνδέεται με τη γενικότερη κοινωνική και οικονομική κατάσταση. Συνδέεται με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας λαός. Πάντα, όταν υπάρχει οικονομική και κοινωνική κρίση, υπάρχει μεγαλύτερο "ακροατήριο" για τη δεξιά συντηρητική επιχειρηματολογία. "Ο φόβος φυλάει τα έρμα" και όταν αυτά τα "έρμα" ψηφίζουν, κερδίζουν αυτοί οι οποίοι υπόσχονται ασφάλεια. Αυτό έγινε στην Ευρώπη και το ίδιο έγινε και στην Ελλάδα. Η προβληματικότητα κι ο φόβος δίνουν ποσοστά σ' αυτά τα κόμματα και όταν αυτά εξαλείφονται, τους τα ξαναπαίρνουν. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο ιδιαίτερο μυστήριο στην άνοδο του ΛΑΟΣ. Ο Καρατζαφέρης βρέθηκε στο σωστό μέρος τη σωστή ημέρα να λέει αυτά τα οποία θέλει ν' ακούσει μεγάλη μερίδα του κόσμου και εισέπραξε την ψήφο του.
Ο "Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου" επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά αυτό το οποίο πιστεύουμε ότι ήταν πάντα. Ένα κόμμα παντελώς αδιάφορο για τους ψηφοφόρους και εξαιρετικά ενδιαφέρον για την εξουσία. Ένα "πολυεργαλείο" τόσο για τα αφεντικά του όσο και για τα στελέχη του. Ως δημιούργημα πρώην ΚΚΕδων είναι κι αυτό "στρατευμένο". Στρατευμένο, όχι όμως στα "ιδεολογικά" συμφέροντα του Κόμματος, όπως το ΚΚΕ, αλλά στα ιδιωτικά συμφέροντα των στελεχών του. Στην κυριολεξία δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα στέλεχός του, που να μην είναι κρατικοδίαιτο. Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα κρατικό ευρώ, που να δίνεται για "ευαισθησίες" σ' αυτήν τη χώρα και το οποίο να μην καταλήγει στις τσέπες των στελεχών του.
Δημόσιοι υπάλληλοι, κουκουλοφόροι, μετανάστες, χελώνες, αρκούδες, μόλυνση, ωκεανοί, ποτάμια, λαγκάδια και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κάποιος, αποτελούν "κεφάλαιο" των "ριζοσπαστών" της "ευαισθησίας" και της Αριστεράς. Της απλής Αριστεράς, της ανανεωτικής Αριστεράς, της ριζοσπαστικής Αριστεράς, της καταλυτικής Αριστεράς, της σούπερ αμόλυβδης Αριστεράς και της Αριστεράς γλυκύ βραστό. Των "εταίρων" του Συνασπισμού.
Αν μπορούσε κάποιος να μάθει από πού εξασφαλίζουν τον επιούσιο όλοι αυτοί οι επαγγελματίες κοινωνικά "ευαίσθητοι", μονίμως "συσκεπτόμενοι", μονίμως "ανησυχούντες" και μονίμως "καταγγέλλοντες", θα του λύνονταν πολλές απορίες. Όσοι δεν παίρνουν απευθείας κρατικό μισθό, παίρνουν κρατικά χρήματα από κάποια ΜΚΟ. Είναι απόλυτα βέβαιον ότι στα συνέδριά του υπάρχει τέτοια απαρτία, που θα μπορούσαν να βγάζουν αποφάσεις για την ΑΔΕΔΥ, χωρίς να αμφισβητούνται. Όλοι αυτοί παίζουν παιχνίδια. Από τα πιο απλά, που είναι η πολιτική "διατύπωση" των οικονομικών "αιτημάτων" των δημοσίων υπαλλήλων μέχρι παιχνίδια επικίνδυνα, όπως τα "Δεκεμβριανά". Το κόμμα του Αλέξη, που βρήκε την "αριστερή ριζοσπαστική" λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, προτείνοντας στο κράτος να προσλάβει εκατό χιλιάδες νέους υπαλλήλους.
Αυτό το στρατευμένο κόμμα πήρε ένα ταπεινό 4%, το οποίο στην πραγματικότητα, λόγω αποχής, είναι το μισό. Το κόμμα, το οποίο μερικούς μήνες πριν μάς το "φούσκωνε" η διαπλοκή, δίνοντάς του 18%, προκειμένου να παίξει τα παιχνίδια της. Τα παιχνίδια των εκβιασμών της απέναντι στους "φεουδάρχες" του δικομματισμού. Τα παιχνίδια, που της απέφεραν νέες εργολαβίες, νέες προμήθειες και νέα συμβόλαια. Τα παιχνίδια, που, για να "παιχτούν", απαιτούν ένα "εργαλείο" όπως ο Συνασπισμός. Το κόμμα, που, όταν τους βόλευε, το "φούσκωσαν" και το "ξεφούσκωσαν" παραμονές των εκλογών, για να μην εκτεθούν. Το κόμμα, το οποίο τους "δικαίωσε" απόλυτα με το πραγματικό 2% που εισέπραξε.
