Εάλω η Ελλάς

Αυτό που επί αιώνες προσπαθούσαν

και δεν κατάφεραν με τη βία των όπλων

οι ξένοι κατακτητές

το κατάφεραν σήμερα

με μια "χούφτα" δολάρια.

Οπισθόφυλλο

"Αποικιοκρατία". Αυτή είναι η λέξη που περιγράφει με τον πιο απόλυτο τρόπο τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα τού σήμερα. Η λέξη, που αντιπροσωπεύει έναν παλιό εφιάλτη των λαών —και που όλοι θέλουν να ξεχάσουν—, κάνει τη θεαματική επανεμφάνισή της στην αυγή της νέας χιλιετίας.

Η Ελλάδα τη στιγμή αυτή βρίσκεται υπό καθεστώς ξένης κατοχής. Όπου και να στρέψει κανείς το βλέμμα του, θ' αντικρίσει την ίδια τραγική κατάσταση. Σχεδόν το σύνολο του ελληνικού κεφαλαίου δεν βρίσκεται απλά υπό την εκμετάλλευση των ξένων, αλλά υπό την ιδιοκτησία τους. Ό,τι δεν κατάφεραν επί αιώνες σκληροί στρατηγοί κατακτητές με τη βία των όπλων, το κατάφεραν πονηροί managers και δικηγόροι με λίγα δολάρια και μερικές χρωματιστές "χάντρες".

Με τη βοήθεια μιας άθλιας και προδοτικής πολιτικής ηγεσίας που κυβερνά σήμερα την Ελλάδα, κατάφεραν οι ξένοι αποικιοκράτες και "γκρέμισαν" τα αμυντικά "τείχη" της χώρας, "διαβρώνοντάς" τα εκ των έσω.

Στο βιβλίο αυτό περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο κατέρρευσαν οι άμυνες του ελληνικού κράτους. Στο πρώτο μέρος αποκαλύπτεται ότι η "κατάκτηση" της Ελλάδας είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού των ισχυρών, που δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, αλλά το σύνολο των μικρών κρατών που διαθέτουν κεφάλαιο και αγορά που ενδιαφέρει τους Δυτικούς. Στο δεύτερο μέρος περιγράφεται ο προδοτικός ρόλος των Ελλήνων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων στην κατάσταση αυτή. Αποκαλύπτεται ότι με τον τεχνητό κερδοσκοπικό παροξυσμό του χρηματιστηρίου θέλησαν και τελικά κατάφεραν να διαλύσουν τις δυνάμεις αντίστασης του ελληνικού λαού.

Δεν θα περάσει πολύς καιρός και ο ελληνικός λαός θα κινδυνεύσει πραγματικά να γίνει "υποτελής" των ξένων μέσα στην ίδια του τη χώρα. Όμως, επειδή ως γνωστόν ..."του Έλληνα ο τράχηλος, ζυγό δεν υπομένει", είναι βέβαιον ότι, πριν φτάσουμε στα έσχατα όρια, θα δούμε μια θεαματική όσο και βίαιη αντίδρασή του.

Τι μένει να δούμε; Το ίδιο "έργο" που είδαν κάποτε και οι Πέρσες αποικιοκράτες. Να δούμε τους Έλληνες να λούζονται, να στολίζονται και, αφού διασκεδάσουν με τους φίλους τους, να "ρίχνονται" στη μάχη. Θα ξαναδεί ο κόσμος τους "ωραίους" Έλληνες ν' αγωνίζονται με τον τρόπο που τους επιβάλει η παιδεία τους. Θα ξαναδεί ο κόσμος τους βάρβαρους να πνίγονται στα δάκρυά τους. Αυτό γινόταν πάντα κι αυτό θα γίνει και σήμερα. Κανένας και ποτέ, είτε ξένος είτε Έλληνας, δεν λεηλάτησε χωρίς αντίσταση το "σπίτι" των Ελλήνων.

Πρόλογος

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς κατάστασης παγκοσμίως. Μιας κατάστασης που ακόμα και η πραγματική ζούγκλα μοιάζει μπροστά της με ακίνδυνη παιδική χαρά. Στην πραγματική ζούγκλα τουλάχιστον το σύνολο των αρνητικών συμβάντων λαμβάνουν χώρα μέχρι να χορτάσουν τα θηρία. Στη σύγχρονη ζούγκλα των ανθρώπων τα θηρία, εκτός από αχόρταγα, είναι επιπλέον και σαδιστικά. Δεν σταματούν πουθενά, όχι γιατί δεν τους φτάνουν αυτά που έχουν, αλλά γιατί τους αρέσει να κατασπαράζουν τους αδύναμους. Όπως όλες οι ζούγκλες έτσι και η καπιταλιστική ζούγκλα έχει ως θεμέλιο της τον νόμο των ισχυρών. Ένας νόμος που θέλει τον ισχυρό ν' αρπάζει τα πάντα και τους υπόλοιπους να "πεθαίνουν".

Τα αίτια της πρωτοφανούς αυτής κατάστασης θα πρέπει να τα αναζητήσει κάποιος στη θεαματική και ταχύτατη πτώση του κομμουνιστικού συστήματος. Η πτώση του "υπεργίγαντα" των περασμένων δεκαετιών ανέτρεψε τα δεδομένα που μέχρι τότε συντηρούσαν τον κόσμο σε μια υποτυπώδη τάξη. Το κενό, που άφησε πίσω του ο νεκρός "γίγαντας", μετέτρεψε το σύνολο του πλανήτη σε ένα νέο "Ελντοράντο", που όλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν. Όλοι οι ισχυροί θέλουν ν' αρπάξουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο "κομμάτι" από την πλανητική "πίτα" του κεφαλαίου.

Το αντίπαλο δέος της καπιταλιστικής Δύσης δημιούργησε με την πτώση του τις συνθήκες εκείνες, που επιτρέπουν στα ιμπεριαλιστικά θηρία να κατασπαράξουν όποιον βρίσκουν μπροστά τους. Η έλλειψη φόβου των Δυτικών και τα πραγματικά ανοχύρωτα κράτη του ανατολικού μπλοκ έχουν αποθρασύνει τα "θηρία" της Δύσης και σήμερα εμφανίζονται αδίστακτα και έτοιμα να "κατασπαράξουν" το σύνολο των κρατών που διατηρούν υπό την κατοχή τους ενδιαφέρον για τους Δυτικούς κεφάλαιο.

Κάποιοι συνειδητά μετέτρεψαν την παγκόσμια κοινωνία σε ζούγκλα, για να επωφεληθούν από την αδυναμία των λαών να υπερασπιστούν την περιουσία τους απέναντι στους πανίσχυρους Δυτικούς. Μετέτρεψαν την παγκόσμια κοινωνία σε μια ζούγκλα χωρίς νόμους και χωρίς πολιτισμό, για να δώσουν στους εαυτούς τους το συντριπτικό πλεονέκτημα έναντι όλων των υπολοίπων. Με τον τρόπο αυτόν θέλησαν να επωφεληθούν τα μέγιστα από την τεράστια πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ισχύ που διακρίνει τα κράτη τους.

Μέσα σ' αυτήν την κολοσσιαία δίνη, που απειλεί τους πάντες και τα πάντα, βρέθηκε εντελώς απροετοίμαστη και η Ελλάδα. Μια Ελλάδα που μοιάζει σήμερα με μια ακυβέρνητη βαρκούλα μέσα σε έναν μαινόμενο ωκεανό. Μια Ελλάδα που έχει υπό την κατοχή της πολύτιμο κεφάλαιο και το οποίο οι Δυτικοί δεν θα της επέτρεπαν ποτέ να το διατηρήσει υπό την ιδιοκτησία της και να το εκμεταλλεύεται μόνη της. Μια Ελλάδα που μέσα στον πολύπλοκο κι επικίνδυνο αυτόν κόσμο δεν μπόρεσε ν' αναπτύξει εγκαίρως τις άμυνές της. Αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας της ήταν να βρεθεί σήμερα σε μια κατάσταση που μοιάζει με καθεστώς κατοχής.

Αυτό που επί αιώνες προσπαθούσαν και δεν κατάφερναν με τη βία των όπλων οι ξένοι κατακτητές, το κατάφεραν σήμερα κάποιοι πονηροί με μια "χούφτα" δολάρια. Θλιβεροί και μικρόψυχοι έμποροι, δικηγόροι και τραπεζίτες κατάφεραν αυτό το οποίο δεν κατάφεραν τρομεροί στρατηγοί. Κατάφεραν να κατακτήσουν το ελληνικό κράτος και ν' αποσπάσουν το ελληνικό κεφάλαιο από τον ελληνικό λαό. Όλα τα τρωκτικά της παγκόσμιας αστικής τάξης συνωμότησαν εις βάρος του συνόλου των λαών, προκειμένου να υπηρετήσουν τ' "αφεντικά" τους. Τα "αφεντικά" τα οποία δεν είναι άλλα από τους ιδιοκτήτες των πολυεθνικών, που αυτήν τη στιγμή κυβερνούν τον κόσμο. "Αφεντικά", που από "χόμπι" παίζουν παιχνίδια ισχύος μεταξύ τους, αδιαφορώντας για τα δισεκατομμύρια των φτωχών που αργοπεθαίνουν από τις στερήσεις και τις αρρώστιες οι οποίες πλήττουν τον πλανήτη. Τα ίδια αυτά τρωκτικά έδρασαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και εις βάρος της Ελλάδας.

Το βιβλίο που έχει στα χέρια του ο αναγνώστης έχει ως στόχο να ενημερώσει με τον πιο απλό κι όσο τον δυνατόν πιο πλήρη τρόπο για τα συμβαίνοντα τη στιγμή αυτή στην Ελλάδα. Ως βιβλίο συντίθεται από δύο διαφορετικά κείμενα, που περιγράφουν δύο διαφορετικές καταστάσεις. Το πρώτο κείμενο, με τον τίτλο ..."Η άλωση του σύγχρονου ελληνικού κράτους", έχει ως στόχο να ενημερώσει τον αναγνώστη για τη μεθοδολογία η οποία ακολουθήθηκε από τους Δυτικούς, ώστε ν' αποσπάσουν από τους Έλληνες το σύνολο του κεφαλαίου που τους ενδιαφέρει. Μέσα σ' αυτό περιγράφεται το σύνολο της στρατηγικής που ακολουθήθηκε από τους Δυτικούς και τους Έλληνες συνεργάτες τους, για ν' αφαιρεθεί με τον πιο ύπουλο και πρόστυχο τρόπο η ιδιοκτησία του ελληνικού λαού. Αποκαλύπτεται ο άνανδρος και προδοτικός ρόλος της ελληνικής ηγεσίας, η οποία είναι η κύρια υπεύθυνη για την άλωση της χώρας.

Πάντα σε τέτοιου είδους επιθέσεις των ισχυρών —απέναντι σε λαούς που δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα— αναζητάς τους προδότες. Σ' αυτούς τους προδότες στηρίζουν την "επιτυχία" τους οι ισχυροί, γιατί χωρίς αυτούς είναι αδύνατον να νικήσουν εκείνους που αγωνίζονται με αυτοθυσία υπέρ ιερών και οσίων. Πάντα οι ισχυροί βρίσκουν θλιβερούς "Εφιάλτες" που θ' ανοίξουν τις "κερκόπορτες" των εθνικών "τειχών".

Το δεύτερο κείμενο περιγράφει τον ρόλο των ισχυρών οικονομικών παραγόντων της ελληνικής οικονομίας στη ζοφερή αυτή κατάσταση. Υπό τον τίτλο ..."Το μεγάλο κόλπο" αποκαλύπτεται ο ρόλος των τραπεζών και των "διαπλεκομένων" στη δημιουργία της εξαιρετικά άσχημης οικονομικής κατάστασης που μαστίζει αυτήν τη στιγμή τη χώρα. Μια κατάσταση που οδήγησε στην καταστροφή του εθνικού βιομηχανικού κεφαλαίου και οδήγησε στην ανεργία τον ελληνικό λαό.

Υπό την καθοδήγηση της Δύσης, οι πολιτικοί και οι τράπεζες οδήγησαν τον ανύποπτο ελληνικό λαό στο "κρεματόριο" που ονομάζεται χρηματιστήριο. Με "Δούρειο Ίππο" το χρηματιστήριο, οι Δυτικοί κατόρθωσαν και μπήκαν μέσα στην ελληνική κεφαλαιαγορά, αποφεύγοντας σε πρώτη φάση να προκαλέσουν τον λαό με την είσοδό τους μέσα στο "σπίτι" του. Από εκεί και πέρα παρέσυραν τον εκ των δεδομένων αδαή λαό στην κερδοσκοπική τους λογική και μετά τον κατέστρεψαν. Του απέσπασαν με τον πλέον ύπουλο τρόπο τις οικονομίες του κι αυτήν τη στιγμή οι Έλληνες είναι φτωχότεροι από ποτέ. Μαζί με τον ελληνικό λαό κατέστρεψαν και το σύνολο της ελληνικής παραγωγής, με στόχο να οδηγήσουν τον άνεργο και φτωχό πλέον ελληνικό λαό στα όρια εκείνα, που θα τον ανάγκαζαν για μερικά "ψίχουλα" πλούτου να ξεπουλήσει το σύνολο του κεφαλαίου το οποίο βρισκόταν υπό την ιδιοκτησία του.

Αυτό ήταν κάτι το απαραίτητο, γιατί οι Δυτικοί —για να επιτύχουν τους στόχους τους— ήθελαν να βρουν διαθέσιμο υποθηκευμένο κεφάλαιο και ταυτόχρονα επιθυμούσαν να βρουν τον ελληνικό λαό στη χειρότερη δυνατή κατάσταση από πλευράς ρευστότητας, ώστε να εξαγοράσουν αυτό το κεφάλαιο σχεδόν "τζάμπα". Δεν φτάνει δηλαδή που ήθελαν ν' αποσπάσουν το ελληνικό κεφάλαιο από τα χέρια των ιδιοκτητών του, ήθελαν να το κάνουν και με τον φθηνότερο τρόπο. Δεν φτάνει που οι προδότες τούς έδωσαν νόμιμη πρόσβαση στο ελληνικό κεφάλαιο, προσπάθησαν επιπλέον να τους εξασφαλίσουν και τις συνθήκες με τις οποίες θα το έπαιρναν σχεδόν δωρεάν.

Κάποια αδίστακτα ελληνικής καταγωγής ζώα δεν αρκέστηκαν στο να "σκοτώσουν" οικονομικά κάποιους Έλληνες "αδερφούς" τους, αλλά θέλησαν και να "σκυλέψουν" πάνω στα "πτώματά" τους. Στο βιβλίο αυτό υπάρχει η υπόσχεση από τον γράφοντα, προς όλους τους προδότες του ελληνικού λαού, ότι θα τιμωρηθούν με τον πιο σκληρό τρόπο. Αποτελεί ένα κείμενο-χαιρετισμό προς όλους τους μελλοθάνατους. Είναι σίγουρα μελλοθάνατοι, γιατί είναι σίγουρα προδότες και πάντα ο θάνατος είναι η μοναδική τύχη των προδοτών.

Το χαρακτηριστικό της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της ήταν ότι πάντα έβρισκε τις δυνάμεις ν' αντισταθεί, έστω κι αν αυτό γινόταν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Αυτό γινόταν πάντα κι αυτό θα γίνει και σήμερα. Οι ξένοι "Μήδοι" και οι ντόπιοι "μηδίσαντες" πάντα τιμωρούνταν από τους Έλληνες με τον πιο σκληρό και παραδειγματικό τρόπο. Ο σύγχρονος "Ξέρξης" της Ουάσιγκτον έπρεπε αυτά να τα γνωρίζει, πριν επιχειρήσει να "κατακτήσει" την Ελλάδα.

Εάλω η Ελλάς

Αυτό που επί αιώνες προσπαθούσαν

και δεν κατάφεραν με τη βία των όπλων

οι ξένοι κατακτητές

το κατάφεραν σήμερα

με μια "χούφτα" δολάρια.

Τόνοι αίματος έχουν χυθεί μέσα στους αιώνες απ' όλους τους λαούς, πάνω στην αγωνία τους να διατηρήσουν υπό την κατοχή τους το κεφάλαιο που τους συντηρεί και τους δίνει τη δυνατότητα να ζουν ελεύθερα. Είναι αδύνατον ν' αποφευχθεί αυτή η τρομερή ανθρωποθυσία, κάθε φορά που απειλείται το κεφάλαιο ενός λαού. Είναι μάλιστα τόσο θεμελιώδης και ουσιαστική η πράξη αυτή για την επιβίωση ενός λαού, που θεωρείται όχι απλά αναγκαίο κακό, αλλά ιερό καθήκον από πλευράς των μελών του η θυσία για την προστασία του. Το να χύσει δηλαδή ένας λαός το αίμα του για την προστασία του κεφαλαίου του, όχι μόνο δεν θεωρείται βαρβαρότητα, αλλά θεμέλια πράξη για τη διαιώνιση του πολιτισμού του. Αυτή η πράξη ονομάζεται πόλεμος και πάντα απειλεί με θάνατο τον οποιονδήποτε απειλεί τη συλλογική ιδιοκτησία ενός λαού.

Όλα αυτά είναι προφανή κι έχουν γραφεί και ειπωθεί σε τέτοιο βαθμό, που να θεωρούνται λίγο-πολύ αυτονόητα. Είναι αυτονόητα, γιατί εκφράζουν την κοινή λογική και αυτή είναι κάτι που υπάρχει ως "φορτίο" μέσα στον άνθρωπο από τη στιγμή που αυτός γεννιέται· δεν είναι ούτε θέμα εκπαίδευσης ούτε θέμα πολιτισμού. Ό,τι είναι το εθνικό κεφάλαιο για έναν λαό, είναι το σπίτι του για τον μέσο άνθρωπο ή το παιχνιδάκι του για ένα παιδί. Κάθε φορά που κάποιος απειλεί την ιδιοκτησία, είτε αυτή αφορά έναν ολόκληρο λαό είτε έναν απλό άνθρωπο είτε ένα μικρό παιδί, το βέβαιον είναι ότι θα 'ρθει αντιμέτωπος με το φαινόμενο της βίας. Η απειλή της ιδιοκτησίας θα ξυπνήσει μέσα στον άνθρωπο το θηρίο κι αυτός που εκδηλώνει την απειλή αυτή θα δει τον άνθρωπο έτοιμο να θυσιάζεται για κάτι που μπορεί να είναι αντικειμενικά κατώτερο της ανθρώπινης ζωής, αλλά που είναι πολύ ουσιαστικό για την ίδια την ποιότητα της ζωής αυτής. Ο άνθρωπος, δηλαδή, από ένστικτο ρισκάρει την ίδια του τη ζωή, προκειμένου να προστατεύσει το μέσον που δίνει ποιότητα σ' αυτήν.

Μέσα σ' αυτές τις δύο μικρές παραγράφους είδαμε ότι στην περίπτωση της συμπεριφοράς του ανθρώπου, επάνω σε θέματα που αφορούν την ιδιοκτησία, υπάρχουν δύο σταθερά δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι ο άνθρωπος, όταν αντιλαμβάνεται ότι απειλείται το κεφάλαιό του, πάντα αντιδρά βίαια και το δεύτερο ότι η αντίδραση αυτή είναι προϊόν ενστίκτου και όχι προϊόν εκπαίδευσης. Όμως, αυτό που δεν είναι σταθερό και απαιτεί ιδιαίτερη ανάλυση είναι το εξής: Το κεφάλαιο μπορεί κάποιος να το αρπάξει από έναν άνθρωπο όχι μόνο με τη δύναμη της βίας, που είναι προκλητική, αλλά και με την εξίσου αποτελεσματική μέθοδο της πονηριάς. Μπορεί κάποιος με όπλο την πονηριά να το αρπάξει, είτε άμεσα είτε έμμεσα, που βέβαια για το θύμα θα έχει τα ίδια αρνητικά αποτελέσματα. Άμεσα σημαίνει ν' αφαιρέσει ο άρπαγας με κάποιον νομιμοφανή τρόπο την κυριότητα του ιδίου του κεφαλαίου από τον ιδιοκτήτη του, ενώ έμμεσα σημαίνει να καταφέρει να εισπράττει με έναν επίσης νομιμοφανή τρόπο ο ίδιος τα κέρδη του ξένου κεφαλαίου.

Πώς όμως μπορεί ν' αφαιρεθεί από κάποιον η ιδιοκτησία του με νομιμοφανή τρόπο; Πώς είναι δυνατόν μια καθαρή αρπαγή να έχει ένα στοιχειώδες προσωπείο νομιμότητας; Αυτό, όσο κι αν φαίνεται απίθανο, είναι δυνατό να συμβεί. Μπορεί, για παράδειγμα, ένας πονηρός να εξασφαλίσει μια υποτυπώδη νομιμότητα της αρπαγής του, δίνοντας στην πράξη του μια νομιμοφανή εικόνα ψευδοαγοράς. Τι θα πει ψευδοαγορά και γιατί αυτή σε μια τέτοια περίπτωση ταυτίζεται με την αρπαγή; Το να βρεις για παράδειγμα έναν άνθρωπο χαζό και, αφού τον ξεγελάσεις με διάφορα παραμύθια, να του αγοράσεις με μια δραχμή ένα οικόπεδο, μοιάζει με αγορά, αλλά στην πραγματικότητα είναι αρπαγή. Το να δώσεις δηλαδή σε κάποιον άνθρωπο κάτι που αντικειμενικά είναι χαμηλής αξίας, για να του αποσπάσεις κάτι πολύτιμο, όπως είναι το κεφάλαιο, είναι αρπαγή, όπως και να το εξετάσεις. Η νομιμοφανής αυτή αρπαγή είναι παράνομη στο αστικό επίπεδο και ο πονηρός πάντα διώκεται από τον νόμο, ενώ ο αγαθός, που πέφτει θύμα, επίσης πάντα προστατεύεται. Το ότι δηλαδή υπάρχουν αγαθοί άνθρωποι στην κοινωνία, δεν σημαίνει ότι θα τους αφήσουμε βορά στα θηρία. Αυτό είναι άλλωστε και το νόημα του πολιτισμού. Μόνο στη ζούγκλα ο αγαθός είναι απροστάτευτος και πέφτει θύμα των θηρίων.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους λαούς. Οι λαοί πολλές φορές αντιμετωπίζονται σαν αγαθοί από τα ιμπεριαλιστικά "θηρία", τα οποία είναι άλλοι ιδιαίτερα ισχυροί λαοί. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει λόγω τού ότι τα μέλη, είτε των ιμπεριαλιστικών είτε των "αγαθών" λαών, είναι στο σύνολό τους ιμπεριαλιστές ή αγαθοί αντίστοιχα. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι συλλογικές συμπεριφορές του κάθε λαού εξαρτώνται από το ποιόν αυτών που τους κυβερνούν. Αυτοί τους δίνουν τα χαρακτηριστικά, που τους κάνουν να φέρονται, είτε σαν πονηροί είτε σαν αγαθοί. Όταν ένας λαός φέρεται σαν πονηρός ιμπεριαλιστής, σημαίνει ότι η ηγεσία του υπηρετεί με άσχημο κι επιθετικό τρόπο τα συμφέροντά του. Όταν ένας λαός φέρεται σαν αγαθός, αυτό συνήθως σημαίνει ότι έχει προδοθεί από την ηγεσία του, η οποία περιορίζεται σε ένα παθητικό ρόλο και δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα του.

Οι ηγέτες του τον προδίδουν έναντι αμοιβής κι αυτή η προδοσία έχει πρακτικά ως αποτέλεσμα ο συγκεκριμένος λαός να φέρεται με τον τρόπο που ευνοεί τους ισχυρούς. Ολόκληροι λαοί φέρονται σαν "δειλοί", όταν οι ισχυροί επιχειρούν ν' αποσπάσουν το κεφάλαιό τους βίαια και φέρονται σαν "αγαθοί", όταν οι ισχυροί προσπαθούν να κάνουν το ίδιο με την πονηριά. Οι κυβερνώντες, δηλαδή, κάνουν τους λαούς να φέρονται, είτε ως "δειλοί" είτε ως "χαζοί", δίνοντας στα ιμπεριαλιστικά θηρία τη δυνατότητα ν' αρπάζουν από αυτούς τους λαούς ό,τι πιο πολύτιμο έχουν και το οποίο βέβαια είναι το κεφάλαιό τους. Όμως, καί στις δύο αυτές περιπτώσεις, άσχετα αν έχουμε βία ή πονηριά, έχουμε απόσπαση του κεφαλαίου από τον ισχυρό ή τον πονηρό αντίστοιχα. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται "αποικιοκρατία" και ο ισχυρός λαός μετατρέπει τη χώρα του "αδύναμου" λαού σε αποικία του.

Αυτό που μας ενδιαφέρει στο σημείο αυτό, είναι η περίπτωση όπου η αποικιοκρατία είναι αποτέλεσμα πονηριάς και όχι βίας. Δεν θα εξετάσουμε δηλαδή την περίπτωση της βιαίας αφαίρεσης του κεφαλαίου, γιατί είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι σε μια τέτοια περίπτωση έχουμε άμεση και βίαιη αντίδραση του λαού που θίγεται και άρα έχουμε πόλεμο. Η βίαια άσκηση αποικιοκρατικής πολιτικής ήταν ένα φαινόμενο που εξαλείφθηκε κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα. Είναι ένα πρωτόγονο φαινόμενο, που, κάθε φορά που αυτό εκδηλώνεται, υπάρχει αντίδραση από την πλευρά αυτών που θίγονται κι ως εκ τούτου στην περίπτωση αυτήν δεν μας ενδιαφέρει. Θα εξετάσουμε την περίπτωση που η αφαίρεση του κεφαλαίου ενός λαού γίνεται με τρόπο πονηρό από τους ισχυρούς. Θα εξετάσουμε την περίπτωση που οι λαοί πέφτουν θύματα πονηρών συμπεριφορών και φαινομενικά φέρονται σαν αγαθοί. Την περίπτωση που ένας λαός φέρεται σαν τον χαζό άνθρωπο που πιο πάνω αναφέραμε.

Τι είναι χαζομάρα στην περίπτωση αυτήν; Χαζομάρα είναι να δώσει ένας λαός το δικαίωμα σε ξένους ν' αγοράσουν μεγάλο μέρος ή ολόκληρο το κεφάλαιό του. Είναι λάθος να έχει το δικαίωμα κάποιος ξένος ν' αποκτήσει κεφάλαιο που ανήκει σε άλλους με μέσον τον πλούτο. Είναι σφάλμα ένας ξένος —και άρα προερχόμενος από διαφορετική οικονομία— να χρησιμοποιήσει τον πλούτο του εις βάρος του κεφαλαίου κάποιων άλλων. Πλούτος και κεφάλαιο έχουν μεταξύ τους τρομερή διαφορά αξίας και ποτέ οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν γνώσεις δεν αφήνουν το κεφάλαιό τους ν' αποτιμάται σε ασήμαντο πλούτο και ν' ανταλλάσσεται μ' αυτόν. Πλούτος είναι για παράδειγμα κάποια δέκα εκατομμύρια δραχμές. Κεφάλαιο είναι ένα οικόπεδο στη Σαντορίνη. Το ότι ένα οικόπεδο στη Σαντορίνη αξιολογείται για δέκα εκατομμύρια δραχμές, δεν σημαίνει ότι κεφάλαιο και πλούτος είναι αγαθά ισοδύναμα.

Τα δέκα εκατομμύρια δραχμές αντιπροσωπεύουν κάποιον πλούτο, που μπορεί να ισοδυναμεί με κάποιους μισθούς ενός εργάτη. Ισοδυναμούν δηλαδή με τον κόπο κάποιων ετών ενός μη-κεφαλαιοκράτη. Είναι δηλαδή κάτι, που ως στόχος εύκολα προσεγγίζεται από τον οποιονδήποτε. Αντίθετα όμως με τον πλούτο, το οικόπεδο στη Σαντορίνη είναι μοναδικής αξίας, γιατί η υπερπολύτιμη γη της Σαντορίνης είναι πεπερασμένη και ως κεφάλαιο χρυσοφόρα. Αυτό το κεφάλαιο δεν μπορεί να θεωρείται προσιτός στόχος για τον οποιονδήποτε. Συνήθως, είτε είσαι τυχερός και το έχεις είτε άτυχος και μπορεί να μην το αποκτήσεις ποτέ, όσο κι αν δουλέψεις στη ζωή σου. Είναι κεφάλαιο, που για να το αποκτήσεις πρέπει να είσαι απαραίτητα πλούσιος. Αν ένα κομμάτι αυτής της γης αποτιμηθεί σε δέκα εκατομμύρια δραχμές και πωληθεί στην τιμή αυτήν, μπορεί να χαθεί για πάντα για τον αφελή ιδιοκτήτη.

Η αξία αυτού του κεφαλαίου δεν είναι ισοδύναμη του πλούτου αυτού, ώστε ανά πάσα στιγμή να γίνεται ανταλλαγή μεταξύ τους. Η αποτίμηση της αξίας του κεφαλαίου σε πλούτο είναι μια πράξη, που γίνεται καθαρά για λόγους πρακτικούς, εφόσον είναι δυνατόν ένας ιδιοκτήτης κεφαλαίου για πολλούς και διάφορους λόγους να θέλει να ρευστοποιήσει το κεφάλαιό του. Όμως, αυτή η πράξη δεν σημαίνει ότι κεφάλαιο και πλούτος ανήκουν στο ίδιο επίπεδο αξίας, ώστε να είναι ανταλλάξιμα μεταξύ τους. Χονδρικά ο αναγνώστης ας έχει στο μυαλό του το εξής παράδειγμα. Πλούτος είναι ένα αεροπορικό εισιτήριο, ενώ κεφάλαιο είναι ένα σπίτι. Το πρώτο έχει μια στιγμιαία αξία, ενώ το δεύτερο μπορεί να έχει αιώνια αξία. Κανένας δεν είναι τόσο αφελής, ώστε να πουλήσει το σπίτι του, για ν' αποκτήσει ένα αεροπορικό εισιτήριο. Ανταλλαγή γίνεται πάντα μεταξύ ισοδύναμων αγαθών. Πλούτος ανταλλάσσεται ανά πάσα στιγμή μόνο με πλούτο και κεφάλαιο μόνον με κεφάλαιο. Ανταλλάσσεις για παράδειγμα ελληνικά χρήματα με δολάρια και η ανταλλαγή αυτή μπορεί να γίνεται πάντα και πάντα να είναι αμφίδρομη. Μπορείς πάντα να μετατρέψεις τις δραχμές σου σε δολάρια και τα δολάρια σε δραχμές.

Κάτι ανάλογο μπορείς να κάνεις και με το κεφάλαιο. Ανταλλάσσεις εργοστάσιο με εργοστάσιο, γη με γη ή εργοστάσιο με γη και οι ανταλλαγές αυτές μπορούν να είναι πάντα αμφίδρομες. Όπως δηλαδή οι ισοτιμίες των νομισμάτων εξασφαλίζουν στον πλούτο τη δυνατότητα να ανταλλάσσεται, έτσι και οι αποδώσεις των κεφαλαίων εξασφαλίζουν στο κεφάλαιο την ίδια δυνατότητα. Αντίθετα, όταν κάποιος ανταλλάσσει κεφάλαιο με χρήμα, η αλλαγή σπάνια είναι αμφίδρομη. Είναι σπάνια αμφίδρομη, γιατί, όταν κάποιος ανταλλάσσει πλούτο με κεφάλαιο, κάνει επένδυση και όχι απλή ανταλλαγή. Αυτός που ανταλλάσσει κεφάλαιο με πλούτο το κάνει εξαιτίας κάποιας ανάγκης και όχι εξαιτίας της αφέλειάς του. Υπάρχει περίπτωση ο παλιός ιδιοκτήτης τού κεφαλαίου που πωλήθηκε και που για το κεφάλαιό του εισέπραξε δέκα εκατομμύρια δραχμές, να μην μπορεί να το εξαγοράσει εκ νέου ούτε για ένα δισεκατομμύριο δραχμές. Τη διαφορά αυτή μεταξύ πλούτου και κεφαλαίου τη γνωρίζουν καί οι αποικιοκράτες, αλλά καί οι ηγέτες των λαών. Δεν τη γνωρίζουν δηλαδή μόνον αυτοί που ψάχνουν για "χαζούς" αλλά και οι υποψήφιοι "χαζοί". Εξαιτίας αυτής της γνώσης, οι λαοί δεν επιτρέπουν ποτέ την εξαγορά ντόπιου κεφαλαίου από ξένους.

Απλά οι αποικιοκράτες, στηριζόμενοι στην άγνοια των λαών, τις λίγες φορές που πρέπει να δικαιολογήσουν και να νομιμοποιήσουν μια αρπαγή που έχει ήδη πραγματοποιηθεί, την ονομάζουν στη συνέχεια "πράξη αγοραπωλησίας", ώστε ν' αποφεύγουν την πρόκληση. Τέτοια περίπτωση είναι, για παράδειγμα, αυτή της αποικιοκρατίας των Αγγλοσαξόνων στις ΗΠΑ. Θεωρητικά οι αποικιοκράτες του Νέου Κόσμου αγόρασαν την αμερικανική γη από τους Ινδιάνους ιδιοκτήτες της. Αγόρασαν υπερπολύτιμη γη με πλούτο, που στους χώρους όπου αυτός παράχθηκε δεν αντιπροσώπευε τίποτε παραπάνω από μερικά κασόνια ουίσκι. Αυτή η άνιση αγοραπωλησία, που είναι η άμεση αρπαγή του κεφαλαίου ενός λαού, συμβαίνει, όχι επειδή κάποιος λαός είναι κουτός και δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Συμβαίνει, όταν πρέπει να δικαιολογηθεί μια προηγούμενη αποικιοκρατική πράξη, που δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί ως στρατιωτική κατακτητική ενέργεια. Είναι ένα φαινόμενο αρκετά σπάνιο και δεν συμβαίνει συνήθως, γιατί οι λαοί αντιδρούν. Οι λαοί πάντα αντιδρούν, όταν τους αφαιρείται το κεφάλαιο κι ανέχονται τέτοιου είδους αγοραπωλησίες, μόνον όταν για τον οποιονδήποτε λόγο δεν μπορούν ν' αντιδράσουν.

Στην περίπτωση των ΗΠΑ αυτού του είδους η "αγοραπωλησία" δεν συνέβη επειδή οι κρατούντες Αγγλοσάξονες αντιμετώπιζαν πρόβλημα με τους "χαζούς" Ινδιάνους κι έπρεπε να βρουν έναν πονηρό τρόπο να τους "ξεγελάσουν" για την απάτη τους. Συνέβη, γιατί αυτό επέβαλε η πολιτική των ΗΠΑ την εποχή εκείνη. Την "αγοραπωλησία", δηλαδή, δεν την εμφάνισαν για να δικαιολογήσουν την αποικιοκρατία τους στους ίδιους τους Ινδιάνους —που ελάχιστα τους υπολόγιζαν και τους έλεγχαν με τη βία—, αλλά επειδή αυτό επέβαλε η εξωτερική τους πολιτική. Τότε σχεδιαζόταν η παγκόσμια κοινωνία των "ελεύθερων" εθνικών κρατών και οι ΗΠΑ είχαν διπλό στόχο. Από τη μια πολεμούσαν τη βρετανική αποικιοκρατία κι από την άλλη έπρεπε να δικαιολογήσουν τη δική τους εσωτερική αποικιοκρατία απέναντι στους Ινδιάνους. Έπρεπε να δικαιολογήσουν αντιφατικά πράγματα και άρα να πείσουν τους ελεύθερους λαούς ότι είναι ένα ελεύθερο δημοκρατικό κράτος —όπου η ισονομία και η ισοπολιτεία των πολιτών του ήταν δεδομένη— την ίδια στιγμή που μέσα στις ΗΠΑ συνυπήρχαν καί οι αποικιοκράτες Αγγλοσάξονες καί τα θύματά τους οι Ινδιάνοι καί οι πρώην δούλοι τους οι μαύροι.

Οι Αμερικανοί με τον τρόπο αυτόν προσπάθησαν να πολεμήσουν την αποικιοκρατία της βίας, "κρύβοντας" όσο μπορούσαν τη δική τους αποικιοκρατία, που τη μετέτρεψαν σε αποικιοκρατία της πονηριάς. Η αποικιοκρατία της βίας —όπως είπαμε—, ήταν ένα φαινόμενο, που, μετά από τις μεγάλες εθνικοαπελευθερωτικές και ταξικές επαναστάσεις των δύο τελευταίων αιώνων, εξαλείφθηκε ως πρακτική. Εξαλείφθηκε, γιατί δεν μπορούσαν με τη βία οι ισχυροί, ούτε να κατακτούν νέες χώρες, αλλά ούτε και να ελέγχουν τις αποικίες τους. Ακριβώς, επειδή εξέλειψε η αποικιοκρατία της βίας, εξέλειψε και η αποικιοκρατία της πονηριάς, γιατί δεν υπήρχαν τα θύματα που για λόγους πολιτικής θα τους επέβαλαν οι ισχυροί να δεχθούν τετελεσμένα, δίνοντάς τους κάποια "ψίχουλα" πλούτου. Μετά τον διαφωτισμό δηλαδή και την ανάπτυξη του εθνικισμού, οι ισχυροί δεν έβρισκαν λαούς "κουτούς", για να τους "ξεγελάσουν" και να τους μετατρέψουν σε αποικίες τους με τρόπο πονηρό.

Οι λαοί —ειδικά τον τελευταίο αιώνα— "ξύπνησαν" και, κάθε φορά που απειλείται η ιδιοκτησία του κεφαλαίου τους, αντιδρούν βίαια. Κάθε φορά δηλαδή που κάποιος απειλεί το κεφάλαιό τους, άσχετα με τον τρόπο που το επιχειρεί, αντιδρούν βίαια. Η μόνη διαφορά που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις αφορά τον χρόνο αντίδρασης των λαών. Απλά, δηλαδή, απέναντι στη βίαιη αρπαγή του κεφαλαίου έχουμε άμεση αντίδραση, ενώ απέναντι στην πονηρή αρπαγή μπορεί να παρατηρηθεί μια χρονική καθυστέρηση. Το σημαντικό είναι ότι μετά από μεγάλους αγώνες οι λαοί μπόρεσαν και προστάτευσαν τα εθνικά τους κεφάλαια.

Τι έγινε λοιπόν μετά απ' αυτήν την αλλαγή; Έπαψαν οι ισχυροί λαοί να εκμεταλλεύονται τον κόσμο; Οι αποικιοκράτες συμβιβάστηκαν και ταπεινωμένοι γύρισαν στα σπίτια τους; Όχι βέβαια. Απλά άλλαξαν την τακτική τους. Παρέδωσαν την ιδιοκτησία του κεφαλαίου των αποικιών τους στους πρώην δούλους τους, αλλά αυτό πρακτικά δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Απλά απέφευγαν να κάνουν ό,τι είναι εύκολο να το αντιληφθούν οι λαοί ως αρνητικό φαινόμενο. Εξακολούθησαν να εκμεταλλεύονται το κεφάλαιό των λαών, αλλά με ακόμα πιο πονηρό τρόπο.

Το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο της περιόδου αυτής είναι η έμμεση κατάκτηση του κεφαλαίου, που θεωρητικά δεν επηρεάζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Αυτό το φαινόμενο το ονομάζουμε ιμπεριαλισμό. Συνήθως, δηλαδή, οι λαοί πέφτουν θύματα της ιμπεριαλιστικής πρακτικής και άρα της έμμεσης αρπαγής του κεφαλαίου τους. Στόχος των ισχυρών στην περίπτωση αυτήν δεν είναι η άμεση αρπαγή του κεφαλαίου, αλλά η αρπαγή των καρπών του κεφαλαίου αυτού. Ο ισχυρός έμμεσα "αρπάζει" το κεφάλαιο του ανίσχυρου, εφόσον μπορεί κι εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο αυτό, χωρίς τυπικά ν' αλλάζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Όμως, καί στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, εφόσον το κέρδος που παράγει το κεφάλαιο δεν πηγαίνει στην τσέπη του ιδιοκτήτη, αλλά στην τσέπη του πονηρού. Αποικιοκρατία και ιμπεριαλισμός, δηλαδή, είναι δύο πρακτικές διαφορετικές, που όμως οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το κεφάλαιο μπορεί να το "αρπάξει" ένας πονηρός από τον ιδιοκτήτη του με τρόπο τέτοιο, που το θύμα —λόγω έλλειψης γνώσης— να μην μπορεί ν' αντιληφθεί την αρπαγή του κι ως εκ τούτου ο άρπαγας ν' αποφύγει την αντίδρασή του. Ποιον όμως αφορά αυτή η πονηρή κι "ακατανόητη" αρπαγή; Τον άνθρωπο που δεν έχει γνώση. Όμως, πολλοί άνθρωποι χωρίς γνώση συνθέτουν λαούς χωρίς γνώση. Οι λαοί, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας τους αυτής στον τομέα της γνώσης, "χρυσοπληρώνουν" εδώ και αιώνες τις ηγεσίες τους. "Χρυσοπληρώνουν" αυτούς που θεωρούν ως τους μορφωμένους φύλακες-αγγέλους τους, που τη γνώση τους, την εξυπνάδα τους και την πονηριά τους, τη θέτουν στην υπηρεσία του λαού, για να μην μπορεί κανένας να τον ξεγελάσει και να του αφαιρέσει το πολύτιμο για τη ζωή του κεφάλαιο.

Οι ηγεσίες, όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, είναι πιο απαραίτητες σε καιρούς "πονηρής" ειρήνης —όπου οι άνθρωποι "μπερδεύονται"—, παρά σε σκληρούς καιρούς πολέμου, όπου η αυτοθυσία και ο αγώνας είναι αρκετός για να προστατευτεί το συλλογικό κεφάλαιο από την κάθε είδους εξωτερική απειλή. Οι ηγεσίες είναι αυτές που προστατεύουν το κεφάλαιο του λαού από τους πάσης φύσεως αποικιοκρατισμούς και ιμπεριαλισμούς των ισχυρών. Οι ηγεσίες είναι αυτές που προστατεύουν το κεφάλαιο, είτε από την απώλειά του είτε από την αυθαίρετη οικειοποίηση των καρπών του από πλευράς των ισχυρών.

Αυτοί οι καρποί του κεφαλαίου είναι και ο συνήθης στόχος του ιμπεριαλισμού σε περιόδους "ειρήνης". Τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής είναι αυτά που ενδιαφέρουν τους ισχυρούς και όχι τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα πάνω στις πετρελαιοπηγές. Σε άλλες εποχές, που οι λαοί ήταν σε χειρότερη κατάσταση, τους ισχυρούς τους ενδιέφεραν καί οι ιδιοκτησίες. Σήμερα, που οι καιροί δεν ευνοούν τέτοιες φιλοδοξίες, κανέναν από τους ισχυρούς δεν τον ενδιαφέρει να είναι ιδιοκτήτης μιας "τρύπας" στην έρημο. Αυτό που τους ενδιαφέρει σήμερα όλους αυτούς, είναι αυτό που βγαίνει από την "τρύπα" αυτήν και μπορεί να πουληθεί. Στο σημείο αυτό μπερδεύονται κι αυτοί που συνήθως με αίμα κερδίζουν την ελευθερία τους. Θυσιάζονται για ν' ανακτήσουν το κεφάλαιο από τους κατακτητές και στη συνέχεια πέφτουν θύματα των ιμπεριαλιστών, που τους παγιδεύουν εξ αποστάσεως. Νικούν εύκολα τους αποικιοκράτες και πέφτουν θύματα των ιμπεριαλιστών, που είναι συνήθως τα ίδια πρόσωπα. Οι καινούριοι συνέταιροι των "ελεύθερων" λαών είναι συνήθως οι προηγούμενοι κατακτητές τους.

Οι "ελεύθεροι" συνήθως νικούν στη μάχη τους στρατηγούς και τους στρατιώτες των αποικιοκρατών και χάνουν τον πόλεμο από τους δικηγόρους και τους εμπόρους των ιμπεριαλιστών. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί απλά οι ιμπεριαλιστές γνωρίζουν τι κάνουν, ενώ τα θύματά τους όχι. Δεν είναι απαραίτητο, δηλαδή, να σου αρπάξει κάποιος το χωράφι σου και να σε οδηγήσει στην αντίδραση, όταν μπορεί να σου αρπάζει την παραγωγή και να σε καθηλώνει στη φτώχεια. Δεν είναι απαραίτητο να σου καταστρέψει το ξενοδοχείο που κατέχεις, όταν μπορεί και εισπράττει τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη που αυτό παράγει. Σε μια τέτοια περίπτωση το θύμα φαινομενικά καταφέρνει και προστατεύει το κεφάλαιό του, αλλά στην πραγματικότητα το κεφάλαιό του παράγει κέρδος για κάποιον άλλον και το μόνο που μένει στον φουκαρά είναι η πολύ δουλειά και η ψευδαίσθηση της ιδιοκτησίας τού μέσου που παράγει πλούτο και είναι το κεφάλαιο.

Αυτή η πονηρή πρακτική ονομάζεται ιμπεριαλισμός και δεν υπάρχει ούτε ένας λαός στον πλανήτη που να μην έχει πέσει θύμα του. Απλά μέσα στους αιώνες, εξαιτίας των πολέμων και των διαφόρων ανακατατάξεων στον τομέα του κεφαλαίου, υπάρχει μια συνεχής αλλαγή στην ταυτότητα αυτού που τον ασκεί και είναι συνήθως ο νικητής του πολέμου που σίγουρα έχει προηγηθεί. Ακριβώς, επειδή οι λαοί γνωρίζουν ότι είναι δυνατόν ν' απειληθεί το παραγόμενο κέρδος του κεφαλαίου τους με μεθόδους που δεν έχουν σχέση με την αφαίρεση της κυριότητάς του, πληρώνουν τους υποτίθεται καλύτερους ανάμεσά τους, για να εμποδίζουν την ανάπτυξη τέτοιου είδους πρακτικών. Αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι "εκλεκτοί" είναι οι ηγέτες των λαών και άρα αυτοί που προστατεύουν τον λαό από αυτού του είδους τις απειλές. Αυτοί θ' αντιληφθούν πρώτοι απ' όλους την πονηριά του εχθρού κι αυτοί θα ενημερώσουν τον λαό, ώστε ν' αντιδράσει με τον κατάλληλο τρόπο σε μια πονηρή και χωρίς όπλα επίθεση.

Όμως, από τη στιγμή που υπάρχει επίθεση εναντίον του κεφαλαίου ενός λαού —έστω κι αν αυτή γίνεται χωρίς όπλα— τα δεδομένα που ισχύουν και στην περίπτωση αυτήν είναι όμοια με την ένοπλη επίθεση. Και σ' αυτήν την περίπτωση δηλαδή υπάρχει επιτυχία κι αποτυχία στην ανάπτυξη της άμυνας. Και σ' αυτήν την περίπτωση υπάρχουν ήρωες και προδότες. Το μόνο διαφορετικό είναι ότι δεν υπάρχει ένοπλη σύγκρουση σ' έναν άοπλο πόλεμο. Δεν υπάρχουν σφαίρες ή βόμβες, γιατί απλούστατα αυτές δεν είναι απαραίτητα στοιχεία για την επιτυχή έκβαση του "πολέμου". Μόνο για τον λόγο αυτόν δεν υπάρχου όπλα και αίμα και όχι επειδή είναι διαφορετικοί οι στόχοι της σύγκρουσης αυτής. Η ιδιομορφία του "πολέμου" αυτού είναι ότι, για ν' αντιληφθεί κάποιος τι συμβαίνει και να κρίνει την κατάσταση, απαιτείται να διαθέτει γνώση, γιατί η ίδια η σύγκρουση είναι τρομερά απαιτητική στον τομέα της γνώσης. Στον ένοπλο αγώνα, για παράδειγμα, τα πράγματα είναι απλά. Ο εχθρός επιτίθεται κι αυτός που θίγεται αμύνεται. Αν ο φρουρός επιτρέψει χωρίς αντίδραση στον εχθρό να διεισδύσει στο εθνικό έδαφος, τότε αυτός είναι προδότης. Αν προσπαθήσει να τον εμποδίσει κι αγωνιστεί μέχρι θανάτου, είτε με επιτυχία είτε όχι, είναι ήρωας.

Σε αντίθεση με την απλή αυτή κατάσταση, ο "πονηρός" ιμπεριαλιστικός "πόλεμος" είναι εξαιρετικά περίπλοκος. Απαιτείται γνώση για ν' αντιληφθεί κάποιος ποιος είναι τι και βέβαια τι επιδιώκει. Οι ρόλοι συχνά-πυκνά μπερδεύονται και οι ήρωες εμφανίζονται ως προδότες και το αντίστροφο. Χωρίς γνώση δεν είναι δυνατόν να καταλάβεις ποιος ενεργεί θετικά για τον λαό και ποιος όχι. Επειδή μάλιστα η κατάσταση είναι εξαιρετικά περίπλοκη, πολλές φορές δεν μπορείς να καταλάβεις, ακόμα κι όταν διαπιστώνεις αρνητικά φαινόμενα, αν αυτός που ευθύνεται γι' αυτά είναι ένας αφελής ήρωας ή ένας πονηρός προδότης. Ακριβώς, επειδή τα πάντα είναι πονηρά και δυσνόητα, δεν μπορείς να καταλάβεις αν κάποιος πραγματικά δεν καταλαβαίνει τι γίνεται —κι ως εκ τούτου παγιδεύεται από τους εχθρούς του λαού— ή αν είναι ένας πραγματικός κι αδίστακτος προδότης.

Το μόνο σταθερό σημείο στην περίπλοκη αυτή κατάσταση, στο οποίο μπορεί κάποιος να κριθεί για τον ρόλο του, είναι σ’ ό,τι αφορά την αντίδρασή του επάνω σε θέματα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του κεφαλαίου που προστατεύει. Η μόνη ασφαλής κρίση, που μπορεί να πραγματοποιηθεί στην κατάσταση αυτήν, αφορά τη συμπεριφορά τού "εκλεκτού" ηγέτη απέναντι στο ιδιοκτησιακό καθεστώς που διέπει το κεφάλαιο του λαού του οποίου ηγείται. Ο καλύτερος πολιτικός, για παράδειγμα, μπορεί να πέσει θύμα των πονηρών που ασκούν ιμπεριαλισμό και να μην μπορεί ν' αντιδράσει με τον ιδανικό τρόπο, γιατί απλούστατα ξεγελάστηκε. Δεν είναι προδότης, γιατί ό,τι μπορούσε έκανε και λόγω ικανοτήτων μπορεί να έκανε και παραπάνω απ' αυτό που θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε άλλος συμπολίτης του. Μπορεί μάλιστα να χαρακτηριστεί και ως ήρωας, εφόσον ελαχιστοποίησε τις ζημιές που υπέστη ο λαός από τον κυριολεκτικά αναπόφευκτο μερικές φορές ιμπεριαλισμό των ισχυρών.

Το λεπτό σημείο εδώ είναι το εξής: Ποτέ και κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη σε μια τέτοια περίπτωση και άρα δεν μπορεί να κρίνει αντικειμενικά αυτόν που εμπιστεύτηκε και είναι ο ηγέτης του. Μόνον ο ίδιος ο ηγέτης είναι σε θέση να γνωρίζει πότε πραγματικά ξεγελάστηκε και πότε πρόδωσε συνειδητά τον λαό του. Ο λαός, ως κριτής του, ποτέ δεν θα είναι σε θέση να διαχωρίσει την άγνοια από την προδοσία. Οι λίγες περιπτώσεις, που μια τέτοια προδοσία μπορεί να κριθεί από τον λαό-θύμα με αντικειμενικά στοιχεία, αφορούν χοντροκομμένες περιπτώσεις χρηματισμού και διαφθοράς τού ηγέτη από τους υποτιθέμενους εθνικούς εχθρούς τού λαού, πράγμα όμως που συμβαίνει σπάνια. Στις περισσότερες περιπτώσεις, επειδή οι ίδιοι οι λαοί "χρυσοπληρώνουν" τους ηγέτες τους, η προδοσία συντελείται όχι εξαιτίας οικονομικών λόγων, αλλά πολιτικών.

Ένας ηγέτης, δηλαδή, προδίδει τον λαό του στους ισχυρούς, όχι για λόγους οικονομικούς, αλλά για καθαρά πολιτικούς, που έχουν βέβαια και οικονομικές προεκτάσεις. Προδίδει τον λαό του για να διατηρηθεί στην εξουσία και ό,τι αυτή η παραμονή συνεπάγεται οικονομικά. Οι ιμπεριαλιστές "ανταμείβουν" την προδοσία του με το να "πλέκουν" το εγκώμιό του και να τον αναγνωρίζουν οι ίδιοι σαν τον πιο "επικίνδυνο" και "σοβαρό" αντίπαλό τους. Με τη "δουλεμένη" μέθοδο της ελεγχόμενης αρνητικής προπαγάνδας, οι ισχυροί ποτέ δεν έχασαν την υπηρεσία των "ισχυρών" αντιπάλων τους. Μόνον οι μυστικές υπηρεσίες των ισχυρών κρατών γνωρίζουν ποιοι από τους ηγέτες των μικρών κρατών είναι πραγματικοί ήρωες και ποιοι προδότες. Μόνον οι συγκεντρωμένες πληροφορίες αυτών των υπηρεσιών μπορούν να βεβαιώσουν με αντικειμενικό τρόπο έναν λαό για το πότε ένας ηγέτης του δεν κατάλαβε ή δεν "κατάλαβε" τι ακριβώς συνέβαινε.

Ακριβώς, επειδή αυτή η κατάσταση είναι περίπλοκη, ήρωες και προδότες αναμειγνύονται με καταπληκτική ευκολία. Κατά συνέπεια δύσκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος —σε μια αρνητική κατάσταση— αν έχει απέναντί του έναν τίμιο βλάκα ή έναν πραγματικό προδότη. Το όριο αυτής της κατάστασης είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς που διέπει το κεφάλαιο, το οποίο ο "ύποπτος" αυτός ηγέτης διαχειρίζεται. Το όριο, δηλαδή, είναι να μην εκτραπεί ο ιμπεριαλισμός σε καθαρή αποικιοκρατία. Μπορεί, δηλαδή, στο όνομα της ειρήνης και της ασφάλειας να επιλέγει κάποιος τη συμμαχία των ισχυρών και να πέφτει θύμα του ιμπεριαλισμού τους, αλλά δεν μπορεί στο όνομα της ειρήνης να παραχωρείται κεφάλαιο ή να εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας μπορεί ένας Έλληνας ηγέτης να παραχωρεί προνόμια στις αμερικανικές εταιρείες και να τις επιτρέπει να εισβάλουν στην ελληνική αγορά, αλλά είναι αδύνατον στο όνομα της ειρήνης να παραχωρήσει στους Τούρκους, για παράδειγμα, τη Θράκη ή ένα νησί του Αιγαίου. Στην πρώτη περίπτωση προσφέρει μέρος του πλούτου που παράγει η ιδιοκτησία του, ενώ στη δεύτερη παραχωρεί καθαρό κεφάλαιο.

Και τα δύο αυτά φαινόμενα είναι αρνητικά, αλλά όχι ισοδύναμα. Τα προνόμια των αμερικανικών εταιρειών, για παράδειγμα, μπορεί να καταστρέφουν μερικώς την ελληνική παραγωγή, ν' απομυζούν μεγάλο μέρος του πλούτου της ελληνικής αγοράς ή ν' αντλούν τις πρώτες ύλες του ελληνικού κεφαλαίου με όρους αρνητικούς για τους Έλληνες, αλλά αυτό είναι κάτι που κάποιος εύκολα μπορεί να το αξιολογήσει ως το αναπόφευκτο κόστος για την ασφάλεια ενός λαού, σ' έναν κόσμο που οι ισχυροί φροντίζουν να τον διατηρούν πάντα επικίνδυνο κι αρπακτικό. Αυτό το κόστος φαντάζει λογικό, αν σκεφτεί κάποιος ότι συμφέρει έναν λαό με ασήμαντα χρήματα να προστατεύεται το υπερπολύτιμο κεφάλαιο του, ενώ συνήθως απαιτεί αίμα για την προστασία του.