Ο Συνασπισμός μάς ενοχλεί πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Μας ενοχλεί περισσότερο ακόμα και από τους δύο μεγάλους του φασισμού. Αυτοί τουλάχιστον είναι αυτό που φαίνονται. Δεν το κρύβουν κι ούτε παριστάνουν κάτι που δεν είναι. Τα "δικά" μας παιδιά και τα "δικά" σας παιδιά, είναι οι άνθρωποι. Δεν παριστάνουν τους υψηλόμισθους υπερασπιστές των κατατρεγμένων και των αδυνάτων …όχι μόνον της Ελλάδας αλλά του Πλανήτη ολόκληρου. Γι' αυτό ακριβώς μας ενοχλεί ο Συνασπισμός. Μας ενοχλεί, γιατί παριστάνει κάτι το οποίο δεν είναι. Τα στελέχη του παριστάνουν με υψηλό μισθό τους "Δημοκράτες", ενώ στην κυριολεξία στελεχώνουν ένα "εργαλείο" εξυπηρέτησης συμφερόντων. Πολλών και διαφόρων συμφερόντων στο σύνολό τους φασιστικών. Δεν χρησιμοποιούμε την έννοια "εργαλείο" τυχαία. Τι είναι το εργαλείο για την πολιτική; Κάτι το οποίο χρησιμοποιείται με τρόπο τέτοιο, που να εξυπηρετεί συμφέροντα. Εργαλείο στην πολιτική είναι ένα κόμμα, το οποίο δεν εξυπηρετεί τον πρωτεύοντα στόχο της ιδιότητός του, παρά αναζητά τα κέρδη από τα δευτερεύοντα.
Για να το καταλάβει κάποιος αυτό καλύτερα, θα πρέπει να δούμε μια ομοειδή περίπτωση. Το να είναι ένας μαθητής υποψήφιος στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, κάτι σημαίνει. Σημαίνει ότι έχει έναν πρωτεύοντα και μοναδικό στόχο, που είναι η εισαγωγή του στο Πανεπιστήμιο. Η ιδιότητα του υποψηφίου είναι μια εφήμερη ενδιάμεση ιδιότητα στην πορεία για την αναζήτηση της βασικής ιδιότητας, που είναι αυτή του επιστήμονα. Δεν λέει κάποιος ότι …στόχος μου είναι να γίνω υποψήφιος, εφόσον όλοι ανεξαιρέτως μπορούν να γίνουν υποψήφιοι. Θέλει να γίνει επιστήμονας και απλά στο ενδιάμεσο γίνεται υποψήφιος. Πόσες φορές μπορεί κάποιος να είναι υποψήφιος; Δύο, τρεις, τέσσερις ή πέντε; Από εκεί και πέρα είτε είναι ένας κοινός βλάκας, που δεν καταλαβαίνει τις δυνάμεις του, είτε είναι ένας πονηρός, ο οποίος, κάθε φορά που παρουσιάζεται ως υποψήφιος, κάποιους "δουλεύει". Υποψία, που γίνεται βεβαιότητα, όταν αυτός ο υποψήφιος παίρνει μισθό "επιστήμονα" μόνον για να συμμετέχει στις εξετάσεις ως τέτοιος.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Συνασπισμό. Η έννοια του κόμματος για τη Δημοκρατία έχει ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα. Το κόμμα δεν εμφανίζεται ως φορέας ιδεολογίας. Το Σύνταγμα είναι ο φορέας της κυρίαρχης δημοκρατικής ιδεολογίας. Το κόμμα εμφανίζεται ως επιλογή διαχείρισης αυτής της δημοκρατικής ιδεολογίας. Μέχρι εκεί φτάνει. Έχει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα και αυτό καταθέτει στον λαό, προκειμένου να τον επιλέξει. Είναι ένας κοινός "υποψήφιος" σε μια Δημοκρατία, όπου όλοι έχουν το δικαίωμα να είναι "υποψήφιοι". Αυτός ο "υποψήφιος" έχει τις δικές του "λύσεις" στο "πρόβλημα" που τίθεται στις "Πανελλήνιες Εξετάσεις" και αυτές καταθέτει, για να κριθούν από τους "εξεταστές", που είναι ο λαός.
Ο πρωτεύων και αποκλειστικός στόχος ενός κόμματος, δηλαδή, είναι η λήψη της εξουσίας, ώστε να μετουσιώσει σε εφαρμοσμένη πολιτική τη θεωρητική διαχειριστική του άποψη. Τη δημοκρατική του άποψη. Ο αποκλειστικός στόχος του "υποψηφίου" είναι να περάσει τις "εξετάσεις" και άρα να κυβερνήσει. Πόσες φορές όμως μπορεί να είναι κάποιος υποψήφιος, όταν αποτυγχάνει συνέχεια; Μία φορά, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε.....εκατό; Πόσες φορές δικαιολογεί την υποψηφιότητά του; Σε μια τέτοια περίπτωση, είτε είναι βλάκας, που δεν καταλαβαίνει ότι δεν τον θέλει ο λαός και άρα δεν πάει σπίτι του λόγω βλακείας, είτε είναι ένας επαγγελματίας "υποψήφιος", που για κάποιον λόγο κάποιος τον πληρώνει, για να παίζει αυτό το παιχνίδι.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Συνασπισμό. Είναι επαγγελματίες "υποψήφιοι", ενώ θεωρητικά δηλώνουν ότι στοχεύουν να γίνουν μελλοντικοί "επιστήμονες". Εμφανίζονται σε κάθε εκλογική διαδικασία σαν "υποψήφιοι" για την εξουσία, ενώ είναι γνωστό ότι αρκούνται στα πλούσια ψίχουλα της απλής αντιπολιτευτικής παρουσίας. Αυτό το κάνουν επ’ αμοιβή, εφόσον τα στελέχη του πληρώνονται σαν να είναι "επιστήμονες". Τα στελέχη τού μονίμως αποτυχημένου "υποψηφίου" δεν παίρνουν διαφορετικούς μισθούς ή πόστα από αυτούς των στελεχών των νικηφόρων κομμάτων. Των "επιτυχόντων" συνυποψηφίων τους. Γι' αυτόν τον λόγο μας εκνευρίζει με την παρουσία του. Στόχος του είναι —και εκεί εξυπηρετεί τον δικομματισμό— να μπλοκάρει τις "υποψηφιότητες" των άλλων. Όλων των άλλων, οι οποίοι θα μπορούσαν να απειλήσουν τον δικομματισμό, που τον πληρώνει. Ένας πραγματικός "Ηρώδης" μιας αχανούς δημοκρατικής μερίδας. Ό,τι καινούργιο, πρωτότυπο, έξυπνο ή ευαίσθητο "παράγεται" μέσα στην ελληνική κοινωνία, το "καπαρώνει" ο Συνασπισμός.