Όμως, το να προσφέρεις στους ιμπεριαλιστές καθαρό κεφάλαιο είναι κάτι το διαφορετικό και ακυρώνει την πολυτιμότητα της ειρήνης. Η ειρήνη έχει αξία όταν διατηρείς την ιδιοκτησία του κεφαλαίου σου. Όταν, για να διατηρήσεις την ειρήνη, θυσιάζεις το κεφάλαιο, είσαι ένας κοινός βλάκας. Όταν, για ν' αποφύγεις φαινόμενα βίας, εγκαταλείπεις το χωράφι ή το σπίτι σου, είσαι ένας κοινός βλάκας και δειλός. Δεν υπηρετείς την ειρήνη, όταν με τη στάση σου ενθαρρύνεις και ισχυροποιείς τους άρπαγες και ταυτόχρονα αδικείς τον εαυτό σου και τα παιδιά σου.

Όπως βλέπουμε, το όριο στο οποίο όλα κρίνονται στην ιμπεριαλιστική αυτή κατάσταση, δεν είναι η απόδοση του κεφαλαίου και η ταυτότητα αυτού που εισπράττει κέρδος από αυτό, αλλά η προστασία της ιδιοκτησίας του κεφαλαίου. Όταν ξεπεραστεί το όριο αυτό, έχουμε αποικιοκρατία και σκλαβιά για το σύνολο ή για ένα μέρος του λαού. Η αποικιοκρατία σημαίνει πάντα σκλαβιά και υποταγή γι' αυτόν που την υφίσταται, γιατί την εξουσία σ' έναν χώρο την ελέγχει πάντα αυτός που έχει την ιδιοκτησία του κεφαλαίου. Την εξουσία στην περίπτωση της αποικιοκρατίας την έχουν ξένοι και γι' αυτό οι λαοί αντιδρούν πάντα με βίαιο τρόπο.

Δεν έχει σημασία, δηλαδή, αν ένας χώρος πέρασε στη φάση της αποικιοκρατίας με τη βία ή με το πλούτο. Σημασία έχει ότι χάθηκε ο έλεγχος του κεφαλαίου. Όταν δηλαδή δίνεται το δικαίωμα στους ισχυρούς να εξαγοράσουν αυτό το κεφάλαιο ή για τον οποιονδήποτε λόγο παραχωρείται το κεφάλαιο αυτό σε κάποιους ξένους —που σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να κάνουν πόλεμο για να το αποκτήσουν— τότε η κατάσταση αλλάζει και άρα ξεπερνάει τα ανεκτά όρια. Η υπέρβαση αυτών των ορίων είναι ευδιάκριτη από τον λαό, όσο άσχετος κι αν είναι αυτός, όσο πονηρή κι αν είναι η προδοτική ηγεσία του. Το να κάνει λάθος εκτίμηση ένας ηγέτης πάνω στο "κόστος" συντήρησης του κεφαλαίου, είναι μέσα στα πλαίσια του δυνατού. Το να παραχωρήσει το κεφάλαιο, είναι η υψίστη προδοσία.

Ο λαός αυτήν την προδοσία πάντα την αντιλαμβάνεται και πάντα αντιδρά βίαια εναντίον τού οποιουδήποτε την επιχειρεί. Δεν χρειάζεται ν' αναφερθούμε σε ιστορικά παραδείγματα, για να γίνει αυτό που λέμε κατανοητό. Ο αναγνώστης ας σκεφτεί με βάση την κοινή λογική και πάνω στα απλοϊκά παραδείγματα που αναφέραμε πιο πάνω. Είναι εύκολο να ξεγελάσει κάποιος έναν απλό άνθρωπο και να εκμεταλλεύεται το σπίτι του για να κάνει τις δουλειές του. Είναι αδύνατον όμως να τον "πετάξει" έξω από το σπίτι του, για να το κάνει ιδιοκτησία του. Στην περίπτωση αυτήν το θύμα θ' αντιδράσει βίαια και η βία αυτή θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες για τον θρασύτατο εκμεταλλευτή. Το ίδιο γίνεται και στο παράδειγμα με το μικρό παιδί. Ένα παιδί μπορεί να ξεγελάει επ' άπειρον ένα άλλο και να παίζει με ένα ποδήλατο που δεν του ανήκει. Αν όμως επιχειρήσει να το αρπάξει, για να το κάνει δικό του, είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθεί και πάλι το φαινόμενο της βίας από την πλευρά του θύματος.

Καί στις δύο περιπτώσεις αντίδραση βίαιη υπάρχει μόνον όταν απειλείται η ιδιοκτησία και όχι όταν μέσω της πονηριάς ο ένας εκμεταλλεύεται την ιδιοκτησία του άλλου. Η πονηριά έχει σχέση με την υποκειμενική εκτίμηση πάνω στο κέρδος ή τη ζημιά που προκύπτει από μια ενέργεια. Ο άνθρωπος, που είναι ιδιοκτήτης ενός σπιτιού, μπορεί να καταλαβαίνει ότι κάποιος ξένος εκμεταλλεύεται την ιδιοκτησία του, αλλά μπορεί να θεωρεί ότι τον συμφέρει η εκμετάλλευση αυτή, επειδή νομίζει ότι εκμεταλλεύεται κι αυτός με τη σειρά του τον εκμεταλλευτή του. Αν για παράδειγμα νομίζει ότι το σπίτι του είναι πιο ασφαλές, επειδή το χρησιμοποιεί ο ισχυρός, πιστεύει ότι έχει και ο ίδιος κέρδος και κατά συνέπεια δεν τον ενοχλεί ιδιαίτερα η δραστηριότητα του ισχυρού. Το παιδί μπορεί να καταλαβαίνει ότι κάποιο άλλο εκμεταλλεύεται το ποδήλατό του, αλλά μπορεί να θεωρεί ότι το συμφέρει με μέσον το ποδήλατο να διεισδύει στις παρέες και να μην απορρίπτεται. Όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα του υποκειμενικού και ο καθένας πράττει με βάση τη δική του κρίση και τις δικές του ανάγκες. Στην περίπτωση αυτήν δεν υπάρχει το απόλυτα σωστό ή το απόλυτα λάθος, γιατί τα πάντα σχετίζονται με τις ιδιαιτερότητες αυτού του οποίου παίρνει τις αποφάσεις για το πώς θα χρησιμοποιήσει την περιουσία του.

Τα παιχνίδια του ιμπεριαλισμού, δηλαδή, μπορούν να είναι αιώνια, χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση των θυμάτων του. Είτε σε επίπεδο προσώπων είτε σε επίπεδο κρατών, είναι δυνατόν θύτες και θύματα να συνυπάρχουν χωρίς έντονες "τριβές", εφόσον ο καθένας από την πλευρά του εκτιμά με τον δικό του υποκειμενικό τρόπο την κατάσταση. Ο ιμπεριαλισμός μπορεί και επιβιώνει εξαιτίας της μεταβλητότητάς του. Όταν το θύμα είναι ανήσυχο, "χαλαρώνει" και όταν το θύμα δεν αντιδρά, είναι εξαιρετικά "σφικτός". Λειτουργεί ως θηλιά, που εξαρτάται από τη συμπεριφορά του θύματος το πόσο σφικτή ή χαλαρή θα είναι. Θύμα ιμπεριαλισμού, δηλαδή, μπορεί να είναι κάποιος πραγματικά ευνοημένος από τον ισχυρό και θύμα να είναι επίσης κι ένας οριακά αδικημένος άνθρωπος, που, παρ' όλο που είναι ιδιοκτήτης κεφαλαίου, ζει εξαιτίας της άγνοιάς του ως σκλάβος. Απλά ο πρώτος ζει πλούσια και στερείται μόνον την ελευθερία ν' αποφασίζει μόνος του για την ιδιοκτησία του, ενώ ο δεύτερος στερείται τα πάντα. Καί οι δύο είναι θύματα του ιμπεριαλισμού, άσχετα με το πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας απ' αυτούς και άσχετα με τη ζημιά ή το κέρδος που έχουν εξαιτίας αυτής της κατάστασης.

Αντίθετα όμως μ' αυτήν την ασαφή κατάσταση, η απώλεια της ιδιοκτησίας —και άρα η αποικιοκρατία— δεν χωράει υποκειμενικές εκτιμήσεις. Είναι μια κατάσταση on-off. Είτε είσαι θύμα της —με ό,τι συνεπάγεται αυτό— είτε επαναστατείς κι απελευθερώνεσαι απ' αυτήν. Δεν υπάρχει δηλαδή μια ενδιάμεση κατάσταση, όπου το θύμα λειτουργεί με μια σχετική ελευθερία, η οποία μεταβάλλεται ανάλογα με τη συμπεριφορά του. Η απώλεια της ιδιοκτησίας σημαίνει εκμηδένιση του κάθε πλεονεκτήματος που απολαμβάνει κάποιος, εξαιτίας της τύχης ή της ικανότητάς του να είναι ιδιοκτήτης ενός πολύτιμου μέσου, όπως είναι το κεφάλαιο. Απώλεια ιδιοκτησίας σημαίνει ότι δεν υπάρχει γι' αυτόν που την υφίσταται ούτε καν η δυνατότητα να μπαίνει στο παιχνίδι της αλληλοεκμετάλλευσης μέσων μαζί με τους υπόλοιπους. Απώλεια ιδιοκτησίας σημαίνει ότι το θύμα θα είναι πάντα στη δυσχερή θέση ν' ακολουθεί τις αποφάσεις αυτών που έχουν τα μέσα. Σημαίνει ότι ο ισχυρός δεν έχει καμία ανάγκη —ούτε καν για λόγους πονηρούς— να σ' ευνοήσει ή να σε "ξεγελάσει". Δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση μέσα στην αντικειμενική ζημιά της εκμετάλλευσης να βρούμε υποκειμενικά "ίχνη" κέρδους.

Ακριβώς, επειδή το κεφάλαιο συνδέεται με την εξουσία και άρα με την ελευθερία, το θύμα πάντα αντιδρά βίαια, προκειμένου να μην απολέσει το μέσον που του προσφέρει την ελευθερία του και άρα το δικαίωμα ν' αποφασίζει μόνος του για τη ζωή του. Στο όνομα αυτής της ελευθερίας οι λαοί αντιδρούν πάντα βίαια εις βάρος των ξένων που τους αδικούν. Δεν αντιδρούν όμως βίαια μόνον εις βάρος των ξένων. Αντιδρούν βίαια και εις βάρος των ηγετών που τους προδίδουν και τους προσφέρουν βορά στους ισχυρούς. Αυτούς τους ηγέτες τούς κρεμούν στις πλατείες, προς γνώση και συμμόρφωση αυτών που θα φιλοδοξούσαν να πράξουν τα ίδια. Ο θάνατος των ηγετών που προδίδουν τους λαούς τους είναι δεδομένος, γιατί οι λαοί αυτούς εμπιστεύονται, προκειμένου να ζήσουν ελεύθεροι και να μην πέσουν θύμα κατάκτησης των ισχυρών.

Οι ηγέτες στο σημείο αυτό κρίνονται με αντικειμενικά κριτήρια και τιμωρούνται χωρίς έλεος, όταν διαπιστωθεί η προδοσία τους. Όταν παραχωρείται σε ξένους το κεφάλαιο που ανήκει στον λαό, υπάρχει προδοσία των ηγετών κι αυτό είναι το τέλος τους. Όταν υπάρχει παραχώρηση κεφαλαίου, υπάρχει κατάκτηση και η έννοια της κατάκτησης συνδέεται αποκλειστικά με το ποιος κατέχει το κεφάλαιο σ' έναν χώρο και όχι απαραίτητα με την έννοια του πολέμου. Δεν χρειάζεται να δείρεις κάποιον για να του αποσπάσεις την ιδιοκτησία, όταν μπορείς να τον ξεγελάσεις και να επιτύχεις το ίδιο πράγμα. Δεν χρειάζεται να δείρεις ένα παιδί για να του πάρεις το ποδήλατο, όταν μπορείς να του το αποσπάσεις μ' ένα χωνάκι παγωτό. Το ότι το σύνηθες για μια τέτοια πράξη κατάκτησης είναι η βία, δεν σημαίνει τίποτε ιδιαίτερο, όταν το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δεν έχει δηλαδή ιδιαίτερη σημασία αν η κατάκτηση έγινε μέσω χρημάτων ή με τη βία ενός πολέμου. Κατάκτηση σημαίνει αλλαγή των ιδιοκτητών του κεφαλαίου σ' έναν χώρο.

Αν άνθρωποι ξένοι αποκτήσουν το κεφάλαιο εις βάρος των γηγενών, τους κατακτούν, εφόσον κεφάλαιο και εξουσία είναι έννοιες αλληλένδετες. Αν δηλαδή ένας ηγέτης της Ελλάδας παραχωρήσει τη Θράκη στους Τούρκους, σημαίνει απλά ότι τους επιτρέπει ειρηνικά να κατακτήσουν καί το κεφάλαιό της, αλλά καί τον θρακικό λαό, που συνδέεται και συντηρείται με το κεφάλαιο αυτό. Το ίδιο όμως θα συμβεί και στην περίπτωση που ο ίδιος ηγέτης θα επιτρέψει σε πλούσιους Δυτικούς να εξαγοράσουν με τον ασήμαντης αξίας πλούτο τους το αναντικατάστατο και πεπερασμένο κεφάλαιο της Ελλάδας. Καί στις δύο περιπτώσεις ο ηγέτης, που θα επιτρέψει τέτοιου είδους κατάκτηση, φλερτάρει με το θάνατο.

Αυτό, όσο κι αν φαίνεται παράξενο ή σκληρό, είναι απόλυτα λογικό για τον άνθρωπο, που ως όν έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ό,τι είναι για ένα άγριο θηρίο η τροφή, είναι για έναν άνθρωπο ή έναν λαό το κεφάλαιο του. Όπως δεν παίζεις με την τροφή των θηρίων, έτσι δεν παίζεις και με το κεφάλαιο των ανθρώπων. Δεν έχει σημασία η μέθοδος με την οποία το επιχειρείς. Σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα. Όταν ο άνθρωπος αντιληφθεί ότι με τις ενέργειές σου απειλείς την επιβίωσή του και την ελευθερία του, είναι θέμα χρόνου να σε σκοτώσει. Γι' αυτό μιλάμε για τελικό αποτέλεσμα. Για τους Έλληνες, δηλαδή, είναι το ίδιο, είτε αν κάποιοι ξένοι κατακτήσουν με στρατιωτικό τρόπο τη Σαντορίνη είτε αν οι ίδιοι αφεθούν από την ελληνική εξουσία να την εξαγοράσουν σταδιακά στο σύνολό της. Το τελικό αποτέλεσμα μετράει και αυτό είναι που κρίνεται. Το τελικό αποτέλεσμα —καί στη μια περίπτωση καί στην άλλη— είναι ότι ο πλούτος που παράγει το κεφάλαιο της Σαντορίνης πηγαίνει σε τσέπες ξένων και όχι Ελλήνων.

Ο πλούτος της Σαντορίνης, σε περίπτωση που γίνει αλλαγή ιδιοκτησίας του κεφαλαίου της, παύει να είναι παράμετρος της ελληνικής οικονομίας. Ο πλούτος αυτός θα "χτίζει" παλάτια στη Φρανκφούρτη, στο Λονδίνο κλπ. και δεν θα ενισχύει την ελληνική οικονομία και άρα τους Έλληνες. Τα κέρδη της θα ενισχύουν τη γερμανική ή την οποιαδήποτε άλλη οικονομία και δεν θα ενισχύουν την αντίστοιχη ελληνική. Θα ενισχύουν την οικονομία των ιδιοκτητών της. Οι φόροι, που οι νέοι ιδιοκτήτες θα καταβάλουν στο ελληνικό κράτος, θ' αντιπροσωπεύουν ένα μικρό μέρος του συνόλου των παραγομένων κερδών. Θ' αποδίδονται μεν στην ελληνική οικονομία, αλλά θα έχουν ασήμαντη αξία γι' αυτήν, από τη στιγμή που καί το κεφάλαιο θα έχει χαθεί για τον ελληνικό λαό, αλλά καί το μεγαλύτερο μέρος των κερδών αυτού του κεφαλαίου θα "εξάγεται" και θα κάνει πλούσιους ανθρώπους ξένους και όχι τα παιδιά εκείνων, που έχυσαν το αίμα τους για να διατηρηθεί η Σαντορίνη ελληνική.

Γιατί όμως τα γράφουμε όλα αυτά τα σχεδόν προφανή; Γιατί απλούστατα οι σημερινοί ηγέτες της Ελλάδας έχουν ξεφύγει από τα όρια που ένας λαός θεωρεί ανεκτά κι έχουν μπει στην επικίνδυνη ζώνη. Έχουν βγάλει το ελληνικό κεφάλαιο στο "σφυρί" κι απειλούν να θέσουν τον ελληνικό λαό υπό καθεστώς αποικιοκρατίας. Είναι θέμα χρόνου πλέον, αν η κατάσταση δεν διευθετηθεί με βάση τα συμφέροντα του λαού, ν' ανοίξει ένας τεράστιος κύκλος αίματος, που θ' αφορά σε πρώτη φάση τους πολιτικούς κι έπειτα όλους τους "κατακτητές", οι οποίοι με δολάρια και μάρκα επιχειρούν να τον κατακτήσουν. Κάποιοι τριακόσιοι πονηροί δεν κατάλαβαν τις δυνατότητες του ελληνικού λαού ή υπερεκτίμησαν τις δικές τους και για λίγα "αργύρια" ρισκάρουν ν' αποτελούν τα κεφάλια τους "διακοσμητικά" στοιχεία στις πλατείες. Το θέμα είναι ότι οι ενέργειές τους εύκολα αποκαλύπτονται και "φωτογραφίζουν" μια τρομερή αποικιοκρατική κατάσταση, μ' έναν τρόπο που δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. Είναι πανεύκολο να "φωτογραφηθούν" αυτοί που πρόδωσαν τον ελληνικό λαό και παρέδωσαν το κεφάλαιο του στους ξένους. Είναι πανεύκολο να "φωτογραφηθούν" και οι ξένοι αποικιοκράτες που το απέκτησαν, προσφέροντάς μας μερικές χρωματιστές "χάντρες".

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να μπορέσει ο αναγνώστης να καταλάβει τι συμβαίνει, καθώς και να καταλάβει και το μέγεθος της προδοσίας που αυτήν τη στιγμή συντελείται εις βάρος τού ελληνικού λαού. Οι πολιτικοί του σήμερα, που με τον πιο σκληρό τρόπο προδίδουν τον ελληνικό λαό, δεν είναι και πολύ διαφορετικοί από τους ηγέτες του παρελθόντος. Δεν άλλαξε δηλαδή η ποιότητα των ανθρώπων που ασκούν την εξουσία, ώστε κατ' αυτόν τον τρόπο να δικαιολογείται η πρωτοφανής αυτή πράξη. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κλασικοί αστοί και είναι πάγια τακτική των ανθρώπων αυτών να ζουν εις βάρος των λαών, που τους εμπιστεύονται για τις υποτιθέμενες γνώσεις τους. Η αστική τάξη —από την εμφάνισή της κι εντεύθεν— συντηρείται από τον ιδρώτα των εργαζομένων και το κεφάλαιο των ομοεθνών της κεφαλαιοκρατών. Το να πει δηλαδή κάποιος ότι ...οι αστοί κλέβουν τους λαούς, είναι σαν να ισχυρίζεται ότι υπάρχει ήλιος που φωτίζει τη γη. Αυτό που άλλαξε, δηλαδή, δεν το αναζητούμε στη νοοτροπία των αστών, αλλά στις ανάγκες των καιρών και των αφεντικών των αστών.

Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, θα πούμε ότι σήμερα οι καιροί απαιτούν διαφορετικές "εκδουλεύσεις" από τις εθνικές αστικές τάξεις και τα αποτελέσματα των "εκδουλεύσεων" αυτών είναι αυτά που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνουν και να θέτουν τους αστούς εκτός "ορίων". Κάποτε η κλοπή τους δεν ήταν ούτε ορατή ούτε προκλητική, γιατί τους προστάτευαν οι συνθήκες. Εξαιτίας εκείνων των συνθηκών, οι απαιτήσεις των "αφεντικών" τους δεν τους έβγαζαν στο "ξέφωτο" της προδοσίας. Τα "αφεντικά" τους ασκούσαν ιμπεριαλισμό, οι αστοί έκλεβαν τους λαούς και όλοι ήταν ευχαριστημένοι και προπαντός εξασφαλισμένοι, εφόσον τουλάχιστον τα προσχήματα τα διατηρούσαν. Σήμερα όλα αυτά άλλαξαν και τα πάντα έγιναν επικίνδυνα. Γιατί; Γιατί άλλαξε ο παγκόσμιος σχεδιασμός.

Κάποτε οι ισχυροί της κοινωνίας των εθνών —με μέσον τον ιμπεριαλισμό— εκμεταλλεύονταν τα αδύναμα κράτη στο σύνολό τους. Τα ισχυρά κράτη, υπό την ηγεσία των αστικών τους τάξεων, προστάτευαν κι επέκτειναν τα συμφέροντα των ισχυρών ομοεθνών τους κεφαλαιοκρατών, που ήταν αυτοί οι οποίοι τους πλήρωναν. Τα αδύναμα κράτη δεν αντιδρούσαν στον ιμπεριαλισμό αυτόν, γιατί η προβληματική αυτή κατάσταση μπορεί να μην συνέφερε τους λαούς τους, αλλά συνέφερε τις αστικές τους τάξεις. Οι ηγεσίες τους ανήκαν στην αστική τάξη και αυτήν την τάξη τη συμφέρει ο ιμπεριαλισμός. Αυτοί οι αστοί ηγέτες αναλάμβαναν επ' αμοιβή να "πολεμήσουν" τον ιμπεριαλισμό· πάντα βέβαια ανεπιτυχώς, γιατί η πραγματική νίκη εναντίον του ιμπεριαλισμού δεν τους συνέφερε. Οι αστοί έχουν με τον ιμπεριαλισμό την ίδια σχέση που έχουν οι δικηγόροι με την εγκληματικότητα. Την "πολεμούν" με "πάθος", αλλά πάντα φροντίζουν να επιβιώνει. Γιατί; Γιατί αν τη νικήσουν, αυτοί οι ίδιοι θα είναι οι πρώτοι που θα καταστραφούν.

Οι αστικές τάξεις των αδύναμων κρατών γίνονταν κατ' αυτόν τον τρόπο οι δικηγόροι των λαών, που έπεφταν θύματα των "κακών" ιμπεριαλιστών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σχεδόν το σύνολο των επιφανών πολιτικών παγκοσμίως ήταν και είναι δικηγόροι. Οι αστοί με τον τρόπο αυτόν γίνονταν το πονηρό "μυαλό" του παιδιού του παραδείγματός μας, που επιτρέπει σε κάποιον ξένο να χρησιμοποιεί το ποδήλατό του, γιατί νομίζει ότι το συμφέρει. Το "μυαλό" τού λαού, που βέβαια ήταν οι αστοί, επιβίωναν πλούσια εξαιτίας της επιλογής αυτής, ενώ το "σώμα", που ήταν οι εργάτες, υπέφερε από τη φτώχεια. Η διαιώνιση των πολιτικών προβλημάτων τής διεθνούς κοινωνίας δεν πλήττει τα συμφέροντα των μεγαλοαστών, για τους ίδιους λόγους που δεν πλήττονται τα συμφέροντα των δικηγόρων από τις συνεχείς αναβολές μιας δίκης. Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, αυτοί θα πληρώνονται και ο μόνος που ζημιώνεται είναι αυτός ο οποίος πληρώνει και στην περίπτωσή μας ο εργαζόμενος λαός. Η παγκόσμια αστική τάξη με τον τρόπο αυτόν επιβίωνε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη εις βάρος των πάντων.

Το θεμέλιο της επιβίωσης της παγκόσμιας μεγαλοαστικής τάξης βρισκόταν στα μεγάλα εθνικά κράτη, όπου οι αστοί πραγματικά υπηρετούσαν τα κολοσσιαία συμφέροντα των ομοεθνών κεφαλαιοκρατών τους εις βάρος του κεφαλαίου όλων των υπολοίπων. Οι υπόλοιπες εθνικές αστικές τάξεις απλά συμβιβάζονταν με τις απαιτήσεις της μεγαλοκεφαλαιοκρατίας της Δύσης και βέβαια με τις απαιτήσεις των δυτικών μεγαλοαστικών τάξεων, που ποιοτικά δεν διέφεραν σε τίποτε από τις ίδιες. Οι "μεγαλοδικηγόροι" ηγέτες της Δύσης εύκολα έπειθαν τους ασήμαντους "δικηγόρους" ηγετίσκους των αδύναμων κρατών να ζουν εις βάρος των "πελατών" τους, που ήταν οι λαοί τους οποίους αντιπροσώπευαν στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αυτό το παιχνίδι του ιμπεριαλισμού, που βόλευε τους αστούς παγκοσμίως και τους προστάτευε από τις αντιδράσεις των λαών και βέβαια δεν τους εξέθετε στα μάτια τους, κράτησε μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Εξαιτίας των Αμερικανών, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ακολούθησαν επεμβάσεις στο παγκόσμιο σύστημα και τη λειτουργία του και —για λόγους που δεν είναι του παρόντος— αυτές τις επεμβάσεις, που δεν ήταν επιτυχείς, τις ακολούθησε σωρεία λαθών. Από το πολυδαίδαλο ιμπεριαλιστικό περιβάλλον του προπολεμικού σχεδιασμού, πήγαμε στον μονοδιάστατο αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μέχρι τότε ο ιμπεριαλισμός ήταν ανίκητος, γιατί δεν μπορούσες να βγάλεις άκρη για το τι συμβαίνει. Ξέφευγες από τον έναν ισχυρό, έπεφτες στα χέρια του άλλου. Σε βοηθούσε ο ένας ισχυρός να ξεφύγεις από τον "σφικτό" ιμπεριαλισμό του αντιπάλου του, υποσχόμενος "χαλαρό" ιμπεριαλισμό. Ένα τεράστιο "παζάρι", όπου οι ισχυροί είχαν στήσει τα ιμπεριαλιστικά "δίκτυά" τους κι εκμεταλλεύονταν τους λαούς στο σύνολό τους. Μέσα σ' αυτό το "παζάρι" ευτυχείς ήταν οι αστοί, που κυβερνούσαν καί τις μεγάλες δυνάμεις, αλλά καί τα ασήμαντα κράτη. Οι δεύτεροι ήταν εύκολο να επιβιώσουν προδοτικά, γιατί κανένας δεν καταλάβαινε τον ρόλο τους. Ο καθένας απ' αυτούς, όταν διεκδικούσε την εξουσία, την προσωπική του επιλογή σ' ό,τι αφορά το πρόσωπο του ιμπεριαλιστή το οποίο προτιμούσε —και βέβαια τον "στήριζε" οικονομικά—, την πρόσφερε στον λαό του σαν "σωτήρια".

Όλα αυτά άλλαξαν μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όπου άμεσα επωφελούμενοι ήταν οι Αμερικανοί. Οι Αμερικανοί βρέθηκαν στην κορυφή του κόσμου κι ως εκ τούτου άσκησαν ιμπεριαλισμό στο σύνολο του δυτικού κόσμου. Το δικαίωμα ν' ασκήσουν ιμπεριαλισμό υπερδύναμης τους το επέτρεπε η ύπαρξη του κομμουνισμού. Οι Αμερικανοί μαζί με τους συμμάχους τους —που ήταν οι νικητές του πολέμου— συνέθεσαν ένα μπλοκ συμφερόντων, που τους επέτρεπε ν' ασκούν αυτοκρατορικό ιμπεριαλισμό. Η ιδιομορφία αυτού του ιμπεριαλισμού ήταν το μονοδιάστατό του. Ενώ σ' αυτόν συμμετείχαν και άλλοι ισχυροί λαοί, η υπεροχή των Αμερικανών τούς έδινε τη δυνατότητα να τον διαχειρίζονται μόνοι τους. Ενώ δηλαδή από αυτόν τον ιμπεριαλισμό επωφελούνταν, για παράδειγμα, καί οι Βρετανοί καί οι Γάλλοι, δεν υπήρχε βρετανικός ή γαλλικός ιμπεριαλισμός, όπως στον προηγούμενο σχεδιασμό. Υπήρχε αμερικανικός ιμπεριαλισμός κι απλά από τα τελικά του κέρδη εισέπρατταν το μερίδιό τους οι Βρετανοί, οι Γάλλοι κλπ..

Όμως, ο ιμπεριαλισμός αυτός ήταν επικίνδυνος καί για τα θύματά του, αλλά καί γι' αυτούς που τον ασκούσαν. Οι αστοί δεν είχαν τα περιθώρια να "κρύβονται" πίσω από τ' αφεντικά της επιλογής τους. Δεν μπορούσαν να "πολεμούν" τον ιμπεριαλισμό, υποστηριζόμενοι από διαφορετικούς ιμπεριαλιστές. Τα "αφεντικά" ήταν πλέον για όλους κοινά. Αυτό το μοντέλο λειτουργούσε με ασφάλεια για τους ιμπεριαλιστές, για όσο διάστημα οι αστοί έπειθαν τους λαούς ότι τους συνέφερε να υποταχθούν στον αμερικανικό "χαλαρό" ιμπεριαλισμό, για να μην πέσουν στον σχεδόν αποικιοκρατικό ιμπεριαλισμό του κομμουνισμού. Όμως, όλα αυτά τα παραμύθια "πιάνουν" μόνον για όσο διάστημα υπάρχει το απειλητικό και ιμπεριαλιστικό κομμουνιστικό σύστημα. Τι γίνεται όμως, αν αυτό καταρρεύσει; Τι θα πρέπει να κάνουν ο αστοί, για να εξακολουθήσουν να πείθουν τους λαούς για την ορθότητα της επιλογής τους;

Βλέπουμε λοιπόν ότι με την κατάρρευση του κομμουνισμού, οι αστοί βρέθηκαν ξαφνικά εκτεθειμένοι στην κρίση των λαών. Η μεγαλοκεφαλαιοκρατία της Δύσης, που στήριζε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, άρχισε ν' αντιμετωπίζει προβλήματα με την κεφαλαιοκρατία των υπολοίπων λαών. Δεν ήταν πλέον εύκολο να εκμεταλλεύονται υπό συνθήκες σκληρού ιμπεριαλισμού το κεφάλαιο των μικρών κρατών, γιατί στο μεταξύ —λόγω των αλλαγών στο σύστημα— τα Δυτικά κράτη είχαν σχεδόν στο σύνολό τους εκβιομηχανιστεί. Οι λαοί, εξαιτίας αυτής της εκβιομηχάνισης, είχαν μορφωθεί και είχαν "ξυπνήσει". Δεν μπορούσαν οι Αμερικανοί να τους "δουλεύουν", χωρίς να έχουν κάποια δικαιολογία. Δεν μπορούσαν να παριστάνουν τους "προστάτες", από τη στιγμή που δεν υπάρχει εχθρός-"φόβητρο". Οι αποφάσεις έπρεπε να παρθούν γρήγορα και πριν προλάβει κανένας ν' αντιδράσει.

Η δυτική κεφαλαιοκρατία, βλέποντας ότι δεν μπορεί να ελέγχει ιμπεριαλιστικά το κεφάλαιο των αδύναμων λαών, αποφάσισε να το αποκτήσει και άρα αποφάσισε ν' απειλήσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς του κεφαλαίου αυτού. Πώς όμως μπορείς ν' απειλήσεις την ιδιοκτησία, όταν αυτό —όπως είπαμε— είναι προκλητικό και προπαντός ορατό από τους λαούς; Πώς μπορείς να περάσεις από τον "ελαστικό" ιμπεριαλισμό στην "άκαμπτη" και σκληρή αποικιοκρατία; Στο σημείο αυτό συντελέστηκε και η προδοσία από πλευράς των σημερινών μεγαλοαστικών ηγεσιών. Οι μεγαλοαστοί αντιλήφθηκαν εγκαίρως την αγωνία της κεφαλαιοκρατίας της Δύσης κι αποφάσισαν να την εξυπηρετήσουν με το αζημίωτο. Αυτοί, ως δικηγόροι διαχειριστές, θα σχεδίαζαν τη νέα παγκόσμια κατάσταση, που θα έδινε τη δυνατότητα στους ισχυρούς κεφαλαιοκράτες της Δύσης ν' αποκτήσουν την ιδιοκτησία του συνόλου του παγκοσμίου κεφαλαίου. Στα "αφεντικά" τους, που μέχρι τότε ιμπεριαλιστικά "ρουφούσαν" τους "χυμούς" των κεφαλαίων των λαών, υποσχέθηκαν να τους παραδώσουν την ίδια την ιδιοκτησία των κεφαλαίων αυτών. Υποσχέθηκαν στους σχετικά αδύναμους ιμπεριαλιστές να τους κάνουν πανίσχυρους αποικιοκράτες, παρακάμπτοντας οι ίδιοι τις αντιστάσεις των λαών.

Οι μεγαλοαστοί πρόδωσαν τους λαούς με μεγάλη ευκολία και βέβαια αυτό το έκαναν, γιατί υπερτίμησαν την ισχύ της δυτικής αυτής κεφαλαιοκρατίας σε σχέση με τη δύναμη των λαών. Θεώρησαν ότι είναι ασφαλείς να πραγματοποιήσουν αυτού τους είδους το εγχείρημα, από τη στιγμή που θα έχουν την υποστήριξη των ισχυρών κεφαλαιοκρατών της Δύσης. Για τους Έλληνες μεγαλοαστούς, για παράδειγμα, δεν υπήρχε κατά την κρίση τους ορατός κίνδυνος, αν πουλούσαν τη Σαντορίνη σε ξένους. Θεώρησαν ότι, έχοντας την υποστήριξη των αφεντικών της Nike ή της Coca-Cola κλπ., δεν θα κινδύνευαν από κανέναν. Αυτά τα αφεντικά ελέγχουν τους στρατούς της Δύσης και με τις "πλάτες" αυτών των στρατών νόμισαν οι αστοί ότι δεν έχουν να φοβούνται τίποτε. Άλλωστε γι' αυτούς ο λαός ήταν πάντα ο ίδιος αφελής και βλάκας, που δεν αντιδρούσε σχεδόν ποτέ. Επί αιώνες τον εκμεταλλεύονταν, τώρα θα "ξυπνούσε";

Έχοντας πάρει αυτές τις ολέθριες και προδοτικές αποφάσεις για τους λαούς, που η κάθε εθνική αστική τάξη αντιπροσώπευε, ανέλαβαν να δημιουργήσουν το προφίλ της νέας παγκόσμιας κατάστασης και βέβαια ανέλαβαν να τη διαφημίσουν. Αυτοί σήμερα διαφημίζουν την παγκοσμιοποίηση κι αυτοί είναι που προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι "ανατέλλει" για την ανθρωπότητα μια νέα εποχή ειρήνης κι ευημερίας. Το να πείσουν τον λαό για τις θέσεις τους είναι σχετικά εύκολο, γιατί η ιδέα της παγκόσμιας ειρήνης και αδερφοσύνης είναι γοητευτική για τους ανθρώπους. Την προπαγάνδα τους, δηλαδή, ήταν εύκολο να την κοινοποιήσουν και σ' αυτό τους βοήθησαν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχουν τ' "αφεντικά" τους.

Όμως, το δύσκολο στην περίπτωση αυτήν είναι κάτι άλλο. Το δύσκολο στην περίπτωση αυτήν είναι να νικήσουν τις αντιδράσεις των ανθρώπων, που θίγονται άμεσα από τη νέα αυτή κατάσταση. Από τη στιγμή που αντιπροσωπεύουν συμφέροντα, ευνόητο είναι ότι απειλούν και συμφέροντα. Από τη στιγμή που αντιπροσωπεύουν συμφέροντα κεφαλαιοκρατών, απειλούν συμφέροντα0 κεφαλαιοκρατών. Όταν αντιπροσωπεύεις για παράδειγμα τα συμφέροντα της πολυεθνικής Nike, ευνόητο είναι ότι πρέπει να νικήσεις την αντίδραση του εθνικού παραγωγού αθλητικών ειδών. Του παραγωγού που στον προηγούμενο σχεδιασμό επιβίωνε ως κεφαλαιοκράτης της παραγωγής, ενώ στον νέο σχεδιασμό της παγκοσμιοποίησης είναι ανεπιθύμητος. Πρέπει δηλαδή να προδώσεις τον αδύναμο εργαζόμενο λαό, αλλά ταυτόχρονα ν' αντιμετωπίσεις και ισχυρούς εχθρούς, που είναι οι τοπικοί κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι, αν τους δοθεί η δυνατότητα, θα σε λιώσουν για την προδοσία σου.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, οι μεγαλοαστοί ηγέτες της Νέας Τάξης Πραγμάτων έβαλαν στο στόχαστρό τους το εθνικό κράτος, το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν για να εκμεταλλεύονται τους λαούς. Το σύγχρονο εθνικό κράτος λειτουργεί με τον τρόπο που επινόησαν αυτοί οι οποίοι σήμερα με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα επιχειρούν να καταστρέψουν. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι το εθνικό κράτος είναι ό,τι πιο έξυπνο κι αποδοτικό έχουν σκεφτεί τα κουτορνίθια που ονομάζονται "μεγαλοαστοί".

Αυτοί λοιπόν οι αδίστακτοι και "λαίμαργοι" άνθρωποι, αποφάσισαν, για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, να καταστρέψουν το πιο "λαμπρό" δημιούργημά τους. Γιατί; Για το χρήμα φυσικά. Οι αστοί πάντα στοχεύουν τον πλούτο. Δεν είναι κεφαλαιοκράτες, που η ζωή τους επηρεάζεται από την κατάσταση η οποία επικρατεί στην αγορά. Κεφάλαιό τους είναι η γνώση τους και προϊόν αυτού του κεφαλαίου είναι οι υπηρεσίες που προσφέρουν. Η απόδοση αυτού του κεφαλαίου δεν "βγαίνει" από την αγορά, αλλά είναι ο μισθός που εισπράττουν και "βγαίνει" από τις τσέπες των αφεντικών τους. Όσο πιο πλούσια είναι τα αφεντικά αυτά τόσο πιο πλούσιοι είναι και οι ίδιοι. Πλουσιότερα αφεντικά από τις πολυεθνικές δεν υπάρχουν. Από τη στιγμή που οι πολυεθνικές τούς υποσχέθηκαν υψηλότερους μισθούς από αυτούς που εισέπρατταν μέχρι τότε, ήταν θέμα χρόνου να εγκαταλείψουν τον λαό που μέχρι τότε υπηρετούσαν.

Για να κατακτήσουν όμως αυτούς τους μισθούς, που τους υπόσχονταν τα νέα τους "αφεντικά", θα έπρεπε να νικήσουν τα προηγούμενα, εφόσον νέα και παλιά "αφεντικά" έχουν συγκρουόμενα μεταξύ τους συμφέροντα. Θα έπρεπε να καταστρέψουν το εθνικό κράτος, που προστάτευε τα "αφεντικά" αυτά. Από τη στιγμή που το σύστημα και η παγκόσμια μεγαλοαστική τάξη γνωρίζει τον αντίπαλό της, φυσικό είναι να τον χτυπάει εκεί όπου θα του κάνει τη μεγαλύτερη δυνατή ζημιά. Η δύναμη τού κάθε εθνικού κράτους είναι το κεφάλαιό του. Είτε αυτό το κεφάλαιο είναι ιδιωτικό είτε δημόσιο, είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Το κεφάλαιο αυτό είναι ο "σκελετός" του εθνικού κράτους και άρα η βάση τής δύναμης του κάθε λαού. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, ευνόητο είναι ότι η ιδιοκτησία του λαού, είτε ως κρατικό σύστημα είτε ως ιδιώτες, καθίσταται ανεπιθύμητη, γατί ισχυροποιεί το κράτος-ιδιοκτήτη, το οποίο οι ιδιοκτήτες των πολυεθνικών αντιλαμβάνονται ως αντίπαλο. Εξαιτίας αυτού του δεδομένου, το σύνολο της προσπάθειας του παγκοσμίου συστήματος στρέφεται εναντίον του κεφαλαίου αυτού. Πρώτος και κύριος στόχος τους είναι το δημόσιο κεφάλαιο, γιατί αυτό το υπερπολύτιμο όσο και πανίσχυρο κεφάλαιο είναι αυτό το οποίο δίνει τη δύναμη σ' ένα κράτος ν' αντιδρά με τρομερά μεγάλη και ταυτόχρονα συγκεντρωμένη δύναμη υπέρ των εθνικών του συμφερόντων.

Πώς όμως δημιουργήθηκε το κεφάλαιο αυτό και γιατί αποτελεί στρατηγικό στόχο των πολυεθνικών, που προπαγανδίζουν την παγκοσμιοποίηση; Το κεφάλαιο αυτό δημιουργήθηκε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και στόχος του ήταν θεωρητικά να υπηρετεί τον λαό, που θα συνέβαλε οικονομικά στη δημιουργία του. Πρακτικά, χωρίς να παραβλέπουμε τις υπηρεσίες που αυτό το κεφάλαιο πρόσφερε στον απλό λαό, υπηρετούσε τη μεγαλοαστική τάξη. Επειδή κατά τη διάρκεια του προηγούμενου σχεδιασμού οι αστοί ήθελαν να διαχειρίζονται κεφάλαιο οι ίδιοι και να μην είναι απόλυτα εξαρτώμενοι από τους κεφαλαιοκράτες, πραγματοποίησαν —με την ισχύ της κρατικής εξουσίας που διαχειρίζονταν— ορισμένες πολύ σημαντικές παρεμβάσεις στις εθνικές οικονομίες. Εκμεταλλευόμενοι τις τεράστιες ανάγκες των πληθυσμών για κάποιες πολυδάπανες υπηρεσίες, δημιούργησαν δημόσιες επιχειρήσεις μονοπωλιακού χαρακτήρα.

Έχοντας ως στόχο την παροχή των υπηρεσιών στο σύνολο της επικράτειας, προσπάθησαν ν' αναπτύξουν δημόσιες επιχειρήσεις μ' έναν ασφαλή τρόπο, που θα τις προστάτευε από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Ιδιωτικά συμφέροντα, που μπορεί να μην θίγονταν άμεσα από τη δημόσια επιχείρηση, αλλά που, αν τους δίνονταν η ευκαιρία, θα προσπαθούσαν να επωφεληθούν από αυτήν. Με την επιλογή τής μονοπωλιακής τακτικής οι αστοί προσπάθησαν να προστατεύσουν τις επιχειρήσεις του δημοσίου, που θ' αναλάμβαναν την παροχή των υπηρεσιών αυτών. Με τον τρόπο αυτόν απέτρεπαν τους εθνικούς κεφαλαιοκράτες από κάποιους συγκεκριμένους τομείς της αγοράς, επειδή η δραστηριοποίησή τους θ' απειλούσε τις επιχειρήσεις αυτές κι αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει κοινωνικά προβλήματα και να οδηγήσει στην ανισότητα των πολιτών.

Τι σημαίνει αυτό; Αν για παράδειγμα οι τηλεπικοινωνίες αφήνονταν αποκλειστικά στα χέρια των ιδιωτών, οι επενδύσεις τους θα κάλυπταν μόνον εκείνους τους χώρους όπου θα υπήρχε κερδοφορία. Θα κάλυπταν για παράδειγμα την πλούσια Αττική και θ' άφηναν εκτός σχεδιασμού τη φτωχή επαρχία. Ποιος όμως θα κάλυπτε με ζημία την ανάγκη της επαρχίας; Ποιος θα διασφάλιζε την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών μέσα στο κράτος; Ανάγκη για τηλεπικοινωνίες είχε καί η Αθήνα των εκατομμυρίων πολιτών-καταναλωτών, αλλά καί η Φλώρινα των ελάχιστων χιλιάδων πολιτών-καταναλωτών, οι οποίοι ήταν επίσης φορολογούμενοι.

Από τη στιγμή που η ανάγκη για κάποια υπηρεσία είναι γενική και ταυτόχρονα τα οικονομικά δεδομένα δεν ακολουθούν την ίδια γενικότητα, ευνόητο είναι ότι θα έπρεπε να υπάρξει ανάλογος σχεδιασμός. Αυτός, που θ' αναλάμβανε την όποια υπηρεσία στον τομέα αυτόν, θα έπρεπε να σέβεται το σύνολο των δεδομένων που υπάρχουν ανά την επικράτεια. Αυτός, που θα πρόσφερε υπηρεσίες, θα έπρεπε να βρει την ισορροπία που θα του επέτρεπε να λειτουργεί ταυτόχρονα σε αγορές εξαιρετικά κερδοφόρες, αλλά και σε αγορές μόνιμα ζημιογόνες. Θα έπρεπε να προχωρήσει σε επενδύσεις στο σύνολο της επικράτειας και από τα κέρδη, τα οποία θα προέκυπταν από κάποιες περιοχές, να κάλυπτε ζημιές που θα προέκυπταν από κάποιες άλλες. Όμως, επειδή κανένας ιδιώτης κεφαλαιοκράτης δεν είχε τη δυνατότητα αυτή, το κράτος αναλάμβανε τη δημιουργία αυτού του είδους των επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών. Κατ' αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν οι κολοσσιαίες, τόσο σε μέγεθος όσο και σε αξία, δημόσιες επιχειρήσεις. Από εκεί και πέρα θέσπισε το κράτος νόμους, που να οδηγούν στο μονοπώλιο, γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν οι εταιρείες αυτές.

Εδώ ο αναγνώστης θα θεωρήσει τη μονοπωλιακή πολιτική αρνητική. Αυτό είναι λάθος, γιατί η μονοπωλιακή πολιτική είναι κακή μόνον όταν δεν επιτρέπει στους ιδιώτες να δημιουργήσουν εταιρείες παροχής κάποιων υπηρεσιών, τη στιγμή που αυτοί μπορούν, είτε μεμονωμένα είτε ως κοινοπραξίες, να καλύψουν τις ανάγκες του συνόλου της επικράτειας. Το μονοπώλιο στο οποίο αναφερόμαστε δεν αφορά τέτοιου είδους απαγόρευση. Η απαγόρευση αυτή είναι κάτι που εφαρμόζεται με πολύ ειδικό τρόπο και στην πραγματικότητα δεν αποτελεί απαγόρευση, αλλά όρο. Το να απαγορεύεις δραστηριοποίηση σε χώρους, όπου δεν είναι δυνατόν να δραστηριοποιηθεί κάποιος άλλος, είναι κάτι που γίνεται για τυπικούς λόγους και έχει νόημα μόνον ως όρος, ώστε να άρεις μακροπρόθεσμα την απαγόρευση βάση κάποιων προδιαγραφών.

Αυτό είναι κάτι που τη χρησιμότητά του εύκολα την αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης. Απαγορεύεις τη δραστηριοποίηση των ιδιωτών σε έναν τομέα, μόνο και μόνο επειδή με τα "ψίχουλα" των επενδύσεών τους μπορούν να καταστρέψουν μια τεράστια επένδυση. Όταν η επένδυση αυτή αφορά το σύνολο του λαού και άρα και τους κεφαλαιοκράτες, είναι προς συμφέρον όλων να μην υπάρχει "απειλή" από κάποιες "αρπαχτές" των ιδιωτών. Οι τηλεπικοινωνίες, για παράδειγμα, είναι προς συμφέρον όλων να υπάρχουν και να προστατεύονται από τις "επιθέσεις" καιροσκόπων, οι οποίοι για λιγοστό κέρδος μπορούν να απειλήσουν την κολοσσιαία επιχείρηση που τις παρέχει. Αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνονται όλοι και γι' αυτό οι ιδιώτες —ακόμα και οι πιο ισχυροί— δεν αντέδρασαν στην επιλογή του μονοπωλίου.

Στους τομείς όπου οι ιδιώτες μπορούν να καλύψουν το σύνολο μιας αγοράς ποτέ δεν επιτρέπουν στο κράτος να εμπλέκεται. Αυτό έγινε για παράδειγμα στον τομέα της ναυσιπλοΐας, όπου δεν επιτράπηκε ποτέ στο κράτος να γίνει "εφοπλιστής". Επειδή στη ναυσιπλοΐα δεν χρειάζεται κεφάλαιο-γη, για να δημιουργηθούν τα πανάκριβα δίκτυα υποδομής, οι εφοπλιστές δεν επιτρέπουν στο πανίσχυρο κράτος να μπει στην αγορά τους. Οι πανίσχυροι εφοπλιστές με μερικά "σαπιοκάραβα" μπορούν να παρέχουν υπηρεσίες και να θησαυρίζουν. Το ίδιο γίνεται σε όλους τους τομείς όπου υπάρχουν μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και ελάχιστες επενδύσεις σε υποδομές. Θα άφηναν ποτέ οι ιδιώτες το κράτος να δημιουργήσει δημόσιες αλυσίδες σούπερ μάρκετ; Θα άφηναν ποτέ οι ιδιώτες το κράτος να δημιουργήσει δημόσιες βιομηχανίες ετοίμων ενδυμάτων;

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το μονοπώλιο είναι κακό μόνον όταν "νοθεύει" τον υγιή ανταγωνισμό και οδηγεί στην αισχροκέρδεια. Η αισχροκέρδεια είναι ίδια, είτε ασκείται από τους ιδιώτες είτε από το κράτος. Το κρατικό μονοπώλιο είναι κακό, όταν οδηγεί στην κρατική αισχροκέρδεια ή όταν το κράτος —με χρήση της ισχύος του— ανταγωνίζεται με αθέμιτα μέσα τους ιδιώτες. Δεν είναι όμως κακό, όταν το κράτος —από την αδυναμία του ιδιωτικού κεφαλαίου να καλύψει μια συγκεκριμένη ανάγκη της αγοράς— αναγκάζεται να δημιουργεί επιχειρήσεις και στη συνέχεια να τις προστατεύει. Στην περίπτωση αυτήν η μονοπωλιακή πολιτική είναι μονόδρομος, για να προστατευτούν τα χρήματα του λαού που επενδύθηκαν στην επιχείρηση αυτήν, αλλά και για να εξασφαλίσει στο σύνολο του λαού τις προβλεπόμενες υπηρεσίες. Είναι θεμιτή, όταν έχει ως στόχο να προστατεύσει το δημόσιο συμφέρον και τη δημόσια περιουσία.

Τι σημαίνει αυτό; Είναι κακό στο όνομα του μονοπωλίου να μην επιτρέπεις σ' έναν ιδιώτη να προσφέρει κάποιες υπηρεσίες στο σύνολο του λαού. Είναι κακό να μην επιτρέψεις στο ιδιωτικό κεφάλαιο να δημιουργήσει για παράδειγμα σιδηροδρόμους, όταν αυτοί δεν υπάρχουν. Όμως, από τη στιγμή που αποφασίζει το κράτος να δημιουργήσει από μόνο του σιδηροδρόμους και να προσφέρει —όπως είναι καθήκον του— υπηρεσίες ακόμα και σ' εκείνους τους ανθρώπους που δεν του αποφέρουν κέρδος, το μονοπώλιο είναι καλό. Είναι καλό να προστατεύεται μια δημόσια επιχείρηση που συνολικά κερδίζει, έστω κι αν κάποιοι τομείς της είναι μόνιμα κερδοφόροι και κάποιοι άλλοι μόνιμα ζημιογόνοι. Από τη στιγμή που η επιβίωσή της εξαρτάται από το ισοζύγιο αυτό, δεν είναι δυνατόν το κράτος να επιτρέπει τη δραστηριοποίηση των ιδιωτών στους κερδοφόρους τομείς και μάλιστα με τη χρήση του ιδίου του κρατικού κεφαλαίου.

Με βάση αυτήν τη λογική δημιουργήθηκαν σ' όλον τον κόσμο οι κρατικές επιχειρήσεις. Το κράτος επέβαλε το μονοπώλιο για να τις προστατεύσει και διόριζε στελέχη του να τις διοικούν. Αυτά τα στελέχη ήταν μορφωμένοι αστοί, που υποτίθεται είχαν εκπαιδευτεί να διοικούν επιχειρήσεις και άρα να διαχειρίζονται κεφάλαιο. Το σύνολο των αρνητικών δεδομένων από αυτό το σημείο ξεκινά. Το υπεραπαραίτητο των χορηγουμένων υπηρεσιών που παρείχαν οι δημόσιες επιχειρήσεις, σε συνδυασμό με την έλλειψη ανταγωνισμού, επέτρεπε στους αστούς να δημιουργήσουν τα "ιδιόκτητά" τους αστικά "χωράφια", που "αλώνιζαν" οι ίδιοι.

Μέσα σ' αυτά τα "χωράφια" γίνονταν σημεία και τέρατα. Κανένας δεν έλεγχε κανέναν και οι πάντες έκλεβαν και βολεύονταν κατά βούληση. Αστοί κυβερνούσαν το κράτος και αστοί διοικούσαν τις δημόσιες επιχειρήσεις. Κανένας δεν μπορούσε να ελέγξει κανέναν, γιατί όλοι ήταν αλληλεξαρτώμενοι και βέβαια δέσμιοι των ταξικών τους συμφερόντων. Όποιος αστός ήθελε να κερδίσει τις εκλογές, διόριζε στις επιχειρήσεις αυτές στρατιές ψηφοφόρων, αδιαφορώντας για το κόστος που είχαν αυτές οι προσλήψεις για την κάθε δημόσια επιχείρηση. Η έλλειψη εξωτερικού ανταγωνισμού, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα ελλείμματα των δημοσίων επιχειρήσεων καλύπτονταν από τον δημόσιο προϋπολογισμό, έδιναν το δικαίωμα σ' αυτές τις άθλιες από πλευράς διοίκησης επιχειρήσεις να επιβιώνουν.

Ο λαός, είτε ως καταναλωτής είτε ως φορολογούμενος, συντηρούσε τις επιχειρήσεις αυτές. Διπλοπλήρωνε άθλιες υπηρεσίες διεφθαρμένων αστών συνδικαλιστών, που έβλεπαν αρχικά την επιχείρηση σαν τη λύση στο προσωπικό τους πρόβλημα επιβίωσης και, αφού αυτή εξασφαλιζόταν, την έβλεπαν σαν εφαλτήριο για μια μεγάλη καριέρα στο δημόσιο βίο. Τα άθλια αστικά λιγούρια, αφού παρακαλούσαν κλαίγοντας για έναν διορισμό, που θα τους εξασφάλιζε ένα μόνιμο και βέβαια μεγάλο κομμάτι "ψωμί", μόλις "βολεύονταν", το άλλαζαν το "τροπάριο". Μόλις χόρταιναν, παρίσταναν τους γενναίους, που ήθελαν να μας "σώσουν". Αυτοί που επιβίωναν εκ του ασφαλούς, χάρη στα χρήματα του κοσμάκη, άρχισαν να παριστάνουν τους ήρωες του λαού.

Αυτοί οι "ήρωες" ευθύνονται για την άθλια κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι δημόσιες επιχειρήσεις. Αυτοί, για λόγους σκοπιμότητας και για να εξασφαλίσουν έστω και έμμισθους υποστηρικτές και ψηφοφόρους, προσλάμβαναν στις επιχειρήσεις αυτές τους πλέον πιστούς οπαδούς των κομμάτων και βέβαια και το "κατακάθι" του κοινωνικού συνόλου, που είναι οι καιροσκόποι τεμπέληδες. Δεν ισχυριζόμαστε βέβαια ότι όλοι οι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα είναι τεμπέληδες. Ισχυριζόμαστε όμως ότι όλοι οι τεμπέληδες της κοινωνίας αγωνίστηκαν και οι περισσότεροι τα κατάφεραν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Όποιος ήταν "παρεξηγημένος" με τη δουλειά, έβρισκε ασφαλές καταφύγιο στο δημόσιο κεφάλαιο. Δεν υπάρχει τεμπέλης που να μην αγωνίστηκε με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους για έναν διορισμό στο δημόσιο.