Ένα κόμμα επαγγελματιών, το οποίο ποτέ δεν ξεφεύγει από ένα θλιβερό τρία ή τέσσερα τοις εκατό, "καπελώνει" τον πιο μεγάλο και παραγωγικό χώρο της ελληνικής κοινωνίας. Μονίμως "κάτω βάση" —όταν βγαίνουν τα αποτελέσματα των "εξετάσεων"— ο πιο "θανατηφόρος" συνυποψήφιος για όποιον νέο τολμά να βγει στο πολιτικό προσκήνιο. Ο μόνιμος "υποψήφιος", που απλά κάνει φασαρία πριν και κατά τη διάρκεια των "εξετάσεων", προκειμένου να διώξει ή να αποθαρρύνει τους υπόλοιπους "συνυποψήφιους" πλην του δικομματισμού, ο οποίος περνά με "σκονάκια". Αυτός είναι ο ρόλος του. Η διαρκής "φασαρία" σε έναν χώρο παραγωγικό. Η λεηλασία, η αποθάρρυνση, ο προπηλακισμός και η συκοφαντία του οποιουδήποτε νέου πολιτικού παράγοντα εμφανίζεται στο προσκήνιο.
Υπό την προστασία των ΜΜΕ και με τις "ευλογίες" της διαπλοκής καταφέρνει και "επιπλέει" σε μια τεράστια επιφάνεια. Όλα τα προσθέτει στους τίτλους του, απλά και μόνον για να μην τα πάρει κάποιος άλλος και απειλήσει τα αφεντικά του. Ο Συνασπισμός της Αριστεράς, της οικολογίας, της ζωοφιλίας, του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης, της ευαισθησίας, της αγνότητας, της μητρότητας, της αρκούδας και της λευκότερης μπουγάδας. Αν κάποτε υπάρξουν εξωγήινοι, οι οποίοι θα έχουν δικαίωμα ψήφου, θα γίνει ο Συνασπισμός και της διαπλανητικής αλληλεγγύης και συνεργασίας. Ακόμα και η επιλογή του Τσίπρα με αυτήν τη λογική έγινε. Να "πιάσουμε" τους νέους πριν μας προλάβει κανένας άλλος. Να δείξουμε αυτό το οποίο δεν είμαστε, απλά γιατί βολεύει. Κουμάντο θα κάνει ο Αλαβάνος, αλλά το πρόσωπο της εξουσίας θα είναι νεανικό. Αλλάζει το πρόσωπο της L’Oreal, αλλά όχι το διοικητικό της συμβούλιο.
Αυτός είναι ο ρόλος του. Πληρώνεται, για να "σκεπάζει" με το ελάχιστο μέγεθός του το σύνολο της πολιτικής παραγωγής της ελληνικής κοινωνίας. Στις σημερινές ευρωεκλογές δεν θεωρούμε ότι τον τιμώρησε ο λαός, γιατί απλούστατα ποτέ δεν τον αντάμειψε. Πάντα "κάτω βάση" ήταν και το ίδιο συνέβη και σ' αυτές τις εκλογές. Απλά η σημερινή αποχή και ο εκνευρισμός του κόσμου κάνουν την παρουσία του επαγγελματία "υποψήφιου" πιο προκλητική από ποτέ. Είναι θέμα χρόνου να τον καταλάβει και τότε είναι που θα τον τιμωρήσει σκληρά. Γιατί; Για τα παιδιά του, που "κόπηκαν" εξαιτίας του. Για όλους εκείνους τους χρήσιμους Έλληνες, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να προσφέρουν στην πατρίδα τους, επειδή είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στους επαγγελματίες "χρήσιμους", οι οποίοι δεν έχουν προσφέρει ποτέ τίποτε και σε κανέναν. Τους "χρήσιμους", που μόνον στους πάγκους των δημόσιων ταμείων μπορεί κάποιος να τους απολαύσει για την ανταγωνιστικότητά τους. Ποιος μπορεί να τους ξεχάσει, όταν "επιτέθηκαν" στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, για να εισπράξουν τις παράνομες αυξήσεις τους;
Τώρα λέει ότι υπάρχει κίνδυνος διάσπασης. Ποιος να διασπαστεί με ποιον; Το 2%; Πιο εύκολη είναι η διάσπαση του ατόμου. Πώς διασπάται ένα τέτοιο κόμμα; Ο καθένας παίρνει τη λέξη που του αντιστοιχεί από τον τίτλο και φεύγει; Σε καφενείο να μαλώσουν οι θαμώνες, πιο πολλούς ανθρώπους θα αφορά η σύγκρουση. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Δεν υπάρχει απειλή διάσπασης. Υπάρχει "παράσταση" διάσπασης. Καμία διάσπαση δεν απειλεί τον Συνασπισμό, γιατί όλοι αυτοί γνωρίζουν ότι, αν διασπαστεί ο Συνασπισμός, θα πάψει να υπάρχει το "μεροκάματο". Αν ο καθένας πάρει το μερίδιό του από τον "σιδηροδρομικό" τίτλο του κόμματος, όλοι θα την πατήσουν. Δεν θα λειτουργεί το "στρατευμένο" κόμμα όπως επιθυμεί ο δικομματισμός να λειτουργεί και άρα δεν θα το πληρώνει.