Όμως, το τραγικό ήταν ότι η όλη δραστηριότητα και παρουσία των τεμπέληδων αυτών μέσα στον κρατικό μηχανισμό δημιουργούσε ένα είδος "ασθένειας", το οποίο έπληττε το σύνολο του ΄"οργανισμού" που ονομάζεται "δημόσιος τομέας". Αυτοί οι τεμπέληδες, όχι μόνο δεν εργάζονταν, αλλά επηρέαζαν αρνητικά και όλους όσους επιθυμούσαν να εργαστούν και ήθελαν να τιμήσουν το ψωμί που έτρωγαν από τον λαό. Οι τεμπέληδες όλους αυτούς τους εργατικούς ανθρώπους τούς αντιλαμβάνονταν σαν εχθρούς. Χαλούσε την "πιάτσα" ένας ευσυνείδητος κι εργατικός δημόσιος υπάλληλος. "Χαλούσε" την πιάτσα ένας υπάλληλος, που, λόγω φόρτου εργασίας, θα καθόταν μισή ώρα παραπάνω στο γραφείο του, όπως συμβαίνει πολλές φορές στον ιδιωτικό τομέα.

Ποιος υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα τολμάει να εγκαταλείψει το γραφείο του και ν' αφήσει έκθετη την επιχείρηση, επειδή το ρολόι δείχνει ότι "σχόλασε". Το ρολόι μπορεί δείχνει ό,τι θέλει, το γραφείο όμως δεν εγκαταλείπεται. Στο δημόσιο αυτό ποτέ δεν γινόταν και οι λίγες εξαιρέσεις απλά επιβεβαίωναν τον κανόνα. Για τη μισή ώρα παραπάνω, που θα χρειαζόταν μια υπηρεσία μια φορά τον μήνα και που για να καλυφθεί ως ανάγκη απαιτούσε απλά έναν ευσυνείδητο υπάλληλο, οι τεμπέληδες ζητούσαν νέες προσλήψεις. Φτάσαμε στο σημείο να μην φτάνουν τα γραφεία για τους υπαλλήλους. "Τράκαραν" μεταξύ τους στους διαδρόμους οι άνευ αντικειμένου υπάλληλοι. Όταν όμως περιφέρεσαι στους διαδρόμους, τι θα κάνεις; Όλη την ημέρα θα σκέφτεσαι πώς μπορείς όχι απλά να λουφάρεις —αφού έτσι κι αλλιώς δεν δουλεύεις—, αλλά πώς θα φύγεις με νόμιμη άδεια από την υπηρεσία.

Οι τεμπέληδες των διαδρόμων δεν άργησαν να γίνουν οι ήρωες των υπαλλήλων. Αυτοί ζητούσαν και κατάφερναν να κατοχυρώνουν αργίες για τον οποιονδήποτε λόγο. Το δημόσιο "τιμά" το οποιοδήποτε σημαντικό ή ασήμαντο γεγονός με αργία. Αν αφήσεις τους δημόσιους υπάλληλους ελεύθερους να αποφασίζουν, έχουν το θράσος να κάνουν αργία μέχρι και τη γιορτή του σκύλου. Αν μια ιδιωτική επιχείρηση ακολουθήσει το "αργιολόγιο" του δημοσίου, θα κλείσει μέσα σ' ένα χρόνο. Καμία επιχείρηση δεν αντέχει να πληρώνει εργαζόμενους, που για μεγάλα διαστήματα δεν εργάζονται. Αυτό δεν είναι επιχείρηση, αλλά φιλανθρωπικό ίδρυμα και αυτού του είδους τα ιδρύματα δεν επιβιώνουν στην αγορά.

Αυτά τα κρατικά "ιδρύματα" αποτελούσαν τα φέουδα των αστών και τα συντηρούσαν οι φορολογούμενοι. Το τραγικό είναι ότι όλα αυτά τα ιδρύματα, που πληρώνουν ανθρώπους οι οποίοι δεν εργάζονται, λειτουργούσαν ως εκκολαπτήρια "σωτήρων". Όλοι αυτοί, που δεν έκαναν τίποτε απολύτως, άρχισαν ν' ασχολούνται με τα κοινά. Εκδήλωναν τις όποιες φιλοδοξίες τους μέσα από τον συνδικαλισμό, τον οποίο τον χρησιμοποιούσαν ως εφαλτήριο για μια πολιτική καριέρα. Έχοντας άπειρο ελεύθερο χρόνο να ενημερώνονται για τα "κοινά" —και με τα λίγα "κουτσογράμματα" που γνώριζαν—, άρχισαν να περιφέρονται στους δρόμους και στις πλατείες, παριστάνοντας τους σοφούς παντογνώστες, που θα μπορούσαν να "σώσουν" τον λαό. Έχοντας εκπαιδευτεί μέσα στο δημόσιο τομέα, από ένα "αφεντικό" που πληρώνει, χωρίς να απαιτεί δουλειά, άρχισαν πολλές φορές να παρασέρνουν τον εργαζόμενο λαό σε παράλογες απαιτήσεις. Έχοντας, λόγω της ενασχόλησής τους στο δημόσιο, στρεβλή εικόνα της οικονομίας, άρχισαν να στρεβλώνουν και την εικόνα που είχαν για την οικονομία ακόμα και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα.

Για όλους αυτούς τους "φωστήρες" της οικονομίας το αφεντικό ήταν ένας de facto "κακός" άνθρωπος, που δεν έδινε παραπάνω μισθό στους εργάτες, όχι επειδή δεν μπορούσε, αλλά επειδή δεν ήθελε. Κρίνοντας από τους εαυτούς τους και από την κατάσταση που βίωναν, νόμισαν ότι γνώριζαν την αλήθεια. Όπως αυτοί ζητούσαν ό,τι ήθελαν, όποτε ήθελαν και στο τέλος κατάφερναν να το εισπράξουν από το δημόσιο "αφεντικό", έτσι νόμισαν ότι λειτουργεί και η πραγματική οικονομία. Τα "αφεντικά" του ιδιωτικού φορέα έπρεπε να πληρώσουν, γιατί οι "φωστήρες" έκριναν ότι είχαν τις δυνατότητες και δεν το έκαναν μόνο και μόνο επειδή ήταν ανάλγητοι. Νόμιζαν ότι ο πλούτος του ιδιώτη ήταν κάτι το οποίο έπρεπε να μοιραστεί στους εργαζόμενούς του. Την προσωπική περιουσία του βιομηχάνου την έβλεπαν σαν τη λύση για την απασχόληση.

Δεν καταλάβαιναν ότι οι εργάτες δικαιούνται να πληρώνονται μόνο για όσο διάστημα τα προϊόντα που κατασκευάζουν πωλούνται στην αγορά και όχι για όσο διάστημα έχει ο βιομήχανος τη θεωρητική δυνατότητα να τους πληρώνει από την τσέπη του. Ο βιομήχανος μπορεί να είναι βαθύπλουτος, αλλά δεν έχει καμία υποχρέωση να διατηρεί μια ζημιογόνα επιχείρηση μόνο και μόνο για να προσφέρει απασχόληση. Κάτι ανάλογο δηλαδή μ' αυτό που συμβαίνει με το δημόσιο. Οι υπάλληλοι των δημοσίων επιχειρήσεων απαιτούν να πληρώνονται, άσχετα με το αν αυτά που παράγουν "απορροφώνται" ή όχι από την αγορά. Το δημόσιο ταμείο το βλέπουν σαν μια πλούσια "τσέπη", που πρέπει να τους πληρώνει, άσχετα με το τι συμβαίνει στην αγορά. Έννοιες όπως "οικονομικές συνθήκες", "ανταγωνισμός" κλπ., δεν τους απασχόλησαν ποτέ. Δεν γνώριζαν τι είναι όλα αυτά κι ούτε τους ενδιέφερε να μάθουν.

Το αποτέλεσμα αυτής της λογικής δεν άργησε να φανεί και ήταν πραγματικά τραγικό. Έβαλαν τον λαό στη θέση του κριτή και τους διεκδικητές τής εξουσίας στη θέση του πλειοδότη. Ο καθένας απ' αυτούς τους πλειοδότες ισχυριζόταν ό,τι ήθελε, με στόχο ν' αρπάξει την εξουσία. Πέντε έλεγε ο ένας, δέκα απαντούσε ο άλλος. Ζητούσαν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους —από το δημόσιο "αφεντικό" τους— μισθούς μεγάλους για απλό εργαζόμενο και προσπαθούσαν να επιβάλουν κάτι ανάλογο και στον ιδιωτικό τομέα. Αποτέλεσμα; Ένας πληθωρισμός που κάλπαζε και εργατικοί μισθοί εντελώς εικονικοί, που δεν μπορούσε κανένας εργοδότης να πληρώσει.

Η θέση του εργάτη επιδεινώθηκε, γιατί ο παραλογισμός της αστικής δημοσιοϋπαλληλικής λογικής τον έφερε στο σημείο να κάνει προσωπικό παζάρι για τον μισθό του και εκεί έχανε τη μάχη από τον πανίσχυρο εργοδότη. Όταν ο εργοδότης δεν μπορεί να σου δώσει αυτά που προβλέπει η εκτός τόπου και χρόνου συλλογική σύμβαση εργασίας κι αναγκάζεται —για να επιβιώσει η επιχείρησή του— να παρανομήσει, δεν έχει πρόβλημα με την ίδια παρανομία να σου δώσει ακόμα λιγότερα. Το παζάρι έβαζε τόσο τον εργοδότη όσο και τον εργαζόμενο στην παρανομία κι αυτό οδήγησε σε μια περίοδο άκρατης εκμετάλλευσης, όπου ο εργάτης φοβόταν να καταγγείλει τον εργοδότη του στα αρμόδια όργανα. Φοβόταν την ανεργία και την απόλυση και δεχόταν ό,τι του έδιναν και όχι ό,τι δικαιούνταν. Θεωρητικά —και με βάση τις επίσημες ετήσιες συμβάσεις εργασίας— όλοι οι εργάτες ήταν καλά αμειβόμενοι, ενώ πρακτικά εισέπρατταν λιγότερα κι απ' αυτά που η αγορά επέτρεπε στους εργοδότες να τους δώσουν. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της λογικής των τεμπέληδων, που αποφάσισαν, χορτάτοι από το δημόσιο "ψωμί", να "σώσουν" και τον ιδιωτικό τομέα.

Όλα αυτά δεν έγιναν στην τύχη κι ούτε βέβαια εν αγνοία της εξουσίας. Οι μεγαλοαστοί, προκειμένου να πιέζουν και να εκβιάζουν τους κεφαλαιοκράτες και ταυτόχρονα να επωφελούνται από τους δημοσίους υπαλλήλους, τους άφηναν ανεξέλεγκτους. Τους άφησαν να γίνουν "πετυχημένα" πρότυπα για όλους τους εργαζόμενους κι αυτό ήταν τραγικό για τον λαό. Ήταν τραγικό, γιατί η στάση ζωής των δημοσίων υπαλλήλων, που δεν εργάζονταν και πληρώνονταν, επηρέασε το σύνολο της οικονομικής ζωής. Επηρέασε τους εργάτες που άρχισαν να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο και εξευτέλισε και την ίδια την έννοια της εργασίας. Κανένας δεν ήθελε να εργάζεται και όλοι ήθελαν αυξήσεις. Αυτό είναι λογικό, όταν με τη στάση σου και τα προνόμιά σου κάνεις τον ευσυνείδητο εργαζόμενο να αισθάνεται κορόιδο. Πώς να μην αισθανθούν κορόιδα οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, όταν βλέπουν τους εργαζόμενους του δημοσίου τομέα να μην εργάζονται; Πώς να μην αισθανθούν αδικημένοι, ακόμα και όταν δεν αδικούνται στο επίπεδο των μισθών, όταν βλέπουν κάποιους άλλους εργαζόμενους ν' απολαμβάνουν "βασιλικά" προνόμια, χωρίς να εργάζονται; Όλη η χώρα εργαζόταν και οι δημόσιοι υπάλληλοι απολάμβαναν εορταστικά τετραήμερα, που κανένας λογικός επιχειρηματίας δεν πρόσφερε ως δώρο ακόμα και στους πιο ευσυνείδητους υπαλλήλους του.

Το ακόμα χειρότερο όμως ήταν ότι όλοι αυτοί εξασφάλισαν το προνόμιο της μονιμότητας. Ποτέ και σε καμία δουλειά δεν υπήρξε μονιμότητα. Δεν υπάρχει λογική σ' αυτήν τη "σχέση". Ο εργαζόμενος εργάζεται και κρίνεται για τη δουλειά του. Αν είναι τεμπέλης ή ανίκανος να φέρει εις πέρας την εργασία του, απολύεται. Στο δημόσιο αυτό δεν συμβαίνει. Κανένας και ποτέ δεν απολύεται, όσο τεμπέλης ή ανίκανος κι αν είναι. Μόνο για περιπτώσεις οφθαλμοφανούς διαφθοράς τίθεται το ζήτημα της απόλυσης κι αυτό βέβαια τις περισσότερες φορές δεν πραγματοποιείται, για λόγους συναδελφικής αλληλεγγύης και βέβαια για λόγους συντεχνιακών συμφερόντων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι σχεδόν πάντα "κουκουλώνουν" αυτού του είδους τις περιπτώσεις, για να μην συζητείται ευρέως το ζήτημα της μονιμότητας και οι συνέπειές της για τη λειτουργία και την παραγωγικότητα του δημοσίου τομέα.

Ποιος όμως δημιούργησε αυτό το σοβαρό πρόβλημα και γιατί; Οι αστοί διαχειριστές φυσικά. Μόνοι τους δημιούργησαν ένα πρόβλημα, για να επιλύσουν ένα άλλο, το οποίο επίσης οι ίδιοι δημιούργησαν. Στα πρώτα χρόνια της ανεξάρτητης Ελλάδας η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων δεν υφίστατο. Οι άθλιοι αστοί όμως δεν σέβονταν τους δημοσίους υπαλλήλους, ούτε ως εργαζόμενους ούτε ως ανθρώπους. Τους προσλάμβαναν και τους απέλυαν με κριτήρια άσχετα με την αξία τους ή την προσφορά τους. Για να εξασφαλίσουν ψήφους και νίκες στις εκλογές, έταζαν στους ψηφοφόρους τους θέσεις στο δημόσιο. Ο νικητής των εκλογών "ξήλωνε" τους δημοσίους υπαλλήλους που είχαν βολέψει οι αντίπαλοί του και προηγούμενοι κυβερνήτες, για να βολέψει τους δικούς του ψηφοφόρους. Ένα βόλεμα, που συνήθως διαρκούσε μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η γνωστή αθηναϊκή πλατεία Κλαυθμώνος, από το κλάμα των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων πήρε το όνομά της. Με τον καιρό και την ωρίμανση των συνθηκών οι αστοί αποφάσισαν να προστατεύσουν τους υπαλλήλους, παραχωρώντας τους το προνόμιο της μονιμότητας. Από ποιους όμως τους προστάτευαν; Από τους εαυτούς τους φυσικά, εφόσον αστοί ήταν οι πολιτικοί που διεκδικούσαν την εξουσία και οι ίδιοι ήταν αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα με τις μαζικές απολύσεις μετά από κάθε εκλογή.

Γιατί όμως αναφερόμαστε σ' όλα αυτά με τόση λεπτομέρεια; Για τον εξής απλό λόγο. Η παγκοσμιοποίηση, που έχει ως εχθρό της το εθνικό κεφάλαιο, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αθλιότητα αυτήν του δημόσιου τομέα σε κράτη όπως η Ελλάδα. Όσο πιο ασήμαντο κι αδύναμο είναι ένα κράτος, τόσο πιο διεφθαρμένο και σάπιο κρατικό μηχανισμό διαθέτει. Αυτό είναι φυσικό, γιατί η γενικότερη οικονομική του αδυναμία επικεντρώνει το σύνολο των συμφερόντων γύρω από το κρατικό κεφάλαιο. Με μέσον αυτό το κεφάλαιο θα προσπαθήσουν οι πονηροί να γίνουν πλούσιοι και με μέσον αυτό το κεφάλαιο θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν οι στρατιές των φτωχών. Πάνω στον κρατικό μηχανισμό "κολλάνε" σαν βδέλλες οι πλούσιοι όλων των μικρών κρατών. Μέσα στον κρατικό μηχανισμό προσπαθούν να μπουν όλοι οι φτωχοί, εφόσον μόνο μέσα σ' αυτόν μπορούν να βρουν την εργασιακή ασφάλεια οι εργαζόμενοι στις χώρες αυτές. Στα ανεπτυγμένα κράτη, όπου το πανίσχυρό ιδιωτικό κεφάλαιο, δραστηριοποιείται σε όλους τους τομείς, δεν υπάρχει αυτό το φαινόμενο. Ο μεγάλος ανταγωνισμός των ιδιωτικών επιχειρήσεων που δίνουν αξία στον εργαζόμενο και οι υψηλές αμοιβές των "πολύτιμων" αυτών εργαζομένων επισκιάζουν τον δημόσιο τομέα, σε σημείο που να μην ενδιαφέρει κανέναν εργαζόμενο να εισαχθεί μέσα σ' αυτόν.

Από τη στιγμή που στα ισχυρά κράτη υπάρχουν οι συνθήκες αυτές, είναι θέμα χρόνου όλοι αυτοί οι ισχυροί πολίτες, είτε κεφαλαιοκράτες είτε εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, να πολεμούν με σκληρότητα την κρατική διαφθορά, κάθε φορά που αυτή πάει να εκδηλωθεί. Σε ένα ισχυρό κράτος κανένας πολίτης δεν έχει λόγο να κάνει τα "στραβά" μάτια μπροστά στην αδιαφορία και την τεμπελιά του δημοσίου υπαλλήλου. Αντίθετα σε μια φτωχή χώρα όλοι κάνουν τους "τυφλούς", γιατί όλοι φοβούνται μήπως γίνουν παραπάνω "ενοχλητικοί" απ' όσο πρέπει και δεν καταφέρουν να βολευτούν τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά τους στο δημόσιο. Ποιος τους εκπαίδευσε να σκέπτονται έτσι; Αυτοί που τους υπόσχονταν "βολέματα" από τις "πίσω" πόρτες. Οι ίδιοι οι αστοί, που δημιούργησαν τις συνθήκες αυτές, είναι οι ίδιοι που σήμερα τις κατηγορούν. Προσπαθούν να εκμεταλλευτούν εις βάρος του κόσμου αυτά που οι ίδιοι επίσης εις βάρος του κόσμου δημιούργησαν. Γνωρίζουν την αθλιότητα του δημοσίου, εφόσον οι ίδιοι τη δημιούργησαν και άρα γνωρίζουν τι ακριβώς λένε. Γνωρίζουν επίσης ότι ο κόσμος δεν είναι αφελής. Ο κόσμος ταλαιπωρήθηκε από τις δημόσιες επιχειρήσεις και την πλήρωσε μάλιστα πολύ ακριβά την ταλαιπωρία αυτήν.

Ακριβώς αυτά τα δεδομένα προσπαθούν σήμερα να εκμεταλλευτούν, για να ξεπουλήσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις —οι οποίες αποτελούν κεφάλαιο του λαού— χωρίς αντίσταση από πλευράς τού ιδιοκτήτη. Έχουν συμφέρον οι αστοί να πουλήσουν ξένη προς αυτούς ιδιοκτησία και να εισπράξουν την προμήθειά τους. Γι' αυτόν τον λόγο κάνουν σήμερα προπαγάνδα εναντίον του δημοσίου κεφαλαίου, που όλον αυτόν τον καιρό τους τάιζε πλουσιοπάροχα. Εκμεταλλεύονται το μίσος των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα απέναντι στους ανίκανους "ελέφαντες" του δημοσίου τομέα. Βασιζόμενοι στο μίσος αυτό, μιλάνε για ιδιωτικοποιήσεις πανάκριβου και μοναδικής αξίας κεφαλαίου, που ανήκει στον λαό και βέβαια μπορεί να γίνει κερδοφόρο ανά πάση στιγμή. Πώς όμως είμαστε βέβαιοι για μια τέτοιου είδους διαπίστωση; Μα από τη στιγμή που το κεφάλαιο αυτό μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί, εκ των δεδομένων μπορεί να γίνει κερδοφόρο. Γιατί να το πάρουν οι ιδιώτες, αν δεν μπορεί να γίνει κερδοφόρο; Για να συντηρούν με δικά τους έξοδα τους τεμπέληδες; Ποιοι είναι αυτοί οι ευεργέτες των λαών, που δεν τους γνωρίζαμε τόσο καιρό; Γιατί δεν παίρνουν και τα γηροκομεία, να μας απαλλάξουν κι από άλλα έξοδα;

Αυτός είναι κι ο λόγος που οι πονηροί αστοί ακολουθούν μια ιδιαίτερα ύπουλη τακτική απέναντι στις δημόσιες επιχειρήσεις. Εξαρτώμενοι από τις μεγάλες πολυεθνικές και υπηρετώντας τα συμφέροντα της τάξης τους, κάνουν το εξής: Ενώ κατηγορούν τις επιχειρήσεις σαν ζημιογόνες και αδύναμες να επιβιώσουν, ταυτόχρονα ισχυρίζονται ότι μπορούν να τις ιδιωτικοποιήσουν. Ενώ καταγγέλλουν ως αίτιο της ζημιογόνου δραστηριότητάς τους την κακοδιαχείριση, εντούτοις δεν αλλάζουν διαχείριση. Εξακολουθούν να κάνουν προσλήψεις και να κατοχυρώνουν τα πάγια κι εξωφρενικά δικαιώματα των κηφήνων του δημοσίου, τη στιγμή που γνωρίζουν ότι σε περίπτωση ιδιωτικοποίησης θα υπάρξουν πολλές αλλαγές στον τομέα των "κεκτημένων" και βέβαια θα υπάρξουν και πολλές απολύσεις. "Σκεπάζουν" δηλαδή την αλήθεια, για να μην καταλαβαίνει κανένας τι γίνεται. Γνωρίζουν ότι αυτές οι επιχειρήσεις μπορούν να γίνουν κερδοφόρες, αλλά δεν τις εξυγιαίνουν. Γιατί; Γιατί αυτές είναι οι εντολές τους.

Οι πολυεθνικές δεν επιθυμούν τις επιχειρήσεις αυτές ως αντιπάλους. Γνωρίζουν την αμύθητη αξία των υποδομών τους και όχι απλά δεν επιθυμούν να επενδύσουν, για να τις ανταγωνιστούν μέσα στα πλαίσια του υγιούς ανταγωνισμού, αλλά επιθυμούν να εξαγοράσουν και τις ίδιες για ένα κομμάτι "ψωμί". Για ελάχιστα "ψίχουλα" θα εξαγοράσουν αμύθητης αξίας κεφάλαιο που ανήκει στον λαό και που κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να του προσφέρει κέρδος. Η μεθοδολογία που ακολουθείται είναι πάντα η ίδια και πάντα με τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα για τα συμφέροντα του λαού. Οι άθλιοι μεγαλοαστοί δημιουργούν εκείνο τον σχεδιασμό, που είναι θέμα χρόνου να καταστρέψει και να κάνει ζημιογόνο το κάθε εθνικό κεφάλαιο.

"Ανοίγουν" αυθαίρετα σ' έναν τομέα τη μονοπωλιακή αγορά και ταυτόχρονα διαχειρίζονται το δημόσιο κεφάλαιο με τον ίδιο τρόπο που το διαχειρίζονταν επί μονοπωλίου. Έρχονται λοιπόν οι ιδιώτες-ανταγωνιστές και με "ψίχουλα" επενδύσεων αρχίζουν και "τσιμπολογούν" από τα "φιλέτα" της αγοράς. Όμως, αυτό το "τσιμπολόγημα" είναι επικίνδυνο, γιατί αντλεί τεράστιο κέρδος, το οποίο είναι αυτό που στην ουσία συντηρεί οικονομικά τη δημόσια επιχείρηση, εφόσον η επιχείρηση αυτή —ως δημόσια— ανεξάρτητα από την κακοδιαχείριση, αναλαμβάνει και κάποιους λιγότερο κερδοφόρους τομείς, λόγω του ότι είναι υποχρεωμένη ν' ακολουθεί πολιτική που υπηρετεί το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον. Δεν μπορεί μια επιχείρηση, που εξαναγκάζεται ν' ακολουθεί κοινωνική πολιτική, ν' ανταγωνιστεί αντιπάλους που δεν περιορίζονται από τέτοιες παραμέτρους.

Χωρίς να εμβαθύνουμε ιδιαίτερα, θα δούμε "επί τροχάδην" το τι ακριβώς γίνεται με τις μεγαλύτερες δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, που είναι οι περίφημες ΔΕΚΟ. Θα ξεκινήσουμε από τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, που είναι μια από τις μεγαλύτερες ΔΕΚΟ. Η κερδοφορία αυτής της επιχείρησης βρίσκεται στον άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Επειδή όμως και η Φλώρινα κατοικείται από Έλληνες φορολογούμενους, είναι υποχρεωμένος αυτός ο δημόσιος οργανισμός να συντηρεί και τον μη-κερδοφόρο άξονα Φλώρινα-Θεσσαλονίκη. Το συνολικό οικονομικό αποτέλεσμα του ΟΣΕ —αν υπήρχε σωστή διαχείριση— θα μπορούσε να ήταν τελικά κερδοφόρο, εφόσον τα μεγάλα κέρδη του ενός άξονα μπορούν να καλύψουν τις ζημιές κάποιου άλλου, που όμως για κοινωνικούς λόγους είναι απαραίτητος.

Τι κάνουν στην περίπτωση αυτήν οι αστοί, που ξεπουλάνε το δημόσιο κεφάλαιο; Καλλιεργούν το μίσος του κόσμου απέναντι στη ζημιογόνα λόγω διαχείρισης εταιρεία. Δεν την εξυγιαίνουν, με στόχο να μπορούν να κερδίζουν εκλογές και να βολεύουν τους ημετέρους. Όταν ο κόμπος φτάσει στο "χτένι", μιλάνε για ιδιωτικοποίηση, για προσφορά ανωτέρων υπηρεσιών κλπ.. Τότε "ανοίγουν" την αγορά, ενθαρρύνοντας δήθεν τους ιδιώτες να μπουν στον συγκεκριμένο τομέα. Αυτό το κάνουν υποτίθεται από τη μία πλευρά για ν' απαλλάξουν τον λαό από τα έξοδα της προβληματικής επιχείρησης κι από την άλλη για να του προσφέρουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες.

Πώς όμως την "ανοίγουν" την αγορά; Με τον πιο παράλογο τρόπο. Κάποιοι πονηροί ιδιώτες αγοράζουν ένα "βαγονάκι" πολυτελείας και μπαίνουν μόνον στον κερδοφόρο άξονα Αθήνας-Θεσσαλονίκης, αρπάζοντας στην πραγματικότητα το "μεδούλι" του κέρδους που συντηρεί ολόκληρο τον δημόσιο οργανισμό. Παριστάνουν τους πετυχημένους, τους έξυπνους και τους καλούς απέναντι στο καταναλωτή, έχοντας ως στόχο να οδηγήσουν σε ασφυξία την κολοσσιαίας αξίας δημόσια κι αναγκαστικά ζημιογόνα επιχείρηση, για να την εξαγοράσουν στη συνέχεια με "ψίχουλα". Γιατί μιλάμε για "ψίχουλα"; Γιατί η δημόσια επιχείρηση, κάτω από αυτό το καθεστώς λειτουργίας, συσσωρεύει τεράστια χρέη, που επιδεινώνουν διαρκώς την κατάστασή της. Αυτά τα χρήματα, που για λόγους καθαρά λογιστικούς αυξάνονται γεωμετρικά, στο τέλος λειτουργούν εις βάρος του πραγματικού κεφαλαίου της εταιρείας. Η εταιρεία διαθέτει κεφάλαιο, που, πέρα από το γεγονός ότι είναι ανεκτίμητης αξίας, εφόσον είναι πρακτικά αδύνατον να το δημιουργήσει κάποιος αντίπαλός της, δεν παύει να αποτιμάται σε χρήματα. Έτσι κεφάλαιο τρισεκατομμυρίων θα πέσει για μερικά δισεκατομμύρια στα χέρια των πονηρών.

Τρισεκατομμύρια δραχμές αξίζει μόνον η γη όπου είναι εγκατεστημένο το δίκτυο και όλες οι βοηθητικές εγκαταστάσεις των ελληνικών σιδηροδρόμων. Δεν υπάρχει ιδιώτης σ' όλον τον κόσμο, που να μπορεί με δικά του χρήματα να δημιουργήσει αυτού του είδους την υποδομή σ' ένα κράτος όπως η Ελλάδα. Αυτό το πραγματικά ανεκτίμητο κεφάλαιο αποτιμάται εντελώς εικονικά σε κάποιο χρηματικό ποσό, ενώ το κεφάλαιο —ειδικά όταν αυτό είναι μοναδικό— δεν αποτιμάται σε χρήματα, γιατί δεν δημιουργείται με χρήματα. Η αποτίμηση αυτή είναι εντελώς εικονική και έχει νόημα μόνο για διαχειριστικούς λόγους. Είναι αποτίμηση του τύπου ...πόσο κοστίζει το κεφάλαιο της Coca-Cola. Κανένας δεν γνωρίζει την αξία του, γιατί, ως κεφάλαιο μοναδικό και κερδοφόρο, δεν πωλείται. Το ότι το χαρτί, όπου είναι γραμμένη η συνταγή της —που είναι το κεφάλαιό της— μπορεί να κοστίζει πέντε δραχμές, δεν σημαίνει ότι αξίζει και πέντε δραχμές ένα κεφάλαιο το οποίο παράγει δισεκατομμύρια δολάρια σε κέρδος ετησίως. Το ότι οι εγκαταστάσεις της έχουν κάποια μεγάλη αξία, δεν σημαίνει ότι η αξία αυτή αντιπροσωπεύει και την αξία του κεφαλαίου της. Όλες τις εγκαταστάσεις της να τις χάσει η Coca-Cola, το κεφάλαιο, που βρίσκεται γραμμένο στο χαρτί των πέντε δραχμών, θα ξαναπαράγει κέρδος ικανό να ξαναχτίσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τις ίδιες εγκαταστάσεις.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη συγκεκριμένη ΔΕΚΟ. Αν κάποιος υπολογίσει σε στρέμματα τις εγκαταστάσεις της ή σε τόνους σίδερα τις γραμμές της, δεν σημαίνει ότι με έναν απλό πολλαπλασιασμό βρίσκει και την αξία της. Την αξία της την αντιλαμβάνεσαι αν προσπαθήσεις να την ξαναδημιουργήσεις από το μηδέν. Το ότι σήμερα δεν είναι κερδοφόρα, οφείλεται στην κακή διαχείριση και όχι στο κεφάλαιό της. Το κεφάλαιό της μπορεί να παράγει ανά πάσα στιγμή κολοσσιαίο κέρδος. Ακόμα και η Coca-Cola μπορεί να γίνει ζημιογόνα, αν η διοίκησή της τρελαθεί και προσλαμβάνει έναν υπάλληλο για κάθε κουτί αναψυκτικού που παράγει. Αυτό το ζημιογόνο αποτέλεσμα δεν σημαίνει ότι το κεφάλαιό της παύει να έχει αξία και ότι πρέπει να πουληθεί. Αυτά είναι αστεία πράγματα, που ακόμη και ένα μικρό παιδί μπορεί να τα καταλάβει. Ποιο παιδί πετάει στα σκουπίδια το ποδήλατό του, επειδή έπαθε "λάστιχο"; Το λάστιχο το φτιάχνει και ποτέ δεν πετάει στα σκουπίδια ή χαρίζει το υπερπολύτιμο ποδήλατο. Αυτό το κάνει μόνον ένας ηλίθιος και τέτοιοι δεν υπάρχουν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη διαχείριση του κεφαλαίου.

Εξαιτίας της κακής διαχείρισης αλλάζεις τους διαχειριστές και δεν ξεπουλάς το κεφάλαιο. Το σημαντικό —για να συνεχίσουμε την ανάλυση— είναι ότι, όταν υπάρχει το κεφάλαιο, η διαχείριση αλλάζει ανά πάσα στιγμή και η κερδοφορία γίνεται εφικτή για όσο διάστημα υπάρχει ανάγκη για το προϊόν που παράγει το συγκεκριμένο κεφάλαιο. Για όσο διάστημα υπάρχει ανάγκη για το συγκεκριμένο προϊόν, θα μπορεί η εταιρεία —όσο κι αν κακοπέσει στη διαχείριση— να ξαναγίνει κερδοφόρα. Για όσο διάστημα υπάρχουν καταναλωτές που θέλουν να πίνουν Coca-Cola, το κεφάλαιό της θα είναι ανεκτίμητης αξίας και θα είναι "εγκληματίας" ή ηλίθιος αυτός που θα το αποτιμήσει σε χρήμα για να το πουλήσει. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους σιδηροδρόμους. Για όσο διάστημα υπάρχει ανάγκη για φτηνή μεταφορά και μαζική διακίνηση προϊόντων, ο σιδηρόδρομος θα υπάρχει και άρα θα μπορεί να είναι κερδοφόρος αυτός που έχει το κεφάλαιο να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Οι αστοί όλα αυτά κάνουν πως δεν τα γνωρίζουν. Δίνουν αξία στα ασήμαντα χρήματα εις βάρος του κεφαλαίου. Πόσα χρωστάει η ΔΕΚΟ; Πόσο περίπου αξίζουν οι εγκαταστάσεις της; Α! Δεν μας συμφέρει λένε οι κουτοπόνηροι ιδιώτες. Θα τα συμψηφίσουμε, θα σας δώσουμε μια προκαταβολή και τα υπόλοιπα θα σας τα δώσουμε εν καιρώ. Θα πάρουν το κεφάλαιο "τζάμπα" και από τα δικά του κέρδη θα πληρώσουν στη συνέχεια την αγορά του. Τα λίγα χρήματα που θα δώσουν, θα τα πάρουν οι αστοί και θα τα "φάνε" σε μισθούς, επιδόματα κι εφάπαξ. Ο ελληνικός λαός θα είναι και σ' αυτήν την περίπτωση το θύμα. Πλήρωνε δάνεια για έναν αιώνα, μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή του σιδηροδρόμου. Έδωσε με αναγκαστικές απαλλοτριώσεις από τη δική του γη, για να δημιουργηθεί αυτό το κεφάλαιο. Πλήρωνε "χρυσάφι" τους κακοδιαχειριστές, που οδήγησαν το κεφάλαιο στην καταστροφή και στο τέλος, πέφτοντας θύμα της προπαγάνδας των αστών, θα αισθάνεται κι ανακουφισμένος που το ξεφορτώθηκε.

Τι θα έπρεπε να γίνει, αν οι τρισάθλιοι αστοί, που "κόπτονται" για το κρατικό κεφάλαιο, ενδιαφέρονταν πραγματικά και για την υπηρεσία του λαού και για τον ιδιωτικό τομέα; Να κάνουν το εξής απλό και δίκαιο: Να άρουν το καθεστώς μονοπωλίου και ο καθένας στην αγορά να επιβιώσει με το δικό του κεφάλαιο και τη δική του στρατηγική. Να θέσουν δίκαιους όρους για όλους τους κεφαλαιοκράτες, είτε αυτοί είναι ιδιώτες είτε το δημόσιο. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος, είτε πρέπει να διασπάσει το κεφάλαιο και να δημιουργήσει συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού σε ένα νέο επίπεδο είτε να το αφήσει ως έχει και ν' αλλάξει τη διαχείριση.

Τι σημαίνει για παράδειγμα διάσπαση κεφαλαίου στη συγκεκριμένη περίπτωση; Από την αρχικά ενιαία και κολοσσιαία επιχείρηση το κράτος να δημιουργήσει δύο διαφορετικές εταιρείες με διαφορετικό κεφάλαιο και διαφορετικό αντικείμενο. Η μία εταιρεία να έχει ως κεφάλαιο την ιδιοκτησία των σιδηροδρομικών υποδομών, που είναι πραγματικά ανεκτίμητης αξίας και η άλλη να έχει την ιδιοκτησία των αμαξοστοιχιών. Η πρώτη να νοικιάζει την υποδομή της σε όλους τους πιθανούς χρήστες και να θέτει τους όρους για τη χρήση του κεφαλαίου της. Η δεύτερη να συγκαταλέγεται μεταξύ των χρηστών και να προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε συνθήκες ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός, δηλαδή, στη χειρότερη περίπτωση να καταστρέψει το αναλώσιμο κεφάλαιο των δημόσιων σιδηροδρόμων, που είναι οι συρμοί.

Από εκεί και πέρα ο ανταγωνισμός θα πρέπει να είναι καθαρός και δίκαιος. Όποιος ιδιώτης χρησιμοποιεί το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο, που είναι περιουσία του λαού, να είναι αναγκασμένος να συντηρεί το σύνολο των γραμμών, στο σύνολο των αξόνων, ώστε ν' ανταγωνιστεί δίκαια και καθαρά τη δημόσια επιχείρηση, που είναι αναγκασμένη να καλύπτει το σύνολο των γραμμών. Οι ζημιογόνες γραμμές, που διατηρούνται για λόγους κοινωνικής πολιτικής, να μοιράζονται σε όλους εξίσου και από εκεί και πέρα ν' ανταγωνίζονται μεταξύ τους οι επιχειρήσεις. Όχι η δημόσια επιχείρηση να κάνει ζημιογόνα κοινωνική πολιτική και ο ιδιώτης να παριστάνει τον πονηρό μόνον στους άξονες "φιλέτα". Από εκεί και πέρα, έχοντας το κράτος υπεροχή στον τομέα του κεφαλαίου, δεν έχει πρόβλημα να άρει το μονοπώλιο και ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει.

Η μονοπωλιακή προστασία έχει νόημα μόνον για το διάστημα που δημιουργείται το κεφάλαιο και όχι μετά. Έχει νόημα, για να μην αναγκάζεται να πληρώνει ο λαός τη δημιουργία του και παράλληλα να χρεώνεται μόνον τις ζημιές της λειτουργίας του και κανένα κέρδος. Όμως, από τη στιγμή που το κεφάλαιο έχει δημιουργηθεί και έχει εξασφαλιστεί για την επιχείρηση η ισορροπία μεταξύ κερδών και ζημιών, δεν υπάρχει πρόβλημα με την άρση του μονοπωλίου. Απλά αυτή η άρση γίνεται υπό όρους και όχι εις βάρος της περιουσίας του λαού. Αν ένας ιδιώτης δεν επιθυμεί τους όρους αυτούς, πρέπει να αφήνεται να δραστηριοποιηθεί παράλληλα. Αν θέλει να μπει αποκλειστικά στον άξονα στον οποίο επιθυμεί παράλληλα με τη δημόσια επιχείρηση, να είναι ελεύθερος να το κάνει, αλλά με δικά του έξοδα και άρα με δικό του κεφάλαιο.

Αν δηλαδή κάποιος ιδιώτης επιθυμεί τον άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη, να μην μπορεί να χρησιμοποιεί το υπάρχον δίκτυο, εφόσον αυτό ανήκει στο δημόσιο και άρα στον ίδιο που ανήκει και η δημόσια επιχείρηση σιδηροδρομικών αμαξοστοιχιών που ο ιδιώτης ανταγωνίζεται. Το ότι μια επιχείρηση είναι δημόσια, δεν σημαίνει ότι δεν λειτουργεί ως κεφαλαιοκράτης. Είναι δυνατόν ιδιώτης κεφαλαιοκράτης ν' αφήσει κάποιον να τον ανταγωνίζεται, χρησιμοποιώντας τα δικά του μέσα; Είναι σαν να λέμε ότι ένας μεγαλοπαραγωγός παγωτών, που ελέγχει σχεδόν μονοπωλιακά την αγορά του παγωτού, ν' αφήνει τον κάθε απίθανο να τον εκμεταλλεύεται και να του αποσπά κέρδος. Ν' αφήνει τον κάθε περίεργο, που —με μια μικρή παραγωγή στο σπίτι του— θέλει να πουλάει τα δικά του παγωτά, χρησιμοποιώντας τα ψυγεία του αντιπάλου του κι αυτό να το κάνει μόνον στα περίπτερα που έχουν "κίνηση". Και τι θα ισχυριστεί αυτός ο αντίπαλος; Θα σου πληρώνω ενοίκιο στα ψυγεία που χρησιμοποιώ; Ξέρετε τι θα εισπράξει ως απάντηση; "Δεν πας στο διάολο παλιοκαραγκιόζη;"

Είναι δυνατόν να υπάρξει ιδιώτης, τόσο θρασύς και ταυτόχρονα τόσο βλάκας, που να νομίζει ότι αυτό είναι δυνατόν να γίνει και άρα να το επιδιώξει; Και έστω ότι βρίσκεται ένας τέτοιος θρασύς άνθρωπος. Υπάρχει άνθρωπος ισχυρός, που να είναι τόσο βλάκας, που να επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο; Αν αυτό είναι αδύνατον με βάση την κοινή ανθρώπινη λογική πώς είναι δυνατόν να λειτουργεί το δημόσιο με τον τρόπο αυτόν; Δεν έχει σημασία αν την ιδιωτική επιχείρηση τη διοικεί ο πραγματικός ιδιοκτήτης και τη δημόσια ένας απλός αστός διαχειριστής. Καί οι δύο κεφάλαιο διαχειρίζονται και άρα η λογική τους θα έπρεπε να είναι κοινή. Άρα το δίκαιο είναι να μην υπάρχουν κρατικά μονοπώλια, αλλά ταυτόχρονα να μην είναι και ο λαός το μόνιμο θύμα, που με δικά του χρήματα θα δημιουργεί τις μεγάλες ιδιωτικές περιουσίες. Ο ιδιώτης, που επιθυμεί αποκλειστικά τον άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη, ν' απαλλοτριώσει με δικά του χρήματα το σύνολο της απαιτούμενης έκτασης, να χτίσει τις γέφυρες που του χρειάζονται, ν' ανοίξει τα τούνελ, και βέβαια να συντηρεί με δικά του έξοδα το σύνολο του δικτύου.

Τότε θα διαπιστώσει το τι ακριβώς είναι κεφάλαιο, ποια η αξία του και πώς αυτό λειτουργεί. Κεφάλαιο είναι το χωράφι του απλού ανθρώπου, που θεωρητικά αξίζει 500000 δραχμές, αλλά μπορεί, αν βρεθεί μέσα στα "σχέδια" σου, ν' αυξήσει την αξία του σε δισεκατομμύρια. Για δέκα μέτρα γης μπορεί ένας ιδιωτικός σιδηρόδρομος να μην "κλείσει" ποτέ. Μπορεί τα δέκα τετραγωνικά μέτρα γης να κοστίζουν —λόγω της πολυτιμότητάς τους— ίσα με χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα γης. Αυτό είναι το κεφάλαιο και τον τρόπο λειτουργίας του τον γνωρίζουν αυτοί οι οποίοι σήμερα "αφελώς" υπολογίζουν την αξία τού ΟΣΕ σε κάποια δισεκατομμύρια δραχμών με βάση τις τρέχουσες και άρα τις αδρανείς τιμές της γης. Αν δεν υπάρξει κρατική αναγκαστική απαλλοτρίωση, ένα τέτοιο έργο δεν γίνεται ούτε με όλα τα χρήματα του κόσμου. Μόνον ένας ηλίθιος θα επιχειρούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Είναι δυνατόν να βρεθεί ιδιώτης, που θα έκανε τέτοια ηλιθιότητα; Τρελοί κεφαλαιοκράτες δεν υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα. Οι τρελοί διαχειριστές κεφαλαίου ανήκουν αποκλειστικά στην τάξη των μεγαλοαστών· τα σκουπίδια, που επιβιώνουν με έναν μισθό τιμής ένεκεν και νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.

Αυτοί οι μεγαλοαστοί σήμερα προσφέρουν δώρο στο ξένο κεφάλαιο την αμύθητης αξίας δημόσια περιουσία. Το ίδιο κάνουν με όλες τις ΔΕΚΟ. Το ίδιο κάνουν στις τηλεπικοινωνίες, στον τομέα της ενέργειας και των μεταφορών. Από τη στιγμή που υπάρχει δημόσια επιχείρηση, που είναι αναγκασμένη να λειτουργεί με κοινωνικά κριτήρια και όχι μόνο με οικονομικά, δεν καταργείς το μονοπώλιο χωρίς όρους. Δεν "ανοίγεις" τον τομέα των αερομεταφορών στον ιδιωτικό τομέα, αν προηγουμένως δεν αναγκάσεις τις ενδιαφερόμενες εταιρείες να καλύψουν το σύνολο των κριτηρίων που εξαναγκάζεται η δημόσια επιχείρηση να καλύπτει. Και σ' αυτήν την περίπτωση κάνεις τα ίδια μ' αυτά που είπαμε για τους σιδηροδρόμους. Είτε αναγκάζεις τις ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες να λειτουργούν με απόλυτα ίδιο πρόγραμμα με τον δημόσιο αερομεταφορέα είτε τις βάζεις να λειτουργούν συμπληρωματικά μ' αυτόν, ώστε να μοιράζονται με αναλογικό τρόπο τη ζημιά κάποιων αξόνων, που για λόγους κοινωνικής πολιτικής επιμένεις να διατηρείς.

Μία φορά την εβδομάδα θα πηγαίνει με οικονομική "ζημιά" η Ολυμπιακή στην Καστοριά και μία φορά η ιδιωτική εταιρεία. Δεν αφήνεις τον κάθε αστείο ανθρωπάκο με δύο αεροπλανάκια να παριστάνει τον αερομεταφορέα και να προσπαθεί να καταστρέψει έναν δημόσιο κολοσσό, χρησιμοποιώντας δημόσια αεροδρόμια και καλύπτοντας επιλεκτικά τις δημόσιες ανάγκες. Αν θες με δύο αεροπλάνα να προσφέρεις μεμονωμένες υπηρεσίες, ν' αγοράσεις τα οικόπεδα που σου επιτρέπουν να χτίσεις τα δικά σου αεροδρόμια, ν' αγοράσεις τα δικά σου ηλεκτρονικά όργανα, που εξασφαλίζουν την ασφάλεια των πτήσεων —όπως προβλέπεται από τους νόμους— και να συνδέσεις αυτά τα αεροδρόμια με δικούς σου δρόμους προσέγγισης στα αστικά κέντρα. Αφού τα κάνεις όλα αυτά, είσαι ελεύθερος ν' ανταγωνίζεσαι τον κρατικό γίγαντα μέχρι να τον "γονατίσεις".

Η λογική στο κεφάλαιο —και κατ' επέκτασιν στην οικονομία— είναι πάντα μία. Αν δεν έχεις τα χρήματα, είτε να συναγωνιστείς επί ίσοις όροις τον αντίπαλό σου είτε να δημιουργήσεις ανεξάρτητη υποδομή, πηγαίνεις μόνος σου στο σπίτι σου, γιατί εκεί θα σε στείλει έτσι κι αλλιώς η αγορά. Ο πρώτος τρόπος είναι ο φτηνός, που μαθαίνει κάποιος την αγορά, ενώ ο δεύτερος είναι ο ακριβός. Ο ανταγωνισμός είναι πάντα επιθυμητός στο τομέα των υπηρεσιών και ο καλύτερος θα πρέπει πάντα να επιβιώνει, άσχετα αν αυτός είναι το δημόσιο ή ένας ιδιώτης. Δεν είναι όμως δυνατόν το παράσιτο να επιβιώνει εις βάρος του ισχυρού μέχρι να τον εξαντλήσει, για να του αρπάξει την περιουσία. Αυτό γίνεται σήμερα με την παράνομη και άνευ λογικής απελευθέρωση της αγοράς.

Τα παράσιτα του ιδιωτικού τομέα "πίνουν" το αίμα των δημοσίων επιχειρήσεων, μέχρι να τις εξαντλήσουν σε τέτοιο βαθμό, που να τις εξαγοράσουν σχεδόν τσάμπα. Βλέπουμε δηλαδή ότι, πέρα από τη φυσιολογική κακοδιαχείριση των αστών, που μετατρέπει τις δημόσιες επιχειρήσεις σε ζημιογόνες, οι ίδιοι άνθρωποι προσπαθούν να επωφεληθούν από τις ζημιές που οι ίδιοι προκαλούν, ώστε να ξεπουλήσουν τις επιχειρήσεις αυτές. Οι κατά τα άλλα αστείοι αυτοί εγκληματίες είναι αυτοί οι οποίοι δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες, που δεν θα επέτρεπαν στις επιχειρήσεις αυτές να επιβιώσουν ούτε καν με τον Ίδιο τον Θεό ως διαχειριστή. Αυτές τις ζημιογόνες επιχειρήσεις στη συνέχεια θέλουν να τις πουλήσουν, για να μας "σώσουν". Ξεπουλάνε τα πάντα, γιατί οι πολυεθνικές, που σχεδίασαν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, δεν επιθυμούν το εθνικό κράτος ζωντανό και με δυνάμεις αντίστασης στην πολυδιαφημισμένη και ολέθρια με τον τρόπο με τον οποίο γίνεται παγκοσμιοποίηση.

Πάνω σ' αυτό το ξεπούλημα —απλά για όσο διάστημα αυτό διαρκεί— οι πολυεθνικές αφήνουν κάποιους "διαπλεκόμενους" πονηρούς να επωφελούνται και να λειτουργούν ως ύαινες που κατασπαράζουν τα "αλυσοδεμένα" θηρία, τα οποία είναι οι δημόσιες επιχειρήσεις. Για όσο διάστημα επιδιώκεται να εμφανίζονται αυτές σαν ζημιογόνες, οι αστοί που μας κυβερνούν αφήνουν κάποιους πονηρούς "επιχειρηματίες" να κάνουν τους προμηθευτές τους, για να μεγιστοποιούν τη ζημιά τους και να επιταχύνουν τις διαδικασίες.

Δεν μπορεί ο ΟΤΕ, για παράδειγμα, να πάρει απευθείας από την Siemens τον εξοπλισμό που χρειάζεται. Δεν έχει ένα άτομο να πάρει ένα τηλέφωνο και να ζητήσει μια προσφορά για τον εξοπλισμό που ενδιαφέρει την επιχείρηση. Πρέπει να συναντηθεί με τον αντιπρόσωπο προμηθευτή, ο οποίος θα είναι αυτός που στη συνέχεια θα του κάνει την προσφορά. Γιατί; Για να μεγιστοποιηθεί η ζημιά του ΟΤΕ, να "κονομήσει" ο προμηθευτής και στη συνέχεια να έρθει το "ξένο" αφεντικό του και να εξαγοράσει τον ελληνικό και πανάκριβο ΟΤΕ για "ψίχουλα". Ο πανίσχυρος ΟΤΕ είναι ικανός ν' αγοράζει άλλες εθνικές εταιρείες τηλεπικοινωνιών και δεν είναι ικανός να εξαγοράσει τις αστείες εταιρείες των προμηθευτών τύπου Intracom. Κάθεται και προσφέρει προμήθειες στην εταιρεία αυτήν μεγαλύτερες από την αντικειμενική της αξία.

Άφησαν, οι καραγκιόζηδες αστοί που μας κυβερνούν, κάτι αστείες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας ν' ανταγωνιστούν τον "αργόστροφο" γίγαντα ΟΤΕ. Εταιρείες των ελαχίστων κεφαλαίων και των μερικών δεκάδων εργαζομένων μπήκαν στην αγορά της τηλεπικοινωνίας και μάζεψαν δισεκατομμύρια δραχμές εις βάρος του γιγαντιαίου ΟΤΕ. Αν ο ΟΤΕ ήταν ιδιωτική εταιρεία, όλοι αυτοί, οι δήθεν πονηροί και πετυχημένοι δυτικοθρεμμένοι managers των ιδιωτικών εταιρειών τηλεφωνίας, θα πουλούσαν σάμαλι στις πλατείες. Όχι απλά δεν θα έφερναν τον ΟΤΕ σε δύσκολη θέση, αλλά ούτε καν τα έξοδα των εγκαινίων τους δεν θα έβγαζαν. Με την υποδομή σε μέσα και έμψυχο υλικό που διαθέτει ο ΟΤΕ, θα τους έλιωνε μέσα σε λίγη ώρα. Θα μπορούσε, λειτουργώντας κερδοφόρα στον τομέα της σταθερής τηλεφωνίας, να λειτουργεί με οριακά ασήμαντα κέρδη στην κινητή, προκειμένου να κάνει τους "αεριτζήδες" να φύγουν από την αγορά την επόμενη μέρα. Όμως, ο ΟΤΕ είχε την ατυχία να είναι δημόσια επιχείρηση και γι' αυτό σήμερα προσπαθεί δήθεν ν' ανταγωνιστεί τα κουνούπια, που έγιναν γίγαντες εξαιτίας της δικής του βλακείας.

Κάτι ανάλογο γίνεται και με τον κολοσσό που ονομάζεται ΔΕΗ. Όλοι οι "διαπλεκόμενοι" περιμένουν δήθεν με λαχτάρα ν' απελευθερωθεί η αγορά ενέργειας, για να μπορέσουν να μπουν μέσα σ' αυτήν. Γιατί λέμε δήθεν; Γιατί, γνωρίζοντας κάποιος το δυναμικό της ΔΕΗ και το αντίστοιχο δυναμικό των "διαπλεκομένων", είναι να γελάει με την ψευδολαχτάρα τους να την ανταγωνιστούν. Πρακτικά είναι σαν να περιμένει ένας ψωραλέος σκύλος ν' απελευθερωθεί ένα τεράστιο λιοντάρι από το κλουβί του, για να το νικήσει. Η ΔΕΗ είναι ένα πραγματικό θηρίο στον τομέα της παραγωγής ενέργειας. Είναι μια επιχείρηση που συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο ισχυρές και πλούσιες παγκοσμίως στον τομέα της παραγωγής ενέργειας.

Διαθέτει τεράστια ιδιόκτητα εργοστάσια όλων των ειδών για την παραγωγή ενέργειας. Εργοστάσια υδροηλεκτρικά, ατμοηλεκτρικά και υποδομή για να μετατρέψει πολλά από αυτά σε πυρηνικά. Διαθέτει ένα κολοσσιαίο δίκτυο μεταφοράς ενέργειας από το σημείο όπου με δικές της πρώτες ύλες την παράγει, μέχρι το τελευταίο σπίτι του τελευταίου χωριού της χώρας. Διαθέτει ένα τεράστιο και έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό, που μπορεί να εξασφαλίσει τη λειτουργία του τεράστιου αυτού κυκλώματος. Διαθέτει έναν τεράστιο στόλο αυτοκινήτων και μέσων για τη συντήρηση αυτού του κυκλώματος. Μιλάμε για τρομερά πράγματα. Μιλάμε για κεφάλαιο μοναδικό κι ανυπολόγιστης αξίας.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν αυτοί που θέλουν να την ανταγωνιστούν και είναι οι περίφημοι "διαπλεκόμενοι". Τι διαθέτουν όλοι αυτοί; Τίποτε απολύτως. Μια συμμορία καραγκιόζηδων είναι, που βλέπουν τη ΔΕΗ και "τρίβουν" τα χέρια τους. Όλοι αυτοί "τρίβουν" τα χέρια τους, βλέποντας την προοπτική τής απελευθέρωσης του τομέα της ενέργειας. Γιατί όμως το κάνουν αυτό και πού βασίζεται η αισιοδοξία τους; Είναι αισιόδοξοι, γιατί έχουν συμφωνήσει με τους αστούς που κυβερνούν την Ελλάδα να βγει το "θηρίο" από το "κλουβί" τού μονοπωλίου, αλλά να βγει "δεμένο" κι ανήμπορο ν' αντιδράσει, όταν αυτοί θα σπεύσουν να το "κατασπαράξουν". Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Όπως και στις περιπτώσεις των υπολοίπων ΔΕΚΟ που αναλύσαμε και σ' αυτήν την περίπτωση όλοι αυτοί επιθυμούν να συναγωνιστούν τη δημόσια επιχείρηση με τα δικά της μέσα.