Η φασαρία είναι προφανές ότι γίνεται για να δικαιολογήσουν την νέα "αποτυχία" τους στις "εξετάσεις". Η δικαιολογία αυτού που έγραψε κάτω από τη βάση, όχι επειδή ήταν άσχετος κι αδιάβαστος, αλλά επειδή τον πείραξε η τυρόπιτα που έφαγε στο κυλικείο. Αυτό κάνουν τώρα στον Συνασπισμό με τη "φασαρία". Επιχειρούν να δικαιολογήσουν την νέα αποτυχία, μέχρι να χρειαστεί να δικαιολογήσουν την επόμενη. Θα ξανασωπάσουν, όταν θα υπάρχει η μοιρασιά της προσυμφωνημένης "λείας" του επαγγελματία αποτυχημένου "υποψήφιου".
Η φασαρία γι' αυτόν τον λόγο τους σώζει. Αν δεν κάνουν φασαρία, θα πρέπει να δηλώσουν αποτυχία για χιλιοστή φορά και ο κόσμος θα περιμένει να βάλουν "λουκέτο" στην πολλάκις αποτυχημένη να επιτύχει τον στόχο της, επιχείρησή τους. Αν μετά από τις γνωστές "μαραθώνιες" διαβουλεύσεις, συσκέψεις και προβληματισμούς δεν καταλήξουν στο "σωτήριο" γι' αυτούς πόρισμα ότι φταίει ο "τυροπιτάς" και η μόλυνση της ατμόσφαιρας, που αλλοίωσε την "τυρόπιτα", θα πρέπει να παραδεχθούν ότι ήταν "αδιάβαστοι". Σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να το κλείσουν το "μαγαζί". Θα παραμείνουν στην πλατεία Κουμουνδούρου, αλλά εκεί όπως γνωρίζουμε το μεροκάματο βγαίνει διαφορετικά.
Μέσα στον "χαμό" του ψευδοκαυγά βγήκε και ο Κίρκος να κάνει παρέμβαση. Θαύμα. Έγινε ανάσταση νεκρών, χωρίς να επιστρέψει ο Κύριος. Αϊ σιχτίρ ρε "καλοσυνάτε" Λεό. Επαναστάτη της πορδής. Παρασιτικέ "Νέστορα" του σταλινισμού και της προβοκάτσιας. Κολλητέ του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Μητσοτάκη και άλλων εργοδοτών. Συνέταιρε της συμμορίας της μεταπολίτευσης. Ακόμα τις δικές σας προδοσίες και τα σφάλματα πληρώνουν οι Έλληνες. Τα σφάλματα όλων εκείνων των "ιστορικών" ηγετών της μεταπολίτευσης. Των ηγετών, που έχουν το θράσος να κάνουν ήδη πρόβες αθανασίας μπροστά στον καθρέφτη της ματαιοδοξίας σαν "πατέρες" της Δημοκρατίας μας. Μια Δημοκρατίας για την οποία πολλά ακούσαμε, πολύ περισσότερα πληρώσαμε και ακόμα δεν έχουμε δει. Κανένας δεν θέλει ν' ακούσει τις "σωτήριες" παρεμβάσεις σου. Ούτε τις δικές σου ούτε κανενός άλλου από τη συμμορία σας.
Οι "Οικολόγοι Πράσινοι" ήταν οι μόνοι πραγματικά επωφελημένοι από αυτό καθ’ αυτό το φαινόμενο της αποχής. Γιατί; Γιατί οι ψήφοι τους εξ’ αρχής ήταν μετρημένα κουκιά. Η αποχή ήταν αυτή η οποία έκανε τα "κουκιά" αυτά αρκετά πολύτιμα, ώστε να μπορούν να αποδώσουν στο κόμμα "έδρα". Ως κόμμα μάς είναι απόλυτα αντιπαθές, γιατί απλούστατα είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των Πράσινων κομμάτων της Ευρώπης. Αυτά τα κόμματα είναι στην πλειοψηφία τους "όργανα" των Αμερικανών. Πίσω από μια ανέξοδη οικολογική "βιτρίνα" οικολογικής παπαρολογίας κάνουν μόνιμα ό,τι συμφέρει τους Αμερικανούς. Συνδεδεμένα μόνιμα και με άρρηκτους δεσμούς με διάφορες ΜΚΟ, οι οποίες χρηματοδοτούνται από τους διάφορους Σόρος, παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι εις βάρος των λαών.
Ας ψάξει κάποιος να δει τον ρόλο όλων των "πράσινων" κομμάτων της Ευρώπης. Των "πράσινων" κομμάτων του χαφιέ Κον Μπετίτ και του Γιόσκα Φίσερ. Των ακτιβιστών της πλάκας, οι οποίοι ξεκινάνε τη "θριαμβευτική" πορεία τους από "καταλήψεις" δένδρων και στο τέλος αποκτούν και άποψη περί γεωπολιτικής. Όλοι αυτοί είναι "κατασκευασμένοι" από τα γνωστά μεγάλα κέντρα της παγκόσμιας εξουσίας. Πάντα ενεργούν υπέρ των συμφερόντων των Αμερικανών και των πολυεθνικών τους. Παρόλο που θεωρητικά ασχολούνται με τα δένδρα και τις αρκούδες, κατά έναν "περίεργο" τρόπο είναι μπλεγμένοι σε όλα τα μειονοτικά ζητήματα με τρόπο όμως τέτοιο, που να προκαλούνται τριβές και συγκρούσεις μεταξύ των λαών. Πρωταγωνίστησαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στο μακελειό του Κοσσόβου και δυστυχώς για εμάς συγκαταλέγονται και στους πρωταγωνιστές του Μακεδονικού Ζητήματος.
Αυτόν τον ρόλο παίζει και το υποκατάστημά τους στην Ελλάδα. Τους υποβοηθά στην επίτευξη των γενικότερων κοινών "αμερικανοπράσινων" στόχων τους. Ο αρχηγός τους ο Τρεμόπουλος είναι ένα εξαιρετικά ύποπτο άτομο. Ως επαγγελματίας "ευαίσθητος" και ο ίδιος ξεκίνησε την πορεία του από τις κορυφές των δέντρων και στη συνέχεια με τη βοήθεια και την ενίσχυση του Συνασπισμού της αμόλυβδης Αριστεράς έγινε πολιτικός παράγοντας. Αυτός ο "κύριος" είναι ο μόνος από τους νεοεκλεχθέντες Έλληνες ευρωβουλευτές, ο οποίος έχει αμφισβητήσει ευθέως την ελληνική κυριαρχία στη Θράκη. Έκανε αυτό το οποίο δεν τόλμησε να κάνει ποτέ κανένας Τούρκος και κανένας Αμερικανός, γιατί απλούστατα δεν το επιτρέπουν οι διεθνείς συνθήκες και τα δικαιώματα τα οποία απορρέουν από αυτές υπέρ της Ελλάδας.
Πότε αμφισβήτησε την ελληνική κυριαρχία στη Θράκη; Όταν διαμαρτυρήθηκε για την εκεί εγκατάσταση Ποντίων ομογενών με το επιχείρημα της ανατροπής των υπαρχόντων πληθυσμιακών συσχετισμών στην περιοχή. Αυτό το επιχείρημα —και μόνον να τεθεί— αποτελεί από μόνο του απευθείας αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στη Θράκη. Γιατί; Γιατί πληθυσμιακές ισορροπίες, οι οποίες απειλούνται με ανατροπή, υπάρχουν μόνον σε χώρους όπου υπάρχουν εθνικές μειονότητες και άρα είναι μειωμένα τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών στα οποία ανήκουν. Αυτό όμως δεν ισχύει για τη Θράκη. Με βάση τις διεθνείς συνθήκες στη Θράκη υπάρχουν μόνον Έλληνες διαφορετικών θρησκευμάτων και άρα καμία νέα "παρουσία" Ελλήνων δεν ανατρέπει καμία "ισορροπία".
Αφού "προστάτεψε" τα δικαιώματα των "Τούρκων" στη Θράκη, ο Τρεμόπουλος στη συνέχεια προστάτεψε και τα δικαιώματα των καταπιεσμένων "Μακεδόνων" της Μακεδονίας. Συνεργάζεται στενά με το "λαοφιλές" κόμμα των καταπιεσμένων "Μακεδόνων": το "Ουράνιο Τόξο". Κάποιων έμμισθων και εκκωφαντικά αγράμματων χαφιέδων, που, ελέω Αμερικανών, αλωνίζουν τη Μακεδονία χωρίς το παραμικρό αποτέλεσμα. Ο Τρεμόπουλος, ως αστοιχείωτος, αγνοεί το πλέον βασικό στοιχείο, το οποίο είναι κι αυτό που χαρακτηρίζει μόνιμα κι ανεξίτηλα τη Μακεδονία.
Η Μακεδονία δεν είναι ελληνική, επειδή ανήκει στην Ελλάδα. Δεν ανήκει στο ελληνικό κράτος. Συμμετέχει σ' αυτό οικειοθελώς, ως αδερφός εταίρος. Η Μακεδονία ανήκει στον ελληνισμό. Η Μακεδονία θα ήταν ελληνική ακόμα κι αν δεν υπήρχε ελληνικό κράτος. Η Μακεδονία θα είναι για πάντα ελληνική, γιατί έτσι αποφάσισε ο Αλέξανδρος, ο οποίος "κλείδωσε" για πάντα τη μοίρα της. Θα είναι για πάντα ελληνική, γιατί έτσι αποφάσισε ο πανίσχυρος γιος του άντρα, ο οποίος "αγαπούσε τα άλογα" και της γυναίκας από τον "Όλυμπο". Έλληνας …γιος Ελλήνων, που, αν έβλεπαν τον Τρεμόπουλο και τη σαβούρα που τον ακολουθεί, θα υιοθετούσαν την ιαπωνική παράδοση, για να εξασφαλίσουν ένα γρήγορο "χαρακίρι".
Ο "εκκωφαντικά" προβοκατόρικος και προδοτικός ρόλος του αποκαλύπτεται από τα ίδια τα αποτελέσματα της κάλπης. Οι "καταπιεσμένοι" της Βορείου Ελλάδας —από την πολύ την "ευγνωμοσύνη"— συγκινήθηκαν τόσο πολύ από τον "αγώνα" του, που ξέχασαν να τον ψηφίσουν. Το χαμηλότερο ποσοστό, που έλαβε το κόμμα του, ήταν στην "καταπιεσμένη" κατά τη γνώμη του Πέλλα. Τα ανάλογα ποσοστά πήρε σε όλους τους "καταπιεσμένους" νομούς της Δυτικής Μακεδονίας και βέβαια της Θράκης. Αποδείχθηκαν αχάριστοι οι "Αβοριγίνες" του βορειοελλαδίτικου "Αμαζονίου", όπως θα έλεγε και ο "ακάλυπτος" συνεργάτης του.