Πώς θα γίνει αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Τα "βαγονάκια" στην περίπτωση αυτήν θα είναι μικρά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, που θα προσπαθήσουν να μπουν στην αγορά ενέργειας ως παραγωγοί. Οι "διαπλεκόμενοι", με μέσον τους "κολλητούς" τους, θα προσπαθήσουν να πάρουν μερικά χαριστικά συμβόλαια από άλλες ΔΕΚΟ και με τον τρόπο αυτόν θα εξασφαλίσουν τα χρήματα που χρειάζονται για να δημιουργήσουν προβλήματα εισροών στη ΔΕΗ και βέβαια τα απαραίτητα χρήματα που απαιτούνται για την προπαγάνδα της διαφήμισης. Η προπαγάνδα αυτή θα τους εμφανίζει σαν τους καλούς manager, που προσφέρουν φθηνή ενέργεια σε σχέση με την "κακή" και ακριβή ΔΕΗ. Τους manager που, παρ' όλο που θα παράγουν ενέργεια με ακριβότερο τρόπο, θα καταφέρνουν να είναι περισσότερο ανταγωνιστικοί.

Γιατί προεξοφλούμε ότι ο δικός τους τρόπος θα είναι ακριβότερος; Γιατί απλούστατα δεν θα μπορούν να παράγουν ενέργεια με το φτηνό κοστολόγιο που το καταφέρνει η ΔΕΗ, είτε καίγοντας κάρβουνο είτε εκμεταλλευόμενη τα υδροηλεκτρικά φράγματα. Αυτοί θα είναι αναγκασμένοι να παράγουν ενέργεια με ακριβό πετρέλαιο ή το σχετικά φτηνότερο φυσικό αέριο, που βέβαια είναι και μέσα στις δυνατότητες της ΔΕΗ να εκμεταλλευτεί. Το δεύτερο βέβαια —όπως και στην περίπτωση της κινητής τηλεφωνίας για τον ΟΤΕ— θα προσπαθήσουν να το κάνουν απαγορευτικό για τη ΔΕΗ, γιατί θα τους καταστρέψει, ακόμα κι αν αυτή δεν αλλάξει τον τρόπο διαχείρισής της. Έχοντας αυτά υπόψη τους, θα στήσουν την κατάσταση με τέτοιον τρόπο, που δεν θα επιτρέψει στη ΔΕΗ να επιβιώσει και ν' αναγκάσει δήθεν το κράτος να την "ξεφορτωθεί". Αυτός βέβαια είναι και ο αντικειμενικός στόχος όλων αυτών των αθλίων.

Στόχος τους, δηλαδή, δεν είναι απλά ν' αποσπάσουν μερίδιο από τα κέρδη τής ΔΕΗ και να επιβιώσει το δικό τους κεφάλαιο. Αυτοί οι αστείοι άνθρωποι δεν έχουν κεφάλαιο. Στόχος τους είναι η ίδια η ΔΕΗ. Αποβλέπουν στο ν' αποσπάσουν για λογαριασμό τους την ανυπολόγιστης αξίας κρατική περιουσία για ένα κομμάτι "ψωμί". Εδώ θα πει κάποιος ότι, αφού μπορούν να την ανταγωνιστούν, γιατί να μην τη διαλύσουν, εφόσον αυτό είναι κάτι που συμβαίνει πάντα στο κεφάλαιο κι αυτός που στο τέλος επιβιώνει είναι ο καλύτερος και είναι αυτός ο οποίος προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στον κόσμο. Αυτό είναι σωστό κι αναπότρεπτο, αρκεί όμως οι συνθήκες στον ανταγωνισμό να είναι οι θεμιτές. Αυτοί όλοι σκοπεύουν ν' ανταγωνιστούν τη ΔΕΗ με τα δικά της μέσα και στο τέλος να την οικειοποιηθούν.

Τι κάνουν όλα αυτά τα λαμόγια, για να νικήσουν τη ΔΕΗ; Πήγαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση κι αγόρασαν ό,τι "σαβούρα" βρήκαν από ηλεκτρογεννήτριες. Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης όλα αυτά τα μηχανήματα είναι πάμφθηνα και βέβαια —λόγω του παρωχημένου της τεχνολογίας τους— εχθρικά προς το περιβάλλον. Αυτά τα μηχανήματα θα τα φέρουν στην Ελλάδα, θα τα εγκαταστήσουν σε "παράγκες" και μετά, στο όνομα του "ελεύθερου ανταγωνισμού", θα ζητήσουν από το κράτος των "κολλητών" τους να "μπουν" στην αγορά. Αυτές τις "σαβούρες" θα εμφανίσουν ως κεφάλαιο, που δήθεν θ' ανταγωνιστεί το κεφάλαιο της ΔΕΗ. Θ' "αρπάξουν" από τη ΔΕΗ —με το δέλεαρ του υψηλού μισθού— και μερικούς ειδικούς στην παραγωγή ενέργειας —τους οποίους τους εκπαίδευσε η ΔΕΗ με χρήματα του λαού— και θα είναι έτοιμοι να "παράγουν" ενέργεια. Κανονικά, δηλαδή, θα έπρεπε η ΔΕΗ ακόμα και τα χρήματα που ξοδεύει για την εκπαίδευση των "ειδικών" της να τα προστατεύει. Θα έπρεπε ο κάθε εργαζόμενος, που εκπαιδεύεται από τη ΔΕΗ, να υπογράφει συμβόλαιο ότι τη γνώση που παίρνει από την εκπαίδευσή του δεν θα την χρησιμοποιεί υπέρ κανενός άλλου πέρα από τη ΔΕΗ. Θα έπρεπε δηλαδή η ΔΕΗ, όπως κάνουν οι μεγάλες πολυεθνικές, να κυνηγάει νομικά τους υπαλλήλους της, που με το δικό της κεφάλαιο στρέφονται εναντίον της.

Πώς όμως θα "μπουν" όλα αυτά τα λαμόγια στην αγορά και πώς αντιλαμβάνονται τον "ελεύθερο ανταγωνισμό"; Θα μπουν με τον πιο παράλογο τρόπο. Θα ζητήσουν να μπουν στο δίκτυο ηλεκτροδότησης της χώρας το οποίο ανήκει στη ΔΕΗ και άρα στον ελληνικό λαό. Θα ζητήσουν δηλαδή από τη ΔΕΗ να χρησιμοποιήσουν το δίκτυό της, για να την ανταγωνιστούν σαν παραγωγοί ενέργειας. Μιλάμε δηλαδή για τρελά πράγματα. Έχουν την απαίτηση να μπουν στην αγορά και να κλείνουν συμβόλαια με μεγάλες ιδιωτικές ή δημόσιες εταιρείες, κάνοντας χρήση του δικτύου της ΔΕΗ. Αυτό το αντιλαμβάνονται ως "ελεύθερο ανταγωνισμό".

Γι' αυτόν τον λόγο τους περιγράψαμε παραπάνω ως αδύναμους καραγκιόζηδες. Οι άνθρωποι είναι στην κυριολεξία καραγκιόζηδες. Θέλεις κύριε να μπεις στην αγορά ενέργειας; Πολύ καλά κάνεις, ουδέν πρόβλημα. Δημιούργησε το εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας και πρόσφερέ την στους πελάτες σου. Πώς όμως θα την προσφέρεις, όταν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να πληρώσεις όχι κανονικό δίκτυο, αλλά ούτε μπαλαντέζα για να κάνεις τη δουλειά σου. Από μόνος σου δεν έχεις τη δυνατότητα ούτε ρεύμα σε κάμπινγκ να προσφέρεις, στήνοντας το ηλεκτροπαραγωγό "τσαντίρι" σου έξω από αυτό.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, όλο το παιχνίδι των αστών που θα προδώσουν την εταιρεία —και κατ' επέκτασιν τον ιδιοκτήτη της, που είναι ο λαός— θα παιχθεί στο αν θα μπουν αυτοί οι καραγκιόζηδες στο δίκτυο ή όχι. Αν το καταφέρουν και δεν αντιδράσει ο λαός, είναι θέμα χρόνου να καταστρέψουν τη ΔΕΗ ως επιχείρηση και ν' αρπάξουν δωρεάν ένα τεράστιο περιουσιακό στοιχείο του λαού, που εδώ και έναν σχεδόν αιώνα πληρώνει συνεχώς και πανάκριβα την ανάπτυξή του. Ούτε μπορεί να διανοηθεί ο αναγνώστης για το μέγεθος της περιουσίας στην οποία αναφερόμαστε. Δεν χρειάζεται ν' αναφερθούμε στην αμύθητη αξία της ακίνητης περιουσίας της ΔΕΗ. Ακόμα και να καθίσει κάποιος να υπολογίσει το κόστος που απαιτεί η εκπαίδευση των χιλιάδων εξειδικευμένων εργατών της ΔΕΗ, θα δει ότι μιλάμε για εξωφρενικά ποσά. Όλα αυτά σκοπεύουν κάποιοι πονηροί με τη βοήθεια της εξουσίας να τα κληρονομήσουν. Θέλουν να κληρονομήσουν καί την αμύθητης αξίας υποδομή της καί το "πανάκριβο" προσωπικό της.

Είναι τραγικό —και μόνο να σκεφτεί κάποιος— ότι μια τέτοια γιγαντιαία επιχείρηση, με ολοκληρωμένα όλα σχεδόν τα προγράμματα ανάπτυξης, είναι δυνατόν να πέσει θύμα του ανταγωνισμού των "κουνουπιών" της παραγωγής. Και όλα αυτά τη στιγμή που παράγει ένα "προϊόν", που για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι πολύτιμο κι αναγκαίο όσο κι ο αέρας που αναπνέει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μπουν στο δίκτυο της ΔΕΗ και κατόπιν με την προπαγάνδα να πείσουν τον λαό ότι πρέπει να είναι ικανοποιημένος που "ξεφορτώνεται" έναν ανίκανο και αντιοικονομικό γίγαντα, που μόνον "τρώει" και τίποτε δεν προσφέρει. Αυτό είναι κάτι το πολύ εύκολο, γιατί οι αστοί φρόντισαν ήδη να δώσουν τέτοια χαρακτηριστικά στη ΔΕΗ. Ο οποιοσδήποτε παραγωγός ενέργειας και να μπει στο δίκτυο, μπορεί να είναι περισσότερο ανταγωνιστικός από τη ΔΕΗ, άσχετα αν η ΔΕΗ "καίει" κάρβουνο για να παράγει ενέργεια και ο ίδιος "χρυσάφι".

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί απλούστατα η ΔΕΗ δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική ως απλός παραγωγός ενέργειας. Κατορθώνει κι "ενοχλεί" ακόμα κι όταν δεν αντιμετωπίζει ανταγωνισμό. Γιατί; Γιατί από τότε που δημιουργήθηκε αποτελεί καταφύγιο των πάσης φύσεως κομματόσκυλων και τεμπέληδων. Δεν μιλάμε βέβαια για τους τεχνικούς, που παράγουν ενέργεια στα εργοστάσια και συντηρούν το δίκτυο στα πιο απίθανα σημεία της χώρας, στις πιο απίθανες συνθήκες, επτά ημέρες την εβδομάδα, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Αυτοί είναι πραγματικοί ήρωες-εργαζόμενοι, που πολλές φορές διακινδυνεύουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, προκειμένου να φτάσει το αγαθό της ενέργειας στα σπίτια μας.

Μιλάμε για το "κεφάλι" της ΔΕΗ στην Αθήνα. Μιλάμε για χιλιάδες αργόμισθους και τεμπέληδες. Υπάρχουν άνθρωποι στην Αθήνα που πληρώνονται από τον προϋπολογισμό της ΔΕΗ —και άρα από την τσέπη του λαού— και οι οποίοι δεν γνωρίζουν ούτε καν πού βρίσκονται τα γραφεία της ΔΕΗ. Υπάρχουν υπάλληλοι της ΔΕΗ, που πληρώνονται από αυτήν και όλη την ημέρα "τρέχουν" για τα κόμματα. Υπάρχουν υπάλληλοι της ΔΕΗ που δεν πηγαίνουν στη δουλειά τους ποτέ πριν τις δέκα και φεύγουν πάντα πριν τις δώδεκα. Όταν μια επιχείρηση έχει τέτοιους υπαλλήλους, δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική, ακόμα κι "αέρα" να καιει για να παράγει το προϊόν της.

Οι "διαπλεκόμενοι" αυτήν την ασυδοσία των μόνιμων τεμπέληδων θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν, προκειμένου να "φάνε" την επιχείρηση. Αυτοί εμποδίζουν τους πάντες που τυχόν θα προσπαθήσουν να εξυγιάνουν την εταιρεία. Αυτοί στηρίζουν αλήτες συνδικαλιστές, που υπονομεύουν διαρκώς και με όλους τους τρόπους την εταιρεία και αυτοί διορίζουν τους διεφθαρμένους επικεφαλείς διοικητές, που προσφέρουν "προμήθειες" στους πάσης φύσεως απατεώνες των Αθηνών.

Το να καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει στη ΔΕΗ είναι ό,τι πιο εύκολο. Ας πάρει ένας υπουργός ή ένας εισαγγελέας "παραμάσχαλα" τη λίστα του μισθολογίου της ΔΕΗ κι ας πάει στα γραφεία τής εταιρείας στις οχτώ η ώρα το πρωί, να δει ποιοι βρίσκονται στις θέσεις τους —εφόσον βέβαια έχουν θέσεις, γιατί υπάρχουν και διορισμένοι που δεν έχουν καν θέσεις—. Αν πραγματοποιηθεί ένα πρωινό "προσκλητήριο" στη ΔΕΗ, θα δούμε πραγματικά αστεία πράγματα. Θα υπάρξουν συνάδελφοι που θεωρητικά δουλεύουν επί χρόνια στα ίδια γραφεία και πρακτικά δεν γνωρίζονται ούτε εξ όψεως μεταξύ τους. Αν μαζευτούν όλοι οι υπάλληλοι της ΔΕΗ στην Αθήνα για μια ημέρα στα θεωρητικά τους γραφεία, θα δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Όχι τα γραφεία, αλλά ούτε οι καρέκλες που προβλέπονται για τους καταναλωτές δεν θα τους φτάνουν για να καθίσουν. Κάτι ανάλογο —και βέβαια στον βαθμό που της αντιστοιχεί— συμβαίνει και στα κεντρικά της ΔΕΗ στη Θεσσαλονίκη.

Αυτήν τη ΔΕΗ θέλουν κι αυτήν τη ΔΕΗ μπορούν μόνον να νικήσουν οι "διαπλεκόμενοι". Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν μπορεί να επιβιώσει η ΔΕΗ σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς με τον τρόπο που λειτουργεί στο διοικητικό επίπεδο. Αν κατορθώσουν οι "διαπλεκόμενοι" και μπουν στο εθνικό δίκτυο μεταφοράς ενέργειας, δεν μπορεί η ΔΕΗ να επιβιώσει ως απλός παραγωγός ενέργειας. Όσο υψηλό κόστος παραγωγής ενέργειας κι αν έχουν οι "διαπλεκόμενοι", σίγουρα θα είναι πιο ανταγωνιστικοί από τη ΔΕΗ, γιατί μπορεί μεν να παράγει ενέργεια από τον φθηνό λιγνίτη, αλλά το τελικό κόστος της είναι υπέρογκο, λόγω των άπειρων χρημάτων που ξοδεύει σε άχρηστους μισθούς. Τι θα πει άχρηστοι μισθοί; Να διατηρείς χιλιάδες υπεράριθμους υπαλλήλους. Να συντηρείς συνθήκες τέτοιες, που να δίνουν απασχόληση σε όλους αυτούς χωρίς κέρδος για την επιχείρηση. Καμία σύγχρονη επιχείρηση, που επιθυμεί πραγματικά να επιβιώσει, δεν ακολουθεί την αναχρονιστική πολιτική της ΔΕΗ στο διοικητικό επίπεδο.

Προκειμένου οι εκάστοτε διοικήσεις της να μην προβούν σε απολύσεις ή να μπορούν να πραγματοποιούν νέες προσλήψεις —για να κερδίσουν κάποιοι τις εκλογές— αφήνουν την εταιρεία να καρκινοβατεί. Όλοι φοβούνται το πολιτικό κόστος και, κάθε φορά που έχουν ανάγκη ψήφων, "φορτώνουν" τη ΔΕΗ με νέους υπαλλήλους. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να καλλιεργείται μια τεράστια γραφειοκρατία, που δίνει το δικαίωμα στην επιχείρηση να διατηρεί άπειρους υπαλλήλους με τεράστιο κόστος, μόνο και μόνο για να μην απολύει τους υπεράριθμους υπαλλήλους της. Κουβαλάνε από όροφο σε όροφο "χαρτούρα" οι υπάλληλοί της, λες και βρισκόμαστε στις αρχές του αιώνα. Αν μπορούσαν δεν θ' αγόραζαν ούτε φαξ. Θα επικοινωνούσε η Αθήνα με την Πτολεμαΐδα ή τη Μεγαλόπολη με έφιππους αγγελιοφόρους, που, όταν θα γίνονταν πολλοί, θα τους έκαναν πεζούς για να μην τους απολύσουν.

Η ΔΕΗ και οι "φωστήρες" της όλα αυτά τα γνωρίζουν, αλλά, για "φιλανθρωπικούς" λόγους, δεν κάνουν τίποτε για να τα εξαλείψουν ως φαινόμενα. Όμως, στην οικονομία η "φιλανθρωπία" δεν υπάρχει ως παράμετρος κόστους και όποιος τη "φορτώνεται" αργά η γρήγορα καταστρέφεται. Αυτό κάνει η ΔΕΗ για πολιτικούς λόγους. Διατηρεί χιλιάδες υπαλλήλους, μόνο και μόνο επειδή υποτίθεται ότι κάνει "κοινωνική" πολιτική. Γιατί λέμε υποτίθεται; Κοινωνική πολιτική υπάρχει, όταν προσφέρεις σε όλους τους πολίτες ένα αγαθό που το έχουν ανάγκη. Κοινωνική πολιτική δεν είναι να προσφέρεις μισθούς σε ανέργους. Όταν μετατρέπεις το δημόσιο κεφάλαιο —που είναι οι ΔΕΚΟ— σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, επιβαρύνεις το σύνολο της οικονομίας και τίποτε δεν λειτουργεί σωστά. Οι επιπλέον μισθοί, που προσφέρει η ΔΕΗ και οι υπόλοιπες ΔΕΚΟ, είναι αντικοινωνική πολιτική. Είναι σίγουρα τέτοια, γιατί αυτοί οι μισθοί επιβαρύνουν την εθνική οικονομία και άρα και το ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο είναι αυτό που στηρίζει κατά βάση την παραγωγή και την απασχόληση. Όταν, για να καλυφθούν οι αργομισθίες όλων των ΔΕΚΟ, δεν αρκούν τα κέρδη τους, παρά απαιτούνται χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό, ευνόητο είναι ότι αυξάνεται η φορολογία.

Από εκεί και πέρα αρχίζει μια αλυσιδωτή αντίδραση, που καταστρέφει τα πάντα μέσα στην οικονομία. Η φορολογία επιβαρύνει το κόστος της παραγωγής, αυξάνει τον πληθωρισμό και τελικά καταστρέφει την ίδια την παραγωγή, επειδή οι ιδιωτικές επιχειρήσεις χάνουν την ανταγωνιστικότητά τους. Αποτέλεσμα; Εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, για να σώσουν μερικές χιλιάδες αργόμισθοι των ΔΕΚΟ τη δουλειά τους. Οι ΔΕΚΟ και οι μισθοί των υπαλλήλων τους είναι οι κυρίως υπεύθυνοι παράγοντες για τις πληθωριστικές τάσεις της οικονομίας. Ο λαός, εξαιτίας αυτών των "κοινωνικών" πολιτικών, όχι μόνον δεν έχει κέρδος από τις επιχειρήσεις του, αλλά αντίθετα, εξαιτίας του τρόπου λειτουργίας τους, απειλείται με καταστροφή, άσχετα αν είναι κεφαλαιοκράτης ή απλός εργαζόμενος. Αν είναι κεφαλαιοκράτης, η επιχείρησή του κινδυνεύει να κλείσει από τις διαρκείς αυξήσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, εφόσον δεν μπορεί να διατηρήσει σταθερό και βέβαια χαμηλό το κόστος της παραγωγής. Αν είναι εργάτης, κινδυνεύει με ανεργία και βέβαια —πριν οδηγηθεί σ' αυτήν— καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος τού μισθού του για να πληρώνει τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ.

Η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, όπως και οι υπόλοιπες ΔΕΚΟ, με τον τρόπο αυτόν λειτουργούσαν από τότε που ιδρύθηκαν ως επιχειρήσεις. Σ' αυτόν τον ολέθριο για τις επιχειρήσεις τρόπο διαχείρισης συνέβαλαν όχι μόνον οι παχύδερμοι αστοί, αλλά και οι υποτιθέμενοι εχθροί τους, οι "ηρωικοί" αριστεροί συνδικαλιστές. Οι αστοί, όπως γνωρίζουμε, επιθυμούν την κατάσταση αυτήν, γιατί, βολεύοντας ψηφοφόρους, κερδίζουν εκλογές. Οι συνδικαλιστές όμως —και ειδικότερα οι κομμουνιστές— τι ακριβώς επιδιώκουν μέσα απ' αυτές τις επιχειρήσεις; Γιατί, ενώ υποτίθεται μισούν τους αστούς, τους αφήνουν να διεκδικούν την εξουσία με μέσον τους διορισμούς;

Τα συμφέροντά τους κινούνται σε δύο επίπεδα. Το προσωπικό επίπεδο και το κομματικό. Μέσα στις ΔΕΚΟ εξυπηρετούν καί τα δύο αυτά συμφέροντα στον ύψιστο βαθμό. Σε προσωπικό επίπεδο αυτοί οι κομμουνιστές είναι βολεμένοι κι έχουν εξασφαλίσει το σίγουρο "ψωμάκι" τους. Αυτοί είναι οι πρώτοι που αντιδρούν, κάθε φορά που κάποιος θα προσπαθήσει να εξυγιάνει τις ΔΕΚΟ, γιατί αυτοί είναι από τους πρώτους που θα πάρουν "πόδι". Γιατί το λέμε αυτό με τόση βεβαιότητα; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι συνήθως κομματικά όργανα, τα οποία εισάγονται στις ΔΕΚΟ για να δημιουργήσουν φαινόμενα που στη συνέχεια θα είναι εκμεταλλεύσιμα από το κόμμα τους. Ως εργαζόμενοι είναι οι κατ' εξοχήν άσχετοι κι ανειδίκευτοι. Δεν γνωρίζουν από ενέργεια, τηλεπικοινωνίες κλπ. και άρα είναι από τους πρώτους που θα πρέπει να εκδιωχθούν σε περίπτωση εξυγίανσης της εταιρείας. Θα μπορούσαν να εργαστούν σε οποιαδήποτε ΔΕΚΟ, γιατί οι γνώσεις τους δεν συνδέονται συνήθως με το αντικείμενο της ΔΕΚΟ όπου εργάζονται. Οι γνώσεις τους έχουν σχέση με τη χειραγώγηση εργαζομένων, με τη γνώση των διαδικασιών διεκδίκησης δικαιωμάτων, με τη δημιουργία κρίσεων κλπ.. Στόχος τους είναι να εκμεταλλευτούν τα αρνητικά φαινόμενα που δημιουργούν οι αστικές επιλογές, για να διεκδικήσει το κόμμα τους την εξουσία. Αυτοί αναλαμβάνουν να προστατεύσουν τα "δικαιώματα" των υπεράριθμων, που κατ' αυτόν τον τρόπο τούς διατηρούν υπό καθεστώς ομηρίας.

Πού αποβλέπουν όμως όλα αυτά τα θλιβερά κομματόσκυλα; Στο να εκμεταλλευτούν την αστική αθλιότητα, που μοιράζει θέσεις εργασίας στους πιστούς της και να διεκδικήσουν την εξουσία, στηριζόμενοι σ' ένα μεγάλο πλήθος εργαζομένων που κινδυνεύει με απόλυση και είναι σε θέση ν' αγωνιστεί σκληρά, προκειμένου να σώσει τη δουλίτσα του, άσχετα αν γνωρίζει ότι η θέση εργασίας του είναι καταχρηστική και δημιουργεί προβλήματα στο σύνολο της κοινωνίας. Πώς όμως νομίζουν αυτοί οι κομμουνιστές ότι θα καταφέρουν να επιτύχουν τους μακροπρόθεσμους κομματικούς τους στόχους; Με τον εξής απλό τρόπο. Οι κομμουνιστές μισούν το ιδιωτικό κεφάλαιο. Εκμεταλλευόμενοι την άθλια λειτουργία των ΔΕΚΟ, προσπαθούν να δημιουργήσουν προβλήματα στην οικονομία. Προσπαθούν να δημιουργήσουν προβλήματα στο ιδιωτικό κεφάλαιο με τον τρόπο που είδαμε πιο πάνω. Τα προβλήματα αυτά είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα ωθήσουν τους κεφαλαιοκράτες σε πρώτη φάση στην εκμετάλλευση των εργατών τους και σε δεύτερη φάση στο κλείσιμο των επιχειρήσεών τους.

Αυτός είναι κι ο βασικός στόχος των κομμουνιστών για τους εξής λόγους. Μισούν τους ιδιώτες κεφαλαιοκράτες, αλλά είναι αδύναμοι να τους "χτυπήσουν" άμεσα. Προκαλώντας προβλήματα στην οικονομία, τους "χτυπούν" έμμεσα, εφόσον τους αποδυναμώνουν. H αποδυνάμωση αυτή είναι το ζητούμενο από τους κομμουνιστές. Η εκμετάλλευση των εργαζομένων από τους αποδυναμωμένους κεφαλαιοκράτες δίνει το δικαίωμα στους κομμουνιστές να σκορπίζουν την προπαγάνδα τους και να επιτυγχάνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα. Από τη μία σφίγγουν τον κλοιό ομηρίας γύρω από τους ήδη βολεμένους στις ΔΕΚΟ, που είναι οι "τυχεροί" σε μια κοινωνία η οποία μαστίζεται από την ανεργία κι από την άλλη προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη δυστυχία και την αβεβαιότητα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Από τη μια απειλούν τους εργαζομένους των ΔΕΚΟ ότι θα τους εγκαταλείψουν, αν δεν βοηθήσουν το κόμμα κι από την άλλη υπόσχονται στους εργαζόμενους των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων ότι θα τους βολέψουν, αν τους βοηθήσουν πολιτικά.

Πώς όμως θα τους βολέψουν; Με την "ευφυή" μέθοδο των "κοινωνικοποιήσεων". Όταν η κατάσταση στην παραγωγή θα γίνει "ασφυκτική", θ' αρχίσουν οι συνδικαλιστικοί φορείς —που πρόσκεινται στο κομμουνιστικό κόμμα— να προβάλουν αιτήματα για την εισαγωγή τής επιχείρησης στην οποία δουλεύουν στην "αγία οικογένεια" των ΔΕΚΟ. Με τα αιτήματα αυτά θα παρασύρουν τους απελπισμένους υποψήφιους ανέργους στη σωτήρια κομμουνιστική λογική. Με τη θλιβερή αυτή λογική επιδιώκουν να πάρουν στα χέρια τους κάποτε την εξουσία, εφόσον, συγκεντρώνοντας το ιδιωτικό κεφάλαιο στα χέρια του δημοσίου και ελέγχοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, έχουν την ελπίδα ότι θα ελέγξουν την κατάσταση στην οικονομία και κατ' επέκτασιν στην εξουσία. Φιλοδοξούν δηλαδή να κάνουν με την πολιτική αυτήν ένα βήμα προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, που θα λειτουργήσει ως προθάλαμος για την κομμουνιστική αλλαγή. Προσπαθούν δηλαδή να οδηγηθούν με δημοκρατικά μέσα στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Προσπαθούν ειρηνικά να μπουν στον σοσιαλιστικό "προθάλαμο", για ν' αποφύγουν την επανάσταση, που οδηγεί στη δικτατορία του προλεταριάτου. Με τις ειρηνικές "κοινωνικοποιήσεις" προσπαθούν ν' αποφύγουν τις βίαιες αρπαγές του ιδιωτικού κεφαλαίου, οδηγούμενοι στο ίδιο αποτέλεσμα.

Όνειρα βέβαια θερινής κομμουνιστικής νυκτός, εφόσον το ιδιωτικό κεφάλαιο, όταν απειλείται, πάντα αντιδρά βίαια και οδηγεί τους λαούς σε δρόμους εθνικιστικούς κι επικίνδυνους, πολύ πριν οι κομμουνιστές φτάσουν στο σημείο να διεκδικήσουν με αξιώσεις την εξουσία. Πριν φτάσει δηλαδή το ιδιωτικό κεφάλαιο σε αδιέξοδο και άρα στο όριο που οδηγεί στο προλεταριάτο, όπου το κεφάλαιο γίνεται στο σύνολό του κρατικό, προκαλείται πόλεμος, που αλλάζει τα δεδομένα και "βγάζει" από το παιχνίδι της εξουσίας τους κομμουνιστές. Αυτό που συμβαίνει συνήθως —πριν φτάσουμε στα όρια, που έχουν σχέση με τον πόλεμο— είναι το εξής: Το κράτος κοινωνικοποιεί τις προβληματικές επιχειρήσεις, κάνοντας πλούσιους τους κεφαλαιοκράτες που τις κατείχαν, εφόσον οι αστοί κυβερνήτες μας —για λόγους "πολιτικούς" και "κοινωνικούς"— αγοράζουν από τους ιδιώτες τις κατεστραμμένες τους επιχειρήσεις. Στη συνέχεια με χρήματα του λαού τις αναβαθμίζουν, για να τις ξαναπουλήσουν στους ίδιους κεφαλαιοκράτες για "ψίχουλα".

Μιλάμε για αστεία πράγματα, που όμως, εξαιτίας της αφέλειας των κομμουνιστών συνδικαλιστών και της πονηριάς των αστών εξουσιαστών, πάντα εφαρμόζονται τέλεια και πάντα με τον ίδιο τρόπο. Πρώτα "σώζουν" την οικονομία με τις κοινωνικοποιήσεις και μετά "σώζουν" την ίδια οικονομία με τις ιδιωτικοποιήσεις. Με τον τρόπο αυτόν οι κεφαλαιοκράτες βγαίνουν διπλά κερδισμένοι και ταυτόχρονα οι αστοί παίρνουν διπλή "μίζα". Οι κεφαλαιοκράτες εισπράττουν δισεκατομμύρια, πουλώντας μη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις και, μόλις αυτές γίνουν ακμαίες μέσω των επενδύσεων που γίνονται με χρήματα του λαού, τις ξαναπαίρνουν πίσω. Πουλάνε ακριβά τα "σκουπίδια" της παραγωγής κι αγοράζουν στη συνέχεια φθηνά τα "διαμάντια". Τις εταιρείες αυτές "διαμάντια" τις ξαναπερνούν πίσω εύκολα, γιατί, μόλις αυτές ισχυροποιηθούν στην αγορά, αρχίζουν ξανά οι αστοί τα "παιχνίδια" των βολεμάτων και οι επιχειρήσεις αυτές, παρ' όλη την ισχύ τους, παραμένουν προβληματικές.

Με τον τρόπο αυτόν οι κεφαλαιοκράτες αποφεύγουν να κάνουν μόνοι τους και άρα με δικά τους χρήματα επενδύσεις. Τις επενδύσεις, που πρέπει να κάνουν οι ιδιώτες, για να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους ανταγωνιστικές, τις κάνει το κράτος με χρήματα του λαού. Στο σημείο αυτό παίζουν ρόλο οι αστοί και εισπράττουν τη διπλή τους μίζα. Παίρνουν μίζα, όταν αξιολογούν ακριβά την κατεστραμμένη επιχείρηση που αγοράζουν για λογαριασμό του κράτους και παίρνουν μίζα, όταν πουλάνε φθηνά σε ιδιώτες την ίδια επιχείρηση εξυγιασμένη. Στο παιχνίδι αυτό των μεγάλων συμφερόντων προσπαθούν να παίξουν και οι φουκαράδες οι ημιαγράμματοι κομμουνιστές, που δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει. Δεν γνωρίζουν ότι οι αστοί και οι κεφαλαιοκράτες απλά τους εκμεταλλεύονται μέχρι να κάνουν τη δουλειά τους και τους χρησιμοποιούν όπως χρησιμοποιεί ο βοσκός τα σκυλιά του, προκειμένου να ελέγξει το κοπάδι του.

Σήμερα, που έχει αλλάξει ο παγκόσμιος σχεδιασμός, ο τρόπος λειτουργίας των ΔΕΚΟ απλά θα τις παραδώσει "αμαχητί" και άπαξ στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ο κομμουνισμός έχει πλέον νικηθεί και οι κομμουνιστικές πρακτικές των συνδικαλιστών μέσα σ' αυτές υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο όσο κανένας άλλος. Εξαιτίας των πρακτικών αυτών, οι ΔΕΚΟ θα πέσουν εύκολα θύματα της παγκοσμιοποίησης, που θέλει τα πάντα στα χέρια των πολυεθνικών. Όλες αυτές οι εταιρείες έπεσαν αρχικά θύματα των αστών και στη συνέχεια, επειδή άλλαξε ο σχεδιασμός, έπεσαν θύματα προδοσίας, προκειμένου να τις αρπάξουν για ένα κομμάτι ψωμί οι πολυεθνικές και οι εγχώριοι κολλητοί τους οι "διαπλεκόμενοι".

Ο ελληνικός λαός αυτήν τη στιγμή χάνει τη συλλογική του ιδιοκτησία και κανένας απ' αυτούς που γνωρίζουν τι συμβαίνει δεν μιλάει. Η ειρωνεία είναι ότι οι πολυεθνικές θα εξαγοράσουν τις μεγάλες ΔΕΚΟ με χρήματα του ίδιου του ελληνικού λαού· με χρήματα που θ' αντλήσουν από το χρηματιστήριο. Πριν πούμε γιατί θα εξαγοράσουν τις ΔΕΚΟ με χρήματα του ελληνικού λαού, θα πούμε το εξής χρήσιμο. Οι ΔΕΚΟ δεν πρέπει για κανέναν λόγο να μπαίνουν στο χρηματιστήριο. Γιατί; Γιατί μέσα στο χρηματιστήριο γίνεται αλλαγή μέρους της κυριότητας μιας επιχείρησης. Στο χρηματιστήριο μπαίνουν συνήθως οι εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, για να εξασφαλίσουν τα κεφάλαια που θα επιτρέψουν στους ιδιοκτήτες τους να επεκταθούν ή να επενδύσουν στην τεχνολογία, ώστε να παραμείνουν ανταγωνιστικές.

Στο χρηματιστήριο, δηλαδή, —κι αυτή είναι η λογική του— μπαίνεις, όταν αντιμετωπίζεις προβλήματα ρευστότητας και δεν επιθυμείς ν' απευθυνθείς στις τοκογλυφικές τράπεζες. Ο ιδιοκτήτης δηλαδή της επιχείρησης, όταν αντιλαμβάνεται ότι τον συμφέρει να παραχωρήσει ένα μέρος της ιδιοκτησίας του, είτε για να πολλαπλασιάσει την απόδοση της περιουσίας του είτε για να τη θωρακίσει απέναντι στον ανταγωνισμό, μπαίνει μέσα σ' αυτό και "ζητάει" χρήματα από την αγορά. Παραχωρεί συγκεκριμένο μέρος της ιδιοκτησίας του και δεν την θέτει στο σύνολό της στο έλεος των τραπεζών. Όταν είναι αρκετά ισχυρός στον οικονομικό τομέα ή δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα ανταγωνισμού δεν μπαίνει στο χρηματιστήριο. Στο χρηματιστήριο δεν μπαίνεις για πλάκα, ούτε το χρηματιστήριο είναι θεσμός που πιστοποιεί την ποιότητα μιας εταιρείας. Υπάρχουν στο χρηματιστήριο εταιρείες κυριολεκτικά αστείες, όπως υπάρχουν και κολοσσιαίες πολυεθνικές —όπως η Mars— οι οποίες δεν είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο.

Όπως δεν πηγαίνει ένας πλούσιος στην τράπεζα για να πάρει δάνειο, έτσι δεν μπαίνει μια εύρωστη εταιρεία στο χρηματιστήριο. Υπάρχει κανένας που να παίρνει δάνειο από τράπεζα, μόνο και μόνο για να δείχνει ότι είναι κινητικός κι έχει δοσοληψίες με το οικονομικό και πιστωτικό σύστημα; Οι ΔΕΚΟ ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία εταιρειών, εφόσον ο ιδιοκτήτης τους —που είναι το κράτος— δεν έχει ανάγκη έξωθεν βοήθειας. Πέρα από το γεγονός ότι φυσιολογικά η εταιρεία θα πρέπει να έχει τεράστια κέρδη και άρα θα μπορεί να στηρίζει τα επενδυτικά της προγράμματα —ώστε να εκσυγχρονίζεται, όπως συμβαίνει με όλες τις ισχυρές εταιρείες που σέβονται τους κανόνες της αγοράς—, οι ΔΕΚΟ έχουν κι ένα άλλο τρομερό πλεονέκτημα. Ανήκουν σε πλούσιο ιδιοκτήτη και, ακόμα και σε περίπτωση που αντιμετωπίσουν προβλήματα ρευστότητας, δεν έχουν ανάγκη να καταφύγουν στην αγορά για ν' αντλήσουν χρήματα. Με μέσον τη φορολογία ο ιδιοκτήτης-κράτος μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξασφαλίσει το χρήμα που απαιτεί η απρόσκοπτη λειτουργία τού κεφαλαίου του.

Εδώ ο αναγνώστης θ' αναρωτηθεί αν είναι στις δυνατότητες ενός λαού να στηρίζει πάντα μέσω της φορολογίας αυτήν την οικονομική δυνατότητα στις ΔΕΚΟ. Τι γίνεται όταν μια ΔΕΚΟ αποφασίζει ν' αναπτύξει κολοσσιαία προγράμματα επενδύσεων και ο λαός δεν μπορεί να συνεισφέρει; Ακόμα κι αυτό το πρόβλημα έχει τη λύση του. Εφόσον γνωρίζει κάποιος την αξία της επένδυσης της ΔΕΚΟ, μπορεί ν' αντλήσει χρήματα από την αγορά, χωρίς απαραίτητα να προσφέρει μερίδιο ιδιοκτησίας στους ιδιώτες. Μπορεί να εκμεταλλευτεί τα χρήματα των πλουσίων, χωρίς ν' απειληθεί η ιδιοκτησία. Αυτό το νόημα έχουν τα κρατικά ομόλογα. Μοιάζουν με μετοχές, εφόσον πληρώνουν τους ιδιοκτήτες τους από την απόδοση του κεφαλαίου της ΔΕΚΟ, αλλά δεν επηρεάζουν το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Οι ιδιώτες χρήματα δίνουν και χρήματα εισπράττουν. Εισπράττουν το κέρδος που δικαιούνται αλλά δεν απειλούν την ιδιοκτησία του λαού.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο λαός-ιδιοκτήτης ποτέ δεν έχει κανέναν λόγο να παραχωρήσει μέρος της περιουσίας του σε ιδιώτες. Άσχετα λοιπόν με το αν αυτοί οι ιδιώτες είναι ομοεθνείς ή όχι, δεν επιτρέπεται να εξαγοράζουν μέρος του κεφαλαίου τού λαού μέσα από το χρηματιστήριο. Ο λαός έχει ανάγκη το σύνολο του κέρδους που παράγει το κεφάλαιό του, γιατί αυτό το κέρδος προστίθεται στα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού. Όταν το κρατικό κεφάλαιο είναι απόλυτα υγιές και όχι καταφύγιο τεμπέληδων, μπορεί να συντηρεί από μόνο του τον κρατικό μηχανισμό και ν' απαλλάσσει τον λαό από τη βαριά φορολογία, είτε άμεση είτε έμμεση. Είναι άδικο, δηλαδή, ένα κεφάλαιο, που δημιουργήθηκε από τις εισφορές του συνόλου του λαού, να μοιραστεί σε μερικούς ισχυρούς και να προσφέρει κέρδος μόνον σ' αυτούς. Στον λαό, δηλαδή, τι θα μείνει από τη μακροχρόνια οικονομική αφαίμαξη που υπέστη, μέχρι να δημιουργηθεί το κεφάλαιο αυτό;

Οι σημερινοί εξουσιαστές όχι μόνο δεν σεβάστηκαν τον κόπο του λαού, αλλά προσφέρουν αυτό το κεφάλαιο και σε ξένους. Όλοι είδαμε τι έγινε με την περίπτωση του ΟΤΕ. Εισήχθη στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και οι μηχανισμοί προπαγάνδας προσπάθησαν να μας πείσουν ότι έχουμε κέρδος απ' αυτό. Ότι έχουμε κέρδος από την υψηλή τιμή της μετοχής του. Όμως, στην πραγματικότητα είναι σαν να βγάλαμε την αδερφή μας στο "πεζοδρόμιο" και να χαιρόμαστε που όλοι οι ξένοι σπεύδουν να τη "χαϊδέψουν". Θα εισπράξουμε λίγα χρήματα, που θα τα μοιραστούν οι πονηροί μεταξύ τους και βέβαια ο λαός δεν θα έχει κανένα μερίδιο. Ένα μέρος από αυτά τα χρήματα θα τα "φάνε" τα λαμόγια, που περιτριγυρίζουν το δημόσιο ως "διαπλεκόμενοι" προμηθευτές του και το υπόλοιπο θα γίνει αυξήσεις στους μισθούς των "σωτήρων" μας. Το κεφάλαιο θα χαθεί για πάντα και στον τομέα των τηλεπικοινωνιών θα επιστρέψουμε στην εποχή της αποικιοκρατίας. Θα "χορεύουμε", όταν μας λένε να "χορεύουμε" και θα σταματάμε, όταν θα μας λένε να σταματάμε. Κάτι ανάλογο θα γίνει και με τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, την Ολυμπιακή κλπ..

Πρακτικά, για να καταλάβει ο αναγνώστης το μέγεθος της προδοσίας που συντελείται αυτήν τη στιγμή εις βάρος του ελληνικού λαού, ας σκεφτεί το εξής απλό παράδειγμα. Είναι μία κατάσταση όμοια με μια οικογένεια χωρίς πατέρα-ιδιοκτήτη, που διαθέτει περιουσία, την οποία τη διαχειρίζονται τα παιδιά από μόνα τους. Η περιουσία είναι κοινή, αλλά δεν ανήκει σε κανένα από τα παιδιά προσωπικά. Κάποια από τα πονηρά αδέρφια, που έχουν αναλάβει τη διαχείριση με δημοκρατικό τρόπο, πουλάνε το κοινό σπίτι ή τα κοινά χωράφια, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και εισπράττουν προμήθειες που τις βάζουν στην τσέπη τους. Αυτό κάνουν σήμερα οι μεγαλοαστοί που μας κυβερνάνε. Τα δημοκρατικά εκλεγμένα "αδέρφια" μας, ως γνήσια ρεμάλια, πουλάνε το "οικογενειακό" κεφάλαιο, για ν' αποκτήσουν προσωπική περιουσία. Ξεπουλάνε την περιουσία του ελληνικού λαού, επειδή κάποιοι τους υποσχέθηκαν ότι θ' αποκτήσουν βίλες στη Μύκονο.

Όμως, το ακόμα πιο τρομερό είναι αυτό που είπαμε πιο πάνω. Οι ξένοι όχι μόνο θ' αρπάξουν για λίγα χρήματα το κεφάλαιό μας, αλλά ούτε τα χρήματα αυτά θα μας αφήσουν ως κέρδος. Με χρήματα του ελληνικού λαού θ' αρπάξουν το κεφάλαιό του. Πώς γίνεται όμως αυτό; Με τα χρηματιστηριακά παιχνίδια, που ήδη έχουν "στεγνώσει" οικονομικά τον ελληνικό λαό. Αυτό γίνεται ως εξής: Οι ξένοι και ντόπιοι ψευδοεπενδυτές βάζουν χρηματικά "πακέτα" στο χρηματιστήριο, προσδίδοντάς του τάσεις ανοδικές. Η εσκεμμένα εγκληματική προπαγάνδα των αστών, σε συνδυασμό με την αφέλεια των μικροεπενδυτών, που αρχικά κερδίζουν από το χρηματιστήριο, παρασέρνει τον λαό μέσα σ' αυτό. Βάζουν χρήματα οι απλοί άνθρωποι, όπως βάζουν και οι "διαπλεκόμενοι". Η συνεχής αυτή εισροή χρημάτων δημιουργεί τρομερές ανοδικές τάσεις, που οδηγούν τους άσχετους στον κερδοσκοπικό παροξυσμό. Την κατάλληλη στιγμή και όταν αποφασίσουν οι "διαπλεκόμενοι" ότι δεν υπάρχει λόγος ν' "ανεβάζουν" κι άλλο το χρηματιστήριο, αποτραβιούνται από αυτό και ρευστοποιούν τις μετοχές τους.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ν' αρπάζουν οι ίδιοι το σύνολο σχεδόν των χρημάτων που αντιπροσωπεύουν οι υπερτιμημένες μετοχές και το χρηματιστήριο να καταρρέει. Εγκαταλείπουν δηλαδή το κεφάλαιο και προσκολλώνται στιγμιαία στον πλούτο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την τεχνητή μείωση της αξίας του κεφαλαίου. Ο πανικός, που συνήθως ακολουθεί, ξεφτιλίζει ακόμα και τις μετοχές που έχουν αξία. Όταν συμβεί αυτό, επιστρέφουν οι "διαπλεκόμενοι" κι αγοράζουν με τα κέρδη της προηγούμενης "εξόδου" τους από το χρηματιστήριο το σύνολο των πακέτων των μετοχών που τους ενδιαφέρουν σε εξευτελιστικές τιμές. Εγκαταλείπουν δηλαδή τον πλούτο κι επιστρέφουν στο κεφάλαιο. Η ειρωνεία είναι ότι επιστρέφουν ένδοξα κι αντιμετωπίζονται σαν ευεργέτες της οικονομίας. Αυτοί που κατέστρεψαν τον κόσμο, εισάγοντάς τον στην κερδοσκοπική λογική, έρχονται για να τον "σώσουν", αγοράζοντας τις μετοχές που έχει στα χέρια του και θέλει οπωσδήποτε να "ξεφορτωθεί", ανεξάρτητα από το μέγεθος της ζημιάς που υπέστη.

Ο αναγνώστης βλέπει λοιπόν πώς είναι δυνατόν οι πονηροί όχι μόνο ν' αγοράσουν το υπερπολύτιμο δημόσιο κεφάλαιο, αλλά πώς είναι δυνατόν να το εξαγοράσουν με τα χρήματα του ίδιου του λαού. Την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό, το ελληνικό χρηματιστήριο βρίσκεται σε οριακά χαμηλά επίπεδα. Όλοι πλέον περιμένουν τους ξένους επενδυτές, για να "ξεφορτωθούν" τα ζημιογόνα τους "χαρτιά". Περιμένουν να τους σώσουν οι ίδιοι που τους άρπαξαν τα χρήματα στην πρώτη φάση. Τώρα θ' αρχίσουν ν' αλλάζουν "χέρια" τα μεγάλα πακέτα των μετοχών των ΔΕΚΟ. Τώρα θα δούμε επιτέλους ποιοι θα είναι οι μελλοντικοί ιδιοκτήτες τους. Θα δούμε δηλαδή ποιοι ήταν αυτοί που εξαρχής δρομολόγησαν τη συγκεκριμένη κατάσταση, ώστε να μπορέσουν ν' αρπάξουν το κεφάλαιο που ανήκει σε όλους μας. Θα δούμε ποιοι είναι αυτοί που πλήρωσαν τους προδότες τους αστούς εξουσιαστές, για ν' αρπάξουν ό,τι πολυτιμότερο από πλευράς κεφαλαίου διαθέτει η χώρα.

Αυτά σ' ό,τι αφορά το δημόσιο κεφάλαιο, που, ως πολύτιμο κι αναντικατάστατο που είναι, οι ξένοι και ντόπιοι "εκλεκτοί" της Νέας Τάξης Πραγμάτων θέλησαν και κατάφεραν ν' αρπάξουν. Τι γίνεται όμως με το αντίστοιχο ιδιωτικό; Αυτό το κεφάλαιο είναι δύο τύπων. Είναι κεφάλαιο βιομηχανικό και κεφάλαιο-γη. Σ' ό,τι αφορά το πρώτο —και άρα το βιομηχανικό— δεν ενδιαφέρει τους ξένους να το αγοράσουν, γιατί και οι ίδιοι διαθέτουν αυτού του είδους το κεφάλαιο. Η ελληνική αγορά είναι αυτή που τους ενδιαφέρει και όχι το ελληνικό κεφάλαιο. Δεν τους ενδιαφέρει δηλαδή να εξαγοράσουν μια ελληνική βιομηχανία, για να μπουν στην ελληνική αγορά ως παραγωγοί. Οι ελληνικές βιομηχανικές μονάδες είναι γι' αυτούς ένας σωρός από σκουπίδια, που δεν έχει αξία και πρέπει να καταστραφεί. Είναι θεμελιώδες να τις καταστρέψουν, γιατί φοβούνται ότι οι ντόπιοι βιομήχανοι, πάνω στην αγωνία τους να σώσουν το κεφάλαιό τους, θ' απειλήσουν τα θεμέλια της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ποια είναι αυτά τα θεμέλια; Τα θεμέλια είναι όλοι οι νόμοι του διεθνούς εμπορίου που τους επιτρέπουν να "ανοίγουν" τις εθνικές αγορές. Οι Δυτικοί φοβούνται τον προστατευτισμό και τις εθνικές πολιτικές, που οδηγούν στο "κλείσιμο" των εθνικών αγορών για τους γίγαντες της παγκόσμιας παραγωγής.

Ο αναγνώστης, αν καταλάβει τι σημαίνει αυτό, μπορεί να καταλάβει πώς "πούλησαν" οι αστοί και την εθνική κεφαλαιοκρατική τάξη. Η μέθοδος ήταν απλή. "Άνοιξαν" χωρίς κανέναν όρο την εθνική αγορά στις πολυεθνικές και κατέστρεψαν την εθνική παραγωγή. Χρησιμοποιώντας —ως προσχηματικό μέσο— την εισαγωγή στην ανεπτυγμένη Ε.Ε., υιοθέτησαν χωρίς καμία αντίσταση το σύνολο των εντολών των πολυεθνικών. Η βασική επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησαν έχει να κάνει με τα "πακέτα" βοήθειας. "Πακέτα", που θα επενδύονταν για την ανάπτυξη των υποδομών της χώρας. Με τα κέρδη των "πακέτων" αυτών παρέσυραν τελικά και τον λαό στη δική τους λογική, η οποία ως βασικό της πυρήνα είχε ένα ισοζύγιο κερδών και ζημιών, που υποτίθεται συνέφερε τον λαό. Με τον τρόπο αυτόν έβαλαν και πάλι τον αδαή λαό στη λογική των ιμπεριαλιστικών "παζαριών".

Όμως, αυτό που δεν εξήγησαν ποτέ στον κόσμο ήταν ότι τα έργα στα οποία συνέφερε η είσοδος στην Ε.Ε. ήταν μη-παραγωγικά έργα υποδομής, ενώ οι ζημιές από αυτήν την είσοδο αφορούσαν αποκλειστικά την παραγωγή. Τα κέρδη αφορούσαν πακέτα πλούτου, ενώ οι ζημιές αφορούσαν κεφάλαιο. Θεωρητικά άφηναν να εννοείται ότι τα έργα αυτά θα βοηθούσαν στην ανάπτυξη, που για τη συντριπτική μερίδα των εργαζόμενων είναι σχεδόν ταυτισμένη με την παραγωγή. Λέμε θεωρητικά, γιατί η αλλαγή του παγκόσμιου σχεδιασμού της παραγωγής δεν επιτρέπει σε καμία εθνική παραγωγή ανεπτυγμένης χώρας να επιβιώσει στην επίθεση των πολυεθνικών.

Είναι αδύνατον να μπορέσει κάποιος ν' ανταγωνιστεί τις πολυεθνικές για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι οι πολυεθνικές, εξαιτίας της τεράστιας χρηματικής ρευστότητας που τις διακρίνει, εξαγοράζουν διαρκώς τεχνογνωσία και τα προϊόντα τους στον τομέα αυτόν είναι ασυναγώνιστα. Ο δεύτερος είναι ότι, με την πρακτική της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων, έχουν μεταφέρει την παραγωγή των προϊόντων τους σε χώρες τριτοκοσμικές, όπου το κόστος της παραγωγής είναι το ελάχιστο δυνατό. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα προϊόντα τους δεν είναι μόνον τα κορυφαία σ' ό,τι αφορά την τεχνογνωσία τους, αλλά σ' ό,τι αφορά και το κόστος τους. Ο οποιοσδήποτε προσπαθήσει να τις ανταγωνιστεί, είτε για τον έναν είτε για τον άλλο λόγο, θα χάσει τη μάχη στην αγορά.

Οι αστοί αυτά τα γνώριζαν, άσχετα αν έλεγαν ψέματα στον κόσμο ότι τα έργα υποδομής θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη της οικονομίας. Τα έργα υποδομής βοηθούν πράγματι στην οικονομία, αλλά μόνον όταν υπάρχει παραγωγή. Τα οργανωμένα λιμάνια, τα σύγχρονα αεροδρόμια και οι ασφαλείς αυτοκινητόδρομοι, είναι βασικές προϋποθέσεις για την οικονομική ανάπτυξη, όταν υπάρχει παραγωγή, που εκμεταλλεύεται τα πλεονεκτήματα αυτά, προκειμένου να βρει εύκολη, γρήγορη και φτηνή πρόσβαση στην αγορά. Τέτοιου είδους υποδομές είναι όμως αδύνατον να βοηθήσουν στο παραμικρό, όταν η παραγωγή έχει καταστραφεί. Αυτός είναι κι ο λόγος που —όπως είπαμε— βιάζονταν όλοι να καταστρέψουν το ελληνικό βιομηχανικό κεφάλαιο.

Όμως, επειδή οι πολυεθνικές είναι αδίστακτες και δεν εννοούν ν' αφήσουν ούτε έναν χώρο που να μην εκμεταλλευτούν, προχώρησαν ακόμα πιο πέρα. Δεν τους αρκούσε που κατέστρεψαν το ελληνικό βιομηχανικό κεφάλαιο και τα προϊόντα τους "πλημμύρισαν" την αγορά εις βάρος της τοπικής παραγωγής, τους ενδιέφερε ακόμα και το κέρδος των τοπικών εμπόρων. Το αντιλαμβάνονταν ως διαφυγόν κέρδος για τα ταμεία τους κι έπρεπε να το διεκδικήσουν. Από τη στιγμή που δεν υπολογίζουν την τοπική κεφαλαιοκρατία, είναι δυνατόν να υπολογίσουν την τοπική εμπορική τάξη; Παρεμβαίνοντας στο νομικό πλαίσιο, που προστατεύει τη διαχείριση της τοπικής αγοράς, κατόρθωσαν και μπήκαν μέσα σ' αυτήν και ως έμποροι. Μπήκαν ως έμποροι των δικών τους προϊόντων σε μια παντελώς ξένη αγορά. Μία κατάσταση φοβερή, που όμοια της μόνον στις περιόδους της πραγματικής αποικιοκρατίας υφίστατο. Μέχρι τώρα δικαίωμα εμπορικής διακίνησης προϊόντων μέσα στις εθνικές αγορές είχαν μόνον οι πολυεθνικές των καυσίμων.

Η στρατηγική φύση του καυσίμου σε συνδυασμό με το "χρέος" των "ελεύθερων" δημοκρατικών κρατών απέναντι στους "σωτήρες" τους, είχαν δεσμεύσει τα κράτη σ' αυτού του είδους την "αποζημίωση". Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κι εξαιτίας του ψυχροπολεμικού κλίματος —που ως ένα από τα θεμέλιά του είχε τον έλεγχο των καυσίμων—, οι πολυεθνικές των καυσίμων κατόρθωσαν και μπήκαν σε όλες τις αγορές. Δεν είναι μόνον ότι κατάφεραν με ιμπεριαλιστικό τρόπο να ελέγξουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές σε όλον τον δυτικό κόσμο, αλλά κατάφεραν να ελέγξουν και την εμπορική διακίνηση των καυσίμων. Οι "επτά αδερφές" κατόρθωσαν και μπήκαν στο σύνολο των αγορών στο σύνολο των κρατών. Ελέγχοντας την παραγωγή καυσίμων, κατόρθωσαν εκβιαστικά και έλεγξαν και τη διακίνησή τους στο επίπεδο της λιανικής.