Τον Τρεμόπουλο τον έστειλαν στην Ευρωβουλή τα "αφεντικά" του. Αυτοί, οι οποίοι του εξασφάλισαν πρόσβαση στα ΜΜΕ και είναι οι γνωστοί ιμπεριαλιστές και οι τοπικοί διαπλεκόμενοι λακέδες τους. Με μέσον αυτήν την πρόσβαση εξασφάλισε την έδρα. Εκμεταλλεύτηκε τη δημοσιότητα, παρασέρνοντας τους αφελείς και τους άσχετους. Κυρίως αυτούς, οι οποίοι την "πάτησαν" από την οικολογική παπαρολογία του. Αυτούς, οι οποίοι νομίζουν ότι οι ΜΚΟ εκφράζουν "ευαισθησίες" και δεν αποτελούν "εργαλεία" των ιμπεριαλιστών. Μαζί μ' αυτούς τον ψήφισαν και άνθρωποι, οι οποίοι έχουν την τάση να χρησιμοποιούν την ψήφο τους σαν "ελεημοσύνη" για τον κάθε κακομοίρη, που θα βρεθεί μπροστά τους να "κλαίγεται". Σε γενικές γραμμές τον ψήφισαν οι άνθρωποι, που δεν έχουν σχέση με τα "παιχνίδια" του. Η Αθήνα και η νότιος Ελλάδα τον έβγαλαν ευρωβουλευτή, γιατί απλούστατα δεν μπορούσαν όλοι αυτοί να έχουν άποψη για τον ρόλο του.
Αυτός λοιπόν θα υπερασπιστεί τα εθνικά μας συμφέροντα στην Ευρώπη. Ο "κληρονόμος" της πολιτικής δύναμης του "Ουρανίου Τόξου". Ο "κληρονόμος" των λίγων έμμισθων χαφιέδων του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Ο "κληρονόμος" των δικαιωμάτων της Καρέτα-Καρέτα. "Κυριακή κοντή γιορτή" …που λέει και ο λαός. Εκλέχθηκε ευρωβουλευτής και σύντομα θα αναλάβει "καθήκοντα". Καθήκοντα τόσο απέναντι σ' αυτούς που τον ψήφισαν όσο και απέναντι στα "αφεντικά" του. Εμείς θα τον παρακολουθούμε στην πορεία του. Γνωρίζουμε να αξιολογούμε ενέργειες. Γνωρίζουμε να ξεχωρίζουμε τα ψηφίσματα της οικολογικής παραρολογίας από αυτά τα οποία αποτελούν εντολές των ιμπεριαλιστών.
Ανάμεσα στους νικητές των Ευρωεκλογών συγκαταλέγουμε και τη ΔΡΑΣΗ του Μάνου, του Δήμου, του Μαρκουλάκη και των άλλων παιδιών …του Κολεγίου Αθηνών. Οι κολεγιόπαιδες, με την ύψιστη ατομική "ποιότητα" που τους διακρίνει, δικαιούνται να συγκαταλέγονται ανάμεσα στους νικητές. Στην πρώτη εμφάνισή τους απέδειξαν ότι έχουν "μέλλον" και ότι η παρουσία τους δεν είναι τυχαία. Καθόλου τυχαία. Σε έναν πραγματικά ανεπανάληπτο και τιτάνιο αγώνα νίκησαν τον ίδιο τον ΚΑΤΜΑΝ. Τώρα που ξεκίνησαν τους άθλους τους, τους ευχόμαστε ολόψυχα να νικήσουν και τον Μπάτμαν, γιατί αυτός ο μικρός ο Ρόμπιν μάς φαίνεται σοβαρή και ύπουλη απειλή για τη Δημοκρατία μας.
Τέλος αφήσαμε το ΠΑΜΜΕ. Τους γνωστούς και μη εξαιρετέους "μακεδονομάχους". Αυτοί πήραν σ' αυτές τις εκλογές εκείνα, που, αν ήμασταν χυδαίοι σαν τον Ζουράρη, θα τα περιγράφαμε με μεγάλη ακρίβεια. Τον θεωρούμε χυδαίο όχι για την αθυροστομία του, αλλά γιατί μονίμως κάνει κατάχρηση λόγου, χωρίς ποτέ να έχει πει τίποτε άξιο να ειπωθεί. Ένας πραγματικός "θαυματοποιός", ο οποίος μπορεί να μετατρέψει σε απλό θόρυβο το πιο θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου. Το δικαίωμα να μιλάει και να εκφράζει ελεύθερα τη σκέψη του. Ο Ζουράρης είναι σαν τους χορδιστές του πιάνου, οι οποίοι γνωρίζουν όλες τις νότες με ακρίβεια, χωρίς να μπορούν να παίξουν ούτε ένα τραγούδι. Γνωρίζει άπταιστα ελληνικά και το τελικό "προϊόν" του λόγου του συναγωνίζεται τον λόγο των μουγκών. Γνωρίζει άριστα όλες τις στάσεις του σεξ, αλλά δυστυχώς είναι ένας κοινός ανίκανος ευνούχος. Αυτός μαζί με τον "γίγαντα" Παπαθεμελή έφτιαξαν το Παμμακεδονικό Μέτωπο.