Πάνω στη λογική των εταιρειών αυτών στηρίζονται σήμερα και οι πολυεθνικές του εμπορίου. Ελέγχοντας —μαζί με άλλες πολυεθνικές— τα πνευματικά δικαιώματα πάνω στα κορυφαία προϊόντα και άρα ελέγχοντας την παγκόσμια παραγωγή, θέλησαν και κατάφεραν να μπουν και στον τομέα της λιανικής, απομυζώντας το σύνολο του πλούτου που προσφέρει το σύνολο των αγορών. Απλά είναι πολύ πιο αδύναμες από τις εταιρείες πετρελαίου, γιατί ναι μεν κατάφεραν να μπουν στις αγορές όπως αυτές, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά πράγματα σε περίπτωση αντίδρασης των τοπικών δυνάμεων. Το σαμπουάν είναι κερδοφόρο προϊόν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι πετρέλαιο, ώστε, κάθε φορά που ένα κράτος πιέζει την πολυεθνική, να πέφτει θύμα εκβιασμού με μέσον τη στέρηση της αγοράς. Οι "επτά αδερφές" εύκολα εκβίαζαν τις κυβερνήσεις και τις απειλούσαν με στέρηση, αλλά αυτό δεν είναι εφικτό ως πρακτική γι' αυτούς που εμπορεύονται ζαμπόν κι αθλητικά παπούτσια.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων φοβάται τους Έλληνες κεφαλαιοκράτες και εμπόρους, που θα θελήσουν ν' αγωνιστούν, είτε για την επιβίωση του κεφαλαίου τους είτε για την ανάκτηση της αγοράς, γιατί στον αγώνα αυτόν θα έχουν σίγουρη τη βοήθεια των Ελλήνων εργαζομένων. Φοβάται όλους αυτούς τους ισχυρούς παράγοντες της οικονομίας, που, αν αντιδράσουν, είναι βέβαιο ότι είναι μέσα στις δυνατότητές τους να παρασύρουν τον λαό στο σύνολό του. Έναν λαό άνεργο, που θα δει ως σωτήρες αυτούς που θα έχουν πραγματικά τη δυνατότητα να τους προσφέρουν απασχόληση, σε περίπτωση που με την ισχύ και με τη γνώση τους καταφέρουν να επηρεάσουν τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων του ελληνικού κράτους.

Για τον λόγο αυτόν τα πάντα έγιναν ταχύτατα, πριν προλάβει ν' αντιδράσει κανένας. Όπως και στην περίπτωση των αστών, έτσι και στην περίπτωση των απειλητικών βιομηχάνων και εμπόρων, η Νέα Τάξη Πραγμάτων προσπάθησε να τους διαφθείρει, βάζοντάς τους στο "παιχνίδι" της. Μέσα στο "παιχνίδι" αυτό θέση είχαν οι ισχυρότεροι βιομήχανοι και έμποροι και όλοι οι υπόλοιποι αφέθηκαν να καταστραφούν, εφόσον δεν τους υπολόγιζε κανένας. Για τους μόνους που πραγματικά έλαβαν ειδική μέριμνα ήταν οι υπερεπικίνδυνοι βιομήχανοι, εφόσον αυτοί ήταν οι μόνοι που μπορούσαν ν' αντισταθούν σθεναρά. Όσοι βιομήχανοι αντιλήφθηκαν τι ακριβώς συμβαίνει σώθηκαν. Όσοι επέμεναν να σκέπτονται ως βιομήχανοι καταστράφηκαν.

Τους περισσότερους πρώην βιομηχάνους οι πολυεθνικές τούς παρέσυραν από την παραγωγή στο εμπόριο και τους έκαναν αντιπροσώπους των προϊόντων που κάποτε οι ίδιοι ανταγωνίζονταν. Προσφέροντάς τους ως ανταμοιβή σίγουρο μερίδιο από την εθνική αγορά, τους έβγαλαν από την παραγωγή. Οι πρώην πλούσιοι βιομήχανοι παραμένουν πλούσιοι και στον νέο σχεδιασμό, εφόσον έγιναν έμποροι. Μαζί μ' αυτούς επιβίωσαν και οι ισχυρότεροι των παλαιών εμπόρων· και αυτοί βέβαια με συνεργασίες πολυεθνικών του εμπορίου, που τους διόρισαν στην κυριολεξία ως στελέχη τους στις νέες μεικτές επιχειρήσεις. Οι μόνοι που "πλήρωσαν" τον σχεδιασμό είναι οι αμετανόητοι βιομήχανοι και οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι Έλληνες που έμειναν άνεργοι.

Είπαμε πιο πάνω ότι η όλη επιχειρηματολογία της Νέας Τάξης Πραγμάτων στηρίζεται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν μεγάλα έργα υποδομής. Τι γίνεται όμως με τα έργα αυτά; Δεν βοηθούν πουθενά; Βεβαίως και βοηθούν και στο σημείο αυτό πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης. Από τη στιγμή που στην Ελλάδα δεν υπάρχει παραγωγή, αυτά τα έργα, άσχετα αν είναι χρήσιμα στην παραγωγή, δεν βοηθούν την Ελλάδα στον τομέα αυτόν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει παραγωγή. Αυτά τα έργα σήμερα μόνον σε έναν τομέα βοηθούν. Αναβαθμίζουν το ακίνητο κεφάλαιο της χώρας, που έχει αξία στον τομέα παροχής των υπηρεσιών, όπως είναι ο τουρισμός. Εξαιτίας δηλαδή αυτών των έργων, θεωρητικά αναβαθμίζεται η ιδιωτική και δημόσια ακίνητη περιουσία του ελληνικού λαού.

Γιατί όμως λέμε θεωρητικά; Γιατί πρακτικά μέσα σε λίγα χρόνια η αναβαθμισμένη αυτή περιουσία δεν θ' ανήκει στους Έλληνες. Το ακόμα χειρότερο, δηλαδή, είναι αυτό που θ' ακολουθήσει και αφορά το ακίνητο κεφάλαιο του ελληνικού λαού. Οι πολυεθνικές, δηλαδή, αφού πρώτα κατέστρεψαν τον εργαζόμενο λαό, βάζοντας "λουκέτο" στο βιομηχανικό κεφάλαιο που του έδινε απασχόληση, στη συνέχεια θα θελήσουν να του αρπάξουν και την ακίνητη περιουσία. Οι πολυεθνικές δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν πουθενά κι αυτό —για κάποιον που γνωρίζει τι συμβαίνει— είναι προφανές. Οι πολυεθνικές έχουν βάλει ως στόχο καί το ιδιωτικό ακίνητο ελληνικό κεφάλαιο. Δεν είναι δυνατόν ν' αφήσουν στους "κατώτερους" Έλληνες πολίτες την ιδιοκτησία και τη διαχείριση ενός ασύλληπτα πολύτιμου κεφαλαίου, που σημειωτέον βοήθησαν και οι ίδιες στην αναβάθμισή του.

Με ψευδοβοήθειες και δάνεια έμπλεξαν όλα τα κράτη στα παιχνίδια τους, για να μπορούν να τους αποσπούν κεφάλαιο χωρίς αντιδράσεις. "Βοηθούν" φαινομενικά τα κράτη να ξεπεράσουν τα οικονομικά τους προβλήματα, ενώ παρασκηνιακά τούς αρπάζουν με "ψίχουλα" τις μυθικής αξίας και απαράμιλλου κάλλους παραλίες, για να φτιάξουν τα υπερπολυτελή τους ξενοδοχεία. Σε λίγο καιρό οι φτωχοί λαοί θα είναι φιλοξενούμενοι στις χώρες τους και δεν θα καταλαβαίνουν πώς την "πάτησαν". Οι λαοί θα παριστάνουν το φολκλορικό ντεκόρ των ιθαγενών που θα διασκεδάζει τους τουρίστες, οι οποίοι με τη σειρά τους θα πληρώνουν "χρυσάφι" τις υπηρεσίες των πολυεθνικών της τουριστικής βιομηχανίας.

Οι ισχυροί κάπως έτσι αντιλαμβάνονται τους λαούς. Τους αντιλαμβάνονται όμοια με ζώα, που τους αρκεί να εξασφαλίζουν ένα κομμάτι ψωμί και να επιβιώνουν. Αν καταφέρουν και τους εξασφαλίσουν τη στοιχειώδη επιβίωση, θεωρούν ότι έλυσαν το πρόβλημα μ' αυτούς και ότι έχουν το δικαίωμα να τους χρησιμοποιούν για τους σκοπούς τους όπως θέλουν. Οι Έλληνες, για τους πελάτες των ισχυρών, θα ταυτίζονται με τον γέρο με την πίπα και τη γριά πάνω στο γαϊδούρι. Οι κάτοικοι των φτωχών εξωτικών παραδείσων θα ταυτίζονται με τους άγριους ιθαγενείς, που για λίγα δολάρια θα παριστάνουν τους καραγκιόζηδες. Γιατί; Γιατί είναι "κατώτεροι" και δεν θα κατάφερναν να επιβιώσουν χωρίς τη "βοήθεια" των "ανώτερων" Δυτικών.

Οι Έλληνες δεν μπορούσαν, για παράδειγμα, να γυρίζουν μόνοι τους τη ρουλέτα, γιατί είναι απολίτιστοι. Έπρεπε να έρθουν τα κουτορνίθια της Hyatt για να τους "διαφωτίσουν" και να τους εντάξουν στο λαμπρό δυτικό "πολιτισμό" της κερδοσκοπίας και του κέρδους. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης αυτήν τη στιγμή —κι αφού οι πολυεθνικές έχουν καταστρέψει ολοσχερώς το βιομηχανικό κεφάλαιο της Ελλάδας— όλο το "παιχνίδι" παίζεται γύρω από το κεφάλαιο-γη της Ελλάδας. Ένα κεφάλαιο που —κατά γενική και παγκόσμια ομολογία— αποτελεί ένα από τα πολυτιμότερα στον κόσμο. Δεν είναι μόνον ότι είναι απαράμιλλου κάλλους, αλλά ευνοείται και από το γεγονός ότι βρίσκεται σε μια από τις πιο ακριβές "γειτονιές" του κόσμου.

Η ελληνική γη, ως κεφάλαιο, βρίσκεται πλησίον της "αγοράς" της ανεπτυγμένης Ευρώπης και, λόγω της θέσεώς του, μπορεί ανά πάσα στιγμή ν' αναπτυχθεί στον ύψιστο βαθμό. Δεν έχει κανένα από τα μειονεκτήματα που συνήθως χαρακτηρίζουν άλλα μέρη με την ίδια αισθητική αξία. Δεν είναι πανάκριβο, όπως είναι η γαλλική Ριβιέρα κι ούτε είναι αποκλειστικά για τους πλούσιους Δυτικούς, όπως είναι τα απομακρυσμένα νησιά των ωκεανών, που βρίσκονται στην άλλη άκρη του πλανήτη κι απαιτούν από τον τουρίστα πολλά χρήματα κι ακόμα περισσότερο χρόνο για να τα επισκεφθεί. Ο τομέας της τουριστικής υπηρεσίας στην Ελλάδα δεν είναι παρθένος, αλλά ούτε είναι και κορεσμένος. Όλα αυτά σημαίνουν ότι μπορεί κάποιος να το αγοράσει αρκετά φθηνά και, λόγω της γεωγραφικής του θέσης, να είναι σίγουρος για την επ' άπειρον απόδοσή του.

Αυτό το ανεκτίμητης αξίας κεφάλαιο βγαίνει σήμερα στο "σφυρί", γιατί έτσι το θέλησαν οι ισχυροί του κόσμου και τα δουλικά τους, που είναι οι Έλληνες πολιτικοί. Εν αντιθέσει για παράδειγμα με την πανάκριβη Ριβιέρα, στην Ελλάδα —λόγω δανείων και υποθηκευμένων περιουσιών, εξαιτίας της χρηματιστηριακής υστερίας στην οποία οι ίδιοι οδήγησαν τον ελληνικό λαό— υπάρχει τεράστιο απόθεμα διαθέσιμου κεφαλαίου. Αυτό το τεράστιο διαθέσιμο κεφάλαιο βρίσκει τον ελληνικό λαό στη χειρότερη δυνατή κατάσταση από πλευράς οικονομικής ευχέρειας. Υπάρχει κεφάλαιο που διατίθεται σχεδόν δωρεάν σε σχέση με την πραγματική του αξία και την ίδια ώρα οι Έλληνες δεν έχουν την παραμικρή ρευστότητα για ν' αγοράσουν το κεφάλαιο κάποιων συμπατριωτών τους που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.

Ποιοι έχουν όμως τη ρευστότητα αυτήν; Οι τράπεζες και οι πλούσιοι ξένοι. Αυτοί είναι που θ' αρπάξουν με "ψίχουλα" το διαθέσιμο ελληνικό κεφάλαιο. Τη στιγμή που γράφεται το κείμενο αυτό, εκτάσεις ελληνική γης ανεκτίμητης αξίας αλλάζουν "χέρια" σε καθημερινή βάση. Χάνονται για τους Έλληνες και πηγαίνουν σε χέρια αλλοδαπών. Και βέβαια δεν μιλάμε μόνο για σημαντικές ιδιοκτησίες. Μιλάμε και για ασήμαντες, που, αν εξεταστούν συνολικά, είναι βέβαιον ότι θα δημιουργήσουν προβλήματα στο μέλλον. Υπάρχουν για παράδειγμα πολλοί μέτριας οικονομικής κατάστασης Βορειοευρωπαίοι, που έχουν αγοράσει ακίνητα σε ελληνικά νησιά για μερικές χιλιάδες στερλίνες, φράγκα ή μάρκα. Με χρήματα, που δεν αρκούν ν' αγοράσει κάποιος στη χώρα του ένα μικρό αυτοκίνητο, αγοράζει στην Ελλάδα ολόκληρο σπίτι μαζί με το οικόπεδο. Όλα αυτά βέβαια μέσα στα νομιμοφανή πλαίσια της ευρωπαϊκής πολιτικής, εφόσον και οι Έλληνες έχουν τα αντίστοιχα δικαιώματα για αγορά περιουσίας στην Ευρώπη. Αυτά τα δικαιώματα είναι βέβαια μόνο θεωρητικά, εφόσον αντίστοιχης αξίας κεφάλαιο στην Ευρώπη είναι απλησίαστο ακόμα και για τους ίδιους τους Ευρωπαίους και όχι για τους αδύναμους λόγω δραχμής Έλληνες.

Όλα αυτά τα κατάφεραν οι ισχυροί με βάση τους νόμους της παγκοσμιοποίησης, που παρακάμπτουν το εθνικό δίκαιο και φέρνουν τους λαούς "αλυσοδέσμιους" στα διεθνή δικαστήρια, κάθε φορά που αυτοί αμφισβητούν τη "νομιμότητα" της λεηλασίας του κεφαλαίου τους. Αυτά τα δικαστήρια είναι "στημένα" και υπηρετούν τα πάγια συμφέροντα των ισχυρών. Κανένας από τους λαούς δεν μπορεί να βρει σ' αυτά τα δικαστήρια το δίκιο του, γιατί αυτά τα δικαστήρια δημιουργήθηκαν εξ αρχής για να υπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών. Μέσα από ψευδονόμους, που "υπηρετούν" θεωρητικά την παγκόσμια κοινωνία, ενώ πρακτικά υπηρετούν τις πολυεθνικές, οι λαοί πέφτουν θύματα μιας τρομερής λεηλασίας. Έδωσαν τα ίδια υποτίθεται δικαιώματα σε όλα τα κράτη και σε όλους του πολίτες και τους "τύφλωσαν" με τα θεωρητικά αυτά δικαιώματα. Μόνον ένας αφελής θα πίστευε ότι ένα φτωχό κράτος ή οι πολίτες του σε προσωπικό επίπεδο μπορούν να έχουν κέρδος από τους νόμους αυτούς.

Είναι σαν να στέκεται ένας μποξέρ απέναντι σ' ένα παιδάκι και να συμφωνήσουν ότι θα χτυπούν ο ένας τον άλλον με τη σειρά και όποιος αντέξει θα βγει νικητής και θα πάρει την περιουσία του άλλου. Θεωρητικά το παιδάκι έχει δικαίωμα να "χτυπήσει" και άρα έχει θεωρητικά ελπίδες να νικήσει τον μποξέρ. Πρακτικά όμως στο πρώτο χτύπημα του μποξέρ το παιδάκι θα καταρρεύσει. Οι εθνικές πολιτικές του παρελθόντος αυτήν την άδικη αναμέτρηση απέτρεπαν. Ο "μποξέρ", που ήταν ένα ανεπτυγμένο κράτος, δεν μπορούσε να ξεγελάσει το "παιδάκι", που ήταν ένα υπανάπτυκτο κράτος, για να του πάρει με λίγα χρήματα το κεφάλαιό του και άρα την περιουσία του. Για να το επιτύχει αυτό, θα έπρεπε να κάνει πόλεμο και τότε άλλαζαν τα δεδομένα. Μπορεί το "παιδάκι" στο επίπεδο της τεχνολογίας ή του πλούτου να ήταν αδύναμο, αλλά, όταν απειλούνταν το κεφάλαιό του, μετατρεπόταν σε ανήμερο θηρίο. Ακόμα και οι φτωχοί λαοί, όπως οι Έλληνες, πολεμούσαν όμοια με θηρία εναντίον του οποιουδήποτε ισχυρού απειλούσε τα ξεροτόπια που τα αντιλαμβάνονταν σαν ιερή πατρίδα.

Αυτές οι εθνικές πολιτικές μπορεί να μην πρόσφεραν στην υπόθεση ειρήνη, αλλά τουλάχιστον δεν άφηναν τους πάσης φύσεως "μποξέρ" να ξεγελούν και να τσακίζουν τα "παιδάκια". Τι δουλειά έχει ο "μποξέρ"-Γερμανία στην αδύναμη Ελλάδα ή την Πορτογαλία; Οι ισχυροί Γερμανοί θα παίρνουν τεράστιες ποσότητες ελληνικού κεφαλαίου στο κάθε "χτύπημά" τους. Μπορούν να κάνουν το ίδιο και άρα ν' αποσπάσουν γερμανικό κεφάλαιο οι Έλληνες ή οι Πορτογάλοι στο αντίστοιχο δικό τους "χτύπημα"; Οι οικονομικές δυνατότητες των μέσων Ελλήνων ή των Πορτογάλων δεν είναι αρκετές ούτε σάντουιτς ν' αγοράσουν στη Γερμανία. Στη Γερμανία θα πάνε σαν φοβισμένοι "γκασταρμπάιτερς", που, όταν οι Γερμανοί θα τους βάζουν να κατοικούν με ενοίκιο στα μουχλιασμένα υπόγεια, θα λένε κι ευχαριστώ.

Πριν δούμε τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του ελληνικού κεφαλαίου, χρήσιμο είναι να πούμε μερικά πράγματα για τη μέχρι τώρα εκμετάλλευση του κεφαλαίου αυτού. Οι Δυτικοί φρόντισαν —από τον προηγούμενο κιόλας σχεδιασμό και βέβαια πολύ πριν αρχίσουν τη σημερινή αποικιοκρατική τους "επίθεση"— να εκμεταλλεύονται με ιμπεριαλιστικό τρόπο το ελληνικό κεφάλαιο. Όπως συμβαίνει συνήθως, στηρίχθηκαν στην άγνοια των τοπικών κεφαλαιοκρατών και στο γεγονός ότι μπορούσαν με την προπαγάνδα τους να επηρεάζουν τα τουριστικά "ρεύματα" και άρα και την απόδοση του κεφαλαίου αυτού. Υποτίμησαν τεχνητά με τη στάση τους την αξία του κεφαλαίου αυτού, σε σημείο που να κάνουν ακόμα και τους Έλληνες ν' αρχίσουν ν' αμφισβητούν και οι ίδιοι για την αξία του κεφαλαίου τους. Δημιουργώντας προβλήματα στην τουριστική κίνηση και με συνεχείς εκβιασμούς, έφεραν σε δύσκολη θέση τους Έλληνες τουριστικούς επιχειρηματίες.

Αυτός είναι κι ο λόγος που, παρ' όλη την τουριστική ανάπτυξη της Ελλάδας, το κεφάλαιό της παραμένει ιδιαίτερα φτηνό. Αυτό συμβαίνει, γιατί η απόδοσή του είναι μικρή και η απόδοση είναι αυτή που καθορίζει την αξία του κεφαλαίου. Αυτή η απόδοση είναι χαμηλή, όχι επειδή το κεφάλαιο αυτό δεν παράγει κέρδος, αλλά επειδή το μεγαλύτερό μέρος αυτού του κέρδους το αποσπούν με ιμπεριαλιστικό τρόπο οι ξένοι. Φτάσαμε στο σημείο να βγάζουν περισσότερα κέρδη από το ελληνικό κεφάλαιο οι έμποροι-τουρισμού από τους κεφαλαιοκράτες του. Με ένα γραφειάκι στο Λονδίνο κάποιος Βρετανός πονηρός έμπορος-τουρισμού βγάζει περισσότερα κέρδη από έναν σοβαρό Έλληνα κεφαλαιοκράτη-τουρισμού στην Ελλάδα.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, πολύ πριν ξεκινήσει η σημερινή προσπάθεια οικειοποίησης του ελληνικού κεφαλαίου, ο ιμπεριαλισμός εις βάρος του κεφαλαίου αυτού έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Εδώ πρέπει να θυμηθεί ο αναγνώστης αυτό που λέγαμε στην αρχή περί ιμπεριαλισμού. Κάποιοι ξένοι έβγαζαν από το ελληνικό κεφάλαιο περισσότερο κέρδος απ' αυτό που έβγαζαν οι ίδιοι οι Έλληνες. Αν κάποιος τουρίστας ξόδευε στην Ελλάδα εκατό δραχμές, οι εβδομήντα πήγαιναν στα χέρια των ξένων πρακτορειών και οι τριάντα στους Έλληνες. Τα πράγματα άρχισαν να επιταχύνονται με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την εισαγωγή του δυτικού κόσμου στη μεταβιομηχανική εποχή. Οι Δυτικοί άρχισαν να φοβούνται ότι υπό τις νέες συνθήκες θα έχαναν το "παιχνίδι" στον χρυσοφόρο τομέα των τουριστικών υπηρεσιών. Η ανάπτυξη των μέσων επικοινωνιών, των μέσων ενημέρωσης, του Internet κλπ., είχαν αρχίσει να περιορίζουν επικίνδυνα τις "διαστάσεις" του κόσμου. Επιπλέον ο ανταγωνισμός και η πρόοδος της τεχνολογίας έκαναν την αερομεταφορά φθηνή και προσιτή υπόθεση για τον μέσων εισοδημάτων τουρίστα κι αυτό περιόριζε ακόμα περισσότερο τις διαστάσεις ενός ήδη μικρού κόσμου.

Μέχρι τότε οι πονηροί έμποροι-ιμπεριαλιστές του τουρισμού κεφαλαιοποιούσαν τις γνώσεις τους περί των κανόνων ενός περίπλοκου και πολυδιάστατου κόσμου. Εκμεταλλεύονταν έναν κόσμο που ήταν διάσπαρτος από "τείχη" όλων των ειδών. "Τείχη" πολιτισμικά, εθνικά, θρησκευτικά κλπ., που απαιτούσαν πολλών και διαφόρων ειδών "διαβατήρια" για να επιτρέψουν σε κάποιον τη διείσδυση στους χώρους που τον ενδιέφεραν. Εκμεταλλεύονταν τον φόβο του ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο και το διαφορετικό. Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές φοβάται το διαφορετικό και το αντιλαμβάνεται σαν απειλή. Έχει εκπαιδευτεί να το αντιμετωπίζει με τον τρόπο αυτόν, επειδή αυτό συνέφερε την εξουσία, που τις περισσότερες φορές απειλείται από οτιδήποτε διαφορετικό πέρα από αυτό που η ίδια πρεσβεύει. Για τον λόγο αυτόν οι άνθρωποι έχουν μάθει να αισθάνονται ασφαλείς και σίγουροι μόνον όταν συναναστρέφονται με ομοίους τους. Νομίζουν ότι μόνο με τους ομοίους τους μπορούν να συνεννοηθούν και μόνον αυτούς εμπιστεύονται.

Οι μεγάλες τουριστικές εταιρείες αυτό το χαρακτηριστικό εκμεταλλεύτηκαν και από τη στιγμή που τους συνέφερε, όχι μόνον το εκμεταλλεύτηκαν, αλλά το καλλιέργησαν στον βαθμό που τους βόλευε. Κάποιοι Εγγλέζοι, για παράδειγμα, στους ομοεθνείς τους, που επιθυμούσαν να επισκεφτούν την Ελλάδα, δεν περιέγραφαν τους Έλληνες ως έναν πολιτισμένο και φιλόξενο λαό. Τους παρουσίαζαν σαν βάρβαρους εκμεταλλευτές και κερδοσκόπους, που είχαν σαν στόχο να ξεγελάσουν τον τίμιο και ειλικρινή Εγγλέζο τουρίστα. Τους παρουσίαζαν σαν βάρβαρους —και άρα επικίνδυνους— οι συμπατριώτες τους, που ζούσαν μαζί τους στην πατρίδα τους. Ποιοι ήταν αυτοί που δυσφήμιζαν συστηματικά τους Έλληνες; Μήπως ήταν εθνικιστές Εγγλέζοι, που πράγματι πίστευαν αυτά που έλεγαν και δεν ήθελαν να επωφελούνται οικονομικά οι Έλληνες από τους συμπατριώτες τους; Όχι βέβαια. Αυτοί που τα έλεγαν αυτά ήταν οι ίδιοι που έστελναν τους τουρίστες στην Ελλάδα. Ήταν οι ίδιοι που στη Βρετανία διαφήμιζαν την Ελλάδα ως έναν από τους πλέον ιδανικούς τουριστικούς προορισμούς.

Γιατί; Για τους προφανείς λόγους. Διαφήμιζαν την Ελλάδα ως προορισμό, αλλά είχαν συμφέρον να δυσφημούν τους Έλληνες ως λαό. Με τον τρόπο αυτόν επιτύγχαναν διπλό στόχο. Από τη μια έλεγχαν τους ομοεθνείς τους και από την άλλη εκβίαζαν τους Έλληνες. Η Ελλάδα ως χώρα —με βάση την προπαγάνδα τους— είναι όμορφη, αλλά ο Εγγλέζος, που θέλει να την επισκεφθεί, δεν πρέπει να έρχεται σε απευθείας επαφή με τους "επικίνδυνους" Έλληνες, αλλά με τους "αξιόπιστους", "τίμιους" και "πολιτισμένους" Εγγλέζους, που ζουν στην Ελλάδα και οι οποίοι ως αντικείμενο δουλειάς τους έχουν την υποδοχή των ομοεθνών τους στην Ελλάδα. Αυτοί, που ως αντικείμενο της δουλειάς τους έχουν την προστασία των συμπατριωτών τους από τους "βάρβαρους", "βρόμικους" και "κλέφτες" Έλληνες. Το σύνολο των άσχημων φημών για την Ελλάδα δεν το έχουν βγάλει άνθρωποι που έπεσαν θύματα βάρβαρων συμπεριφορών από τους Έλληνες, αλλά ούτε εθνικιστές Εγγλέζοι, επειδή αυτό πιστεύουν. Τις φήμες τις διαδίδουν αυτοί που "πουλάνε" στους τουρίστες προστασία από τους "βαρβάρους" και είναι οι τουριστικοί πράκτορες.

Αν δεν διασκορπίσουν αυτού του είδους τις φήμες, πώς θα βγει το μεροκάματό τους; Αν οι πελάτες τους δεν είναι φοβισμένοι, πώς θα εκτιμήσουν τη δική τους γενναιότητα; Αυτοί θ' αναλάβουν να κάνουν τα λιοντάρια και να βρίσουν τον γηγενή, που δήθεν αισχροκέρδησε απέναντι στον τουρίστα. Δεκάδες εκατομμύρια τουριστών έρχονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα και φεύγουν κατενθουσιασμένοι και πρωτοσέλιδο θέμα στις χώρες τους γίνεται ένας καραγκιόζης ταξιτζής που ξεγέλασε έναν τουρίστα. Η ειρωνεία εδώ είναι η εξής: Όλοι αυτοί οι πράκτορες, με την ισχύ και τις γνώσεις που διέθεταν, είχαν υποτίθεται σαν στόχο ν' αποζημιωθεί το θύμα από τον τοπικό θύτη, κάθε φορά που αυτός τον εκμεταλλευόταν. Αυτό ήταν ένας βασικός τους στόχος, επειδή δεν ήταν σίγουροι ότι τα αρμόδια όργανα του "βαρβαρικού" κράτους θα τιμωρούσαν τον ομοεθνή τους απατεώνα. Η ειρωνεία σ' αυτό το σημείο βρίσκεται. Όταν ένα κράτος και ο λαός του ζουν από τον τουρισμό, όχι απλά θα τιμωρήσουν, αλλά θα κατασπαράξουν αυτόν που με την ηλιθιότητά του απειλεί μια συλλογική και κερδοφόρα δραστηριότητα. Δεν υπάρχει κρατικό όργανο που, προκειμένου να προστατεύσει την κερδοφόρα δραστηριότητα, θα διστάσει να τιμωρήσει τον απατεώνα, επειδή υποτίθεται είναι ομοεθνής του.

Το μεγαλύτερο σφάλμα όλων των χωρών, που αποτελούν τουριστικούς προορισμούς, ήταν που άφησαν να ζουν και να εργάζονται σ' αυτές τουριστικοί πράκτορες, που έφερναν τουρίστες από την πατρίδα τους. Όλοι αυτοί νόμιζαν ότι οι συγκεκριμένοι πράκτορες λειτουργούσαν διαφημιστικά για τις χώρες αυτές, ενώ αυτοί έκαναν τα ακριβώς αντίθετα. Λειτουργούν όπως ακριβώς οι διπλωμάτες των ιμπεριαλιστικών κρατών. Όπως οι διπλωμάτες "υπηρετούν" την ειρήνη, απειλώντας με πόλεμο, όταν δεν γίνεται αυτό που τους συμφέρει, έτσι κάνουν και του τουριστικοί πράκτορες. Θεωρητικά υπηρετούν τον τουρισμό και την τουριστική ανάπτυξη της χώρας στην οποία εργάζονται, ενώ πρακτικά δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες, που τους επιτρέπουν με εκβιασμούς και πιέσεις ν' αποσπούν μεγάλο μερίδιο από τα παραγόμενα κέρδη.

Το σύνολο της ύπαρξής τους βασίζεται στο ότι καταφέρνουν και πείθουν τους αφελείς τοπικούς κεφαλαιοκράτες ότι είναι χρήσιμοι για την αύξηση της απόδοσης του κεφαλαίου τους. Τους πείθουν ότι χάρη σ' αυτούς και τις ικανότητες τους πηγαίνει ο κόσμος στο μέρος εκείνο και όχι σε κάποιο άλλο. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, εύκολα πείθεται ο αφελής και δίνει μερίδιο από τα κέρδη του στον πονηρό. Αυτό γίνεται σε όλες τις δουλειές όπου δραστηριοποιούνται πονηροί έμποροι και αυτό γίνεται και με τον τουρισμό. Οι Έλληνες, ακριβώς επειδή δεν γνώριζαν τον τρόπο λειτουργίας του τουρισμού και ήρθαν απότομα σ' επαφή με αυτόν, εύκολα έπεσαν θύματα των ιμπεριαλιστών του τουριστικού κλάδου.

Αυτό που αγνοούσαν ήταν το εξής βασικό. Το τουριστικό μέρος που έχει αξία δεν έχει ανάγκη διαφήμισης από τον πράκτορα. Αρκεί να γίνει γνωστό και από εκεί και πέρα τα πράγματα μόνα τους παίρνουν τον "δρόμο" τους. Κανένα μέρος δεν αποτέλεσε επί μακρόν τουριστικό προορισμό, επειδή απλά το διαφήμισαν ικανοί τουριστικοί πράκτορες. Ποτέ κάποιο τουριστικό ρεύμα δεν κατευθύνθηκε τεχνητά προς κάποια αδιάφορη τουριστικώς περιοχή. Ποτέ δεν έγιναν κι ούτε πρόκειται να γίνουν τουριστικοί προορισμοί υψηλού ενδιαφέροντος η Ρουμανία, το Ουζμπεκιστάν κλπ.. Αν η Ελλάδα δεν είχε τουριστική αξία, οι Εγγλέζοι πράκτορες δεν θα μπορούσαν να την εκμεταλλευτούν όσο ικανοί κι αν ήταν. Αν αυτό —ως πρακτική— ήταν δυνατόν να γίνει και οι ίδιοι ήταν τόσο ικανοί, θα κατεύθυναν τους τουρίστες —που αντιλαμβάνονται ως ιδιοκτησία— αποκλειστικά προς τις πρώην αποικίες τους και δεν θα έκαναν συμμέτοχους στην κερδοφόρα δραστηριότητά τους τούς "βάρβαρους" Έλληνες.

Ο τουρίστας τον προορισμό του τον γνωρίζει και τον επιλέγει από μόνος του με βάση την παιδεία του, την αισθητική του και τα ενδιαφέροντά του. Δεν περιμένει από τον πράκτορα να του πει πού πρέπει να πάει. Δεν ήταν λοιπόν οι τουριστικοί πράκτορες που αποκάλυψαν στους ομοεθνείς τους ότι στην Ελλάδα υπάρχει ο Παρθενώνας και οι όμορφες ακρογιαλιές. Αυτά τα γνώριζαν όλοι από τις πατρίδες τους. Ο πράκτορας —κι αυτή ήταν η δουλειά του— τρόμαζε τους ομοεθνείς του, για να μπορεί να τους ελέγχει. Ο φόβος των τουριστών τούς έβαζε στα γραφεία των ομοεθνών τους πρακτόρων, που τους αντιλαμβάνονταν σαν "σωτήρες". Αυτοί οι έμποροι του τουρισμού λειτουργούσαν για τους γηγενείς σαν τα φίδια. Ζούσαν με τον λαό, τον οποίο κατηγορούσαν στους ομοεθνείς τους. "Έθαβαν" στην πραγματικότητα αυτούς οι οποίοι τους φιλοξενούσαν και οι οποίοι τους έδιναν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί από το δικό τους κεφάλαιο. Ζούσαν από την ομορφιά και το κεφάλαιο της Σαντορίνης και "έθαβαν" αυτούς στους οποίους ανήκε η Σαντορίνη.

Αυτό βέβαια δεν το έκαναν μόνον στην Ελλάδα. Δεν είχαν δηλαδή οι ιμπεριαλιστές πρόβλημα συγκεκριμένα με τους Έλληνες, ώστε κατ' αυτόν τον τρόπο να δικαιολογείται η στάση τους. Αυτή είναι η πάγια τακτική τους εναντίον εκείνων που διαθέτουν το κεφάλαιο προς εκμετάλλευση που τους ενδιαφέρει. Το ίδιο κάνουν για παράδειγμα και στην Αφρική. Ό,τι είναι η Κρήτη για τους Έλληνες, είναι ένα μεγάλο πάρκο αγρίων ζώων για τους κάποιους Αφρικανούς. Οι τουρίστες τα επισκέπτονται, γιατί θέλουν να δουν από κοντά τα άγρια ζώα και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν γι' αυτό. Για να δουν τα θηρία πηγαίνουν και όχι επειδή τους έπεισαν οι πονηροί ταξιδιωτικοί πράκτορες. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι τα άγρια αυτά θηρία είναι άκακα πλάσματα μπροστά στα πραγματικά θηρία, που οδηγούν τα Land Rover με τα οποία κάνουν τις ξεναγήσεις.

Αυτά είναι τα θηρία του ιμπεριαλισμού και της εκμετάλλευσης. Πήγαν οι ιμπεριαλιστές απρόσκλητοι στις χώρες εκείνες κι εκμεταλλεύτηκαν τους λαούς. Λίγο με τα παραμύθια της οικολογικής ευαισθησίας και της έρευνας και λίγο με υποσχέσεις οικονομικής ανάπτυξης μέσω του οικο-τουρισμού τους, παγίδευσαν τους αυτόχθονες και οικειοποιήθηκαν τον πλούτο που παράγει το κεφάλαιό τους. Αυτά τα πάρκα, δηλαδή, δεν αποδίδουν οικονομικά σ' αυτούς που είναι θεωρητικά ιδιοκτήτες τους, αλλά στους Εγγλέζους που διαχειρίζονται τον τουρισμό. Τα τουριστικά καραβάνια κατευθύνονται από Εγγλέζους "οδηγούς-ταξιδιωτικούς πράκτορες" σε αγγλικής ιδιοκτησίας "οάσεις-ξενοδοχεία". Για τους γηγενείς απομένει η "έρημος" και κάποια "ψίχουλα" των τουριστών, που θα ξοδέψουν για ν' αγοράσουν "σουβενίρ" και να βγουν φωτογραφίες με τους "ημιάγριους" ιθαγενείς.

Όλοι αυτοί οι πράκτορες, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας που προαναφέραμε, θα φροντίσουν να ενημερώσουν τους τουρίστες για το "ποιόν" των ιθαγενών. Αυτοί θα πουν στους τουρίστες ν' αποφεύγουν την επαφή μαζί τους, γιατί είναι "βάρβαροι" κι ως εκ τούτου "επικίνδυνοι". Αυτοί θα διαδώσουν ότι οι ιθαγενείς είναι επίσης "βρομιάρηδες", είναι "πονηροί", είναι "κλέφτες" κλπ.. Αυτοί θα παρουσιάσουν τους αυτόχθονες ιθαγενείς σαν λαθροθήρες, που δεν σέβονται την οικολογία και το περιβάλλον, το οποίο βέβαια λατρεύουν οι έμποροι του τουρισμού και το εκμεταλλεύονται, άσχετα αν δεν τους ανήκει. Τους ιθαγενείς θα τους παρουσιάσουν σαν λαθρέμπορους, που καταστρέφουν τον όμορφο και δίκαιο κόσμο των Δυτικών. Το γιατί έγιναν φτωχοί λαθροθήρες αυτοί οι φαινομενικά πλούσιοι ιδιοκτήτες ενός τόσο κερδοφόρου κεφαλαίου, δεν το αναζητά κανείς. Το ποιοι είναι αυτοί που συντηρούν ως πλούσιοι "καταναλωτές" τους λαθροθήρες, επίσης δεν το αναζητά κανείς. Αυτούς τους ενδιαφέρει να σκορπούν την προπαγάνδα τους, που λόγω του φόβου συσπειρώνει τα "πρόβατα-τουρίστες" γύρω από τους επαγγελματίες "ευαίσθητους" αυτού του πλανήτη, που κατά σύμπτωση είναι οι παλιοί αποικιοκράτες. Στην πλειοψηφία τους είναι Αγγλοσάξονες και αυτοί εκμεταλλεύονται τα πάντα σε όλους σχεδόν τους χώρους που αντιλαμβάνονται σαν αποικίες τους.

Όλα αυτά τα κατάφεραν εύκολα, εκμεταλλευόμενοι κατ' αρχήν τις φοβίες των ανθρώπων και κατά δεύτερον τις συνθήκες της εποχής που ο τουρισμός αναπτυσσόταν ως οικονομική δραστηριότητα μεγάλης κλίμακας. Μπόρεσαν κι εκμεταλλεύτηκαν κάποιες πραγματικές δυσκολίες της εποχής εκείνης και κατάφεραν να μονιμοποιήσουν την παρουσία τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Πρόσφεραν υπηρεσίες στους τουρίστες, που από μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να τις εξασφαλίσουν, γιατί δεν είχαν τα μέσα, τη γνώση, τις διασυνδέσεις κλπ.. Μέσα σ' έναν πραγματικό λαβύρινθο εθνικών κρατών, που διατηρούσαν το σύνολο των οικονομικών, πολιτισμικών και γραφειοκρατικών τους χαρακτηριστικών στον ύψιστο βαθμό, είχε νόημα και αξία η γνώση του να μπορεί να κινείται κάποιος μέσα σ' αυτόν. Είχε αξία να γνωρίζεις τη γλώσσα, για να συνεννοηθείς μ' έναν λαό, που ερχόταν για πρώτη φορά σ' επαφή με την τουριστική δραστηριότητα. Να μπορείς να πάρεις αυτό που θέλει να σου προσφέρει ο άλλος και, επειδή δεν υπάρχει συνεννόηση, να μην ξέρεις πώς να το ζητήσεις.

Όλα αυτά άλλαξαν με την εξέλιξη της τεχνολογίας και με την εισαγωγή της ανθρωπότητας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Κανένας δεν μπορούσε να κεφαλαιοποιεί τέτοιου είδους γνώσεις σ' έναν κόσμο που όλο και περισσότερο έμοιαζε με "χωριό". Έναν κόσμο χωρίς πραγματικά σύνορα για τους Δυτικούς, με κοινή γλώσσα στο επίπεδο της υπηρεσίας την αγγλική και ένα νόμισμα που ήταν το δολάριο και το αναγνώριζαν οι πάντες. Ένα πραγματικό χωριό, όπου όλοι μπορούσαν να κινούνται μέσα σ' αυτό με την ίδια άνεση που κινούνταν στις πατρίδες τους. Σ' αυτό το χωριό όμως, όπως και σε όλα τα χωριά όπου τα πάντα είναι γνωστά και προπαντός οικεία, το πλεονέκτημα το έχει ο κεφαλαιοκράτης και όχι ο έμπορος. Ο έμπορος στο Λονδίνο κινδύνευε να καταστραφεί από τη στιγμή που ο οποιοσδήποτε Εγγλέζος μπορούσε να εξασφαλίσει τις υπηρεσίες που ήθελε, στις τιμές που ήθελε, σε απευθείας επικοινωνία με τον Έλληνα που τις παρείχε.

Όλα αυτά τα έβλεπαν οι πονηροί κι αποφάσισαν ν' αλλάξουν τα αρνητικά γι' αυτούς δεδομένα. Αγωνίστηκαν να μην χάσουν το παιχνίδι στον τομέα των τουριστικών υπηρεσιών και γι' αυτόν τον λόγο αποφάσισαν ν' αρπάξουν το κεφάλαιο από αυτούς στους οποίους ανήκε. Γι' αυτόν τον λόγο οι ισχυροί Ευρωπαίοι επιδίωξαν ομόφωνα την εισαγωγή της δήθεν φτωχής Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Ευρωπαίοι, που επί χρόνια μείωναν την αξία του ελληνικού κεφαλαίου, για να το εκμεταλλεύονται εις βάρος των Ελλήνων ιδιοκτητών του, θα μπορούσαν πλέον νόμιμα να το εξαγοράσουν. Για να το καταφέρουν όμως αυτό, θα έπρεπε να οδηγήσουν την ελληνική οικονομία σε "ασφυκτική" κατάσταση, ώστε ν' αναγκάσουν τους Έλληνες να "ξεπουλήσουν" την ιδιοκτησία τους. Με την καταστροφή του ελληνικού βιομηχανικού κεφαλαίου, που οδήγησε στην ανεργία του λαού και την εμπλοκή αυτού στην περιπέτεια του χρηματιστηρίου, είχαν ως στόχο να τον καταστρέψουν οικονομικά, ώστε να μην έχει δυνάμεις ν' αντισταθεί. Δεν φτάνει που ήθελαν το ελληνικό κεφάλαιο, το ήθελαν και "τζάμπα".

Σήμερα θεμελιώνεται μια νέα εποχή αποικιοκρατίας, που θα έχει τρομερά αποτελέσματα για τον ελληνικό λαό, εφόσον αυτός "βγαίνει" στην πραγματικότητα από το οικονομικό "παιχνίδι" του τουρισμού. Από τον σκληρό ιμπεριαλισμό των περασμένων δεκαετιών πήγαμε στην καθαρή αποικιοκρατία. Από την αυθαίρετη διεκδίκηση μεριδίου από την απόδοση του ελληνικού κεφαλαίου από την πλευρά των ισχυρών, περάσαμε στη φάση όπου το ίδιο το ελληνικό κεφάλαιο θα γίνει ιδιοκτησία των ισχυρών. Οι ισχυροί πλέον δεν διεκδικούν μερίδιο από το κεφάλαιο που αποδίδει κέρδος στους ιδιοκτήτες του. Οι ισχυροί πλέον είναι ιδιοκτήτες κεφαλαίου στην Ελλάδα και ανταγωνιστές των Ελλήνων κεφαλαιοκρατών. Ο ανταγωνισμός βέβαια μόνο θεωρητικά υφίσταται, εφόσον δεν είναι δυνατόν μεμονωμένα άτομα ν' ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές. Το όλο θέμα, δηλαδή, είναι να μην μπουν οι πολυεθνικές στην αγορά. Άπαξ και μπουν είναι θέμα χρόνου να διαλύσουν τον συναγωνισμό. Το ευαίσθητο σημείο για τις πολυεθνικές είναι δηλαδή να μην ερεθίσουν τον κόσμο, ώστε αυτός ο κόσμος πιέσει την κυβέρνηση και να τις "πετάξει" έξω από την αγορά.

Αυτό που θα δούμε τώρα είναι το τι σημαίνει αποικιοκρατία στο επίπεδο του τουρισμού και πώς λειτουργεί αυτή. Την αποικιοκρατία μπορεί εύκολα κάποιος να την καταλάβει, αν παρατηρήσει τα συμβαίνοντα στις "πύλες" εισόδου της χώρας, που είναι τα αεροδρόμιά της. Κατ' αρχήν το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, που μόλις κατασκευάστηκε, δεν το εκμεταλλεύεται ο ελληνικός λαός. Αυτό το αεροδρόμιο, ενώ θεωρητικά ανήκει στο ελληνικό κράτος, πρακτικά ανήκει σε Γερμανούς. Οι Γερμανοί θα το εκμεταλλεύονται για κάποια σαράντα χρόνια και μετά υποτίθεται θα περιέλθει στα χέρια του ελληνικού δημοσίου. Λέμε υποτίθεται, γιατί μετά από τόσα χρόνια εκμετάλλευσης κανένα σχεδόν τεχνικό έργο δεν διατηρεί τη χρηστική του αξία. Συνήθως έργα αυτού του είδους μετά από τόσα χρόνια βαριάς χρήσης "γερνάνε", σε σημείο που να συμφέρει περισσότερο να τα χτίσεις από την αρχή, παρά να τα συντηρήσεις. Αν σ' αυτό συνυπολογίσουμε και την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας, τα πράγματα είναι τραγικά. Ένας χρόνος σήμερα είναι ένας αιώνας στον τομέα της τεχνολογίας. Μετά από σαράντα χρόνια το σύνολο του εξοπλισμού που θα μας παραχωρήσουν οι Γερμανοί —όταν θα μας επιστρέψουν το αεροδρόμιο— θα είναι ένας σωρός από "σκουπίδια".

Είναι προφανές λοιπόν το τι πρόκειται να γίνει. Οι Γερμανοί τα τελευταία χρόνια του συμβολαίου θα συντηρούν το αεροδρόμιο ελάχιστα, ώστε θεωρητικά αλλά και πρακτικά να μην συμφέρει το ελληνικό δημόσιο να το πάρει πίσω. Επιπλέον θα πιέσει και η γερμανική κυβέρνηση την αντίστοιχη ελληνική να μην επιδιώξει την επιστροφή αυτήν. Από εκεί και πέρα θα "λαδώσουν" και μερικούς αστούς να πείσουν τον λαό ότι δεν συμφέρει να το πάρει το ελληνικό δημόσιο και θα γίνει η δουλειά τους όπως ακριβώς την έχουν σχεδιάσει. Όπως πείστηκε ο λαός σήμερα να το παραχωρήσει στους Γερμανούς, έτσι θα ξαναπειστεί και μετά από σαράντα χρόνια να μην το ζητήσει πίσω. Είναι δηλαδή από τώρα γνωστό ότι οι ίδιοι θ' αναλάβουν να το ανακατασκευάσουν και να κλείσουν ακόμα ένα όμοιο αποικιοκρατικό συμβόλαιο για άλλα τόσα χρόνια. Αυτό όμως είναι αποικιοκρατία. Αποικιοκρατία είναι ένας συνεταιρισμός, όπου ο ένας εκ των εταίρων βάζει τα πάντα και την εκμετάλλευση την παίρνει αυτός που δεν βάζει τίποτε. Οι Έλληνες βάζουν ως κεφάλαιο την ομορφιά της χώρας τους και τις ανάγκες μετακίνησης Ελλήνων και τουριστών, βάζουν τα οικόπεδα για να γίνει το αεροδρόμιο και οι Γερμανοί με μερικά παλιοσίδερα έχουν σχεδόν ιδιόκτητο αεροδρόμιο εκτός Γερμανίας.

Όμως, η αποικιοκρατία δεν σταματάει στο ποιος εκμεταλλεύεται το αεροδρόμιο. Στην πραγματικότητα η αποικιοκρατία από εκεί αρχίζει. Τα ακόμα χειρότερα δηλαδή συμβαίνουν μέσα στα αεροδρόμια. Μόλις εισέλθει ο τουρίστας σ' αυτά, αναρωτιέται σε ποια χώρα βρίσκεται. Ως Έλληνας αναρωτιέσαι πότε κατέκτησαν την Ελλάδα οι Βρετανοαμερικανογερμανοί και δεν το κατάλαβες. Πότε γίναμε συνέταιροι με όλους αυτούς και δεν το αντιληφθήκαμε; Η σκέψη αυτή είναι ευνόητη, εφόσον το μόνο που βλέπει κάποιος μέσα στα ελληνικά αεροδρόμια είναι παραρτήματα πολυεθνικών. Ονόματα όπως Hertz, Avis και Budget μονοπωλούν την αγορά ενοικιάσεως αυτοκινήτων. Εδώ θα πει κάποιος ...είναι τόσο κακό αυτό; Βεβαίως είναι κακό και επιπλέον είναι και άδικο. Είναι σαν να έχεις μια καφετέρια, που την έχεις αποκτήσει με άπειρο κόπο και ιδρώτα και να έρχονται οι γείτονες να παίρνουν παραγγελίες από τους πελάτες που βρίσκονται εκεί. Οι πελάτες προφανώς βρίσκονται εκεί, γιατί εκτιμούν την καφετέρια και τη "θέα" της και όχι βέβαια τον καλό "καφέ" των γειτόνων. Υπάρχει λογικός ιδιοκτήτης καφετέριας που θα επέτρεπε κάτι τέτοιο; Γιατί να το επιτρέπει ένας λαός, που κερδίζει από τις τουριστικές υπηρεσίες;

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, θα πρέπει να εξετάσουμε τα πράγματα με τη σειρά. Κατ' αρχήν θα πρέπει να γνωρίζουμε για τι ακριβώς μιλάμε, ώστε να μπορούμε να κάνουμε κάποιους υπολογισμούς. Ο κάθε τουρίστας διαθέτει για τις διακοπές του έναν προϋπολογισμό κι αυτός ο προϋπολογισμός έχει κάποιες σταθερές. Οι σταθερές αυτές είναι τα βασικά έξοδα της παραμονής ενός τουρίστα σε κάποια ξένη χώρα. Ποια είναι αυτά τα έξοδα; Τα έξοδα διαμονής, τα έξοδα για τη διατροφή, τα έξοδα για την εξασφάλιση μεταφορικού μέσου και τέλος τα έξοδα για διασκέδαση. Όλα αυτά είναι βασικά έξοδα και αντιπροσωπεύουν πάνω-κάτω το ίδιο ποσοστό στον ημερήσιο προϋπολογισμό του κάθε τουρίστα. Για να καταλάβουμε, δηλαδή, την αποικιοκρατία καλύτερα, θα δούμε ποιοι εισπράττουν στην Ελλάδα —και άρα εξαιτίας του ελληνικού κεφαλαίου— τα χρήματα που ξοδεύει ο κάθε τουρίστας.

Αυτός είναι κι ο λόγος που ξεκινήσαμε την ανάλυση από τις πύλες εισόδου της χώρας. Αν δηλαδή η εξασφάλιση του μεταφορικού μέσου αντιπροσωπεύει ένα 25% του ημερήσιου προϋπολογισμού ενός μέσου τουρίστα, αυτό σημαίνει ότι από το αεροδρόμιο κιόλας ένα τεράστιο ποσοστό του τουριστικού κέρδους της χώρας έχει διαφύγει για τους Έλληνες και έχει μπει στις τσέπες των πολυεθνικών. Τι γίνεται όμως με το υπόλοιπο ποσοστό του ποσού που θα ξοδέψει ο τουρίστας στην Ελλάδα; Θα πάει στις τσέπες των Ελλήνων; Όχι βέβαια. Μέχρι τώρα, έστω και υπό συνθήκες ιμπεριαλισμού, οι Έλληνες ήταν οι ιδιοκτήτες των ενοικιαζόμενων δωματίων. Σήμερα που απελευθερώθηκε το κεφάλαιο —και άρα η ιδιοκτησία— μπαίνουν στον χώρο αυτόν και οι πολυεθνικές. Οι πολυεθνικές, ελέγχοντας τα μεγάλα τουριστικά γραφεία των ανεπτυγμένων χωρών, εύκολα μπορούν να κατευθύνουν τους τουρίστες προς τα δικά τους ιδιόκτητα ξενοδοχεία. Έχοντας, λόγω πλούτου, τη δυνατότητα να δημιουργούν ξενοδοχεία υψηλής ποιότητας, εύκολα θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος στην κάλυψη των αναγκών διαμονής των τουριστών υψηλού εισοδήματος. Στους Έλληνες ξενοδόχους θα μείνουν οι φτωχοί τουρίστες που δεν ενδιαφέρουν τις πολυεθνικές και βέβαια αυτό συμβαίνει, γιατί ως πελάτες δεν είναι οικονομικά αποδοτικοί.

Μετά το 25% από τις ενοικιάσεις αυτοκινήτων βλέπουμε ότι χάνεται για τους Έλληνες και ένα μεγάλο μέρος του 25% που αφορά την τουριστική στέγη. Τι γίνεται με το υπόλοιπο ποσοστό που απομένει; Πηγαίνει αυτό τουλάχιστον στα χέρια των Ελλήνων; Όχι βέβαια. Κάποτε —και πάλι έστω και υπό το βάρος του ιμπεριαλισμού— αυτό το ποσοστό πήγαινε στα χέρια των Ελλήνων. Η εθνική αγορά ήταν κλειστή και η τοπική παραγωγή στήριζε την τουριστική κατανάλωση. Εξαιτίας της Μυκόνου ή της Ρόδου κλπ., δούλευαν οι Θεσσαλοί ή οι Μακεδόνες, οι οποίοι παρήγαγαν τα γεωργικά προϊόντα που είχαν ανάγκη οι τουρίστες για τη διατροφή τους. Το ίδιο γινόταν και με τα προϊόντα που δεν ήταν καθαρά γεωργικά. Οι τουρίστες της εποχής εκείνης αρκούνταν στα προϊόντα που έβρισκαν στις χώρες τις οποίες επισκέπτονταν και όχι σ' αυτά που γνώριζαν από τις πατρίδες τους. Αρκούνταν, για παράδειγμα, όταν επισκέπτονταν την Ελλάδα, στη ρετσίνα ή το ούζο, γιατί αυτά ήταν τα μόνα διαθέσιμα στην αγορά.

Αυτό ήταν πολλαπλά χρήσιμο για τους τοπικούς πληθυσμούς και τους τοπικούς κεφαλαιοκράτες, γιατί από τη μια καρπώνονταν το σύνολο των χρημάτων που δαπανούσαν οι τουρίστες για την κάλυψη των αναγκών τους και από την άλλη διαφήμιζαν κατ' αυτόν τον τρόπο τις τοπικές παραγωγές, που σε άλλη περίπτωση θα παρέμεναν άγνωστες. Στην παγκόσμια αγορά άλλα προϊόντα επιβλήθηκαν λόγω της οικονομικής ισχύος του κατασκευαστή τους, που μπορούσε να τα διαφημίζει και άλλα λόγω της τουριστικής δραστηριότητας. Το ουίσκι, για παράδειγμα, το επέβαλε παγκοσμίως η πολυέξοδη διαφημιστική προπαγάνδα των Αγγλοσαξόνων. Αντίθετα το ούζο το έκανε παγκοσμίως γνωστό ο τουρισμός και άρα η διαφήμιση "στόμα με στόμα". Όλα αυτά σημαίνουν ότι χάρη στον τουρισμό διαχέονταν το κέρδος σε όλη τη χώρα και όλοι οι Έλληνες, είτε άμεσα είτε έμμεσα, κέρδιζαν από αυτόν.

Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει. Η αγορά είναι "ανοικτή" στο σύνολο των προϊόντων των πολυεθνικών κι αυτό σημαίνει ότι διατίθεται το προϊόν που ο τουρίστας καταναλώνει στη χώρα του και άρα το προϊόν των ισχυρών. Οι πολυεθνικές με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους σε πιέζουν ν' "ανοίξεις" την αγορά σου, για να μπορέσουν κι αυτές να εισπράξουν μερίδιο από τα κέρδη που προκύπτουν από μια πλούσια αγορά, που όμως δεν τους ανήκει. Σε πιέζουν να πουλάς τα προϊόντα τους εις βάρος ακόμα και των δικών σου. Δεν επιθυμούν, για παράδειγμα, η ρετσίνα και το ούζο να είναι τα κυρίαρχα προϊόντα στην ελληνική αγορά. Δεν επιθυμούν να χειρίζεται ο καθένας τη δική του αγορά ως ιδιοκτησία του.

Γνωρίζουν ότι, αν οι τουρίστες εξοικειωθούν στην Ελλάδα με του ούζο ή στην Ιταλία με την γκράπα, θα γυρίσουν στην πατρίδα τους και θ' "ανοίξουν" την αγορά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εκτός δηλαδή από το γεγονός του ότι δεν θα εισπράξουν κέρδη από τον ελληνικό τουρισμό, θα ενισχύσουν τους Έλληνες κεφαλαιοκράτες που παράγουν τα προϊόντα αυτά και θα τους δώσουν τη δυνατότητα να επιτύχουν τα ίδια αποτελέσματα με την πανάκριβη διαφήμιση των πολυεθνικών. Σε κάθε περίπτωση δηλαδή είναι χαμένοι, γιατί χαμένος είναι πάντα αυτός που ανταγωνίζεται κάποιον ισχυρότερο από αυτόν στο κεφάλαιο. Επειδή αυτά τα γνωρίζουν, πιέζουν και τελικά καταφέρνουν με ιμπεριαλιστικό τρόπο ν' "ανοίγουν" την αγορά του αντιπάλου τους. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να λειτουργεί η ελληνική και η οποιαδήποτε άλλη αγορά σαν ένα από τα "τερματικά" της γερμανικής, της βρετανικής ή της ολλανδικής παραγωγής.

Φτάσαμε στο σημείο η τουριστική κίνηση της Ελλάδας να επηρεάζει την παραγωγή της Ολλανδίας στη μπίρα. Γίναμε ξαφνικά συνέταιροι μ' αυτούς και δεν το καταλάβαμε. Κάνουν τους πονηρούς όλοι οι ισχυροί αποικιοκράτες, αλλά και τα "ρέστα" της αποικιοκρατίας, που είναι οι Ολλανδοί, οι Βέλγοι κλπ.. Όλοι αυτοί θεωρούν κάτι παραπάνω από φυσικό να "μπαίνουν" τα προϊόντα τους στην ελληνική αγορά. Θεωρούν "ανήθικο" να "κλείνουν" οι αγορές των "βαρβάρων" στα προϊόντα τους. Υπάρχει όμως σώφρων άνθρωπος, που να πιστεύει ότι, αν όλοι αυτοί είχαν υπό την κατοχή τους τα ελληνικά νησιά, θα σκέφτονταν με τον ίδιο τρόπο; Θα επέτρεπαν δηλαδή σε Έλληνες να πουλούν στα "νησιά" τους ούζο ή ρετσίνα; Αυτοί δεν σε σέβονται όταν είσαι ισχυρός, θα σε σεβαστούν αδύναμο;

Αυτοί πλουτίζουν πουλώντας μπίρα στην Ελλάδα. Δεν μιλάμε για κάποιο σπάνιο ή "δύσκολο" στην παρασκευή του προϊόν. Μιλάμε για μπίρα. Δεν αφήνουν την ελληνική κεφαλαιοκρατία να κατασκευάζει μπίρα για τη δική της αγορά, για να μην τους ανταγωνίζεται. Θέλουν δηλαδή να μπαίνουν στην ελληνική αγορά ελεύθερα, αλλά όταν μπαίνουν δεν θέλουν κι ανταγωνισμό. Σε ξένη αγορά δηλαδή θέλουν συνθήκες μονοπωλίου. Αυτά είναι πράγματα απίθανα και ειδικά όταν μιλάμε για μπίρα. Γνωρίζει κανείς τι είναι η μπίρα; Η μπίρα ήταν επί αιώνες το ποτό της φτωχολογιάς. Με μια κατσαρόλα στο σπίτι σου τη φτιάχνεις. Κι όμως. Για λόγους ιμπεριαλιστικούς, το ποτό των φτωχών, που καταναλώνεται στην Ελλάδα, είτε εισάγεται είτε κατασκευάζεται από παραρτήματα των πολυεθνικών. Παραρτήματα, που έχουν εγκατασταθεί στην Ελλάδα από την εποχή που οι ιμπεριαλιστές μάς διόρισαν τους βασιλείς. Εδώ μας "πούλησαν" βασιλείς, στη μπίρα και στα τυριά θα κολλούσαν;

Γι' αυτό μιλάμε για υποκρισία, όταν οι πονηροί θεωρούν μερικά πράγματα φυσικά. Δεν είναι φυσικό να πουλιέται προϊόν ξένης παραγωγής σε μια αγορά που δεν έχει πρόβλημα να το κατασκευάσει μόνη της. Φυσικό σε μια αγορά σαν την ελληνική είναι να πουλιέται ξένο πετρέλαιο, ξένο αυτοκίνητο, αλλά όχι ξένη μπίρα και τυρί. Γι' αυτό είπαμε ότι δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος, που θα πίστευε ότι όλοι αυτοί θα επέτρεπαν σε προϊόντα του ελληνικού κεφαλαίου να μπουν στην αγορά τους. Οι ιμπεριαλιστές ούτε την αρρώστια τους δεν μοιράζονται με άλλους, θα μοιραστούν τα κέρδη της δικής τους αγοράς; Αυτοί έφτασαν στο σημείο ν' "αντιγράφουν" προϊόντα και να τα πουλούν στα ίδια τους τα θύματα. Στα δικαστήρια έπρεπε να τους πας τους πονηρούς, για να σταματήσουν να παράγουν τη "φέτα", την οποία πουλούσαν στους ίδιους τους Έλληνες. Μιλάμε ότι οι άνθρωποι είναι αδίστακτοι.

Επιπλέον, εξαιτίας της εγκληματικής πολιτικής της ελληνικής εξουσίας, δεν μπήκαν μέσα στην ελληνική αγορά μόνον τα προϊόντα των πολυεθνικών, αλλά και οι πολυεθνικές του εμπορίου. Εμπορικές εταιρείες όπως η Continent, η Lidl, η Spar κλπ., μονοπωλούν σχεδόν το σύνολο της ελληνικής αγοράς. Oι επιχειρήσεις, που έχουν ως αντικείμενο τη διατροφή των τουριστών, δεν αγοράζουν μόνον τα προϊόντα των πολυεθνικών, αλλά τα αγοράζουν και από τις ίδιες τις πολυεθνικές. Κανένας δεν γνωρίζει από ποια χώρα προέρχονται τα λαχανικά, τα κρέατα, τα κρασιά κλπ., που εμπορεύονται οι πολυεθνικές και καταναλώνουν οι τουρίστες στην Ελλάδα.

Βλέπουμε δηλαδή ότι, εξαιτίας της "ανοικτής" αγοράς, αποσυνδέεται η γεωργική ελληνική επαρχία από τον ελληνικό τουρισμό. Οι πολυεθνικές εισπράττουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών που προκύπτουν από τη διατροφή των τουριστών και το ίδιο βέβαια συμβαίνει και στον τομέα της διασκέδασης. Όταν ο τουρίστας πίνει στην Ελλάδα σκοτσέζικο ουίσκι, ρωσική βότκα, αγγλικό τζιν, καπνίζοντας Marlboro και Camel, τα οποία τα προμηθεύονται τα ελληνικά κέντρα διασκέδασης από γαλλικά ή γερμανικά supermarkets, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ποιοι εισπράττουν τα κέρδη από το περίφημο και μόνο κατ' όνομα ελληνικό κεφάλαιο. Αν τώρα σ' αυτό προσθέσουμε και επιχειρήσεις τύπου Mc Donald's, Wendy's, αλλά και τα καζίνο που στο μεταξύ έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα και είναι όλα ξένης ιδιοκτησίας, εύκολα καταλαβαίνουμε ποιοι εισπράττουν τα χρήματα των τουριστών και όχι μόνον.

Ας πάρει ο αναγνώστης μολύβι και χαρτί κι ας υπολογίσει τι μένει ως κέρδος στους Έλληνες από τη σημερινή φαινομενικά τεράστια ανάπτυξη του τουρισμού. Αν σ' αυτό συνυπολογίσει και το γεγονός ότι ακόμα και το κέρδος που εισπράττει ο ίδιος ο Έλληνας το καταναλώνει —για να καλύψει τις δικές του ανάγκες— στα σούπερ μάρκετ των πολυεθνικών, τότε θα καταλάβουμε το είδος της πολιτικής που ακολουθήθηκε από τους προδότες που κυβερνούν την Ελλάδα.

Τι το διαφορετικό δηλαδή θα γινόταν, αν μας κατακτούσε μια ισχυρή χώρα με τη βία των όπλων; Τι το διαφορετικό συμβαίνει σήμερα στον Άγιο Δομίνικο, που είναι επίσημα μια αποικία των ΗΠΑ; Σε ποιους ανήκουν τα αεροδρόμια της μακρινής αυτής κι εξαιρετικά τουριστικής νησιωτικής χώρας; Σε ποιους ανήκουν τα ξενοδοχεία και τα καζίνο, που εισπράττουν εκατομμύρια δολάρια από τους πλούσιους τουρίστες; Τι είδους προϊόντα καταναλώνουν εκεί οι τουρίστες; Από πού τα αγοράζουν αυτά τα προϊόντα; Από τους Αμερικανούς. Άρα έχουμε αποικιοκρατία, επειδή τον Άγιο Δομίνικο τον εκμεταλλεύονται ξένοι και όχι οι γηγενείς. Στην Ελλάδα τι διαφορετικό συμβαίνει; Επειδή μας αρέσει να εθελοτυφλούμε, δεν σημαίνει ότι αυτό που νομίζουμε είναι και το πραγματικό.

Ο αναγνώστης μπορεί πλέον να καταλάβει και τον λόγο που το πρόβλημα με το ακίνητο κεφάλαιο είναι το πιο σημαντικό που αντιμετωπίζει αυτήν τη στιγμή η χώρα. Είναι το πιο σημαντικό, γιατί το βιομηχανικό κεφάλαιο ή ο πλούτος, όσο εύκολα κι αν καταστρέφεται ή χάνεται αντίστοιχα, τόσο εύκολα αναγεννάται ή ανακτάται μέσω μιας σωστής πολιτικής. Το βιομηχανικό κεφάλαιο της Ελλάδας με μια αλλαγή στην πολιτική εύκολα ξαναδημιουργείται. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πλούτο που έχασαν οι Έλληνες στο χρηματιστήριο. Ακόμα δηλαδή κι αν δεν υπήρχε δυνατότητα να δοθούν πίσω στους Έλληνες τα χρήματα που έχασαν, αυτό δεν είναι κάτι το τραγικό. Το βιομηχανικό κεφάλαιο ή ο πλούτος δεν είναι αναντικατάστατα.

Αν "κλείσει" η εθνική αγορά, οι βιομήχανοι θ' αρχίσουν να "φυτρώνουν" σαν τα μανιτάρια. Αν οι Έλληνες εργαζόμενοι ξαναβρούν απασχόληση, θα ξανασυγκεντρώσουν με την εργασία τους τον πλούτο που έχασαν. Όμως, αυτό που δεν μπορείς να πάρεις πίσω είναι το κεφάλαιο της ακίνητης ιδιοκτησίας που χάνεις. Το κεφάλαιο αυτό είναι πεπερασμένο, πολύτιμο και αιώνιο. Αν για κάποιον λόγο οι Έλληνες χάσουν από την ιδιοκτησία τους το ελληνικό κεφάλαιο, δεν μπορούν να το ξαναπάρουν πίσω. Τα μοναδικά χαρακτηριστικά του κεφαλαίου του τύπου αυτού θ' αφορούν τους νέους ιδιοκτήτες του κι αυτό θα είναι τραγικό. Αν το ελληνικό κεφάλαιο πέσει σε γερμανικά ή γαλλικά ή βρετανικά χέρια, θα παραμείνει αιωνίως στα χέρια αυτά. Αυτοί που γνωρίζουν την αξία και τις ιδιομορφίες τού κεφαλαίου, μόνο με βία το εγκαταλείπουν και για κανέναν άλλο λόγο. Το κεφάλαιο, για το οποίο έχυσαν τόνους αίματος οι πρόγονοι των σύγχρονων Ελλήνων, θα περάσει για λίγα "ψίχουλα" ασήμαντου πλούτου σε ξένα χέρια.

Είναι τραγικό και μόνον να σκεφτεί κάποιος ότι οι Έλληνες του μέλλοντος, δηλαδή τα δικά μας παιδιά, θα επισκέπτονται ως τουρίστες την Καλντέρα της Σαντορίνης και ότι θα πρέπει να ζητάνε άδεια πρόσβασης από κάποιον Γερμανό η Βρετανό ιδιοκτήτη της περιοχής. Είναι τραγικό και μόνον να σκεφτεί κάποιος ότι θα 'ρθει κάποια στιγμή, που κάποιος ξένος θα "φωνάζει" στην Ελλάδα και θα νομίζει ότι θα έχει και δίκιο. Γιατί όμως λέμε ότι "θα νομίζει ότι θα έχει δίκιο" και όχι ότι θα έχει σίγουρα; Για τον εξής απλό λόγο. Η ιδιοκτησία είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, όταν προστατεύει την ιδιοκτησία του, έχει πάντα δίκιο. Έχει δικαίωμα να φωνάζει, κάθε φορά που κάποιοι δεν σέβονται την ιδιοκτησία του.

Το πρόβλημα εδώ είναι το εξής: Πριν φτάσουμε στο ατομικό επίπεδο ιδιοκτησίας, υπάρχει το συλλογικό επίπεδο ιδιοκτησίας, που είναι ακόμα πιο ισχυρό. Αν η ατομική ιδιοκτησία είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου, η συλλογική ιδιοκτησία ενός λαού είναι ιερό δικαίωμα. Η προσωπική περιουσία με λίγα χρήματα αγοράζεται και ακριβώς, επειδή τα χρήματα συνδέονται με την έννοια του κόπου, θεωρούμε ότι έχει δίκιο αυτός που προστατεύει τον κόπο του. Αντίθετα η συλλογική ιδιοκτησία δεν εξαγοράζεται με χρήματα, παρά αποκτάται με αίμα και θυσίες. Το αίμα που χύθηκε γι' αυτό το είδος της ιδιοκτησίας δίνει στο δίκιο τον χαρακτήρα του ιερού. Το δικαίωμα του κάθε λαού να προστατεύει το κεφάλαιό του είναι ιερό και όποιος δεν το σέβεται ανοίγει "παρτίδες" με τον θάνατο.

Πριν λοιπόν φτάσει κάποιος να διαμαρτύρεται εις βάρος αυτών που αμφισβητούν την προσωπική του ιδιοκτησία, θα πρέπει να δει μέσα σε ποιο γενικότερο ιδιοκτησιακό πλαίσιο εντάσσεται η προσωπική του ιδιοκτησία. Θα πρέπει να δει εντός ποιων ορίων συλλογικής ιδιοκτησίας εντάσσεται η προσωπική του ιδιοκτησία και πώς έγινε ο ίδιος ιδιοκτήτης της περιουσίας αυτής. Αν είναι για παράδειγμα Γερμανός ή Αμερικανός, θα πρέπει να δει πώς και γιατί η ιδιοκτησία του εντάσσεται μέσα στο ελληνικό συλλογικό πλαίσιο ιδιοκτησίας.

Είναι φυσικό να είναι ο Γερμανός συνιδιοκτήτης με άλλους Γερμανούς του γερμανικού κεφαλαίου. Είναι αφύσικο όμως να είναι ο ίδιος μαζί με άλλους ξένους συνιδιοκτήτης του ελληνικού κεφαλαίου. Οι ισχυροί Δυτικοί το ιερό δικαίωμα του ελληνικού λαού να είναι ιδιοκτήτης του χώρου όπου κατοικεί και που επί αιώνες το "ποτίζει" με αίμα και ιδρώτα δεν το σεβάστηκαν. Με πονηριές και σκοτεινούς νόμους παρέκαμψαν το δίκιο του λαού και έγιναν ιδιοκτήτες ενός ξένου κεφαλαίου. Με "πακέτα" πλούτου, που δεν απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν "χρωματιστές χάντρες", νόμισαν ότι μπορούν να ξεγελάσουν έναν λαό και να του αποσπάσουν το κεφάλαιό του. Παρέκαμψαν τα ιερά δικαιώματα ενός λαού και στη συνέχεια νόμισαν ότι είναι ασφαλείς, προσκολλώμενοι στο δικαίωμα του ανθρώπου να προστατεύει την προσωπική του ιδιοκτησία.

Οι ξένοι, που κατέχουν περιουσία στην Ελλάδα, έχουν την εντύπωση ότι η ιδιοκτησία τους είναι ακλόνητη, επειδή μπορούν να κάνουν χρήση των νόμων που έχουν σχέση με το δικαίωμα του ανθρώπου να υπερασπίζεται την ιδιοκτησία του κι εντάσσεται μέσα σε ένα πλαίσιο νόμων που προστατεύει τα δικαιώματα του ανθρώπου. Θεωρητικά έχουν δίκιο σ' ό,τι αφορά την προσωπική περιουσία και τη σχέση της με τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πρακτικά όμως στην περίπτωση αυτήν, όταν το δίκιο ξεκινάει από το σημείο αυτό, δεν είναι ισχυρό. Ισχυρό είναι μόνον όταν υπερασπίζονται το δίκιο της ιδιοκτησίας τους μέσα στη δική τους πατρίδα. Όταν με πακέτα πλούτου ανταλλάσσονται πακέτα κεφαλαίου ανάμεσα σε ομοεθνείς.

Σε γενικές γραμμές, ισχυρό είναι το δίκιο της ιδιοκτησίας, μόνον όταν αυτοί που συγκρούονται για ιδιοκτησιακά θέματα έχουν κοινές ιδιότητες και ανήκουν στο ίδιο επίπεδο. Το δίκιο της συλλογικής ιδιοκτησίας είναι ισχυρό, όταν οι Γερμανοί, για παράδειγμα, υπερασπίζονται το εθνικό τους κεφάλαιο από κάποιους που δεν είναι Γερμανοί. Το δίκιο της προσωπικής ιδιοκτησίας είναι ισχυρό, μόνον όταν Γερμανός υπερασπίζεται την περιουσία του από την απειλή άλλου Γερμανού. Αν αυτός που απειλεί την προσωπική του ιδιοκτησία, είτε ως ιδιώτης είτε ως λαός, είναι ξένος, ανήκει στην πρώτη περίπτωση, που αφορά την απειλή της συλλογικής ιδιοκτησίας και ως πρόβλημα αντιμετωπίζεται από το ίδιο το κράτος και όχι από τον ιδιώτη.

Αυτό σημαίνει το εξής απλό κι εξελίσσεται σε δύο επίπεδα. Όταν λαός-ιδιοκτήτης απειλείται από λαό-διεκδικητή, τότε το δίκιο είναι με το μέρος του ιδιοκτήτη. Το δίκιο του προστατεύει καί τον ίδιο καί την ιδιοκτησία του. Σε μια τέτοια περίπτωση όλοι οι λαοί-ιδιοκτήτες σπεύδουν να βοηθήσουν τον αδικημένο, γιατί, αν δεν το κάνουν, θα βρεθούν όλοι αντιμέτωποι με το χάος, εφόσον είναι βέβαιον ότι σε μια τέτοια απαθή κοινωνία οι ισχυροί και βάρβαροι θ' αποθρασυνθούν και θα προσπαθήσουν να επωφεληθούν από το σύνολο των λαών. Από αυτό το δίκιο ξεκινούν οι συμμαχίες στους πολέμους, όπου όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν αυτόν που πέφτει θύμα αρπαγής τού κεφαλαίου του. Όλοι τον βοηθούν, γιατί όλοι ελπίζουν σε μια ανάλογη περίπτωση να τύχουν βοήθειας. Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο και αφορά τους λαούς.

Το δεύτερο επίπεδο είναι αυτό των ιδιωτών. Το δίκιο του ιδιώτη ιδιοκτήτη και σ' αυτήν την περίπτωση είναι επίσης ισχυρό. Τέτοια περίπτωση έχουμε, όταν για παράδειγμα, Γερμανός ιδιοκτήτης απειλείται από Γερμανό, για κεφάλαιο που ανήκει στη γερμανική συλλογική ιδιοκτησία. Όταν ιδιώτης ιδιοκτήτης απειλείται από ομοεθνή του —και άρα με τα ίδια δικαιώματα στο επίπεδο της συλλογικής ιδιοκτησίας— το δίκιο είναι πάντα με το μέρος του ιδιοκτήτη. Σε μια τέτοια περίπτωση όλοι οι πολίτες θεωρητικά σπεύδουν να βοηθήσουν τον αδικημένο, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα έρθουν και πάλι αντιμέτωποι με το χάος και την αναρχία. Λέμε θεωρητικά σπεύδουν, γιατί είμαστε πολιτισμένοι και όχι πρωτόγονοι για ν' αντιδρούμε μαζικά κι αυτόβουλα. Στην περίπτωση αυτήν τη συλλογική αντίδραση αναλαμβάνει να την εκφράσει το κράτος με τα αρμόδια όργανά του. Απλά στις ενέργειές του το κράτος στηρίζεται σ' αυτό που ονομάζουμε κοινό αίσθημα. Μόνον όταν δεν υπάρχει δίκιο, που να λύνει από μόνο του το πρόβλημα της ιδιοκτησίας, υπάρχει σύγκρουση και άρα πόλεμος, όπου όλοι προσπαθούν να επωφεληθούν για δικό τους λογαριασμό.

Στην περίπτωση στην οποία αναφερόμαστε, δεν υπάρχει δίκιο από πλευράς ξένων ιδιοκτητών στην Ελλάδα. Δεν δικαιούται η Γερμανία, για παράδειγμα, να προστατεύσει ως κράτος την ιδιοκτησία των υπηκόων της στην Ελλάδα, γιατί δεν μπορεί να κινηθεί στο ίδιο επίπεδο δικαιωμάτων με το ελληνικό κράτος. Σε περίπτωση αναγκαστικής απαλλοτρίωσης των ιδιοκτησιών των Γερμανών στην Ελλάδα από το ελληνικό κράτος, η Γερμανία δεν μπορεί ν' αντιμετωπίσει το ελληνικό κράτος ως εχθρικό, γιατί δεν υπάρχει από πλευράς της Ελλάδας απειλή γερμανικού κεφαλαίου. Η Ελλάδα, ως κράτος, απλά προστατεύει τους Έλληνες ιδιοκτήτες από ξένους άρπαγες, που εξ ορισμού δεν έχουν στον ελληνικό χώρο τα ίδια δικαιώματα μ' αυτούς. Η Ελλάδα, όπως και κάθε κράτος, δικαιούται να εκδιώξει τους ξένους ιδιοκτήτες ελληνικού κεφαλαίου, γιατί μπορεί να τους αντιμετωπίσει ως εισβολείς. Η Ελλάδα ως κράτος-ιδιοκτήτης και οι Έλληνες ως πολίτες-ιδιοκτήτες δικαιούνται να εκδιώξουν τους εισβολείς.

Όταν λοιπόν έρθει η ώρα που θα κληθούν όλοι αυτοί να επιστρέψουν στον λαό τον οποίο αδίκησαν το κεφάλαιο που του ανήκει, θα πρέπει ν' αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει και τον λόγο που πρέπει να το επιστρέψουν. Θα πρέπει ν' αναγνωρίσουν το δίκιο του και να φερθούν ως πολιτισμένοι άνθρωποι. Στην αντίθετη περίπτωση θα έρθουν αντιμέτωποι με τη βία. Πάντα υπάρχει βία, όταν ένας λαός προσπαθεί να προστατεύσει το κεφάλαιό του. Η βία αυτή είναι νόμιμη και πάνω σ' αυτήν τη νομιμότητα στηρίζεται και η λογική του πολέμου. Όλοι αυτοί που σήμερα εμφανίζονται σαν ιδιοκτήτες ελληνικής γης, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μέσα στη "νύχτα" ήρθαν σαν κλέφτες, αλλά μπορούν να φύγουν μέρα μεσημέρι με τις κλοτσιές, αν εξακολουθήσουν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Το αν καταλαβαίνουν οι Δυτικοί την αξία του κεφαλαίου για έναν λαό, ο γράφων το γνωρίζει πολύ καλά. Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, που αγοράζουν με "ψίχουλα" το ελληνικό κεφάλαιο και νομίζουν ότι έχουν και δίκιο, ας ψάξουν να δουν σε άλλες εποχές, αν και οι ίδιοι επέτρεπαν ή όχι την εξαγορά γερμανικού κεφαλαίου σε αλλοδαπούς. Όχι τώρα, που ευνοούνται από την κατάσταση, επειδή είναι πλούσιοι, να παριστάνουν τους υπεράνω και να τους φαίνονται βάρβαρα και άδικα αυτά που ισχυριζόμαστε. Σήμερα όλοι αυτοί παριστάνουν τους υπεράνω, γιατί με τον πλούτο τους διατηρούν τη δική τους συλλογική ιδιοκτησία απρόσιτη κι απειλούν την ιδιοκτησία όλων των υπολοίπων. Αν θέλουν όμως, ας αναζητήσουν από ιστορικές πηγές τη γερμανική ή τη βρετανική πολιτική περί της αντιμετώπισης των εθνικών κινδύνων. Δεν υπάρχει εθνικό κράτος που να μην αντιστέκεται στην αλλαγή κυριότητας του εθνικού ιδιωτικού κεφαλαίου.

Έδωσαν ποτέ οι Αμερικανοί ή οι Γερμανοί την κυριότητα των πετρελαιοπηγών τους σε αλλοδαπούς, ακόμα κι όταν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι με την οικονομική δυνατότητα να τις αγοράσουν στις τιμές που διατίθεντο στην εθνική κεφαλαιαγορά; Πάντα το κεφάλαιο αντιμετωπίζεται ως στρατηγικού χαρακτήρα αγαθό. Όσα χρήματα και να διαθέτει ένας Έλληνας δεν μπορεί ν' αγοράσει μια στρατιωτική βιομηχανία που πουλιέται στην Τουρκία. Τζάμπα τη δίνουν σε Τούρκο και σε Έλληνα δεν την παραδίδουν και αυτό βέβαια είναι και το σωστό. Γιατί; Γιατί η απώλεια του κεφαλαίου συνδέεται με πράγματα πολύ πιο σημαντικά από τις τρέχουσες χρηματοοικονομικές ανάγκες ενός κράτους κι αυτό το γνωρίζουν όλοι. Η απώλεια κεφαλαίου απειλεί την ασφάλεια ενός λαού, την προοπτική του και γενικότερα το μέλλον.

Ανάμεσα σ' αυτούς που γνωρίζουν τι σημαίνει απώλεια κεφαλαίου είναι και οι σημερινοί "αγαθοί" ξένοι, που αγόρασαν κεφάλαιο στην Ελλάδα. Αυτοί που σήμερα κάνουν τα "κορόιδα". Γιατί λοιπόν μπορεί σε όλους αυτούς να τους φανεί παράξενο ή άδικο, αν οι Έλληνες επιθυμούν ν' ανακτήσουν το δικό τους κεφάλαιο, που στην κυριολεξία τους κλάπηκε; Ό,τι είναι μια πετρελαιοπηγή στο Τέξας για έναν Αμερικανό ή ένα ορυχείο πολύτιμων μετάλλων στην κοιλάδα του Ρουρ για έναν Γερμανό, το ίδιο ακριβώς είναι και η Καλντέρα για έναν Έλληνα. Είναι κεφάλαιο, που μπορεί να δώσει ψωμί στα παιδιά του. Δεν υπάρχει καμία διαφορά σ' ό,τι αφορά το κεφάλαιο ανάλογα με το είδος του. Δεν είναι η Καλντέρα μια απλή έκταση γης, όπως ένα χωράφι κάπου στην Οκλαχόμα ή την Έσση. Δεν μας κάνουν χάρη οι Δυτικοί, που αγοράζουν τα "άγονα" χωράφια της ελληνικής γης. Αυτά τα "άγονα" χωράφια είναι χρυσοφόρα, από τη στιγμή που μπορούν να συνδεθούν με τη δραστηριότητα του τουρισμού.

Αυτά τα "άγονα" χωράφια είναι κεφάλαιο, που με την ανάλογη αξιοποίηση μπορούν να είναι πιο κερδοφόρα ακόμα και από τις πετρελαιοπηγές. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, αρκεί να συγκρίνει τη Σαντορίνη με ένα κερδοφόρο εργοστάσιο, όπως για παράδειγμα, ένα μεγάλο εργοστάσιο της Mercedes. Ας βάλει δίπλα-δίπλα τα οικονομικά στοιχεία που αφορούν τα δύο αυτά διαφορετικά κεφάλαια κι ας τα συγκρίνει. Ας συγκρίνει δηλαδή σε πόσους εργαζόμενους δίνει μισθό το κάθε κεφάλαιο. Πόσο τζίρο κάνει και πόσες δορυφορικές εταιρείες παραγωγής συντηρεί για τη λειτουργία του το κάθε κεφάλαιο. Ας δει πόσο κέρδος αφήνει στους ιδιοκτήτες του το κάθε κεφάλαιο. Τέλος ας εξετάσει και τη διαχρονικότητα της αξίας του προϊόντος που παράγει κάθε κεφάλαιο. Στο σημείο αυτό υπερέχει απόλυτα το κεφάλαιο της Σαντορίνης σε σχέση ακόμα και με το καλύτερο εργοστάσιο της Mercedes. Γιατί; Γιατί σήμερα μπορεί το εργοστάσιο της Mercedes να είναι κερδοφόρο, λόγω του ότι κατασκευάζει ένα κορυφαίο μοντέλο. Αύριο όμως μπορεί να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι θα παρουσιάσουν οι αντίπαλοί της στην αγορά. Αντίθετα η Σαντορίνη είναι σήμερα όμορφη και αποδίδει κέρδος κι αυτό θα ισχύει και αύριο και στον αιώνα τον άπαντα. Το "προϊόν" της, δηλαδή, θα είναι ες αεί κορυφαίο.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τον πλούτο της Ελλάδας, αν σκεφτεί ότι κολοσσιαία "εργοστάσια" αυτού του τύπου η Ελλάδα διαθέτει πάρα πολλά. Η Ρόδος, η Κρήτη, η Κέρκυρα, η Μύκονος κλπ., είναι "εργοστάσια" πολύ παραγωγικότερα από πολλά φημισμένα εργοστάσια των Δυτικών. Αυτά τα "εργοστάσια" έβαλαν ως στόχο οι Δυτικοί και γι' αυτό σταδιακά και ύπουλα άρχισαν να εξαγοράζουν εκτάσεις γης στην Ελλάδα. Η εξαγορά αυτή, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι μια ύπουλη κατάκτηση του ελληνικού κεφαλαίου κι αυτό δεν είναι δυνατόν να το επιτρέψει ο ελληνικός λαός να συμβεί. Αν δηλαδή υπάρξει περίπτωση ν' αμφισβητηθεί η ιδιοκτησία των Δυτικών στην Ελλάδα, ας μην φωνάζουν, όσο κι αν νομίζουν ότι έχουν δίκιο.

Γιατί; Γιατί απλούστατα ποτέ δεν έχει δίκιο ο αποικιοκράτης κι αυτοί σήμερα ακολουθούν αποικιοκρατική πολιτική. Η απλή και φαινομενικά αθώα εξαγορά ελληνικού κεφαλαίου σημαίνει κατάκτηση του συνόλου του κεφαλαίου της χώρας και άρα κατάκτηση της ίδιας της χώρας. Πώς γίνεται αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Ό,τι ανήκει σ' έναν λαό κι αποτελεί δημόσιο κεφάλαιο, έχει αξία γι' αυτόν, γιατί, λόγω της επαφής του μ' αυτό, μπορεί, είτε άμεσα είτε έμμεσα, να το εκμεταλλεύεται. Όμως, όταν για κάποιον λόγο η πέριξ του δημοσίου κεφαλαίου ιδιοκτησία, που είναι η ιδιωτική, περνάει σταδιακά σε ξένα χέρια το ίδιο συμβαίνει και με τη δημόσια, άσχετα αν στην περίπτωση αυτήν δεν υπάρχει αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Αν δηλαδή γύρω από ένα δημόσιο ελληνικό δάσος όλες οι ιδιοκτησίες ανήκουν σε αλλοδαπούς, ελάχιστα ενδιαφέρει κάποιον αν θεωρητικά το δάσος ανήκει στον ελληνικό λαό. Το δάσος ανήκει σ' αυτόν που μπορεί να ζει δίπλα του και να το απολαμβάνει ή να το εκμεταλλεύεται.

Αν δεν έχεις ιδιόκτητο κεφάλαιο, που να σε συντηρεί, είτε με τα γεωργικά του προϊόντα είτε με τις υπηρεσίες τουρισμού που προσφέρει, δεν μπορείς να διατηρείς οικονομική ή οποιαδήποτε άλλη επαφή με το δημόσιο κεφάλαιο. Θα πρέπει εκ των δεδομένων να μετακινηθείς από τον τόπο εκείνον, γιατί δεν μπορείς να επιβιώσεις. Ποιοι θα μείνουν; Αυτοί που μπορούν να συντηρούνται κοντά σ' αυτό και άρα οι αλλοδαποί, που κατέχουν το πέριξ του δάσους κεφάλαιο. Οι Έλληνες, δηλαδή, χάνοντας την ιδιωτική τους περιουσία, θ' αναγκαστούν να εγκαταλείψουν και τη δημόσια. Θα την εγκαταλείψουν, γιατί δεν θα μπορούν να διατηρούν "επαφή" μ' αυτήν.

Σε λίγα χρόνια η Ελλάδα, λόγω ανάπτυξης, μπορεί να είναι πολύ ακριβή για να κατοικείται από έναν κοινό εργαζόμενο. Αυτό σημαίνει ότι στο άμεσο μέλλον ο απλός εργαζόμενος ελληνικός λαός θ' αναγκαστεί να μεταναστεύσει για να επιβιώσει. Όμως, το ίδιο δεν γίνεται και με τους κατακτητικούς πολέμους; Οι κατακτητικοί λαοί καταλαμβάνουν το δημόσιο κεφάλαιο άλλων λαών και μοιράζουν σε υπηκόους τους τις ιδιωτικές περιουσίες. Τους γηγενείς, είτε τους κάνουν δούλους τους είτε τους "σκορπίζουν" στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κάτι τέτοιο θα συμβεί και στον ελληνικό λαό πολύ σύντομα. Απλά εδώ, η μόνη διαφορά είναι ότι το δημόσιο κεφάλαιο θα εξακολουθεί ν' ανήκει θεωρητικά στα μέλη ενός λαού ο οποίος πρακτικά θα είναι απών και άρα αυτό το κεφάλαιο περιέρχεται έστω και άτυπα στην ιδιοκτησία αυτών που το χρησιμοποιούν. Θα ανήκει θεωρητικά σε κάτι φουκαράδες μετανάστες, που στην ταυτότητά τους θ' αναγράφει "Έλληνας υπήκοος".

Όλα αυτά τα γράφουμε, γιατί, κάθε φορά που υπάρχει πρόβλημα με το κεφάλαιο ενός λαού, ο θάνατος γι' αυτούς που το προκαλούν είναι πολύ κοντά. Το κεφάλαιο είναι για τους λαούς το "οξυγόνο" τους και όποιος τους το στερεί αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη θηριωδία του ανθρώπου. Σήμερα ο κίνδυνος για όλους αυτούς τους πρόσκαιρα ιδιοκτήτες του ελληνικού κεφαλαίου δεν είναι ορατός, γιατί ο ελληνικός λαός ακόμα δεν έχει αρχίσει ν' ασφυκτιά. Όμως, εκείνη η ώρα δεν αργεί να φανεί, γιατί οι κλέφτες εκτός των άλλων είναι και πλεονέκτες. Δεν τους αρκούσε να πάρουν ένα μερίδιο, που απλά θα τους έδινε ένα κέρδος. Δεν τους αρκούσε να πάρουν ένα μέρος αυτού του κεφαλαίου, σε ποσότητα που να μην προκαλεί το κοινό αίσθημα. Προσπάθησαν να γίνουν απόλυτα κυρίαρχοι σε χώρους οι οποίοι μέχρι τότε τους φιλοξενούσαν.

Όλοι αυτοί την Ελλάδα και την αξία του κεφαλαίου της τη γνώριζαν, γιατί είχαν έρθει πρώτα ως τουρίστες και άρα ως φιλοξενούμενοι. Ήρθαν και ξαναήρθαν και πάντα την "πόρτα" των Ελλήνων την έβρισκαν ανοικτή. Όταν διαπίστωσαν ότι μπορούν να κερδίσουν χρήματα από την ιδιοκτησία των Ελλήνων, ήρθαν για να την κατακτήσουν και να πετάξουν τους ίδιους έξω. Δεν ήταν οι Έλληνες που έδωσαν στον τουρισμό τη σημερινή του κερδοσκοπική σημασία. Οι πρώτοι τουρίστες στην Ελλάδα έτρωγαν, έπιναν και φιλοξενούνταν σχεδόν δωρεάν από τους Έλληνες. Υπήρχαν φτωχοί άνθρωποι, που ο τουρίστας τούς κόστιζε παραπάνω απ' ό,τι άντεχε η τσέπη τους. Άνθρωποι που ντρέπονταν να πάρουν χρήματα από τους τουρίστες οι οποίοι στις πατρίδες τους είχαν μάθει να πληρώνουν για ό,τι απολαμβάνουν. Γιατί; Γιατί στην ελληνική παράδοση η έννοια της φιλοξενίας είναι θεμελιώδης και θεάρεστη.

Δεν ήταν λοιπόν οι Έλληνες που έδωσαν στον τουρισμό τη σημερινή του σημασία. Τη σημασία αυτή την έδωσαν εκείνοι που επένδυσαν στην Ελλάδα και θέλησαν να κάνουν απόσβεση της επένδυσής τους. Για τους Έλληνες η Ελλάδα ήταν πατρίδα και όχι επένδυση. Δεν τους πίεζε κανένας να κάνουν απόσβεση. Οι Έλληνες θυσιάστηκαν γι' αυτόν τον τόπο και γι' αυτό τον αγαπούσαν. Καμάρωναν τον τόπο τους και χαίρονταν όταν κάποιος ξένος απολάμβανε τις ομορφιές του. Από εκεί και πέρα το να πληρώσει ο τουρίστας τις υπηρεσίες που απολαμβάνει κι απαιτούν πληρωμή, γιατί απαιτούν υποδομές που κοστίζουν ή απαιτούν εργασία που επίσης κοστίζει, είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Αν κάποιος, για να ετοιμάσει πρωινά για τους τουρίστες, θα πρέπει να εργαστεί κάποιες ώρες, θα πρέπει να πληρωθεί, γιατί οι ώρες εργασίας του δεν είναι απεριόριστες. Αυτός άνθρωπος πρέπει να πληρωθεί για την εργασία του. Αν δεν υπήρχε ο τουρίστας, την ώρα που χρειάζεται για να ετοιμάζει το πρωινό του, θα εργαζόταν σ' ένα εργοστάσιο, προκειμένου να επιβιώσει. Οι ανάγκες επιβίωσης των εργαζομένων κάνουν φυσιολογική την πληρωμή της τουριστικής υπηρεσίας και δεν την αποσυνδέουν από την έννοια της φιλοξενίας.

Όμως, από αυτό το απόλυτα φυσιολογικό πήγαμε στο μη-φυσιολογικό, που είναι ο κερδοσκοπικός τουρισμός. Ο κερδοσκοπικός τουρισμός ήταν αποτέλεσμα των πρακτικών των ιμπεριαλιστών του τουρισμού, που χωρίς κεφάλαιο προσπαθούν να εισπράξουν τεράστια κέρδη. Είναι φυσιολογικό, όταν ένας άνθρωπος απολαμβάνει κάποιες υπηρεσίες, να τις πληρώνει. Ακόμα και να του τις χάριζαν, αυτός θα αρνιόταν να τις δεχθεί, γιατί ο άνθρωπος από τη φύση του προστατεύει την αξιοπρέπειά του αλλά και τους ανθρώπους που τον υπηρετούν. Μόνον οι ζητιάνοι δέχονται τέτοιου είδους δώρα και ο άνθρωπος δεν θέλει να γίνεται και ν' αντιμετωπίζεται ως τέτοιος. Ο άνθρωπος θέλει να πληρώνει αυτά που απολαμβάνει, γιατί είναι μικρό το κόστος να προστατεύεις την ελευθερία σου και το αυτόβουλό σου με μέσον το ασήμαντο χρήμα. Μόνον οι αναίσθητοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι και αυτός που σε υπηρετεί πρέπει να επιβιώσει.

Πώς όμως θα προστατεύσεις ως τουρίστας την αξιοπρέπειά σου ή ως άνθρωπος το δίκιο του εργαζομένου, όταν το κόστος τού τουρισμού αρχίζει να γίνεται τρομερά μεγάλο, σε σημείο που να μην μπορείς ν' αντεπεξέλθεις; Αρχίζεις να σκέφτεσαι να κάνεις τον "γύφτο", γιατί αλλιώς δεν πρόκειται ν' απολαύσεις ένα ταξίδι που επιθυμείς. Από την άλλη πλευρά τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν κι αυτοί που προσφέρουν τις τουριστικές υπηρεσίες. Πώς θα προστατεύσεις την περιουσία σου, όταν βλέπεις ότι με το μερίδιο που αποσπάς από τους προϋπολογισμούς των τουριστών δεν μπορείς να "βγεις". Πώς θα προσφέρεις ως "δώρο" φιλίας αυτό που λόγω ιδιοσυγκρασίας θέλεις, όταν αυτό που "πουλάς" δεν σου επιτρέπει να επιβιώσεις ως επιχειρηματίας;

Αποτέλεσμα αυτού είναι να βλέπουμε θλιβερά πράγματα στον τουρισμό, τα οποία μεταφέρονται στην κοινωνία ως θλιβερά φαινόμενα. Βλέπουμε θλιβερούς "οικοδεσπότες", που βλέπουν τους "φιλοξενούμενούς" τους σαν "πεντοχίλιαρα". Βλέπουμε θλιβερούς "φιλοξενούμενους", που δεν σέβονται τη φιλοξενία και προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταχραστούν την έννοια της "προσφοράς". Οι πρώτοι φτάνουν στον κερδοσκοπικό παροξυσμό, ενώ οι δεύτεροι τρέχουν ν' απολαύσουν το "δωρεάν" κι αρνούνται να πληρώσουν αυτό που πρέπει να πληρωθεί και το οποίο έχει κοστίσει σ' αυτόν που το προσφέρει.

Λαοί ολόκληροι μετατρέπονται, είτε σε "κερδοσκοπικά" γουρούνια είτε σε αχάριστους "φιλοξενούμενους". Αντί ο τουρισμός και η επαφή των λαών μεταξύ τους να αμβλύνει τις όποιες διαφορές τους, έρχεται και τις οξύνει. Η επαφή τους γίνεται ένας πόλεμος συμφερόντων, όπου ο καθένας προσπαθεί να νικήσει, χρησιμοποιώντας τα "όπλα" του. Ο γηγενής προσπαθεί να νικήσει, εκμεταλλευόμενος το κεφάλαιό του και ο τουρίστας επίσης προσπαθεί να νικήσει, χρησιμοποιώντας τον πλούτο του. Αυτοί που τη δεδομένη στιγμή έχουν το "πάνω χέρι" "νικούν" και φέρονται ως γουρούνια. Οι γηγενείς, όταν μπορούν, φέρονται ως κερδοσκόποι και οι τουρίστες, όταν επίσης μπορούν, φέρονται ως καθαροί αποικιοκράτες. Αντί ν' αγκαλιάζονται μεταξύ τους, μισούνται και μέσα στον ίδιο χώρο χωρίζονται σαν κοπάδια προβάτων. Αντί γηγενείς να συναναστρέφονται ξένους και να προάγεται το πνεύμα της αδερφοσύνης των λαών, όλοι συναναστρέφονται τους όμοιούς τους, για να προστατεύουν συλλογικά τα συμφέροντά τους.

Έρχεται στην Ελλάδα ο Ιταλός και, αντί να γνωρίζει Έλληνες, γνωρίζει Ιταλούς, ο Ολλανδός Ολλανδούς κλπ.. Όλα αυτά γιατί; Γιατί απλούστατα υπάρχει ο ιμπεριαλισμός των ισχυρών του τουρισμού. Γιατί, εκτός από τον Έλληνα, πρέπει να βγάλει κέρδος από το ελληνικό κεφάλαιο και το τουριστικό γραφείο στο Λονδίνο. Γιατί στην ίδια "τσέπη" μπαίνουν πολλά "χέρια". Γιατί στην "τσέπη" του τουρίστα, που δεν είναι πάντα "γεμάτη", μπαίνουν τα "χέρια" των κλεφτών κι αρπάζουν τη μερίδα του λέοντος. Από τη στιγμή που θα συμβεί αυτό, είναι σίγουρο ότι θα έχουμε ομαδοποιήσεις μεταξύ των "οικοδεσποτών" και των "φιλοξενουμένων". Από τη στιγμή που το "άδικο" χέρι αρπάξει τη μερίδα του λέοντος από την τσέπη του τουρίστα, ό,τι μένει γίνεται κοινός στόχος που οδηγεί στη σύγκρουση.

Ο τουρίστας προσπαθεί να μεγιστοποιήσει την αξία του προϋπολογισμού του και ο "οικοδεσπότης" προσπαθεί να τη μειώσει, εφόσον θίγεται από την κατάσταση αυτήν. Και οι δύο έχουν δίκιο ν' αγωνίζονται, γιατί η υφιστάμενη κατάσταση τους απειλεί. Ο τουρίστας πρέπει να δώσει αξία στα χρήματά του, γιατί είναι υποχρεωμένος να πληρώσει τις υπηρεσίες που θέλει ν' απολαύσει. Ο "οικοδεσπότης" πρέπει να πληρωθεί, γιατί ζει από τον τουρισμό και ο τουρισμός υπάρχει εξαιτίας της περιουσίας του. Όμως, αν αυτό που τον πληρώνεις δεν του επιτρέπει να επιβιώσει, υπάρχει πρόβλημα. Πρόβλημα πολύ πιο σημαντικό απ' ό,τι φαίνεται. Πρόβλημα που οι προεκτάσεις του δεν είναι μόνον οικονομικές, αλλά και κοινωνικές και πολιτικές και πολιτισμικές. Πρόβλημα που απειλεί την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου και όχι μόνον την "τσέπη" κάποιων ανθρώπων.

Για να γίνουν αντιληπτές αυτές οι προεκτάσεις, που είναι επικίνδυνες, θα πρέπει ο αναγνώστης να γνωρίζει ορισμένα βασικά πράγματα. Μέχρι τώρα κατάφερνε το σύστημα και έλεγχε τον κόσμο, στηριζόμενο στην απομόνωση των ανθρώπων. Τους "μάντρωνε" πίσω από τα τείχη της επιλογής του και τους τρομοκρατούσε με τους "διαφορετικούς". Οι αρχηγοί αυτών των "μαντρών" τρομοκρατούσαν διαρκώς τους απομονωμένους ανθρώπους, με φόβητρο τον "απολίτιστο" και "βάρβαρο" γείτονα. Όλα αυτά παρείχαν ασφάλεια στην εξουσία, εφόσον άνθρωποι μισούσαν ανθρώπους που δεν τους γνώριζαν και ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να σκοτωθούν μεταξύ τους.

Οι μόνοι πραγματικά επικίνδυνοι για το σύστημα εκείνη την εποχή ήταν οι "πατέρες" των σημερινών τουριστών, οι οποίοι ήταν οι πραγματικοί διεθνιστές που περιηγούνταν στον κόσμο και "μετέφεραν" τις εντυπώσεις τους και άρα την πραγματικότητα για τον κόσμο στους ομοεθνείς τους. Αυτοί ήταν πραγματικός κίνδυνος για το σύστημα, γιατί, ερχόμενοι σε επαφή με "διαφορετικούς", έβλεπαν την πραγματικότητα και όχι την προπαγάνδα του συστήματος. Αυτοί ήταν πραγματικός κίνδυνος, γιατί, προκειμένου να μπορούν να "διεισδύουν" σε ξένες κοινωνίες, άλλαζαν αυτόβουλα τα εθνικά τους χαρακτηριστικά, αμβλύνοντάς τα εκεί όπου θεωρούσαν ότι υπήρχε πρόβλημα. Μιμούνταν συμπεριφορές και υιοθετούσαν ό,τι έκριναν ότι ήταν καλύτερο από αυτό που μέχρι τότε τους είχε δοθεί ως χαρακτηριστικό από τη δική τους εθνική παράδοση. Με τις συνεχείς "αλλαγές", που λειτουργούσαν ως "ζυμώσεις", όλοι αυτοί οι πραγματικοί κοσμοπολίτες έτειναν προς ένα υπερεθνικό κι ανεξίθρησκο πρότυπο. Το σύστημα όλους αυτούς τους κοσμογυρισμένους ανθρώπους τους μισούσε, γιατί ενθάρρυναν το γκρέμισμα των "τειχών" μεταξύ των ανθρώπων και ταυτόχρονα κατέστρεφαν τα εθνικά πρότυπα, γινόμενοι οι ίδιοι πρότυπα.

Με την ανάπτυξη του τουρισμού και την τεράστια μετακίνηση ανθρώπων, θα περίμενε κάποιος ότι ο κόσμος θα γινόταν πιο "φωτεινός" και λιγότερο ρατσιστικός. Θα περίμενε δηλαδή να δει ανθρώπους, οι οποίοι θα γίνονταν οι πρεσβευτές της παγκοσμιοποίησης που θα "υπέσκαπταν" τα θρησκευτικά και εθνικά τείχη. Όμως, αντίθετα μ' αυτό, βλέπουμε να συμβαίνουν πράγματα παράδοξα. Αντί οι άνθρωποι ν' "ανοίγονται" στο εξωτερικό, γίνονται ακόμα πιο "κλειστοί". Φεύγει ο τουρίστας από τη χώρα του, έχοντας την προσδοκία να γνωρίσει νέους ανθρώπους και γυρίζει στην πατρίδα του ρατσιστής. Φεύγει με την ελπίδα να γίνει κοσμοπολίτης και γυρνά ένα θλιβερό ρατσιστικό ανθρωποειδές. Γιατί; Γιατί ο τουρισμός έχει γίνει κερδοσκοπικός και, αντί να προάγει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, τις καταστρέφει.

Εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον και όπου υπάρχει εκμετάλλευση υπάρχει και μίσος. Όπου υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων υπάρχει μίσος και βέβαια υπάρχει και πόλεμος. Στον πόλεμο λειτουργούν οι συμμαχίες και ενστικτωδώς όλοι οι τουρίστες συνασπίζονται μεταξύ τους για να υπερασπιστούν κατά τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντά τους. Η συλλογική αυτή υπεράσπιση των συμφερόντων καί από τις δύο πλευρές λειτουργεί με τον τρόπο που "μαντρώνει" τους ανθρώπους. Ο τουρισμός σήμερα δεν λειτουργεί θετικά για την κοινωνία κι αυτό οφείλεται στην καταστροφή της σχέσης του με την έννοια της φιλοξενίας. Το σύστημα, από τη στιγμή το κατάφερε αυτό, μπορούσε πλέον να είναι περήφανο για τον εαυτό του. Ό,τι κατάφερνε επί αιώνες με το "μάντρωμα" των λαών το καταφέρνει και σήμερα με την "απελευθέρωσή" τους. Ο ιμπεριαλισμός του τουρισμού κατέστρεψε την έννοια της φιλοξενίας και, όταν η έννοια αυτή καταστρέφεται, απειλείται το σύνολο του ανθρώπινου πολιτισμού.

Για τους αρχαίους Έλληνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη ύβρις από την προσβολή της φιλοξενίας. Δεν υπήρχε χειρότερος άνθρωπος από αυτόν που, φερόμενος αχάριστα, προσπαθούσε ν' αδικήσει τον άνθρωπο που τον φιλοξενούσε. Η πράξη αυτή θεωρούνταν ύβρις και η ποινή της ήταν πάντα ο θάνατος. Αν διαβάσει κάποιος τα Ομηρικά Έπη, που αποτελούσαν το θεμέλιο της παιδείας των αρχαίων Ελλήνων, θα καταλάβει την άποψή τους περί φιλοξενίας. Το γεγονός ότι την προστασία της τη θεωρούσαν αρμοδιότητα του κορυφαίου των Θεών, είναι ενδεικτικό του τι πίστευαν. Διά στόματος των ηρώων των Επών αποκαλύπτεται η άποψη τους για τον φιλόξενο άνθρωπο και για την έννοια της φιλοξενίας. Κανένας δεν παρέλειπε, όταν απαριθμούσε τα προσόντα των ανθρώπων, να κάνει ειδική αναφορά και στη φιλοξενία τους. Όλοι οι ήρωες μακάριζαν αυτούς που τους φιλοξένησαν και τους φέρθηκαν όπως αρμόζει σε άνθρωπο.

Τη φιλοξενία την έκριναν από τη συμπεριφορά και δεν τη συνέδεαν με το κόστος, έστω κι αν αυτό υπήρχε σχεδόν πάντα. Η σημερινή πληρωμή των τουριστών, που θεωρούμε φυσιολογική, δεν ήταν παράλογη για τους αρχαίους. Οι αρχαίοι αντάλλασσαν δώρα αξίας, όταν απολάμβαναν τη φιλοξενία. Δώρα τέτοιας αξίας, που, αν τα πρόσφεραν σε κάποιον εξ αρχής, θα μπορούσαν μέχρι και ν' απαιτήσουν την υπηρεσία της φιλοξενίας. Το θέμα είναι ότι αυτά τα δώρα ήταν δώρα ευγνωμοσύνης. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν απλά να μην υπάρχει εκμετάλλευση της έννοιας της φιλοξενίας από την πλευρά του φιλοξενούμενου. Τους ενδιέφερε δηλαδή να μην επωφελείται ο κάθε πονηρός και τεμπέλης από τη φυσική διάθεση του ανθρώπου να προσφέρει φιλοξενία.