Το "μέτωπο" αυτό είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των εμπνευστών του, που είναι ο Ζουράρης με τον Παπαθεμελή. Μεγάλο "στόμα" σε μικρό "κορμί". Πήραν τα μεγάλα και τα έκαναν μικρά, προσαρμόζοντάς τα στα μέτρα τους. Καπηλεύτηκαν το Μακεδονικό Ζήτημα, για να σώσουν τις πολιτικές τους υπάρξεις. Καπηλεύτηκαν ένα μέγα εθνικό ζήτημα, για να εξασφαλίσουν ιδιωτικό κέρδος. Αν κάποιοι αμφισβητούν πραγματικά την ελληνικότητα της Μακεδονίας, αυτοί δεν είναι οι σλαβόφωνοι γείτονές μας. Είναι αυτοί, οι οποίοι προσπαθούν να χειριστούν τους Μακεδόνες σαν βαρβάρους μειονοτικούς. Αυτοί, οι οποίοι προσπαθούν να παραστήσουν τους "πατερούληδες" των Μακεδόνων, όπως ο Παπαθεμελής και η παρέα του. Οι βάρβαροι έχουν "πατερούληδες" για να τους προστατεύουν, ενώ οι Έλληνες έχουν τους εαυτούς τους.
Έλληνες δεν είναι οι Μακεδόνες; Γιατί ο Παπαθεμελής προσπάθησε να τους αποκολλήσει από τον ελληνικό κορμό και να τους χειριστεί σαν "Ιθαγενείς" με ειδική άποψη; Απλά πράγματα. Εκτός από τον στόχο του Παπαθεμελή να επιβιώσει σε κάποιο πολιτικό πόστο και με κάποιον "πλαδαρό" μισθό, δεν κατανοούμε την επιλογή του. Δεν είδαμε κανένα Πανηπειρωτικό Μέτωπο να συντίθεται, εξαιτίας του προβλήματος με τους Τσάμηδες, ώστε να κατανοούμε το μακεδονικό "Μέτωπο" του κοντού και του χαζού. Από τη στιγμή που οι Μακεδόνες είναι Έλληνες, τους φέρεσαι ως Έλληνες και άρα δεν τους διαχωρίζεις από τους υπολοίπους. Προτείνεις λύση στην κοινή ελληνική "δεξαμενή" προβλημάτων και περιμένεις να σε ψηφίσουν οι Έλληνες. Από εκεί και πέρα τα πράγματα έχουν μια συγκεκριμένη λογική. Το μακεδονικό πρόβλημα είναι πρόβλημα όλων των Ελλήνων και άρα και των Μακεδόνων.
Προς τι ο διαχωρισμός τους; Τι ακριβώς φιλοδοξούσε να γίνει ο Παπαθεμελής σ' αυτές τις ευρωεκλογές; Έλληνας ευρωβουλευτής ή Μακεδόνας "μειονοτικός" αντιπρόσωπος των Μακεδόνων στην Ευρωβουλή; Το πρόβλημα της ανεργίας, της μερικής απασχόλησης, των συνταξιοδοτικών ορίων ή του περιβάλλοντος δεν τον απασχολούν όπως τους υπόλοιπους Έλληνες και τους υποψήφιους ευρωβουλευτές, οι οποίοι διεκδικούσαν την ψήφο τους; Μόνον το Μακεδονικό Ζήτημα τον απασχολεί ως "μειονοτικό"; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται και όταν γίνονται είναι επικίνδυνα. Πόσο μάλλον όταν γίνονται από κάποιους, οι οποίοι θέλουν να λένε ότι υπερασπίζονται την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Μόνον οι "Αβοριγίνες" έχουν ειδικές "ηγεσίες", για να χειριστούν τα ειδικά "προβλήματά" τους.
Ο Παπαθεμελής δεν μπορεί να καταλάβει ένα απλό πράγμα. Δεν τον θέλει ο κόσμος. Είναι αντιπαθής στον κόσμο. Δεν τον θέλουν οι ίδιοι οι Μακεδόνες. Τους ενοχλεί να μπαίνει αυθαίρετα επικεφαλής τους. Η Μακεδονία δεν τον έχει ανάγκη. Η Μακεδονία έχει νέα παιδιά με πολύ καλύτερα χαρακτηριστικά από αυτά του Παπαθεμελή, για να την υπερασπιστούν. Είναι προφανές ότι αυτός έχει ανάγκη τη Μακεδονία για το "μεροκάματό" του. Τελείωσε η "στημένη" καριέρα του. Η "καριέρα" ελέω Εκκλησίας και δικομματισμού. Η "καριέρα", που του εξασφάλιζε το παπαδαριό και οι φασίστες της Αθήνας. Χίλιες φορές να ξαναζήσει, δεν θα μπορέσει να επαναλάβει τη "τζάμπα" επιτυχία, που είχε την τύχη ν' απολαύσει. Αντί λοιπόν να ενοχλεί τον κόσμο με τις υστερίες του, του προτείνουμε να πάει στην Εκκλησία και να ευχαριστήσει τον Κύριο για το "θαύμα" που έχει ήδη απολαύσει, αλλά δυστυχώς γι' αυτόν τελείωσε.
Μέχρι να το κάνει αυτό, θα εξευτελίζεται και θα "λερώνει" ό,τι πιάνει στα χέρια του. Δυστυχώς θα λερώνει και ό,τι είναι ιερό για εμάς τους Μακεδόνες. Ρισκάρει τώρα στη δύση της ζωής του να εξευτελιστεί, γιατί δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Δεν καταλαβαίνει το πιο σημαντικό. Δεν καταλαβαίνει ότι ο χρόνος και η κοινωνία τον "ξεπέρασαν". Αυτός, ο οποίος δεν σέβεται την ιστορία, καταλήγει στο τέλος να βρίσκεται απέναντί της. Αυτός, ο οποίος πηγαίνει να την εκμεταλλευτεί, θα προσβληθεί από αυτήν. Όποιος δεν φεύγει αξιοπρεπώς και όταν πρέπει από το προσκήνιο, στο τέλος καταλήγει να τον "σέρνουν" τα σκυλιά.