Υπήρχε πάντα μια λεπτή ισορροπία μεταξύ της έννοιας της ωφέλειας από την πλευρά του φιλοξενούμενου και του κόστους της φιλοξενίας. Φιλοξενία, δηλαδή, υπάρχει πάντα όταν κάποιος σ' ένα ξένο μέρος απολαμβάνει τα μέσα που ανήκουν στους γηγενείς. Είτε αυτός ο άνθρωπος έχει πραγματική ανάγκη είτε "ανάγκη" που συνδέεται με την διασκέδασή του, η φιλοξενία υφίσταται. Ένας πλούσιος, που ετύγχανε φιλοξενίας, θεωρούνταν άδικος, αν δεν πρόσφερε ένα δώρο ανάλογης αγάπης μ' αυτήν που του πρόσφεραν. Δώρο όμως οι αρχαίοι θεωρούσαν ακόμα και τις ευχές αυτού που ετύγχανε φιλοξενίας, σε περίπτωση που αυτός ήταν φτωχός. Αυτό το δώρο, που δεν είχε υλική αξία, αλλά που ήταν ανεκτίμητο από ηθικής πλευράς, ήταν αυτό που έκανε εκείνους οι οποίοι το δέχονταν ως τέτοιο να αισθάνονται πολιτισμένοι. Από εκεί και πέρα για τους αρχαίους Έλληνες ήταν αντιπαθής κι ανάξιος της φιλίας των ανθρώπων αυτός που δεν φιλοξενούσε τον ξένο που βρισκόταν σε ανάγκη. Αν όμως ο αφιλόξενος άνθρωπος είναι μισητός, τίποτε δεν μπορεί να περιγράψει τον άνθρωπο που έτυχε φιλοξενίας και αποδείχθηκε αχάριστος. Ο αφιλόξενος άνθρωπος ήταν για τους αρχαίους κακός άνθρωπος, ο αχάριστος φιλοξενούμενος όμως δεν ήταν καν άνθρωπος.

Γιατί; Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος προσβάλει τον ανθρώπινο πολιτισμό κι απειλεί τον ίδιο τον άνθρωπο ως όν. Όταν για τον πολιτισμένο άνθρωπο η φιλοξενία θεωρείται ιερό καθήκον, είναι δίκαιο ακόμα και να θανατώνεται αυτός που με τις πράξεις του κάνει τον φιλόξενο άνθρωπο να φαίνεται κουτός και βλάκας. Όταν εκπαιδεύεις τα παιδιά σου να έχουν ανοικτές τις "πόρτες" των σπιτιών τους, δεν είναι δυνατόν να επιτρέψεις την επιβίωση σ' αυτούς τους οποίους —κάθε φορά που βλέπουν "πόρτα" ανοικτή— μπαίνουν μέσα στο σπίτι με σκοπό να κλέψουν και να βιάσουν. Πριν λοιπόν γκρεμιστούν οι θεμέλιες αρχές που στηρίζουν τον ανθρώπινο πολιτισμό και μετατρέπουν τις κοινωνίες σε "φωτεινές" κι ακίνδυνες, οι άνθρωποι αντιστέκονται. Αντιστέκονται και τιμωρούν με τον σκληρότερο τρόπο αυτούς που με τη στάση τους απειλούν να μετατρέψουν την κοινωνία σε μια αφιλόξενη και φονική ζούγκλα.

Δεν ήταν θεομίσητη πράξη η εξόντωση των μνηστήρων, που εισέβαλαν στο σπίτι του Οδυσσέα αρχικά ως φιλοξενούμενοι και κατέληξαν ν' αδικούν καί τη γυναίκα του καί το παιδί του. Δεν έζησε με τύψεις ο ήρωας μετά το φονικό, γιατί απλούστατα δεν το θεωρούσε άδικο. Η πίστη του στον "Ξένιο" Δία και η προσωπική του άποψη περί φιλοξενίας, εφόσον και ο ίδιος έτυχε πολλές φορές φιλοξενίας, του επέτρεπαν να ζει χωρίς τύψεις. Οι μνηστήρες μόνοι τους προκάλεσαν τον θάνατό τους και όχι ο Οδυσσέας. Ο Οδυσσέας ήταν απλά το όργανο που εξέφρασε την θεία οργή. Ο Οδυσσέας έδωσε πρακτικό νόημα στην τιμωρία αυτών που δεν σέβονται τον Θεό, που πάντα υποστηρίζει τη φιλοξενία.

Κάτι ανάλογο μ' αυτό που συνέβη με τους άθλιους μνηστήρες συμβαίνει και μ' αυτούς που σήμερα εκμεταλλεύονται το παγκόσμιο κεφάλαιο, το οποίο συνδέεται με τον τουρισμό. Μπήκαν με διάφορες προφάσεις μέσα στο σύνολο των χωρών που διέθεταν τέτοιο είδους κεφάλαιο και με μια συγκεκριμένη μεθοδολογία το απέσπασαν από τα χέρια των φυσικών ιδιοκτητών του. Ό,τι έγινε σε όλες τις χώρες έγινε και στην Ελλάδα, όπου στόχος των πονηρών ήταν το "χρυσοφόρο" ελληνικό κεφάλαιο. Αρχικά ξεκίνησαν ως περιηγητές, στη συνέχεια παρέμειναν στην Ελλάδα εργαζόμενοι ως πράκτορες και τελικά θέλησαν να γίνουν ιδιοκτήτες. Δεν εκτίμησαν την αρχική φιλοξενία, δεν εκτίμησαν τη μετέπειτα συνεργασία κι αποφάσισαν να πετάξουν τους Έλληνες έξω απ' το σπίτι τους. Πού λοιπόν είναι το παράξενο, όταν λέμε ότι όλοι αυτοί θα έρθει στιγμή που θα κινδυνεύσουν στην Ελλάδα; Και βάση ποιου δικαίου θα ζητήσουν από τις κυβερνήσεις τους να τους προστατεύσουν;

Βλέπουμε λοιπόν ότι όλα αυτά που γράφουμε για το ελληνικό κεφάλαιο έχουν σχέση με το δίκιο και όχι με την οικονομία. Όμως, όλα αυτά τα πράγματα είναι τρομερά επικίνδυνα. Είναι επικίνδυνα, γιατί, ενώ ξεκινούν ως ασήμαντες οικονομικές διενέξεις, στο τέλος καταλήγουν σε συγκρούσεις, που μέχρι και ο θάνατος φαίνεται φυσιολογικός. Δεν έχουν σχέση με το γεγονός ότι ο γράφων είναι Έλληνας και ταυτίζει τα συμφέροντά του με τα ελληνικά συμφέροντα. Αυτά που ισχυριζόμαστε ισχύουν για όλους τους ανθρώπους και για όλους τους λαούς. Τα ίδια θα ίσχυαν κι αν αυτοί οι οποίοι θ' άρπαζαν γερμανικό ή γαλλικό κεφάλαιο ήταν Έλληνες. Ο Υδροχόος ισχυρίζεται ότι το γερμανικό κεφάλαιο θα πρέπει ν' ανήκει για πάντα στους Γερμανούς, το ρωσικό στους Ρώσους κλπ.. Τα όσα λέμε ισχύουν για όλα τα κράτη, που έπεσαν θύματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Δύσης κι αυτό βέβαια δεν αφορά τους ίδιους τους λαούς των ιμπεριαλιστικών κρατών, αλλά τους εξουσιαστές τους. Οι λαοί σχεδόν ποτέ δεν επωφελούνται από τέτοιου είδους πρακτικές, άσχετα αν οι ισχυροί εμφανίζουν τα πάντα πίσω από ένα πλέγμα εθνικών συμφερόντων.

Λαοί-θύματα τέτοιου είδους πρακτικών υπάρχουν πολλά. Ας ψάξει κάποιος να δει τι συμβαίνει με το πολύτιμο κεφάλαιο όλων των λαών, που για τον οποιονδήποτε λόγο ενδιαφέρει τους ισχυρούς. Ας ψάξει κάποιος να δει τι συμβαίνει με το κεφάλαιο της Τουρκίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, του Μεξικού, των Μαλδίβων κλπ.. Το ίδιο έκαναν οι ισχυροί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Έδωσαν ισχύ στον πλούτο τους και υποβάθμισαν το κεφάλαιο όλων των υπολοίπων λαών. Αναβάθμισαν τον ασήμαντο πλούτο και τον έφεραν στο ίδιο επίπεδο με το πανίσχυρο, αιώνιο κι ανεκτίμητης αξίας κεφάλαιο, παγιδεύοντας τους αφελείς, που μετά την πραγματική αποικιοκρατία βρέθηκαν ξαφνικά ισχυροί κεφαλαιοκράτες, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είναι κεφάλαιο και ποια η διαφορά του με τον πλούτο. Όλοι αυτοί νόμισαν ότι "απελευθερώθηκαν" από τους Οθωμανούς, τους Βρετανούς, τους Ολλανδούς, τους Γάλλους κλπ., αλλά στην πραγματικότητα δεν κατάφεραν μέχρι τώρα απολύτως τίποτε.

Ο Υδροχόος βεβαιώνει τους πάντες και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι, όταν περιέλθει η εξουσία στην Ελλάδα —εντελώς δημοκρατικά κι ανώδυνα— σε υδροχοϊστικής ιδεολογίας "χέρια", ο πρώτος στόχος της εξουσίας αυτής θα είναι η ανάκτηση της κυριότητας του ελληνικού κεφαλαίου από τον ελληνικό λαό. Όλοι όσοι αυτή τη στιγμή έχουν στην ιδιοκτησία τους κεφάλαιο εντός της ελληνικής επικράτειας και δεν έχουν την ελληνική ιθαγένεια, θα το χάσουν. Θα δημευτεί το κεφάλαιό τους και θ' αποζημιωθούν με βάση τις αρχές της κεφαλαιαγοράς, η οποία όλοι γνωρίζουμε με ποιον τρόπο λειτουργεί. Άσχετα με την πραγματική αξία του κεφαλαίου που κατέχουν και άσχετα με το πόσο πλήρωσαν οι ίδιοι για να το αποκτήσουν, η αποζημίωσή τους θα είναι αυτή που θα μπορεί να δώσει ο πλειοδότης Έλληνας για την εξαγορά του. Αν αυτός ο Έλληνας πλειοδότης διαθέτει πέντε δραχμές και κανένας άλλος Έλληνας δεν κάνει μεγαλύτερη προσφορά, αυτό το ποσόν θα είναι η αποζημίωση του προηγούμενου ιδιοκτήτη. Πέντε δραχμές θα πάρει ο προηγούμενος ιδιοκτήτης, άσχετα αν πλήρωσε εκατομμύρια για την ίδια ιδιοκτησία.

Για λόγους λοιπόν δικαιοσύνης, ο Υδροχόος προτείνει στους αλλοδαπούς, που, βλέποντας σήμερα το διαθέσιμο "ψαχνό" ελληνικό κεφάλαιο, "τρίβουν" τα χέρια τους, να μην σπεύσουν να το αγοράσουν. Είναι βέβαιο ότι θα χάσουν χρήματα. Μπορεί οι ίδιοι να μην το αγοράσουν εντελώς "τζάμπα", αλλά είναι βέβαιο ότι η αποζημίωση, σε περίπτωση δήμευσης του κεφαλαίου αυτού, θα είναι αυτού του επιπέδου. Άλλωστε δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάνε ότι οι δικές τους κυβερνήσεις είναι αυτές που φρόντισαν να είναι ο ελληνικός λαός τόσο φτωχός, που να μην μπορεί ούτε ανταγωνιζόμενος να προσφέρει κέρδος σ' αυτούς που έστω και στιγμιαία κατέχουν το κεφάλαιο που τον ενδιαφέρει. Σ' ό,τι αφορά τους αλλοδαπούς, που είναι ήδη ιδιοκτήτες ελληνικού κεφαλαίου, ο Υδροχόος —και πάλι για λόγους δικαιοσύνης— τους προτείνει να βρουν Έλληνες και να το "ξεφορτωθούν", για όσο διάστημα μπορούν να πάρουν κάποιες αξιοπρεπείς τιμές για την ιδιοκτησία τους. Είναι βέβαιο ότι, αν αλλάξουν τα πράγματα, η υπερπροσφορά κεφαλαίου προς αγορά θα "ρίξει" τις τιμές και θα καταστρέψει αυτούς που αναγκαστικά θα πρέπει να πουλήσουν.

Επειδή ο Υδροχόος αντιπροσωπεύει ιδεολογία και δεν σχετίζεται με εθνικούς σχεδιασμούς, ας γνωρίζουν όλοι αυτοί ότι το ίδιο είναι θέμα χρόνου να συμβεί σε όλα τα κράτη, που για τον οποιονδήποτε λόγο οι λαοί τους παγιδεύτηκαν από τις πουλημένες κυβερνήσεις της ψευδοπαγκοσμιοποίησης. Ο Υδροχόος είναι πρεσβευτής της παγκοσμιοποίησης, αλλά με μία διαφορά. Είναι πρεσβευτής της παγκοσμιοποίησης που υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τις πολυεθνικές. Της παγκοσμιοποίησης που οδηγεί τους λαούς στην αδερφοσύνη και όχι της παγκοσμιοποίησης που απλά μετατρέπει το σύνολο των λαών σε πελάτες-θύματα των ιδίων αφεντικών. Οι λαοί δεν μπορούν να λειτουργήσουν αδερφικά για όσο διάστημα εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον. Μόνο αν οι λαοί γίνουν πραγματικοί κύριοι στις πατρίδες τους μπορούν να λειτουργήσουν με τη μεγαλοπρέπεια και τη μεγαλοψυχία που αρμόζει στον άνθρωπο.

Όμως, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί για όσο διάστημα κάποιοι επιμένουν να κάνουν τα αφεντικά αυτού του κόσμου και ν' αντιμετωπίζουν ολόκληρους λαούς σαν ζώα. Δεν πρόκειται να συμβεί για όσο διάστημα κάποιοι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν έξυπνους και όλους τους υπόλοιπους σαν βλάκες. Εδώ βέβαια μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και σε ποιους αναφερόμαστε, αλλά και γιατί κάναμε την αναφορά πάνω στις αντιλήψεις περί φιλοξενίας των αρχαίων Ελλήνων.

Πίσω από το παγκόσμιο αυτό αποικιοκρατικό εγχείρημα κρύβονται οι συνήθεις ύποπτοι, που είναι το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον. Γι' αυτόν τον λόγο στα παραδείγματά μας αναφερόμασταν στους Εγγλέζους. Δεν το κάναμε για λόγους εμπάθειας προς τον συγκεκριμένο λαό. Στην κεφαλαιοκρατική τάξη αυτού του λαού αναφερόμασταν, που είναι η πλέον σκληρή κι αδίστακτη κεφαλαιοκρατική τάξη στον κόσμο. Αναφερόμαστε στους πιο σκληρούς κι απεχθείς αποικιοκράτες που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Εδώ πρέπει να θυμηθεί ο αναγνώστης τα όσα αναφέραμε περί αποικιοκρατίας και ιμπεριαλισμού στην αρχή του κειμένου. Οι πιο ισχυροί και βίαιοι αποικιοκράτες, λόγω των αλλαγών στην παγκόσμια κοινωνία μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έγιναν στη συνέχεια οι πιο ισχυροί και πονηροί ιμπεριαλιστές.

Όμως, εξαιτίας των αλλαγών που ακολούθησαν της πτώσης του σοβιετικού καθεστώτος, οι ίδιοι άνθρωποι προσπαθούν και πάλι ν' ανακτήσουν με πονηρό τρόπο την παλιά τους ιδιότητα. Από τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός δεν είναι δυνατόν να προστατεύσει τα συμφέροντά τους, είναι υποχρεωμένοι να ξαναγίνουν αποικιοκράτες. Είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν την ιμπεριαλιστική τους ιδιότητα που απέδιδε κέρδος μόνο για όσο διάστημα οι λαοί ήταν "εγκλωβισμένοι" στην αντικομμουνιστική λογική. Σήμερα είναι υποχρεωμένοι ν' αλλάξουν δραματικά την κατάσταση, γιατί οι λαοί, χωρίς τον φόβο του εξωτερικού εχθρού, γίνονται ανυπάκουοι κι απειλούν να τους "γκρεμίσουν" από τους θρόνους τους. Αυτοί οι θλιβεροί αποικιοκράτες είναι που σήμερα πρεσβεύουν την παγκοσμιοποίηση και την αδερφοσύνη των λαών. Οι άνθρωποι, που ποτέ δεν σεβάστηκαν ούτε Θεό ούτε άνθρωπο. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν τα πάντα γύρω από τη φιλοξενία και είναι οι κατ' εξοχήν αφιλόξενοι άνθρωποι του πλανήτη.

Οι άνθρωποι, που έχουν κάνει τη φράση "my home is my castle" θεμέλιο του πολιτισμού τους, έχουν την απαίτηση να "φιλοξενηθούν" από όλους τους λαούς και σε όλες τις χώρες. Παριστάνουν τους διεθνιστές και δεν θέλουν να φέρονται οι άνθρωποι σαν εθνικιστές και να χτίζουν τείχη γύρω από τα "σπίτια" τους. Δεν θέλουν δηλαδή να φέρονται όμοια με τους ίδιους. Τα εθνικά "castles" ενοχλούν τους Αγγλοσάξονες, γιατί δεν μπορούν να τ' "ανοίξουν" εύκολα και οι καιροί δεν ευνοούν πολέμους. Έχοντας εντρυφήσει στις συνήθειες του ανθρώπου, πάντα κάνουν το ίδιο πράγμα. Είτε με την ταπεινότητα του περιηγητή είτε με την επιστημονική περιέργεια του ερευνητή είτε με τη μεγαλοψυχία του ισχυρού που θέλει να "βοηθήσει" έναν λαό ν' αναπτυχθεί, "χτυπούν" τις "πόρτες" των λαών.

Εκμεταλλευόμενοι τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, που από τη φύση του είναι φιλόξενος, μπαίνουν στο "σπίτι" του με την ταπεινότητα του φιλοξενούμενου και αφού τον "υπνωτίσουν" με την ευγένειά τους και τον "πολιτισμό" τους, αρχίζουν και τον κλέβουν με λύσσα. Η πρακτική τους είναι πάντα η ίδια και δεν αλλάζει μέσα στους αιώνες. Όποιον λαό θέλουν να εκμεταλλευτούν, αρχικά τον μελετούν με την απαραίτητη αγγλοσαξονική ευγένεια και μετά τον "ξεσκίζουν". Το πλέον σύνηθες είναι να εκμεταλλευτούν "ενδοοικογενειακά" προβλήματα, που πάντα υπάρχουν ανάμεσα στα μέλη των λαών. Όταν τα εντοπίζουν, τα εκμεταλλεύονται. Όταν δεν υπάρχουν, τα δημιουργούν μόνοι τους.

Συνήθως αυτό που κάνουν είναι το εξής. Εξαιτίας της εκπαίδευσής τους και της νοοτροπίας τους, εμφανίζονται εύκολα στους αδαείς λαούς σαν "πολιτισμένοι" και άρα με βάση την αγγλοσαξονική αντίληψη σαν "ανώτεροι". Από εκεί και πέρα αναζητούν στοιχεία που διαφοροποιούν τους πληθυσμούς μεταξύ τους και είναι δυνατόν να τους διχάσουν. Στοιχεία με αυτού του είδους τη χρηστικότητα είναι αυτά που συνδέονται με τον πολιτισμό και είναι δυνατόν να προσδώσουν σε κάποιον τον τίτλο του "ανώτερου". Τέτοια στοιχεία είναι συνήθως οι θρησκείες, οι ιδεολογίες, η φυλετική καταγωγή κλπ.. Όταν διαπιστώσουν ότι ένα μέρος του πληθυσμού έχει τα στοιχεία της "ανωτερότητας" που το κάνει να μοιάζει με τους ίδιους, τότε κάνουν το εξής: Ενθαρρύνουν αυτούς τους πληθυσμούς να αδικούν τους υπόλοιπους και τους εκπαιδεύουν πώς να φέρονται στους "κατώτερους". Από εκεί και πέρα είναι θέμα χρόνου να σκοτωθούν οι αφελείς μεταξύ τους και να παριστάνουν οι Αγγλοσάξονες τους "πολιτισμένους" και προπαντός μόνιμους διαιτητές στον χώρο όπου τους ενδιαφέρει.

Σε όλη τη διάρκεια της αποικιοκρατίας έκαναν το ίδιο πράγμα. Με όπλο τη Βίβλο παρίσταναν τους εκπολιτιστές των λαών. Κανένας δεν εκμεταλλεύτηκε τον χριστιανισμό και την έννοια του Θεού με τον τρόπο και την ένταση που τα εκμεταλλεύτηκαν οι Αγγλοσάξονες. Αυτό που έκαναν λοιπόν ήταν το εξής: Έχοντας τεράστια γνώση προσηλυτισμού, έμπαιναν στις "ξένες" κοινωνίες αρχικά σαν ιεραπόστολοι κι εκπολιτιστές. Πλησίαζαν τους λαούς σαν οι ισχυροί φίλοι που θέλουν να τους βοηθήσουν ν' αναπτυχθούν. Τους πλησίαζαν σαν οι αγνοί φίλοι που μοιράζονται με τους φίλους τους ό,τι πολυτιμότερο έχουν και είναι ο πολιτισμός τους.

Από τη στιγμή που "άνοιγαν" τις άμυνες των λαών, τα πάντα ήταν εύκολα και βέβαια τραγικά για τους αφελείς που τους εμπιστεύονταν. Αυτούς που αρχικά εκχριστιάνιζαν τους εκμεταλλεύονταν και τους έστρεφαν εναντίον των υπολοίπων που αρνούνταν τον εκχριστιανισμό. Τους εκπαίδευαν με τον κλασικό ρατσιστικό ιουδαϊκής προελεύσεως τρόπο του χριστιανισμού, που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε "ανώτερους" και "κατώτερους" και από εκεί και πέρα τους φανάτιζαν. Τους έβαζαν να συγκρούονται μ' αυτούς που αρνούνταν τον εκχριστιανισμό και τους "χρέωναν" το σύνολο των κακών που συνέβαιναν στην κοινωνία τους. Αυτούς τους φανατικούς φουκαράδες τους αναγνώριζαν υποκριτικά σαν "ανώτερους" από τους υπόλοιπους αδελφούς τους και, όταν πλέον αποσπούσαν το κεφάλαιο, εκμεταλλευόμενοι τις συνθήκες σύγκρουσης, τους ευνοούσαν, μετατρέποντάς τους σε δούλους τους. Αυτοί οι δούλοι κατόπιν δεν είχαν δρόμο "επιστροφής". Ήταν αιώνια συνδεδεμένοι με τα αγγλοσαξονικά συμφέροντα, γιατί στο μεταξύ είχαν εγκληματήσει εις βάρος των υπολοίπων αδερφών τους και κινδύνευαν από αυτούς χωρίς τη στρατιωτική προστασία των Αγγλοσαξόνων.

Το ίδιο ακριβώς έκαναν οι Αγγλοσάξονες κι όταν άρχισε να τελειώνει η αποικιοκρατική περίοδος και έπρεπε να εγκαταλείψουν τις αποικίες τους. Δίχασαν για παράδειγμα τους Ινδούς από τους Πακιστανούς κι εξασφάλισαν την παραμονή τους σε έναν χώρο όπου έπρεπε να φύγουν με τις "κλοτσιές". Τους έβαλαν να σκοτώνονται με βάση τις θρησκευτικές τους διαφορές και παρέμειναν οι ίδιοι στους ίδιους χώρους σαν "πολιτισμένοι" "διαιτητές". Απλά αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον ρόλο του αποικιοκράτη και έλαβαν τον ρόλο του ιμπεριαλιστή. Έχασαν την τυπική ιδιοκτησία στο κεφάλαιο εκείνου του χώρου, αλλά παρέμειναν έως τώρα να εκμεταλλεύονται το ίδιο κεφάλαιο, που αφελώς νομίζουν κάποιοι ότι τους ανήκει.

Το ίδιο έκαναν και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, για να εγκαθιδρύσουν τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό τους. Εκμεταλλεύτηκαν τον κομμουνισμό, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι επικεφαλείς της αντικομμουνιστικής άμυνας. Εντελώς αυθαίρετα οικειοποιήθηκαν τα "δικαιώματα" πάνω στην δημοκρατία, τα ατομικά δικαιώματα, τον χριστιανισμό κλπ.. Με τον τρόπο αυτόν δίχασαν τους λαούς σχεδόν στο σύνολό τους και, αφού το κατάφεραν αυτό και τους έβαλαν να σκοτωθούν μεταξύ τους μέσα σε έναν τεράστιο κύκλο εμφυλίων πολέμων, μπήκαν μέσα στη χώρες τους ως κυρίαρχοι επιδιαιτητές. Τα εγκλήματα, δηλαδή, που διαπράττουν τα αδέρφια ο ένας εναντίον του άλλου, είναι αυτά που δίνουν τη δυνατότητα στους Αγγλοσάξονες να παραμένουν σ' έναν χώρο, έχοντας τα κατάλληλα τοπικά κοινωνικά ερείσματα. Την ολέθρια αυτήν πολιτική την έχουν "πληρώσει" και οι Έλληνες. Οι δύο μεγαλύτερες "πληγές" που υπέστη ο ελληνισμός τον τελευταίο αιώνα οφείλονται σε αγγλικά "χτυπήματα" της πολιτικής που αναφέρουμε. Μιλάμε για τον εμφύλιο και το κυπριακό πρόβλημα, που "μάτωσαν" κι εξακολουθούν να "ματώνουν" τον ελληνισμό.

Ας ψάξουν οι Έλληνες να δουν ποιοι προκάλεσαν τον τρομερό εμφύλιο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ας ψάξουν οι Έλληνες να δουν ποιοι δημιούργησαν το κυπριακό πρόβλημα. Το κυπριακό πρόβλημα δημιουργήθηκε τεχνητά από την αγγλική πολιτική και όχι εξαιτίας κάποιου προαιώνιου μίσους μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Μόλις οι αποικιοκράτες Άγγλοι είδαν ότι θα έφευγαν από την Κύπρο με τις "κλοτσιές", άρχισαν τα "παιχνίδια". Μέχρι τότε δεν τα "έπαιζαν", γιατί απλούστατα δεν τους ενδιέφερε τι σκέφτονται οι Κύπριοι. Μόλις είδαν ότι κινδυνεύουν στην Κύπρο ως αποικιοκράτες, προσπάθησαν να παρατείνουν την παραμονή τους στην Κύπρο ως ιμπεριαλιστές.

Τι έκαναν; Αυτό που κάνουν πάντα. Μπήκαν μέσα στην κυπριακή "οικογένεια" και τη δίχασαν. Απλά, σε σχέση με τον ελληνικό εμφύλιο, στην Κύπρο εκμεταλλεύτηκαν τις θρησκευτικές και εθνικές διαφορές μεταξύ των μελών του λαού της και όχι τις ιδεολογικές, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας. Το αποτέλεσμα ήταν όμως το ίδιο. Διχασμός, εγκλήματα, δάκρυα και απίστευτο μίσος, που ανά πάσα στιγμή απειλεί με σύγκρουση τις δύο κοινότητες. Πέτυχαν δηλαδή αυτό ακριβώς που ήθελαν. Πέτυχαν αυτό που πετυχαίνουν πάντα. Με πρόφαση την αποφυγή συγκρούσεων παρέμειναν στο νησί σαν "πολιτισμένοι" διαιτητές. "Βούτυρο" στο "ψωμί" των Αγγλοσαξόνων ήταν η αφέλεια και η κουτοπονηριά των Κυπρίων όλων των πλευρών.

Και σ' αυτήν την περίπτωση στηρίχθηκαν στις ίδιες πρακτικές. Διαχώρισαν τους Κύπριους σε "ανώτερους" και "κατώτερους" βασιζόμενοι κυρίως σε θρησκευτικά κριτήρια· σ' αυτούς που τους έμοιαζαν και σ' αυτούς που δεν τους έμοιαζαν. Ενθάρρυναν τους Ελληνοκύπριους, που ήταν όμοιοί τους χριστιανοί —και άρα "ανώτεροι" των Τουρκοκυπρίων— να αδικήσουν τα αλλόθρησκα αδέρφια τους. Τους υποσχέθηκαν να είναι αυτοί οι οποίοι θα επωφεληθούν από το τέλος της αποικιοκρατίας στο νησί. Οι Ελληνοκύπριοι έπεσαν στην "παγίδα" και άρχισαν τις ηλιθιότητες. Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν θέμα χρόνου να πάρουν τον δρόμο τους. Οι αδικημένοι Τουρκοκύπριοι, μη έχοντας που να στραφούν, ζήτησαν τη βοήθεια της Τουρκίας και η εισβολή των Τούρκων στο νησί ήταν το άμεσο αποτέλεσμα.

Τα εγκλήματα που διέπραξαν ο ένας εις βάρος του άλλου κρατούν σήμερα το νησί διχασμένο, για να μπορούν να παραμένουν πάνω σ' αυτό οι πονηροί Άγγλοι "διαιτητές". Κανένας δεν τολμά να τους διώξει, γιατί όλοι φοβούνται τις συνέπειες των δικών τους εγκλημάτων. Κανένας όμως δεν τολμά να κάνει και την αυτοκριτική του στην Κύπρο. Αν κάνουν οι Κύπριοι την αυτοκριτική τους, γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά θύματα των Εγγλέζων, που είχαν την αφέλεια να πιστέψουν ότι πρόθεσή τους ήταν να εγκαταλείψουν το νησί. Θα διαπιστώσουν ότι για τους Εγγλέζους ο "περήφανος" λαός της Κύπρου δεν είναι τίποτε παραπάνω από λευκοί "Χούτου" και "Τούτσι" της ανατολικής Μεσογείου. Απλά οι μαύροι Χούτου σφάζονται με τους μαύρους Τούτσι μέσα στις ζούγκλες της Αφρικής, ενώ οι λευκοί σφάζονται πάνω σε ένα νησί της Μεσογείου.

Όποιος ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει "live" και σε όλο της το μεγαλείο την αγγλοσαξονική πολιτική δεν έχει παρά να παρακολουθήσει σήμερα τα συμβαίνοντα στη Γιουγκοσλαβία. Διέλυσαν ένα ολόκληρο κράτος και αφού το δίχασαν και έβαλαν τους λαούς του να σκοτωθούν μεταξύ τους, σήμερα παριστάνουν και πάλι εκ του ασφαλούς τους "διαιτητές". Επειδή μάλιστα δεν αρκούνται σ' αυτό, αλλά για κάποιους λόγους φοβούνται τον σερβικό λαό, δεν σταμάτησαν στο σημείο αυτό. Σήμερα επιχειρούν να διχάσουν και τον ίδιο τον σερβικό λαό. Χρησιμοποιώντας το σύνολο των μέσων προπαγάνδας που διαθέτουν, ακολουθούν την πάγια πολιτική τους. Αναγνωρίζουν τους εχθρούς του καθεστώτος σαν "ανώτερους" και ντε φάκτο τίμιους και όλους τους υπόλοιπους σαν επίσης ντε φάκτο φασίστες. Αν ο σερβικός λαός δεν αντιληφθεί το "παιχνίδι" τους και δεν φερθεί με σύνεση μετά από τις προεδρικές εκλογές, είναι θέμα χρόνου να οδηγηθεί στον εμφύλιο.

Αυτό έκαναν παντού και πάντα οι Εγγλέζοι. Όταν αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν μια αποικία τους, πάντα φρόντιζαν να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες που θα τους επέτρεπαν να παραμείνουν στη χώρα σαν υπεραπαραίτητοι παράγοντες εξουσίας. Δεν υπάρχει χώρα που να μην τη "βοήθησαν" οι Αγγλοσάξονες ν' αναπτυχθεί μετά την "απελευθέρωσή" της από τους ίδιους. Δεν υπάρχει χώρα που, αφού δέχθηκε τη "βοήθειά" τους, να μην έχασε τα πάντα μέσα στην οικονομία της. Οι πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου "πετυχαίνουν" εξαιτίας της μικροψυχίας τους κι επενδύουν το μέλλον τους στη μεγαλοψυχία των φτωχών.

Έχοντας κάνει τα ίδια παντού μέσα στην παγκόσμια κοινωνία, έχουν κατορθώσει σήμερα ν' ασκούν παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Μη έχοντας πλέον άλλους στόχους να "κατακτήσουν", σήμερα προσπαθούν να συντηρήσουν τις κατακτήσεις τους. Φοβούμενοι την αντίδραση των θυμάτων τους, προσπαθούν να σχεδιάσουν τον κόσμο με τη μορφή που τους ευνοεί. Ποια είναι η μορφή αυτή; Η μορφή που δίνει στον κόσμο τα χαρακτηριστικά ενός κοινού "σπιτιού", το οποίο φιλοξενεί την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Ένα σπίτι με μια τεράστια αυλή. Το σπίτι είναι το κεφάλαιο και η αυλή είναι ο χώρος της οικονομίας όπου δραστηριοποιούνται όλοι οι μη-κεφαλαιοκράτες εργαζόμενοι. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των φουκαράδων της "αυλής" είναι και ο πυρήνας της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης.

Έχοντας οι Αγγλοσάξονες ως κλέφτες αρπάξει το "σπίτι", προσπαθούν να πείσουν τους ανθρώπους που μένουν φτωχοί κι απροστάτευτοι στην "αυλή" ότι πρέπει ν' αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν "σπίτι" τους. Τι σημαίνει αυτό; Όπως μέσα στο ίδιο σπίτι δεν απειλεί ο αδερφός την περιουσία του αδερφού, έτσι και οι λαοί δεν πρέπει ν' απειλούν την περιουσία των "αδερφών" τους Αγγλοσαξόνων. Δεν έχει σημασία που οι Αγγλοσάξονες απέκτησαν την περιουσία αυτή, φερόμενοι ως ξένοι εισβολείς στα σπίτια αυτών που σήμερα υποκριτικά θεωρούν αδέρφια τους και τους έχουν καθηλώσει στη φτώχεια. Γι' αυτούς —κι επειδή έτσι τους συμφέρει— η λογική είναι μία. ..."Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν χρειάζεται να γυρίζουμε πίσω. Στο όνομα της ειρήνης ας φερθούμε πολιτισμένα. Στο όνομα της ειρήνης ας κρατήσει ο καθένας την περιουσία του". Μιλάμε για απύθμενο θράσος των κλεφτών.

Με την υπεροχή που τους διακρίνει στον τομέα του κεφαλαίου, αυτοί οι πανίσχυροι αδερφοί μας προσπαθούν —ως οι "μεγαλύτεροι"— να παίξουν τον ρόλο του απόντα Θεού-Πατέρα της ανθρωπότητας. Αναλαμβάνουν τον ονειρεμένο γι' αυτούς ρόλο του "Μεγάλου Αδερφού". Αυτοί, σαν οι μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι αδερφοί μας, θ' αποφασίζουν για λογαριασμό όλων μας. Όχι επειδή είναι φασίστες, αλλά επειδή αυτοί μας αντιλαμβάνονται σαν τα αδύναμα αδέρφια τους, που πρέπει να μας προστατεύσουν από τις "κακοτοπιές". Αυτοί με το κεφάλαιο που διαθέτουν αναλαμβάνουν τη διαχείριση του παγκόσμιου "σπιτιού" κι αποφασίζουν πριν από εμάς για εμάς. Αυτοί θα είναι ο "μεγάλος αδερφός" της ανθρωπότητας. Ο "αδερφός" που μεριμνά για την οικογένεια με την αγωνία του "πατέρα". Αυτοί οι ψεύτες, οι κλέφτες, οι δολοφόνοι και υποκριτές θα φροντίσουν για την παγκόσμια ειρήνη κι ευημερία.

Για να καταλάβει κάποιος πώς λειτουργούν οι Αγγλοσάξονες, θα πρέπει να τους παρακολουθεί μέσα στο χρόνο. Από την τρέχουσα συμπεριφορά τους σπάνια μπορεί κάποιος να βγάλει σωστά συμπεράσματα γι' αυτούς, γιατί είναι τρομερά υποκριτές και ψεύτες. Τους Αγγλοσάξονες τους παρακολουθείς πάντα σε σχέση με το κεφάλαιο που τους ενδιαφέρει. Όταν αγωνίζονται να κατακτήσουν το κεφάλαιο που τους ενδιαφέρει είναι σκληροί κι αδίστακτοι. Σκοτώνουν, βιάζουν κι ακρωτηριάζουν αυτούς που κατέχουν το κεφάλαιο το οποίο επιδιώκουν ν' αποκτήσουν. Μετά από τα εγκλήματα αυτά κι αφού καταφέρουν να επιτύχουν τους στόχους τους, αλλάζουν συμπεριφορά και αυτοσυγχωρούνται, εφόσον τα θύματά τους —και να μην τους συγχωρέσουν— δεν έχουν τη δύναμη να τους τιμωρήσουν. Τη δύναμη σε κάποιον να τιμωρεί ή να συγχωρεί τη δίνει το κεφάλαιο. Από τη στιγμή που κάποιος δεν έχει κεφάλαιο, είναι αδύνατον να μπορέσει ν' αντιδράσει ή να φερθεί ανάλογα με την κρίση του. Και τι έγινε δηλαδή που οι Ινδιάνοι δεν συγχώρεσαν τους Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ; Θα τους τιμωρήσουν; Πώς; Δεν θα τους πάρουν να δουλέψουν στη γη τους ή στα εργοστάσιά τους;

Το όλο θέμα δηλαδή για τους Αγγλοσάξονες είναι να κατακτήσουν το κεφάλαιο του χώρου που τους ενδιαφέρει. Αν το καταφέρουν αυτό, δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε άλλο οι ίδιοι, γιατί το κεφάλαιο με τη δική του ισχύ αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Όταν δηλαδή κατακτήσουν το κεφάλαιο, αλλάζουν συμπεριφορά και παριστάνουν τους πολιτισμένους δημοκράτες. Δεν έχουν κανέναν λόγο και κανένα συμφέρον να μην αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Μόλις δηλαδή αποκτήσουν το κεφάλαιο που τους δίνει την εύκολη επιβίωση και ταυτόχρονα την υπεροχή μέσα στο σύστημα όπου κινούνται, αλλάζουν συμπεριφορά, γιατί απλά δεν θέλουν να προκαλούν αυτούς που προηγουμένως αδίκησαν. Το μόνο που τους φοβίζει —και γι' αυτόν τον λόγο δεν θέλουν να προκαλούν— είναι μια επανάσταση, που θα οδηγήσει στην ανακατανομή του κεφαλαίου. Επιλέγοντας την "ταπεινότητα", απλά μειώνουν τις θεωρητικές αυτές πιθανότητες αντίδρασης των θυμάτων τους. Τα ίδια έκαναν στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στον Καναδά και όπου αλλού είναι συντριπτικά πιο ισχυροί από τα θύματά τους.

Όλοι είδαμε στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ τη συμπεριφορά των Αγγλοσαξόνων ιδιοκτητών του κεφαλαίου της Αυστραλίας και συνεπώς τους πραγματικούς οικοδεσπότες των Ολυμπιακών αγώνων. Όλοι είδαμε μια ιθαγενή ν' ανάβει την ολυμπιακή φλόγα στο ολυμπιακό στάδιο του Σίδνεϋ. Οι "ανώτεροι" επέτρεψαν από μεγαλοψυχία σ' έναν "κατώτερο" άνθρωπο να τους "αντιπροσωπεύσει" σε μια πολύ σημαντική εθνική τους στιγμή. Γιατί; Γιατί τώρα τους ενδιαφέρει η "βιτρίνα". Γιατί τώρα είναι πλέον οι κυρίαρχοι στην Αυστραλία κι αγωνίζονται να πείσουν τους πάντες ότι ζουν σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Δεν τους συμφέρει, ούτε στο εσωτερικό αλλά ούτε και στο εξωτερικό, να "βλέπει" κάποιος την αδικία τους.

Για όσο διάστημα τους ενδιέφερε η κτήση του αυστραλιανού κεφαλαίου, έκαναν απίστευτα εγκλήματα εναντίον αυτών που σήμερα τους "αντιπροσωπεύουν" στις "μεγάλες" τους στιγμές. Τους αυτόχθονες τους σκότωναν μαζικά, τους εξόριζαν, τους βίαζαν, τους ακρωτηρίαζαν κλπ.. Σήμερα που οι Αγγλοσάξονες είναι πανίσχυροι στην Αυστραλία και άρα δεν υπάρχει λόγος να τα κάνουν αυτά, προσπαθούν να τους παγιδεύσουν, για να φτιάξουν τη "βιτρίνα" τους και να πάρουν άφεση αμαρτιών, χωρίς όμως να επιστρέψουν τα κλοπιμαία. Κοντά σ' αυτούς και για την ίδια "βιτρίνα" αγωνίζονται και όλοι οι πρώην "πειναλέοι" του πλανήτη, που συνέρευσαν στην Αυστραλία ως μετανάστες, για να ζήσουν εις βάρος των αυτοχθόνων. Όλοι αυτοί, αφού χόρτασαν από τα "αποφάγια" των Αγγλοσαξόνων και αφού τους υπηρέτησαν στα εγκλήματά τους, σήμερα αναλαμβάνουν να υπερασπιστούν και τη "βιτρίνα" τους.

Πώς προσπαθούν όλοι αυτοί οι υποκριτές να παγιδεύσουν τα θύματά τους; Τους ικανότερους τους εκπαιδεύουν, για να τους εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως. Είτε αυτή η εκμετάλλευση στοχεύει στη δημιουργικότητά τους είτε απλά στοχεύει στη δημιουργία της πολυπόθητης και ψευδούς "εικόνας" της δημοκρατικής και πολυφυλετικής αυστραλιανής κοινωνίας. Με μερικά βολέματα ιθαγενών στον οικονομικό μηχανισμό της χώρας, θεωρούν ότι απενοχοποιούνται και νομίζουν ότι αποκτούν άλλοθι για τα προηγούμενα εγκλήματά τους. Εξασφαλίζουν και μια υποστήριξη από κάποιους λίγους ιθαγενείς, που θα βγουν στα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης και σαν εκπαιδευμένοι σκύλοι θα δοξάσουν την Αυστραλία. Όλους τους υπόλοιπους "κατώτερους" τους έχουν καταδικάσει στην ανεργία, την ένδεια, τα ναρκωτικά, και την εγκληματικότητα.

Όλη η τους τακτική όπως αντιλαμβανόμαστε περιορίζεται στο "ρηχό" επίπεδο της "βιτρίνας". Πίσω όμως από τη "βιτρίνα" αυτήν υπάρχει μια κατασκότεινη και με μεγάλο βάθος "αποθήκη". Μια τρισάθλια και τεράστια "αποθήκη", που μέσα σ' αυτήν έχουν καθηλώσει τον λαό των Αβορίγινων (αυτόχθονες ιθαγενείς) στο σύνολό του. Στην πλούσια Αυστραλία με τη λαμπρή "βιτρίνα", οι Αβορίγινες ζουν σήμερα μέσα σε γκέτο και σε συνθήκες Μεσαίωνα. Στις ίδιες συνθήκες που ζουν οι Ινδιάνοι στις ΗΠΑ, οι μαύροι στη Νότιο Αφρική κλπ.. Όπου κι αν πήγαν οι Αγγλοσάξονες τα ίδια έκαναν. Πρώτα σφάζουν, βιάζουν, αρπάζουν και μετά προσπαθούν να μας "συγκινήσουν" με τον ανθρωπισμό τους. Αρπάζουν το "σπίτι" του κεφαλαίου και μετά ανταμείβουν αυτούς που διακρίνονται στην "αυλή". Αυτούς που στη δική τους χώρα τους καταδίκασαν να κατοικούν φτωχοί κι απροστάτευτοι στις σκληρές συνθήκες της εξωτερικής "αυλής". Τους ανταμείβουν με δόξα και πλούτο υπό την προϋπόθεση βέβαια να μην αμφισβητούν την ιδιοκτησία του "σπιτιού".

Οι Αγγλοσάξονες είναι τρομερά "συγκινητικοί" όταν ανταμείβουν "δίκαια" τα θύματά τους. Μας "συγκίνησαν", βάζοντας μια πλούσια Αβορίγινη να παίξει το "παιχνίδι" τους και να "πουλήσει" τον λαό της. Επειδή ένα πλούσιο "σκυλάκι" ράτσας των Αγγλοσαξόνων δέχτηκε κι άναψε τη φλόγα των Ολυμπιακών αγώνων, πρέπει εμείς να ξεχάσουμε τις γενοκτονίες τους και να τους συγχωρήσουμε. Πρέπει να τους συγχωρήσουμε, που διοργάνωναν κυνηγετικά σαφάρι για να εξολοθρεύσουν τους ιθαγενείς, τους οποίους δεν τους θεωρούσαν ανθρώπους. Που τους σκότωναν, όπως σκοτώνεις ένα ζώο και τους παρατούσαν να τους φάνε τα όρνεα. Πρέπει να τους συγχωρήσουμε, επειδή μια πραγματικά πλούσια ιθαγενής τούς "συγχώρεσε" κι έπαιξε το "παιχνίδι" τους.

Η συμπεριφορά αυτή δεν είναι βέβαια μια αυθεντική αυστραλιανή πατέντα. Αυτό είναι πάγια τακτική των Αγγλοσαξόνων. Το ίδιο έκαναν και οι Αμερικανοί στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα. Και εκεί επέλεξαν να τους αντιπροσωπεύσει στη "μεγάλη" εθνική τους στιγμή ένα μέλος του λαού που αδίκησαν. Μαύρος ήταν αυτός που άναψε την ολυμπιακή φλόγα στο ολυμπιακό στάδιο της Ατλάντα. Ένας πολύ διάσημος και πολύ άρρωστος μαύρος, που για λίγα "ψίχουλα" δημοσιότητας τους πρόσφερε αυτό που ήθελαν. Τι ήθελαν; Να μας συγκινήσουν. Για άλλη μια φορά μας "συγκίνησαν" τρομερά οι Αγγλοσάξονες. Με την "ταπεινότητά" και τη μεγαλοψυχία τους μας "ανάγκασαν" να τους "συγχωρέσουμε" για τους Ινδιάνους και για τους μαύρους των ΗΠΑ, που τους "ξέσκισαν" στην κυριολεξία. Μας "συγκίνησαν" μάλιστα τόσο πολύ, που "προπλήρωσαν" τη συγχώρεσή μας καί για τα πρόσφατα, αλλά καί για τα επόμενα εγκλήματά που έχουν σκοπό να διαπράξουν. Επειδή έβαλαν έναν μαύρο ν' ανάψει τη φλόγα των Ολυμπιακών αγώνων, τους "συγχωρέσαμε" για την Κορέα, το Βιετνάμ, το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία. Επειδή μας "συγκίνησαν" πάρα πολύ, τους πιστώσαμε με "συγχώρεση" και γι' αυτά που έχουν σκοπό να κάνουν στο άμεσο μέλλον εναντίον άλλων ανυποψίαστων λαών.

Όποιος γνωρίζει τους Αγγλοσάξονες, μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο. Απλά σήμερα έχουν αλλάξει κάποιες αναλογίες. Κυρίαρχοι από την "ανώτερη" ράτσα των Αγγλοσαξόνων είναι οι Αμερικανοί Αγγλοσάξονες. Πεδίο μάχης τους δεν είναι οι ΗΠΑ ή η Αυστραλία, αλλά ο πλανήτης ολόκληρος. Αυτό δηλαδή που επιχειρούν σήμερα, είναι κάτι ανάλογο μ' αυτά που έχουν ήδη πετύχει οι Αμερικανοί στη χώρα τους. Ως γνήσιοι Αγγλοσάξονες, αφού απέσπασαν το κεφάλαιο που τους ενδιέφερε στο σύνολο του πλανήτη, τώρα αναζητούν την κοινωνική ειρήνη σ' έναν ρόλο παγκόσμιου συντονιστή-οικοδεσπότη. Όλοι αυτοί οι άξιοι "οικογενειάρχες" θέλουν να μας πείσουν ότι θα μας "φιλοξενήσουν" σαν δίκαιοι πατέρες μέσα στο κοινό πανανθρώπινο "σπίτι", που λέγεται πλανήτης-Γη. Ένα "σπίτι-σύστημα" εκπληκτικά όμοιο με τη Βρετανία, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία κλπ. και γενικά με όλους τους χώρους όπου οι κάτοικοί τους είχαν την ατυχία να γευθούν τον "πολιτισμό" και τη "φιλοξενία" των Αγγλοσαξόνων. Όμοιο με όλα τα "σπίτια" όπου οι θηριώδεις Αγγλοσάξονες ήταν κυρίαρχοι.

Αυτό το πολυτελές εθνικό αγγλοσαξονικό "σπίτι", ανάμεσα στις "τρώγλες" και τα "παραπήγματα" των υπολοίπων λαών, δεν είναι κάτι το παράδοξο για την αγγλοσαξονική λογική. Αντίθετα θα έλεγε κάποιος ότι είναι η πλέον οικεία εικόνα γι' αυτούς που γνωρίζουν τα συμβαίνοντα σε μια τυπική αγγλοσαξονική κοινωνία. Αν δει κάποιος τα συμβαίνοντα στη Βρετανία, αυτό θα το καταλάβει πολύ εύκολα. Όπως στη Βρετανία, όπου όλοι οι Βρετανοί έχουν τα ίδια θεωρητικά δικαιώματα, αλλά κάποιοι είναι "γαλαζοαίματοι" και κάποιοι άλλοι κοινοί θνητοί, έτσι θα συμβεί και στον παγκόσμιο χώρο. Όπως στη Βρετανία γύρω από τα τεράστια παλάτια των "γαλαζοαίματων" με τους υπέροχους κήπους και τις τεχνητές λιμνούλες κατοικούν οι φτωχοί Βρετανοί σε "τρώγλες", έτσι θα κατοικούν και οι φτωχοί λαοί γύρω από τα "παλάτια" των Αγγλοσαξόνων. Η παγκοσμιοποίηση αυτό ακριβώς το νόημα έχει. Προσπαθούν οι Αγγλοσάξονες με τη δύναμη του κεφαλαίου τους να πείσουν τους ανθρώπους ότι τους συμφέρει η κατάσταση αυτή. Τους συμφέρει να κατοικούν έστω και φτωχοί σε ένα "ασφαλές" περιβάλλον, έστω και στην εξωτερική "αυλή".

Μέσα σ' αυτό το παγκόσμιο και "ασφαλές" —λόγω των Αγγλοσαξόνων— παγκόσμιο "σπίτι", όπου όλοι οι λαοί θεωρητικά θα έχουν τα ίδια δικαιώματα, οι Αγγλοσάξονες διεκδικούν όπως είπαμε τον ρόλο του "πατέρα". Σαν δίκαιοι λοιπόν "πατέρες" μπορεί να είναι σκληροί με κάποιους, αλλά ακόμα και η σκληρότητα αυτή είναι για το "καλό" καί το δικό τους καί της ανθρωπότητας. Σημασία έχει ότι όλοι είμαστε ευπρόσδεκτοι μέσα στο αμερικανικής πλέον ιδιοκτησίας παγκόσμιο "σπίτι". Θέλουν όλους να μας φιλοξενήσουν μέσα σ' αυτό και να μας "προστατεύσουν" από τους "κακούς" κομμουνιστές, τους "κακούς" μωαμεθανούς, τους "κακούς" τρομοκράτες κλπ.. Επειδή είναι "μεγαλόψυχοι", μας συγχωρούν, όποιοι κι αν είμαστε, ό,τι λάθη κι αν κάναμε στο παρελθόν. Όλοι έχουν θέση στο παγκόσμιο "σπίτι" των ΗΠΑ. Πρώην κομμουνιστικές χώρες, όπως η Ρωσία, η Ουγγαρία κλπ., ισλαμικές χώρες, κλπ.

Όμως, όταν "φιλοξενείσαι" στο σπίτι κάποιου, έστω και στην εξωτερική του αυλή, πρέπει, ως "φιλοξενούμενος", να σέβεσαι τους όρους του. Πρέπει να πληρώνεις τις υπηρεσίες που απολαμβάνεις. Οι Αγγλοσάξονες έχουν θέσει όρους και βέβαια έχουν προκαθορίσει τις "τιμές" για τις υπηρεσίες τους. Ένας τέτοιος όρος για όλους τους "φιλοξενούμενους" αφορά και τους νόμους της ιδιοκτησίας. Όπως μας αφήνουν να μπαίνουμε στο "σπίτι" τους, έστω κι αν κατοικούμε στην "ασφαλή" εξωτερική "αυλή", έτσι έχουν απαίτηση να μπαίνουν κι αυτοί στο δικό μας. Τι σημαίνει αυτό; Οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ ή της Βρετανίας μάς προστατεύουν από τους "κακούς", αλλά ζητάνε ως αντάλλαγμα ν' αλλάξουν οι εθνικοί νόμοι και να τους επιτρέψουν οι λαοί πρόσβαση στο κεφάλαιό που τους έχει απομείνει. Δεν αρκούνται στο γεγονός ότι κατοικούν στο κεντρικό "σπίτι" του πλανήτη. Θέλουν να έχουν πρόσβαση και στα "χαμόσπιτα" της "αυλής". Αμφισβητούν ακόμα και το δικαίωμα των λαών να διαχειρίζονται μόνοι τους τα "ψίχουλα" κεφαλαίου που τους έχουν απομείνει.

Σχεδόν καταναγκαστικά επιβάλουν σε όλους να τους επιτρέψουν να εισέλθουν στο "σπίτι" τους, ακριβώς γιατί οι όροι που έχουν θέσει ευνοούν αποκλειστικά τη δική τους οικονομία. Όποιος αρνείται τη δική τους "φιλοξενία" ή αρνείται να τους "φιλοξενήσει", είναι εχθρός, που πρέπει να παταχθεί με κάθε τρόπο και κάθε μέσο. Απειλεί την "ασφάλεια" της παγκόσμιας "αυλής" όποιος λαός δεν παραδίδει τη διαχείριση του εθνικού του κεφαλαίου στους Αγγλοσάξονες. Όπως φέρονται εδώ και αιώνες οι Αγγλοσάξονες της Βρετανίας στους φτωχούς Κέλτες, έτσι φέρονται και στα έθνη. Απαιτούν στην κυριολεξία να τους "φιλοξενήσεις" στο σπίτι σου. Απαιτούν να τους παραδώσεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις. Όπως στα χρόνια του Μεσαίωνα, που διεκδικούσαν το δικαίωμα της πρώτης νύχτας σε κάθε γάμο. Κάτι τέτοιο αντιπροσωπεύουν οι απαιτήσεις τους να μπουν στο σύνολο των αγορών τα προϊόντα που οι ίδιοι παράγουν και εμπορεύονται.

Επιπλέον απαιτούν και "πληρωμή" για τα όσα σου προσφέρουν. Εκτός από τους όρους που αφορούν το δικαίωμα να μπαίνουν στο σπίτι σου, απαιτούν και να σε διατάζουν. Απαιτούν, επειδή υποτίθεται σε "φιλοξενούν", να εκτελείς τις εντολές τους ως "πληρωμή". Ακόμα κι αν αυτές οι εντολές είναι απάνθρωπες και στρέφονται εναντίον άλλων ανθρώπων και λαών. Αν σου δώσουν εντολή να σκοτώσεις, πρέπει να σκοτώσεις. Όχι βέβαια για το καλό τους, αλλά για το "καλό" της ανθρωπότητας, που προφανώς μόνον αυτοί γνωρίζουν ποιο είναι αυτό το "καλό". Τους Έλληνες, για παράδειγμα, τους έστειλαν πρόσφατα να πολεμήσουν εναντίον των γειτόνων τους στη γιουγκοσλαβική κρίση.

Προτεραιότητα και τιμές στην Ουάσιγκτον έχει αυτός που εκτελεί τις εντολές τους. Οι Τούρκοι είναι τα τιμώμενα πρόσωπα όταν πρέπει να ενοχλήσουν την Ελλάδα. Οι Έλληνες με τη σειρά τους είναι τιμώμενα πρόσωπα, όταν πρέπει να ενοχλήσουν τους βαλκανικούς λαούς. Κανένας δεν είναι ευπρόσδεκτος στην Ουάσιγκτον, αν με την επίσκεψή του δεν προσφέρει κάποια ιμπεριαλιστική εκδούλευση. Οι σχέσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και του οποιουδήποτε κράτους είναι καθαρά συμφεροντολογικές. Αν έχεις να προσφέρεις κέρδος στους Αμερικανούς είσαι ό,τι επιθυμείς, άσχετα με το τι είσαι. Είσαι δημοκράτης, είσαι φιλελεύθερος, άσχετα αν είσαι ο χειρότερος και πιο αιμοσταγής δικτάτορας. Δώσε "δώρα" στους Αμερικανούς κι αυτοί σαν "δίκαιοι" πατέρες θα σου διαμορφώσουν μέσω των δικών τους παγκόσμιας εμβέλειας ΜΜΕ το "προφίλ" που επιθυμείς.

Βλέπουμε λοιπόν ότι και στην περίπτωση της Νέας Τάξης Πραγμάτων οι Αγγλοσάξονες χρησιμοποίησαν τη γνωστή μέθοδο της εκμετάλλευσης της έννοιας της φιλοξενίας. Καταφεύγουν και πάλι στην αγαπημένη τους μέθοδο, την οποία χαρακτηρίσαμε ύβρη και καταστροφική για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Είναι καταστροφική, γιατί, αν η έννοια της "φιλοξενίας" λειτουργήσει ως μορφή πολιτικής, οι λαοί πέφτουν θύματα των αθλίων. Αν δεν μπορέσει να λειτουργήσει ως τέτοια, απομακρύνει το ενδεχόμενο της συναδέλφωσης των λαών, εφόσον αυτοί που θ' αντιδράσουν θα ξαναοδηγήσουν τους λαούς στην ξενοφοβία και την απομόνωση. Το τραγικό δηλαδή είναι ότι οι Αμερικανοί, για να ξεγελάσουν τους λαούς, χρησιμοποιούν ό,τι καλύτερο έχουν δημιουργήσει οι λαοί και, αν δεν το καταφέρουν αυτό και οι λαοί αντιδράσουν, υπάρχει το ενδεχόμενο να πάμε αιώνες πίσω. Οι καραγκιόζηδες, δηλαδή, με την ηλιθιότητά τους απειλούν τα πάντα.

Ποιος όμως είναι ο στόχος της ύπουλης πολιτικής τους. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν σήμερα είναι μια αλλαγή κλίμακας. Ό,τι έκαναν οι Αγγλοσάξονες μέσα στη Βρετανία και στη συνέχεια το επανέλαβαν επιτυχώς μέσα στις ΗΠΑ, προσπαθούν να το κάνουν και σε παγκόσμια κλίμακα. Τους φτωχούς λαούς τους αντιμετωπίζουν σαν Ινδιάνους και τους ισχυρότερους λαούς αυτού του κόσμου επιδιώκουν να τους κάνουν δούλους τους. Να τους κάνουν είτε όμοιους με τους "Κέλτες" της βρετανικής αυτοκρατορίας είτε όμοιους με τους "πετυχημένους" μετανάστες των ΗΠΑ. Συνολικά δηλαδή επιχειρούν να μετατρέψουν το σύνολο του κόσμου σε "Κέλτες", που θα του αφαιρέσουν το κεφάλαιο και θα τον κάνουν υποχείριό τους. Θα του παρέχουν "προστασία" από έναν εχθρό που θα επινοήσουν οι ίδιοι. Θα κλέψουν, δηλαδή, από τους λαούς ό,τι πολυτιμότερο έχουν, με την υπόσχεση ότι θα τους προστατεύσουν από τους εχθρούς τους, που υποτίθεται εποφθαλμιούν το κεφάλαιο αυτό. Ό,τι έκαναν δηλαδή στη Βρετανία οι γερμανικής καταγωγής Αγγλοσάξονες εις βάρος των γηγενών κι εξασφάλισαν θύματα.

Γιατί όμως πραγματικά οι Αγγλοσάξονες ζητάνε πρόσβαση στο λιγοστό κεφάλαιο που έχει απομείνει στους λαούς; Θέλουν οι ίδιοι να εξαγοράσουν όλον τον κόσμο ή μήπως θέλουν να επιτύχουν κάτι άλλο, που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται; Δυστυχώς για τους λαούς οι Αμερικανοί, μέσω των πράξεων αυτών, δεν επιχειρούν να εξαγοράσουν το κεφάλαιό τους. Αυτό είναι κάτι που το έχουν καταφέρει ήδη. Το σύνολο σχεδόν του παγκοσμίου κυρίαρχου κεφαλαίου σήμερα ανήκει στους Αμερικανούς. Μιλάμε για το κεφάλαιο της τεχνογνωσίας, που επιτρέπει στους Αμερικανούς να κερδίζουν στο σύνολο των αγορών του πλανήτη από το σύνολο των προϊόντων. Ελάχιστα προϊόντα σήμερα, άσχετα με το πού κατασκευάζονται, δεν περιλαμβάνουν μέσα στην τιμή τους και το μερίδιο των Αμερικανών. Προϊόντα όλων των ειδών, που προσφέρουν κέρδος. Από προϊόντα ευτελή, όπως είναι ένα αθλητικό παπούτσι, μέχρι ανώτερα πνευματικά προϊόντα, όπως ένα επιστημονικό σύγγραμμα.

Πώς όμως κατάφεραν οι Αμερικανοί και διαχειρίζονται αποκλειστικά αυτό το τρομερό τόσο σε όγκο όσο και σε ποιότητα κεφάλαιο; Με τη γνήσια αγγλοσαξονική μέθοδο, που είναι ο ιμπεριαλισμός και η αρπαγή. Οι Αμερικανοί, έχοντας φέρει τον κόσμο στα μέτρα τους, αρπάζουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους, ανεξάρτητα από τη βούληση του ιδιοκτήτη. Όπου μπορούν εξαγοράζουν τις πατέντες, διατηρώντας τα προσχήματα. Όπου αυτές δεν πωλούνται, τις κλέβουν. Και, όταν δεν υπάρχει ζωντανός ιδιοκτήτης-δημιουργός κάποιας κερδοφόρας γνώσης, οικειοποιούνται αυθαίρετα το κεφάλαιό του εις βάρος των κληρονόμων του. Στην πρώτη περίπτωση ανήκουν όλες οι χώρες τύπου Γαλλίας, Γερμανίας, Ινδίας κλπ., οι οποίες "παράγουν" τεχνογνωσία και τους την εξαγοράζουν οι Αμερικανοί για "ψίχουλα". Στη δεύτερη περίπτωση ανήκουν χώρες όπως η Ρωσία ή η Ανατολική Γερμανία, που, μη μπορώντας ν' αντιμετωπίσουν τις αμερικανικές "ακρίδες", έχασαν σχεδόν το σύνολο του υπερπολύτιμου κεφαλαίου τους. Στην τρίτη περίπτωση ανήκουν χώρες τύπου Ελλάδας, που η πολιτιστική τους κληρονομιά, επειδή εξακολουθεί να είναι κερδοφόρα, αρπάχθηκε από τους Αμερικανούς. Αυτήν τη στιγμή οι ΗΠΑ κυριολεκτικά θησαυρίζουν, προσφέροντας εκπαιδευτικά προγράμματα, που στηρίζονται στην αρχαία ελληνική γραμματεία.

Φιλοδοξία των Αμερικανών είναι να μονιμοποιήσουν αυτήν την εξαιρετικά συμφέρουσα κατάσταση για την οικονομία τους. Πώς όμως επιχειρούν να το καταφέρουν αυτό; Με μια γενική κεφαλαιοκρατική επίθεση, που αφορά διαφορετικά επίπεδα και διαφορετικούς τύπους κεφαλαίου. Στο ανώτερο επίπεδο επιδιώκεται να συντηρηθεί η αμερικανική ισχύς στο μέγιστο βαθμό, ενώ στο κατώτερο επίπεδο επιδιώκεται να εξαλειφθούν οι αντιδράσεις από τους υπόλοιπους ισχυρούς της κοινωνίας των εθνών, που πραγματικά θίγονται εξαιτίας της αμερικανικής παντοδυναμίας στο κεφάλαιο-γνώση. Οι φτωχοί λαοί και οι άσχημες πολιτικές των Αμερικανών κοσμοκρατόρων εις βάρος του υλικού τους κεφαλαίου, εμπλέκονται στο δεύτερο και άρα στο κατώτερο επίπεδο.

Θα εξετάσουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Το βασικό επίπεδο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αφορά τον τύπο του κεφαλαίου που οι ίδιοι διαχειρίζονται. Οι Αμερικανοί, για να μην χάσουν την πρωτοκαθεδρία στον έλεγχο του κεφαλαίου που τους ενδιαφέρει, μετέφεραν την "παραγωγή" του πνευματικού κεφαλαίου εντός των ΗΠΑ. Επειδή δεν πιστεύουν ότι πάντα θα είναι δυνατόν να εξαγοράζουν τις πατέντες που παράγονται, επέλεξαν να ελέγχουν την "παραγωγή" αυτού του τύπου του κεφαλαίου. Πώς θα το κατάφερναν αυτό; Εξαγοράζοντας τους δημιουργούς, όταν αυτοί είναι φτηνοί και άρα πριν αυτοί δημιουργήσουν. Με προγράμματα υποτροφιών συγκεντρώνουν στις ΗΠΑ τα κορυφαία "μυαλά" του κόσμου από το σύνολο των χωρών. Όποιος από αυτούς είναι αποδοτικός και παραγωγικός, λαμβάνει με συνοπτικές διαδικασίες την αμερικανική υπηκοότητα.

Τριακόσιες χιλιάδες υπηκοότητες αποφάσισε η αμερικανική κυβέρνηση να μοιράζει κάθε χρόνο για τέτοιες περιπτώσεις. Αυτό βέβαια δεν αφορά μόνον τους "εκκολαπτόμενους" επιστήμονες που σπουδάζουν στις ΗΠΑ. Αφορά και έτοιμους επιστήμονες, που ανήκουν στο δυναμικό της χώρας όπου γεννήθηκαν και οι οποίοι "ξεπουλάνε" την παραγωγή τους και την εθνική τους ταυτότητα για να γίνουν πλούσιοι Αμερικανοί. Η πολιτική αυτή έχει ως αποτέλεσμα την "αφαίμαξη" όλων των κρατών από "μάχιμο" και παραγωγικό επιστημονικό δυναμικό. Κράτη ισχυρά, τα οποία δεν ανήκουν στην αγγλοσαξονική "οικογενειακή επιχείρηση" —που συντίθεται από κράτη τύπου Βρετανίας, Αυστραλίας, Καναδά, Νέας Ζηλανδίας κλπ.—, βλέπουν να χάνουν το επιστημονικό τους δυναμικό και το κεφάλαιό τους με τρομερούς ρυθμούς. Κράτη ισχυρά όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ρωσία κλπ., αποτελούν καθημερινό στόχο της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Σ' αυτό το επίπεδο κεφαλαίου οι Αμερικανοί είναι καθαρά παντοκράτορες κι αυτό είναι ένα επίπεδο το οποίο δεν αφορά κράτη με ασήμαντο κεφάλαιο του τύπου αυτού, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Τουρκία κλπ..

Αυτά τα κράτη "μπαίνουν" στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι των Αμερικανών έμμεσα και άρα από "σπόντα". Πώς; Με τη λογική της αποζημίωσης. Οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν επ' άπειρον να κοροϊδεύουν λαούς ισχυρούς οι οποίοι γνωρίζουν από αποικιοκρατία, καθώς και οι ίδιοι υπήρξαν στο παρελθόν ισχυροί κι αιμοβόροι αποικιοκράτες. Λαοί όπως ο γερμανικός, ο γαλλικός, ο ιταλικός κλπ.. Γνωρίζουν οι Αμερικανοί ότι το χρυσοφόρο κεφάλαιό τους είναι άυλο και άρα ευάλωτο στις επιθέσεις των υπολοίπων ισχυρών που θίγονται. Αν δηλαδή αυτού του μεγέθους και ισχύος κράτη αντιδράσουν στην παντοκρατορία τους, είναι θέμα ημερών η κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Αν όλοι αυτοί αποφασίσουν να μην σέβονται τα πνευματικά δικαιώματα, είναι στην κυριολεξία θέμα ημερών η κατάρρευση της πιο αστείας αυτοκρατορίας που είδε ποτέ ο κόσμος.

Ακριβώς, για να μην συμβεί αυτό, οι Αμερικανοί προσπαθούν να τους κάνουν συνενόχους τους. Πώς θα το καταφέρουν αυτό; Αποζημιώνοντάς τους με το υλικό κεφάλαιο των φτωχών κρατών. Τα κέρδη, δηλαδή, που χάνει η Γερμανία από το κεφάλαιό τεχνογνωσία, οι Αμερικανοί προσπαθούν να της τα αναπληρώσουν με το υλικό κεφάλαιο της Ελλάδας, με μια δημόσια επιχείρηση της Ουγγαρίας, με τα κέρδη από την αγορά της Ισπανίας κλπ..

Το σύνολο δηλαδή του νομικού πλαισίου, που επιτρέπει σ' όλους τους ισχυρούς της Δύσης ν' αγοράζουν το κεφάλαιο των φτωχών λαών, δεν έγινε για να υπηρετεί άμεσα τους Αμερικανούς. Η Σαντορίνη, ο ΟΤΕ, το νέο ελληνικό αεροδρόμιο ή τα σούπερ μάρκετ τούς αφήνουν παγερά αδιάφορους τους Αμερικανούς. Τους Αμερικανούς τούς "καίει" να προστατεύσουν την πατέντα της Coca-Cola, της Nike κλπ. και για να το καταφέρουν αυτό θα πρέπει ν' αποζημιώσουν τους Γάλλους ή τους Γερμανούς, που για τα προϊόντα τα οποία καταναλώνουν πληρώνουν δικαιώματα στους Αμερικανούς. Η Σαντορίνη και ο ΟΤΕ αντιπροσωπεύουν αυτού τους είδους την αποζημίωση. Οι Αμερικανοί με τον πονηρό αυτόν τρόπο προσπαθούν υποτίθεται να κάνουν συνενόχους τους στην Pax Americana όλους εκείνους τους ισχυρούς που σε άλλη περίπτωση θ' αντιδρούσαν.

Λέμε υποτίθεται, γιατί οι ισχυροί Δυτικοευρωπαίοι δεν είναι μικρά παιδάκια που τα ξεγελάς και τ' αποζημιώνεις με μια "σοκολατίτσα". Επιδιώκουν και οι ίδιοι να στηρίξουν την Pax Americana και δεν παγιδεύονται σαν αγαθοί από τα "παραμύθια" των Αμερικανών. Στο επίπεδο αυτό επιδιώκουν και οι ίδιοι την αποζημίωση, γιατί αυτή συμφέρει περισσότερο. Είναι και οι ίδιοι πονηροί αποικιοκράτες και θέλουν κι αυτοί να επωφεληθούν από τη "μοιρασιά" της παγκόσμιας "πίτας" του κεφαλαίου. Γνωρίζουν ότι μπορούν να στραφούν εναντίον των Αμερικανών, αλλά γνωρίζουν ότι μια τέτοια κίνηση δεν τους συμφέρει. Αποτέλεσμα αυτών των συμπλεόντων συμφερόντων είναι ν' αφήνουν οι ισχυροί Δυτικοευρωπαίοι τους Αμερικανούς να κάνουν ό,τι θέλουν στο κεφάλαιο τεχνογνωσία, για να μπορούν και οι ίδιοι ν' αρπάξουν ό,τι μπορούν από το κεφάλαιο των λαών. Ο σχεδιασμός απλά αποδίδεται στους Αμερικανούς, γιατί αυτοί απλά είναι οι πιο ισχυροί στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Αποδίδεται σ' αυτούς, γιατί θα λειτουργεί με βάση την αγγλοσαξονική λογική και με τη χρήση της αγγλικής γλώσσας, που επιβάλλεται ως η παγκόσμια γλώσσα.

Ο σχεδιασμός είναι προϊόν τεράστιων παζαριών μεταξύ αυτών που επιθυμούν να μοιράσουν τον κόσμο και δεν επιθυμούν να φαίνονται ως οι κύριοι υπεύθυνοι της μοιρασιάς αυτής. Για τον λόγο αυτόν παίζουν οι Δυτικοευρωπαίοι πονηρά παιχνίδια, με στόχο να μην φαίνεται τι κάνουν. "Κρύβονται" πίσω από τους Αμερικανούς, γιατί φοβούνται τα θύματά τους, που από την εποχή της αποικιοκρατίας τους γνωρίζουν πάρα πολύ καλά. Οι Αμερικανοί, για παράδειγμα, είναι αυτοί που φαίνονται ότι "τρέχουν" για το υλικό κεφάλαιο και τη δυνατότητα μεταβίβασής του, άσχετα αν δεν τους ενδιαφέρει. Οι Ευρωπαίοι από την πλευρά τους, υπερασπίζονται όπως μπορούν τα πνευματικά δικαιώματα, άσχετα αν δεν έχουν άμεσο κέρδος από την προστασία τους. Κατηγορούν τους Αμερικανούς για όλα τα άσχετα πράγματα, αλλά τους υποστηρίζουν στα θεμελιώδη. Αποσπούν το υλικό κεφάλαιο των λαών, υποτίθεται για να τους προστατεύσουν από τους Αμερικανούς.

Έχοντας όλοι αυτοί επίγνωση του παράνομου του εγχειρήματός τους, λειτουργούν ως όμηροι των Αμερικανών και άρα ως συνένοχοι. Λειτουργούν ως όμηροι, γιατί χάρη στα αμερικανικά όπλα μπορούν κι ελπίζουν ότι θα επιβιώσουν ως αποικιοκράτες μέσα στις ξένες χώρες. Προσπαθούν με πονηριά να καταφέρουν ό,τι επεδίωξαν και δεν κατάφεραν με τις σφαίρες και τις βόμβες στους προηγούμενους μεγάλους ευρωπαϊκούς πολέμους. Όταν οι Γερμανοί —και οι υπόλοιποι ισχυροί Δυτικοευρωπαίοι— αγοράζουν μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις, αεροδρόμια, οικόπεδα η χτίζουν μεγάλα σούπερ μάρκετ κλπ. μέσα σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Τουρκία κλπ., είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τα θελήματα των Αμερικανών. Είναι υποχρεωμένοι, γιατί σε άλλη περίπτωση κινδυνεύουν να φύγουν με τις "κλοτσιές" από τις χώρες αυτές.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται λοιπόν τον λόγο που "τρέχουν" οι Αμερικανοί για την παγκοσμιοποίηση και γιατί μεριμνούν για την δυνατότητα μεταβίβασης των ιδιοκτησιών των υλικών εθνικών κεφαλαίων, παρ' όλο που οι ίδιοι δεν είναι ανάμεσα σ' αυτούς που ωφελούνται τα μέγιστα από την αλλαγή αυτήν. Το θέμα είναι ότι οι Αμερικανοί θα χάσουν τελικά τη μάχη της παγκοσμιοποίησης και του εκβρετανισμού της παγκόσμιας κοινωνίας για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το κεφάλαιό τους είναι ευάλωτο και δεν κινδυνεύει μόνον από τους ισχυρούς λαούς —όπως πιστεύουν—, αλλά και από τους λιγότερο ισχυρούς. Ο δεύτερος είναι ότι υποτίμησαν τους λαούς και τις δυνατότητές τους. Δυστυχώς γι' αυτούς δεν είναι όλοι οι λαοί πετυχημένα "αμερικανάκια" ή αδύναμοι Ινδιάνοι, για να τους δουλεύουν οι Αγγλοσάξονες. Οι Αμερικανοί θα πληρώσουν την ύβρη να καταχραστούν την έννοια της "φιλοξενίας" και στην πληρωμή αυτήν θα συμπαρασύρουν και τους κατ' εξοχήν υβριστές τούς Βρετανούς.

Το σύστημά τους είναι ευάλωτο και πώς να μην είναι άλλωστε, όταν στηρίζεται στην υποκριτική τους "φιλοξενία". Είναι θέμα χρόνου οι Αμερικανοί να εκδιωχθούν από όλες τις χώρες ως άθλιοι "φιλοξενούμενοι" και είναι θέμα χρόνου να μην δέχεται κανένας λαός τη δική τους πρόστυχη "φιλοξενία". Αν νομίζουν ότι με τα όπλα μπορούν να προστατεύσουν την αυτοκρατορία τους είναι εξαιρετικά γελασμένοι. Με τα όπλα τους μπορούν να εξοντώσουν όλον τον κόσμο, αλλά δεν μπορούν να τον αναγκάσουν να πέφτει θύμα τους. Αυτό είναι βέβαια και το ζητούμενο κι αυτό δεν μπορούν να το επιτύχουν με τα όπλα.

Το ζητούμενο από τις αυτοκρατορίες, που θέλουν να επιβιώσουν, είναι να μπορούν να εκμεταλλεύονται τον κόσμο ανά πάσα στιγμή και όχι να μπορούν να τον σκοτώνουν ανά πάσα στιγμή. Δεν έχει νόημα να σκοτώσεις κάποιον, όταν αυτός αρνείται να δουλεύει για σένα. Νόημα έχει η απειλή για όσο διάστημα αυτή μεταφράζεται σε εκμετάλλευση. Από τη στιγμή που το θύμα αρνείται να δουλέψει, είναι το ίδιο άχρηστος για τον εκμεταλλευτή, είτε είναι ζωντανός είτε νεκρός. Οι Αμερικανοί έφτασαν το σύστημα εξουσίας σε αδιέξοδο και είναι θέμα χρόνου να γελάσουν όλοι της Γης οι πικραμένοι. Θα γελάσουν με τους άσχετους, που έφτασαν "πλαγίως" στην κορυφή του κόσμου κι αποδείχθηκαν ανίκανοι να τον διαχειριστούν.

Είναι θέμα χρόνου λοιπόν η κατάρρευση της Νέας Τάξης Πραγμάτων και άρα είναι θέμα χρόνου να βρεθούν απροστάτευτοι και οι Δυτικοευρωπαίοι παρατρεχάμενοί της. Αυτοί ειδικά θα κινδυνεύσουν άμεσα, γιατί απείλησαν τα ιερά και όσια των λαών που είναι το υλικό κεφάλαιό τους και άρα το μέλλον των παιδιών τους. Όλα αυτά τα "έξυπνα" αφεντικά ας αρχίσουν να μεριμνούν για το πώς θα "ξεφορτωθούν" το ξένο κεφάλαιο που έχουν αρπάξει με όσο το δυνατόν λιγότερη οικονομική ζημιά. Ας ψάξουν λοιπόν όσο είναι καιρός να βρουν Πορτογάλους, για να "ξεφορτωθούν" το πορτογαλικό κεφάλαιο που έχουν στην κατοχή τους, Τούρκους για το τουρκικό κλπ.. Είναι θέμα χρόνου ν' αφυπνιστούν όλοι οι λαοί του πλανήτη και να ζητήσουν πίσω τις περιουσίες τους. Όποιος από αυτούς "ακούσει" τον Υδροχόο, κέρδος θα έχει και όχι ζημιά.

Ο υδροχοϊσμός έχει πλέον ξεκινήσει την πορεία του για την αλλαγή στην Τάξη Των Πραγμάτων. Απλά, όπως συμβαίνει πάντα, η όποια αλλαγή ξεκινά, ξεκινά από ένα συγκεκριμένο μέρος, για να επεκταθεί και στους υπόλοιπους χώρους. Η Ελλάδα είναι αυτή που έχει επιλεγεί για την "εκκίνηση" της Υδροχοϊκής Τάξης Πραγμάτων. Είναι λογικό δηλαδή ο Υδροχόος να έχει στήσει το "δόκανο" κατ' αρχήν στην Ελλάδα και να περιμένει τα πονηρά "πουλάκια" να πέσουν στα χέρια του. Αυτά τα "πουλάκια" στην Ελλάδα δεν είναι βέβαια οι ξένοι.

Οι ξένοι, όπως γίνεται πάντα, εύκολα ή δύσκολα, ειρηνικά ή βίαια, θα φύγουν. Δεν έχει νόημα για έναν Γερμανό ή έναν Γάλλο να θυσιαστεί στην Ελλάδα, προκειμένου να προστατεύσει το οικόπεδό του ή το σούπερ μάρκετ του. Από τη στιγμή που ο λαός είναι εχθρικός απέναντί του, ακόμα και να διατηρήσει την ιδιοκτησία τού κεφαλαίου του, είναι θέμα χρόνου ο λαός με τη στάση του να κάνει το κεφάλαιό του ζημιογόνο. Αν ο λαός σε θεωρεί ανεπιθύμητο, δεν μπορεί ένα σούπερ μάρκετ να λειτουργήσει και να παράγει κέρδος. Δεν μπορεί ένα οικόπεδο, όσο καλό κι αν είναι, να γίνει η βάση μιας κερδοφόρας επιχείρησης.

Χτίσε το καλύτερο ξενοδοχείο και, αν είσαι ανεπιθύμητος από τους γηγενείς, δεν πρόκειται αυτό να λειτουργήσει ποτέ. Ο λαός δεν θα σου προσφέρει τα αγαθά που χρειάζεται η επιχείρηση για να λειτουργήσει. Δεν θα σου προσφέρει ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, πρόσβαση στις δημόσιες παραλίες. Ο λαός μπορεί επίσης να επέμβει και με έμμεσο τρόπο, για να προκαλέσει δυσλειτουργία στο κεφάλαιό σου. Αν δημιουργήσει με τη συμπεριφορά του συνθήκες ανασφάλειας για τους πελάτες σου, αυτοί θα πάψουν να σ' επισκέπτονται. Τι θα κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση; Σου αναγνωρίζεται το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, αλλά δεν είσαι ιδιοκτήτης των πηγών των νερών ή των επιχειρήσεων ηλεκτροπαραγωγής, ώστε να εξασφαλίσεις την απαιτούμενη επάρκεια σ' αυτού του είδους τα αγαθά. Χωρίς όμως αυτά τα αγαθά, τι είδους υπηρεσίες μπορείς να προσφέρεις; Τι μπορείς να κάνεις, όταν οι γηγενείς ενοχλούν έξω από το ξενοδοχείο τους πελάτες σου; Το σύνολο δηλαδή της σημερινής πολιτικής του ξεπουλήματος γίνεται υπό την προϋπόθεση ότι ο λαός δεν θ' αντιδράσει με τα μέσα που διαθέτει.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ξένοι είναι εύκολο να νικηθούν από τον κυρίαρχο λαό. Το κεφάλαιο δεν πρόκειται να μετακινηθεί από την Ελλάδα, γιατί απλούστατα οι φερόμενοι σαν ιδιοκτήτες του δεν μπορούν να το πάρουν μαζί τους. Δεν πρόκειται να μετακινηθούν, ούτε τα χωράφια ούτε οι ακτές από τη χώρα. Το κεφάλαιο θα παραμείνει στην Ελλάδα και τον ελληνικό λαό και απλά οι πρόσκαιροι ιδιοκτήτες του θα το εγκαταλείψουν. Κάτι ανάλογο θα γίνει και με τις ΔΕΚΟ. Δεν πρόκειται να φύγουν από την Ελλάδα, ούτε οι σιδηροδρομικές γραμμές ούτε τα αεροδρόμια ούτε το δίκτυο της ΔΕΗ. Οι ξένοι, που ελέγχουν τις ΔΕΚΟ μέσω των μετοχών, θα χάσουν με συνοπτικές διαδικασίες καί τον έλεγχο αυτών των εταιρειών καί την ιδιοκτησία τους. Με μια αναγκαστική αλλαγή στην διοίκηση των επιχειρήσεων, όλοι αυτοί παύουν να υφίστανται ως παράγοντες. Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς και να βρει ποιος έχει μετοχές, πού τις έχει, και πού βρίσκεται. Αν βρίσκεται στην Αθήνα, τη Νέα Υόρκη ή το Τόκιο. Αλλάζεις τη διοίκηση, δεν προσφέρεις μερίσματα στις μετοχές και τελειώνει η υπόθεση. Αυτοί που θα έχουν στην κατοχή τους μετοχές, θα έχουν μια άριστης ποιότητας πρώτη ύλη για ταπετσαρίες τοίχου.

Όπως βλέπουμε, το πρόβλημα με το κεφάλαιο και τους ξένους άρπαγες λύνεται πολύ εύκολα. Αυτό όμως δεν είναι το βασικότερο πρόβλημα. Το πρόβλημα για τον κάθε λαό, που έπεσε θύμα της τελευταίας αποικιοκρατικής εποχής της Νέας Τάξης Πραγμάτων, είναι αυτοί που δεν φαίνονται ως εχθροί. Αυτοί που πρέπει να τους τιμωρήσεις και να δημιουργήσεις τις συνθήκες εκείνες που δεν θα επιτρέψουν την επανεμφάνισή τους. Αυτοί είναι οι χειρότεροι και απεχθέστεροι εχθροί των λαών και είναι οι ομοεθνείς τους προδότες. Αυτοί δεν είναι οι ξένοι, που είναι ορατοί και εύκολα αντιμετωπίζονται, αλλά τα "αδέρφια" τους που τους πρόδωσαν. Εχθροί μας είναι αυτοί που τους εμπιστευτήκαμε και τους ψηφίσαμε για να μας "σώσουν". Αυτοί που έκαναν "σημαία" τους τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και στη συνέχεια τον "πούλησαν" για τριάντα αργύρια. Αυτοί είναι οι δικοί μας εχθροί και όχι οι ξένοι.

Αυτοί είναι οι εχθροί τού κάθε υδροχοϊστή, ανεξάρτητα από την εθνικότητά του. Τα προβλήματα με τους ξένους πάντα λύνονται εύκολα και με συνοπτικές διαδικασίες, εφόσον κανένας δεν είναι τόσο κουτός να θυσιαστεί για κάτι που, ακόμα κι αν του αποφέρει κέρδος, δεν έχει την παραμικρή ιερότητα γι' αυτόν. Σταθερός και μόνιμος στόχος τού κάθε υδροχοϊστή είναι η τιμωρία των τεράτων αυτών. Δεν έχει σημασία αν ο στόχος αυτός θα επιτευχθεί αύριο ή σ' έναν μήνα ή σ' ένα χρόνο. Σημασία έχει ότι θα επιτευχθεί σίγουρα και μάλιστα σύντομα, γιατί δεν μπορεί η σημερινή εξουσία να επιτύχει κανέναν από τους στόχους της, που θα της εξασφαλίσει έστω και στο οριακό επίπεδο την κοινωνική ειρήνη.

Αναφερόμενοι συγκεκριμένα στην ελληνική κυβέρνηση —για κάποιον που έχει γνώσεις—, είναι φανερό ότι δεν μπορεί σήμερα να επιτύχει ούτε τον στόχο της στοιχειώδους επιβίωσης του λαού. Ακόμα και οι θλιβερές 150.000 δρχ., που υποσχέθηκε προεκλογικά στους συνταξιούχους, είναι στόχος που δεν επιτυγχάνεται. Τίποτε δεν είναι δυνατόν να επιτύχει, γιατί τα πάντα συνδέονται με το κεφάλαιο και τη στιγμή αυτήν δεν υπάρχει ελληνικό κεφάλαιο για να στηρίξει την οποιαδήποτε οικονομική ή κοινωνική πολιτική. Το συνταξιοδοτικό πρόβλημα, η ανεργία, η γενικότερη κοινωνική πολιτική κλπ., απαιτούν κεφάλαιο για να ρυθμιστούν. Τέτοιο κεφάλαιο τη στιγμή αυτήν στην Ελλάδα δεν υπάρχει και ο ελληνικός λαός ζει με τα "έτοιμα", όπως ζει ένας άνεργος που πούλησε το σπίτι του. Όμως, τα ζώα που τον κυβερνούν ούτε αυτά τα "έτοιμα" δεν σεβάστηκαν, για να δώσουν παράταση ζωής στον ελληνικό λαό. Τον έβαλαν στο χρηματιστήριο και του τα "έφαγαν" κι αυτά. Οικονομίες φτωχών, που αντιπροσώπευαν τους κόπους μιας ζωής, έγιναν βίλες στη Μύκονο. Αν ρωτήσεις όλα αυτά τα ζώα για το αν έχουν τύψεις γι' αυτά που έκαναν εις βάρος των φτωχών επενδυτών της πλάκας, θα σου απαντήσουν: That’s business. Θα δουν όμως τι business θα γίνουν με τα κεφάλια τους πολύ σύντομα.

Αν οι αστοί που μας εξουσιάζουν δεν αλλάξουν τακτική, έστω και την ύστατη ώρα, τα πράγματα θα γίνουν οριακά επικίνδυνα γι' αυτούς. Η λύση θα δοθεί σύντομα στην Ελλάδα ακόμα κι αν χρειαστεί να είναι βίαιη και αντι-οικολογική· ακόμα κι αν χρειαστεί να καταστρέψουμε ένα ολόκληρο δάσος, προκειμένου να εξασφαλίσουμε τις κρεμάλες που απαιτούνται για να τιμωρηθούν οι άθλιοι οι οποίοι πρόδωσαν τους Έλληνες. Άλλωστε δεν θα είναι και πολλές. Τριακόσιες χρειάζονται για τους πολιτικούς και άλλες τόσες για τους διοικητές των ΔΕΚΟ και τους "διαπλεκόμενους". Ας μην αλλάξουν την τακτική τους σύντομα και θα δουν τι πρόκειται ν' απαιτήσουμε ως λαός και ως ιδεολογία για την τιμωρία τους.

Εδώ κάποιος θα βιαστεί να μας χαρακτηρίσει φασίστες, εφόσον συνήθως οι φασίστες είναι λάτρεις των ολοκληρωτικών και βίαιων λύσεων. Αυτοί ζητούν συνήθως να κρεμαστούν σωρηδόν οι πολιτικοί και να καταστραφούν οι ναοί της δημοκρατίας, που είναι οι βουλές των ελευθέρων κρατών. Ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι λάθος και αδικεί τον γράφοντα. Ο γράφων είναι βαθύτατα δημοκράτης. Λατρεύει τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Όταν μιλάμε για τιμωρία του συνόλου των βουλευτών, σημαίνει απλά ότι τους θεωρούμε όλους ένοχους με βάση όλες τις αποδείξεις που πρέπει να έχει κάποιος για να ζητάει μια τέτοια τιμωρία. Αν όλοι οι βουλευτές ήταν δολοφόνοι και τιμωρούνταν, θα απειλούνταν η δημοκρατία; Αν δεν τους τιμωρούσαμε, θα προστατεύαμε τη δημοκρατία και τους θεσμούς;

Εμείς, όταν έλθει η ώρα, θα ζητήσουμε να κρεμαστούν οι συγκεκριμένοι βουλευτές και όχι οι βουλευτικές "καρέκλες". Αυτές τις θέσεις εξουσίας είναι καθήκον μας να τις υπερασπιστούμε ως θεσμό και να τις καταλάβουν οι επόμενοι, που ο λαός και πάλι με δημοκρατικές διαδικασίες θα τους ψηφίσει. Εμείς μιλάμε για τριακόσια συγκεκριμένα πρόσωπα. Μιλάμε για προδοσία και γι' αυτό είναι τόσο συγκεκριμένη η τιμωρία στην οποία αναφερόμαστε. Γιατί η τιμωρία αυτή είναι τόσο αυστηρή; Γιατί στην περίπτωση αυτήν έχουμε να κάνουμε με προδοσία ενός ολόκληρου λαού. Μιλάμε για αποικιοκρατία. Μιλάμε για κατάκτηση. Όποιος συνεργάζεται με τους κατακτητές, πεθαίνει. Αυτή ήταν κι αυτή εξακολουθεί να είναι η μόνη δίκαιη τιμωρία των "δωσίλογων". Δεν είμαστε λοιπόν σκληροί και άδικοι απέναντί τους. Έτσι γινόταν πάντα και έτσι θα γίνει και τώρα αν χρειαστεί. Σκληρό δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που κάνουν οι προδότες. Η αποικιοκρατία είναι γνωστό σε όλους —και ειδικά στους ίδιους τους βουλευτές— ότι οδηγεί στον θάνατο, εφόσον είναι βέβαιον ότι σε κάποια στιγμή θα ξεσπάσει βία ανάμεσα στον λαό και τους αποικιοκράτες. Πριν λοιπόν σκοτωθούν άσχετοι άνθρωποι, είτε ομοεθνείς μας είτε ξένοι, τιμωρείς οριακά αυτούς που οδηγούν την κοινωνία στα όρια. Τιμωρείς αυτούς που φέρνουν τους ξένους κατακτητές στη χώρα και οι οποίοι είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θ' αποτελέσουν την αφορμή για βίαια ξεσπάσματα των γηγενών.

Τα πράγματα στην περίπτωση αυτήν είναι απλά. Εδώ δεν υπάρχει ούτε το ελαφρυντικό της βλακείας. Κανένας απ' αυτούς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε τι γινόταν. Πονηρή κατάσταση, που συγχωρεί τη βλακεία, είναι μόνον ο ιμπεριαλισμός. Εδώ όμως δεν έχουμε ιμπεριαλισμό, αλλά αποικιοκρατία. Το να σε ξεγελάνε οι ισχυροί, είναι μέσα στα πλαίσια του δυνατού. Το να βλέπεις όμως το "πλιάτσικο" που γίνεται εις βάρος του εθνικού κεφαλαίου και να μην αντιδράς, είναι θέμα επιλογής. Το να βλέπεις να μοιράζουν σε ξένους τις ΔΕΚΟ και να γίνονται πλούσιοι ορισμένοι συνάδελφοί σου και να μην μιλάς, είναι θέμα επιλογής και όχι αντίληψης. Είναι θέμα αντίληψης να βλέπεις τον ανεπάγγελτο βουλευτή να ζει ως μεγιστάνας, χωρίς να μπορεί με τον μισθό του να δικαιολογεί τις χλιδές που απολαμβάνει; Είναι θέμα αντίληψης να καταλάβεις ότι η χώρα λεηλατείται από τους ξένους;

Ακόμα κι ένας σκύλος, αν του πάρεις την τροφή από το πιάτο, θα το αντιληφθεί και θ' αντιδράσει. Οι σημερινοί βουλευτές δεν έχουν ούτε την εξυπνάδα ενός σκύλου; Άρα, γιατί δεν μιλάνε τώρα, που οι πονηροί ομοεθνείς μας "διαπλεκόμενοι" κλέβουν και οι ξένοι κατακτούν τη χώρα; Γιατί κανένας απ' αυτούς δεν παραιτείται από το αξίωμά του σε ένδειξη διαμαρτυρίας; Γιατί κανένας δεν καταγγέλλει τα συμβαίνοντα στον λαό; Γιατί κανένας αρχηγός κόμματος δεν απέσυρε το κόμμα του από τη βουλή εις ένδειξη διαμαρτυρίας; Βουλή δεν είναι μόνον το συγκεκριμένο κτίριο. Βουλή είναι ο οποιοσδήποτε χώρος στον οποίο γεννάται και ασκείται πολιτική. Βουλή είναι και το πεζοδρόμιο. Ο άνθρωπος αποφασίζει ποιον χώρο θα κάνει ιερό και ποιον χώρο θα κάνει καφενείο και λαοπανήγυρη. Οι δραστηριότητες και όχι το ντεκόρ κάνουν έναν χώρο ιερό. Δεν μπορείς να φτύνεις σ' έναν χώρο και να τον θεωρείς ιερό. Δεν μπορεί στη βουλή να "φτύνουν" τον λαό οι προδότες κι αυτή να θεωρείται ιερή.

Γιατί λοιπόν κάποιος ή κάποιοι βουλευτές δεν έκαναν αυτές τις καταγγελίες κι ανέχτηκαν αυτούς που "φτύνουν" μέσα στη βουλή τα ιερά και όσια του λαού; Γιατί απλούστατα όλοι τα "παίρνουν". Απλά άλλοι τα παίρνουν "χοντρά" και άμεσα και άλλοι όχι. Υπάρχει έστω κι ένας βουλευτής που να μην έχει υπόψη του ότι κάποιοι συνάδελφοί του είναι τρομερά πλούσιοι, που δεν δικαιολογούν τον πλούτο τους με τη βουλευτική αποζημίωση; Η όλη φασαρία κι ο καβγάς μεταξύ τους γίνεται για το μοίρασμα της λείας. Ακόμα δηλαδή και κάποιος, που δεν παραιτείται για να προστατεύσει τη θεσούλα του, τα "παίρνει", άσχετα αν αυτό που εισπράττει είναι μόνον η βουλευτική αποζημίωση. Η αποζημίωση αυτή δίνεται από τον λαό σ' αυτούς που υπηρετούν και προσφέρουν στον λαό. Όταν κάποιος δεν κάνει τίποτε απ' αυτά τα δύο, κοροϊδεύει τον λαό εργοδότη του και άρα τα "παίρνει" έμμεσα απ' αυτούς που αδικούν τον εργοδότη του. Δεν υπάρχει δηλαδή κάτι μυστήριο ή ιδιαίτερα περίεργο σ' αυτό που ζητάμε ως τιμωρία. Όταν οδηγείς έναν λαό στον οικονομικό "θάνατο" και μερικούς από τους συμπολίτες σου καί στον βιολογικό, τι είδους τιμωρία μπορεί να ζητήσει κάποιος για σένα;

Στην περίπτωση αυτήν δεν υπάρχει για τους βουλευτές, ούτε το άλλοθι της βλακείας ούτε του φόβου. Δικαίωμα του καθενός είναι να είναι βλάκας, αλλά δεν είναι δικαίωμα κανενός ν' ασκεί εξουσία, παριστάνοντας τον βλάκα, ζώντας πλούσια σαν έξυπνος. Όταν "παίζεις" με τη ζωή ανθρώπων, πάντα θέτεις σε κίνδυνο και τη δική σου τη ζωή. Δικαίωμα επίσης του καθενός είναι να φοβάται. Δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι γενναίος και να καταγγέλλεις τους επικίνδυνους άρπαγες. Απλά, όταν δεν είσαι γενναίος, κάθεσαι σπίτι σου. Όμως, όταν αποφασίζεις να μπεις στο κέντρο ενός πεδίου μάχης, όπου αναμετρούνται θηρία, θα την "πληρώσεις", γιατί ακόμα και η μη-επιλογή είναι επιλογή. Όταν δεν είσαι με κάποιον από τους δύο, δεν είσαι ουδέτερος, αλλά εχθρός αυτού που θίγεται κι αντιδρά. Όταν το "θηρίο" που λέγεται λαός επιτεθεί στο "θηρίο" που λέγεται αποικιοκράτες, θα τιμωρήσει όλους αυτούς που βρίσκονται από την άλλη πλευρά, είτε είναι ενεργοί εχθροί είτε όχι.

Όλοι αυτοί που με την παρουσία τους —ηθελημένα ή όχι, δεν έχει σημασία— "κρύβουν" τους εχθρούς από τα μάτια του λαού, πρέπει να τιμωρηθούν το συντομότερο δυνατόν και ιδιαίτερα σκληρά. Δεν έχει καμία σημασία αν μερικοί απ' αυτούς κλέβουν πραγματικά και οι υπόλοιποι απλά τρώνε τα "ψίχουλα". Όλοι συμμετέχουν σ' ένα σκηνικό, που είναι συνολικά αρνητικό για τον λαό. Μαζί μ' αυτούς θα τιμωρηθούν και όλοι οι υπόλοιποι ιδιώτες, που συμμετέχουν στο μεγάλο "φαγοπότι". Άλλωστε δεν είναι και πολλοί. Δεν είναι περισσότεροι από μερικές εκατοντάδες αυτοί που έχουν ρημάξει τα πάντα μέσα σ' αυτήν τη χώρα. Ας ενημερωθεί ο λαός για όλα αυτά που κάνουν εις βάρος των ΔΕΚΟ και του ιδιωτικού κεφαλαίου και μάλλον όλοι αυτοί θα τη γλιτώσουν την κρεμάλα. Δεν θα προλάβουν να κρεμαστούν, γιατί απλούστατα θα τους κατασπαράξει ο κόσμος. Θα τους φάνε στην κυριολεξία ζωντανούς τους καραγκιόζηδες.

Ο αναγνώστης βλέπει ότι το σύνολο των όσων ισχυριζόμαστε είναι απολύτως φυσιολογικά. Ελπίδα μας είναι να λειτουργήσει αυτό το κείμενο ως "καμπανάκι" και να "ξυπνήσει" μερικούς από τους εθνοπατέρες μας. Έστω και την ύστατη ώρα προλαβαίνουν κάποιοι απ' αυτούς να βοηθήσουν τον λαό και βέβαια να βοηθήσουν και τους εαυτούς τους. Αν δεν το επιθυμούν, σημαίνει ότι αυτό είναι και η τελική τους επιλογή. Μια επιλογή όμως σαν κι αυτήν συνεπάγεται ορισμένα πράγματα, σε περίπτωση που η εξουσία αφαιρεθεί από τα χέρια τους. Αυτό που έγινε ειδικά τελευταία με το χρηματιστήριο, είναι τραγικό για τους φτωχούς συμπολίτες μας, αλλά προβλέπεται να είναι ακόμα πιο τραγικό για τους εγκληματίες που το προκάλεσαν. Είναι θέμα χρόνου η καταστροφή αυτή να γίνει ο πυροκροτητής στην εκρηκτική πλέον ελληνική κοινωνία. Το χρηματιστήριο είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Όλα αυτά αφορούν το εθνικό επίπεδο και είναι πράγματα που αργά ή γρήγορα θα γίνουν σε όλες τις χώρες οι οποίες έπεσαν θύματα προδοσίας από τους υπαλλήλους των Αγγλοσαξόνων που τις εξουσιάζουν. Τα μηνύματα των καιρών είναι ευνοϊκά για τέτοιου είδους συμπεριφορές. Όλοι είδαμε τι συμβαίνει, όταν η εξουσία αποφασίζει να τιμωρήσει τους διεφθαρμένους λειτουργούς της. Όλοι είδαμε στην Κίνα να εκτελούνται πρώην μεγαλόσχημοι και παντοδύναμοι αξιωματούχοι για λόγους διαφθοράς. Άπειροι φτωχοί άνθρωποι ένιωσαν ικανοποίηση γι' αυτά που συμβαίνουν στην Κίνα. Ένιωσαν ότι πραγματικά μπορεί κάποιος, όσο ισχυρός κι αν είναι, να "πληρώσει" την αθλιότητά του. Ένιωσαν ότι η εξουσία μπορεί —όταν θέλει— να επιβάλει την τάξη και τον νόμο. Πολλοί απ' αυτούς αναφώνησαν ..."τελικά υπάρχει Θεός", μόνο και μόνο επειδή δεν πίστευαν ότι θα μπορούσαν κάποιοι πανίσχυροι άνθρωποι να τιμωρηθούν για τη διαφθορά τους.

Στην περίπτωση αυτήν δεν έχει καμία σημασία που το καθεστώς της Κίνας είναι φασιστικό. Η δημοκρατία συνδέεται με τον τρόπο άσκησης της διοίκησης και όχι με την έννοια της ατιμωρησίας. Δημοκρατία είναι ν' ασκούν την εξουσία οι άνθρωποι που επιλέγει ο λαός και όχι να συγχωρούνται οι κλέφτες. Από τη στιγμή που συλλαμβάνεσαι να κλέβεις ως αξιωματούχος, παύεις να συνδέεσαι με την έννοια της δημοκρατίας. Η δημοκρατία έχει σχέση με το πώς έγινες αξιωματούχος και όχι με την τύχη σου σε περίπτωση που συλληφθείς με τα δυο τα "χέρια" μέσα στον "κουμπαρά" του λαού. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, είσαι στο έλεος της εξουσίας και του λαού, που έχει απαίτηση από την εξουσία να σε τιμωρήσει παραδειγματικά. Η εξουσία είναι απλά μια δύναμη, που έχει την δυνατότητα να ευνοεί ή να τιμωρεί τον οποιονδήποτε της υποδείξουν. Η δημοκρατία έχει σχέση απλά με το ποιος και με ποια κριτήρια θα διαχειρίζεται τη δύναμη αυτήν.

Όλα αυτά αφορούν το κάθε εθνικό κράτος ξεχωριστά και είναι βέβαιον ότι οι λαοί θα θελήσουν πολύ σύντομα να τιμωρήσουν όλους τους θρασείς, που, επειδή βρέθηκαν με εξουσία στα χέρια, νόμισαν ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν. Όμως, ο υδροχοϊσμός δεν σταματάει στο επίπεδο αυτό, παρά θ' ασχοληθεί και με τα κτήνη που διαφθείρουν τις εξουσίες αυτές. Θ' ασχοληθεί και μ' αυτούς που συλλογικά έβλαψαν την ανθρωπότητα. Θ' ασχοληθεί και με τους απεχθείς Αγγλοσάξονες κεφαλαιοκράτες, που έχουν "ματώσει" στην κυριολεξία το σύνολο των λαών, αλλά και με τους κερδοσκόπους Εβραίους. Κι αυτών η τύχη αναμένεται σκληρή. Αυτοί, αν δεν προσέξουν πώς θα χειριστούν την κατάσταση, θ' αναγκαστούν ν' αγωνιστούν στην κυριολεξία για την επιβίωσή τους ως έθνη.

Σ' ό,τι αφορά τους Εβραίους, τα πράγματα είναι απλά. Θα χάσουν το σύνολο των όσων κέρδισαν, εκμεταλλευόμενοι τη χριστιανική φιλοξενία. Λαός, που να καταχράστηκε το δικαίωμα της φιλοξενίας όσο οι Εβραίοι, δεν υπάρχει. Λαός δειλός και πονηρός, όπως αυτοί, δεν υπάρχει άλλος. Επέλεξε να είναι άπατρις, εξαιτίας ακριβώς της δειλίας του και της πονηριάς του. Επέλεξε να είναι αιώνια "φιλοξενούμενος", γιατί αυτό τον συνέφερε. Το σύνολο της δραστηριότητάς τους είναι κερδοσκοπικό και στρέφεται εναντίον αυτών που έχουν την ατυχία να τους φιλοξενούν. Ακόμα και τους διωγμούς που υπέστησαν, τους χρησιμοποίησαν για να βγάλουν κέρδος.

Στο βασικό επίπεδο θεωρούν τους διωγμούς που υπέστησαν ως το φυσιολογικό κόστος που απαιτεί η δραστηριότητά τους. Είναι φυσιολογικό, γιατί πάντα ο θάνατος είναι φυσικό αποτέλεσμα της κατάχρησης της έννοιας της φιλοξενίας. Όπως για τους χριστιανικούς λαούς αναγκαστικό κι αναπόφευκτο κόστος για την επιβίωσή τους είναι οι πόλεμοι, για τους Εβραίους είναι οι διωγμοί. Το ολοκαύτωμα το χρησιμοποίησαν για να γίνουν αρκετά πλουσιότεροι, εφόσον πάνω σ' αυτόν τον πλούτο στηρίζουν την ύπαρξή τους, καθώς εκ των δεδομένων η δραστηριότητά τους θίγει τα συμφέροντα αυτών που τους φιλοξενούν. Κάποια εβραϊκής καταγωγής ζώα στην Ουάσιγκτον έπρεπε να το σκεφτούν λίγο παραπάνω, όταν έστελναν στη Γιουγκοσλαβία χριστιανούς να σκοτώσουν χριστιανούς. Έπρεπε να σκεφτούν τις συνέπειες που έχει το να βάλεις τα παιδιά αυτών που σε φιλοξενούν ν' αλληλοσκοτωθούν.

Κάτι ανάλογο θα συμβεί και με τους Αγγλοσάξονες. Το κεφάλαιο, που αυτήν τη στιγμή τούς δίνει την παντοδυναμία, εκ των δεδομένων θα το χάσουν, γιατί είναι αδύνατον να το κρατήσουν, αν αρχίσει ο κόσμος και δεν σέβεται τα πνευματικά δικαιώματα. Το δικαίωμα της επιβίωσης δεν γνωρίζουμε αν τελικά θα το κερδίσουν. Η τύχη τους θ' αφεθεί στα χέρια αυτών που έχουν το δικαίωμα ν' αποφασίσουν γι' αυτούς και είναι τα θύματά τους. Οι Ινδιάνοι, οι Αβορίγινες και οι μαύροι, θ' αποφασίσουν γι' αυτούς. Αυτοί θ' αποφασίσουν αν θα πρέπει να τους αφήσουμε να επιβιώσουν ή αν θα πρέπει ν' αρχίσουμε να διοργανώνουμε κυνηγετικά σαφάρι με θηράματα τους "ευγενείς" Αγγλοσάξονες. Αυτοί θ' αποφασίσουν αν θα τους επιτρέψουμε να επιβιώσουν στη Νέα Εποχή και να δώσουν το παρών στη νέα χιλιετία. Έτσι δυστυχώς είναι η ζωή. Έχει γυρίσματα. Το γράφουν άλλωστε και οι γραφές. Θα 'ρθουν εποχές, που οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Είναι τρομερή ειρωνεία να είσαι Αγγλοσάξονας και η ζωή σου να εξαρτάται από τον ανθρωπισμό αυτών, που δεν αναγνώρισες ποτέ σου ως ανθρώπους. Είναι τρομερό να έχεις μάθει επί αιώνες να κυνηγάς εκ του ασφαλούς μοναχικές "αλεπούδες" και ευρισκόμενος ξαφνικά στη θέση των "αλεπούδων", η ζωή σου να εξαρτάται από τα πρώην θύματά σου.

Οι "αλεπούδες" του παρελθόντος θ' αποφασίσουν για την τύχη των ζώων που τις κατεδίωκαν και τις σκότωναν όλους αυτούς τους αιώνες. Εμείς οι υπόλοιποι λαοί απλά θα πράξουμε ό,τι και ν' αποφασίσουν οι άνθρωποι αυτοί. Είναι δίκαιο, αυτοί που μας βασάνιζαν επί αιώνες, να μας διασκεδάσουν για λίγα χρόνια. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να μετατραπούν σε "αλεπούδες" οι λίγοι Αγγλοσάξονες αποικιοκράτες, που υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Ούτε φαντάζεται ο αναγνώστης πόσο εύκολα μετατρέπεται σε "αλεπού"-θήραμα ο Άγγλος τουριστικός πράκτορας στη Σαντορίνη, ο Άγγλος ξεναγός στην Κένυα ή οι Αμερικανοί διευθυντές των παραρτημάτων των πολυεθνικών που υπάρχουν σ' όλες τις χώρες.

"Αλεπούδες", που θα τα παρατήσουν όλα, για να κρυφτούν σε κάποια από τις αγγλοσαξονικές χώρες, που ούτε κι εκεί θα είναι ασφαλείς. Γιατί; Γιατί ο υδροχοϊσμός είναι μια ιδεολογία, που θα διεισδύσει και στις αγγλοσαξονικές κοινωνίες. Όμως, οι "ευγενείς" Αγγλοσάξονες δεν έχουν τις καλύτερες των σχέσεων με τους ομοεθνείς τους. Αυτά τα θηρία, πολύ πριν επιχειρήσουν τα εγκλήματα εις βάρος όλου του κόσμου, εγκλημάτησαν εναντίον των δικών τους ανθρώπων. Πόσο ασφαλής μπορεί να είναι ένας καταδιωκόμενος "ευγενής" στη Βρετανία της άπειρης φτώχειας των φτωχών Αγγλοσαξόνων; Πόσο ασφαλής μπορεί να είναι ένας καταδιωκόμενος Αμερικανός διευθυντής πολυεθνικής στις ΗΠΑ της τρομερής κοινωνικής ανισότητας και των γκέτο, που έχουν δημιουργήσει οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ; Τι τύχη μπορεί να έχει ένας "λευκός" και πλούσιος Αγγλοσάξονας σε μία κοινωνία που εύκολα μπορεί να μετατραπεί γι' αυτόν σε κοινωνία τύπου Μπρονξ;

Απλά είναι απειροελάχιστες οι πιθανότητες να δούμε κάτι τέτοιο, γιατί οι πρώην "αλεπούδες" είναι αδύνατον να φερθούν όπως τα ζώα οι "ευγενείς" Αγγλοσάξονες. Είναι αδύνατον να ζητήσουν τα "κεφάλια" τους, γιατί αυτοί οι βασανισμένοι και φτωχοί άνθρωποι δεν είναι απλά άνθρωποι αλλά μεγαλόψυχοι άνθρωποι. Γνωρίζουν να κάνουν αυτό που ποτέ τα "γαλαζοαίματα" ζώα δεν έμαθαν. Γνωρίζουν να συγχωρούν. Η Νέα Εποχή ανατέλλει και οι "βρικόλακες", που επί αιώνες βασάνιζαν τους λαούς στο άπειρο σκότος, είναι καταδικασμένοι να "πεθάνουν".