Αυτό κινδυνεύουν να πάθουν οι δύο γραφικές "καρικατούρες" της Θεσσαλονίκης. Προκαλούν την ιστορία και θα την αναγκάσουν να τους προσβάλει. Να προσβάλει τόσο το "γενναίο" παπαδοπαίδι όσο και τον κενολόγο συνέταιρό του. Να προσβάλει τον κοντό, που θέλει να ηγηθεί των πιο υψηλόσωμων από τους Έλληνες, όπως αυτό προσδιορίζεται από τον όρο Μακεδόνας. Να προσβάλει τον χαζό, που θέλει να ηγηθεί των παγκοσμίως γνωστών για την εξυπνάδα τους Ελλήνων. Προς το παρόν αυτοί οι δύο με τη συμπεριφορά τους εξασφαλίζουν ένα σίγουρο "χαρακίρι" στον Φίλιππο και στην Ολυμπιάδα.
Ο λαός έκανε το πρώτο "βήμα".
Έδειξε με την επιλογή της αποχής ποιους "δεν θέλει".
Το επόμενο "βήμα" είναι να δείξει ποιους "θέλει".
Τότε θα αρχίσουν τα δύσκολα, γιατί, αυτοί οι οποίοι θα θέλει ο λαός να τον κυβερνήσουν, θα είναι αυτοί οι οποίοι θα μπορούν να του αποδείξουν ότι μπορούν να αναλάβουν τη δουλειά να καθαρίσουν τον τόπο, που έχει βρομίσει από κλέφτες, ψεύτες και απατεώνες. Αυτούς θέλει ο λαός. Αυτούς, που θα γεμίσουν τις φυλακές με τους κλέφτες και τους διεφθαρμένους. Αυτούς, που θα γεμίσουν τις φυλακές με τους σημερινούς Celebrities. Αυτούς θέλει ο λαός. Αυτούς, που θα πληγώσουν αυτούς που τον πλήγωσαν. Αυτούς, που θα του υποσχεθούν να του δώσουν πίσω τη ζωή του και την ταυτότητά του.
Τώρα που την έχει πατήσει, μετά το τριαντακονταετές "σαφάρι" για την αναζήτηση προνομίων και ευνοιών, μπορεί να θέσει επιτέλους τις σωστές προτεραιότητες. Απέδειξε ότι έχει τεράστια δυνατότητα αντίληψης και έχει πλέον ένα τεράστιο φορτίο εμπειρίας, το οποίο δυστυχώς γι' αυτόν το απέκτησε με τον πιο επώδυνο τρόπο. Μπορεί πλέον να καταλάβει ότι δεν τον συμφέρουν τα "μέσα", οι "άκρες" και τα "κονέ". Δεν τον συμφέρει η αναξιοκρατία και η αδικία. Τον συμφέρει η ισονομία και η ισοπολιτεία. Πλήρωσε ακριβά και τα κατάλαβε καλά. Του κόστισε πανάκριβα το "τζάμπα" πανωσήκωμα.
Κατάλαβε ότι τα "μέσα" και οι "άκρες" οδηγούν στη ζουγκλοποίηση της κοινωνίας και αυτή συμφέρει μόνον τα θηρία. Στήριξε θηρία για μια θεσούλα, αλλά αυτοί οι οποίοι του την έδωσαν αδίκησαν τα ικανότερα από τα παιδιά του, κρατώντας για τα δικά τους παιδιά τα "φιλέτα". Βόλεψαν ταπεινούς σε ταπεινές θέσεις, για να διακρίνονται μόνιμα και προκλητικά οι Κυριάκοι και οι Ντόρες. Αυτά όλα τα πλήρωσε πανάκριβα ο ελληνικό λαός. Τα πλήρωσε με ανίκανους στις θέσεις των κυβερνώντων και διεφθαρμένους στις θέσεις των κρατικών λειτουργών. Τώρα έφτασε στον απόλυτο πάτο και μπορεί να καταλάβει ότι τα δικά του τα βολέματα ήταν τα αίτια των ΒΟΛΕΜΑΤΩΝ των φασιστών και των διεφθαρμένων. Μπορεί να καταλάβει ότι η δική του απληστία έριχνε "λάδι" στη φωτιά της διαφθοράς.
Αυτό ήταν ένα πανάκριβο μάθημα, το οποίο μπορούσε να το αποφύγει. Έπρεπε να γνωρίζει ως πολίτης ότι καμία κοινωνία δεν τη συμφέρει η αναξιοκρατία και το βόλεμα. Καμία ανθρώπινη κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει επί μακρόν με νόμους της ζούγκλας. Πλήρωσε και έμαθε ότι αρκεί σε μια κοινωνία ν' απολαμβάνει ο πολίτης τα θεμελιώδη δικαιώματά του και μόνον. Να καταλάβει ότι η μέγιστη προτεραιότητα για τον κάθε πολίτη είναι να αναζητήσει το θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου να ζει με τους καρπούς του κόπου του και με απόλυτη αξιοπρέπεια.
Είμαστε απόλυτα αισιόδοξοι για το μέλλον της Ελλάδας, γιατί έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στους Έλληνες. Θα βρουν τον "δρόμο" τους, τον οποίο προς στιγμή έχασαν. Ένας δεδομένα έξυπνος λαός, όταν έχει πληρώσει πανάκριβα τη "μάθησή" του, δεν κάνει ποτέ λάθος επιλογές.
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ β’